Kraina radości

Joyland – Stephen King

Student literatury Devin dostaje wakacyjną pracę w lunaparku w Karolinie Północnej. Tam przeżywa pierwsze miłosne rozczarowanie, gdy pani jego serca, ciemnowłosa Wendy puszcza go kantem bez słowa wyjaśnienia. Tam poznaje trud pracy studenciaka, satysfakcję płynąc z dawania radości innym, chęć niesienia pomocy, doświadcza pierwszego seksu i pierwszej… próby morderstwa.

Stephen King otwiera przed czytelnikiem bramy lunaparku zwanego Joyland jakby to była jakaś mistyczna kraina gdzie Piotruś pan zmienia się w mężczyznę. Tak właśnie postrzegam tę książkę. Nie jako kryminał, którym bez wątpienia jest, nie jak ghost story, którym też odrobinę jest, lecz jako powieść o dojrzewaniu i przemijaniu, bardziej refleksyjną niż sensacyjną, co pewno rozczaruje niektórych czytelników.

Moje czytanie Stephena Kinga przypomina sezonowe romanse. Odwiedzam go co jakiś czas, trochę po rozpieszczam go swoją uwagą, a później odstawiam na boczny tor, aż znowu mam przypływ i tak w kółko. Nie wiem czemu tym razem trafiło na „Joyland” może dlatego, że książka była cienka (trzysta coś stron) a ja czekałam na dostawę klasyki i potrzebowałam czegoś 'w międzyczasie’. A może dlatego, że King zawsze orbituje gdzieś w okolicy i nie da się go po prostu uniknąć:P

„Joyland” na swój sposób mnie zachwycił. Może dlatego, że trochę mnie przygnębił, a ja miałam melodię na umartwienie? To niewątpliwie smutna książka, dużo w niej śmierci, ale nie tej z rodzaju sztyletu wbitego w plecy przez nieznanego sprawcę, raczej śmierci wynikającej z naturalnej kolei rzeczy.

Polubiłam głównego bohatera, może dlatego, że jego melancholijny urok pobudził we mnie niegdysiejszą dzierlatkę wzdychająca do chmurnym młodzieńców, a może dlatego że biło od niego niespotykane ciepło. A może było mi go żal?

king snuje swoją opowieść jak zawsze niespiesznie, wypełniając ją detalami, szczegółowymi historiami bohaterów, także tych pobocznych, opisując miejsca tak, że można poczuć ich zapach. A jest w co się wczuwać, atmosfera starego lunaparku z lat 70, plaża, mały pokoik chłopca o złamanym sercu katującego się The Doors, czy wielki dom umierającego dziecka.

Muszę przyznać, że gdy do tej historii wkradł się wątek kryminalny byłam zniesmaczona. Tak mi było dobrze w tym świcie, który zbudował King, że nie miałam ochoty uwalać go we krwi biednej Lindy. Ale nic, jak już był to się w niego wciągnęłam. Niestety skończył się szybko i gwałtownie, tak jakby King wyczerpał cała wenę na wątki obyczajowe, a wątek kryminalny dorzucił na koniec, na prętce żeby 'nie było’ że oddala się od swojego gatunku. Podobne odczucie miałam w związku z wątkiem paranormalnym, ale tak jak wspomniałam na wstępie miały one dla mnie znaczenie marginalne. Zawsze interpretuje książki po swojemu, o ile jakaś przestrzeń do interpretacji istnieje, i to pewnie często ratuje mnie przed rozczarowaniem bo nie jestem tak ściśle roszczeniowa wobec autorów.

Uważam „Joyland” za lekturę przyjemną, mądrą, przekazującą uniwersalną treść.

Zawsze powtarzam, że King jest równie dobry w wątkach obyczajowych co grozy, albo nawet lepszy.

Moja ocena: 7/10