Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

książki

Z humorem o zbrodni

Poradnik grzebania kotów – Mika Modrzyńska

Trzydziestoletnia Stefania wraca w rodzinne strony, do malutkiej mazurskiej wsi. Ma za zadanie opiekować się kotami rodziców pod ich nieobecność i… rozwikłać zbrodnie sprzed lat. Jej przyjazd zbiega się w czasie z odnalezieniem zwłok zaginionej przez laty Martyny, przyjaciółki Stefy, która wraz z nią miała uciec z domu.Stefa wycofała się z brawurowego planu, zaś Martyna przepadła bez wieści. Aż do teraz gdy odnaleziono jej szczątki

Nikogo nie zaskoczę, jeśli powiem, że do lektury zachęcił mnie przewrotnie brzmiący tytuł i nie mogłam sobie odmówić sprawdzenia w czym rzecz. „Poradnik grzebania kotów” okazał się lekturą z rodzaju tych przyjemnych i niegroźnych. Nawet jeśli działo się tu coś dramatycznego autorka serwowała to z humorem i nie mogła sobie, ani na moment odpuścić dowcipkowania.

Zdecydowanie nie jest to literatura do jakiej przywykłam – u mnie wszystko musi być ponure jak noc listopadowa – więc było to dla mnie zupełnie nowe przeżycie. Styl, narracja, sposób przeżywania świata jaki reprezentuje bohaterka ciepło mi się skojarzył z poczytankami z czasów podstawówki z serii „Ala Makota”. Poziom dojrzałości Stefy – również zbliżony;) Jakoś nie miałam tego za złe autorce i przyjęłam książkę z całym dobrodziejstwem inwentarza. To trochę dziwne, śmiać się nad zwłokami, ale trochę tak było. Główna zagadka kryminalna nie strąci z głowy kapelusza, ale wszystko wydaje się w miarę spójne. Dla rozluźnienia w sam raz, ale nie możecie traktować jej nazbyt serio.

Moja ocena: 6/10

Współpraca Zysk i s-ka

Zabronili Ci to oglądać

Video nasties: filmy zakazane – Łukasz Karaś

Z pewnością wiecie, że istniej coś takiego jak indeks filmów zakazanych. Ten Brytyjski wynalazek gości na swojej liście blisko setkę tytułów, które na mocy uchwalonego w 1984 aktu o wideonagraniach zostały napiętnowane jako gorszące. Historia powstania owej listy jest jednak dłuższa i tak naprawdę cenzorzy interesowali się tematem już od końcówki lat 50 i  chwytali za tyłki producentów, sprzedawców i dystrybutorów filmów, które nie przypadły do gustu władzy ze względu na obecne w filmach kontrowersje. Regulacja prawna trochę ostudziła zapędy obrońców moralności i obecnie na liście faktycznie można znaleźć tytuły wyjątkowo obrzydliwe, a nie te które po prostu miały w sobie słowo „burdelik”, czy inne pejoratywne określenie. Czy to jednak ograniczyło dostęp do tych 'okropieństw’ w takim stopniu jak życzyliby sobie pomysłodawcy? I don’t thing so. Wszak zakazany owoc smakuje najlepiej i w wielu przypadkach umieszczenie tego czy innej tytułu na video nasties dało efekt odwrotny. Jeśli na Was taki zakaz działa podobnie to z pewnością powinniście sięgnąć po książkę kolegi z Horrorshow, Łukasza Krasia,  który uwielbia nurzać się w obrzydliwościach kina.

„Video nasties: filmy zakazane” to projekt zrodzony z pasji i pasją napędzony. Autor przygotował dla swoich czytelników pokaźną treść na którą składa się jego analiza poszczególnych tytułów z listy video nasties. Książka ma formę leksykonu, nie zabraknie tu grafik przedstawiających najokropniejsze filmowe kadry – tak na zachętę ;). Treść nie przytłacza, pisana przystępnie i luźno bez zadęcia z jakim mogą Wam się kojarzyć prace krytyków. Jednocześnie znajdziecie tu wiele ciekawostek i celnych uwag.

Znacie moje preferencje filmowe i choć głoszę, że unikam grozy nastawionej na epatowanie przemocą i zakłócającej pracę mojego układu pokarmowego 😉 to złapałam się na tym, że (o kurde) widziałam znaczącą część tych filmów. Przypuszczam, że Wy również.

Filmy gore, kino kanibalistyczne, rape and revege, exploration, perełki kina klasy B – takie porno dla nekromantów. „Ostatni dom po lewej”, „Ludożerca”, „Krwawy obóz”, „Pluję na Twój grób” to tylko niektóre z nich. Fajna filmowa ciekawostka w świetnej oprawie, od pasjonata dla pasjonatów.

Moja ocena: 8/10

Współpraca: Łukasz Karaś Autor

Czasem zabijam

Śledztwo diabła – Adrian Bednarek

Podczas imprezy w klubie dochodzi do morderstwa mężczyzny, którego Kuba Sobański ma wszelkie powody nie lubić. Śledztwem zajmuje się Dorian, kuzyn Dony, niegdysiejszej panny Sobańskiego i to właśnie na Kubie zaczyna koncentrować swoją uwagę. Nie jest to jednak sprawa, która spędza sen z powiek Pitbulla, dużo bardziej niż na znalezieniu mordercy jakiegoś ćpającego chłystka zależy mu na schwytaniu sprawcy serii zabójstw – upozorowanych samobójstw. To w tą sprawę Dorian angażuje Kubę, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy, że każdy kto próbuje wejść w koalicję z Sobańskim prędzej, czy później kończy martwy.

„Nie jestem zła, po prostu czasem muszę kogoś zabić by znów być dobrą”.

To już ósma podróż do Raju Rzeźnika Niewiniątek więc zasadnym jest zastanowienie się, czy przez te wszystkie lata nasz bohater nie stracił rozmachu. Mogę Was uspokoić: Kuba jak zawsze w formie. Z radością przyjęłam fakt, że z radaru, przynajmniej na chwilę zniknęła Donka alians Blond Piękność dzięki czemu nasz bohater poświęca czas bardziej frapującym aktywnościom niż komplementowanie jej urody.

W „Śledztwie diabła” dzieje się dużo, a wydarzenia ogniskują się wokół tytułowego śledztwa, do prowadzenia którego zostaje poniekąd zmuszony Sobański. Instynkt łowcy nie zawodzi i nie zaskoczę Was pewnie jeśli stwierdzę, że idzie mu bardzo dobrze, choć przeciwnik nie jest łatwym przypadkiem. Tu, jak zwykle, mamy do czynienia z dobrze przemyślaną kreacją antagonisty: zero przypadkowości, diabelna precyzja i nieoczywistość. Tym lepiej będziecie bawić śledząc ten pojedynek. Dlaczego ktoś pozoruje samobójstwa mężczyzn? Jak wybiera ofiary? Jakiego demona karmi w ten sposób? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w „Śledztwie diabła”.

Kolejny powrót Kuby Sobańskiego zaliczam do udanych, a swoim osobistym rankingu serii ten tom stawiam wysoko.

Książka objęta patronatem Biblii Horroru

Współpraca reklamowa Wydawnictwo Zaczytani

Nie tylko o duchach

O duchach – Henry James

Niesamowity Henry James, jeden z najpopularniejszych bodaj autorów literackiego horroru końca XIX wieku. Najsłynniejszym utworem Jamesa jest oczywiście „W kleszczach lęku” i do tej właśnie opowieści porównywane są wszystkie jego dzieła. Wysoko postawiona poprzeczka. W zbiorze „O duchach” wydawnictwa C&T poznajemy siedem być może mniej znanych opowiadań. Z premedytacją, opróżniając kolejne pozycje biblioteki grozy od C&T, zostawiłam sobie Jamesa na deser. I tu, Drodzy Państwo, mam dobre wieści, bo zbiór podobał mi się szalenie i gorąco go polecam.

Najbardziej intrygującym wydało mi się opowiadanie „Przyjaciele przyjaciół”, pełen niejednoznaczności utwór traktujący o relacji dwóch osób, które nigdy się nie poznały, a jednak łączyła ich więź iście nadnaturalna. Osobami tymi są: przyjaciółka narratorki i narzeczony narratorki. Początkowo kobieta gorąco dąży do spotkania tych dwojga, wierząc, że za sprawą łączącego ich niezwykłego doświadczenia znajomość ta może przerodzić się w coś cennego dla obojga, jednak gdy wreszcie, po wielu próbach, po wielu latach zapoznanie tych dwojga ma dojść do skutku narratorka zmienia zdanie. Jakie będą tego konsekwencje? Bardzo ciekawa historia, tak jak wspomniałam: niejednoznaczna, pełna podskórnego niepokoju i wspaniale oddająca zawiłość relacji międzyludzkich.

„Opowieść o pewnej garderobie” to prawie klasyczne ghost story. Dwie siostry rywalizują o względy jednego młodzieńca. Jednej się udaje, drugiej nie. Niestety szczęśliwie poślubiona przeżywa tylko rok w szczęściu małżeńskim po czym umiera osieracając córkę. Na łożu śmierci wymusza na mężu przysięgę, którą nie trudno zgadnąć mężczyzna wkrótce złamie. Prawie klasyczna opowieść o duchach, ponownie z dużą dawką psychologii relacji.

Bardzo spodobało mi się niemal weridowe „Życie prywatne”, osadzona w Szwajcarskich Alpach powieść o grupie wczasowiczów, którzy pilnie strzegą tajemnic swojego drugiego oblicza. Bardzo niepokojąca rzecz, bardzo osobna w porównaniu z tym co zwykł pisać James.

„W trzeciej osobie” wypada bardzo interesująco z uwagi na dość niecodzienne podejście do problematyki nawiedzenia. Dwie stare panny dzielące ze sobą mieszkanie odkrywają, że mieszka z nimi duch starego przemytnika. Kobiety jednak zamiast starać się pozbyć dzikiego lokatora to zaczynają ze sobą rywalizować o jego względy. Bardziej komiczne niż straszne, ale zdecydowanie oryginalne.

Trzy pozostałe opowiadania również nie wypadają źle, natomiast nie zaskarbiły sobie mojej atencji w  takim stopniu jak wymieniona wcześniej czwórka. Są dobre, ot co. Cały zbiór oczywiście polecam, nieduża to rzecz, ale warta poznania.

Moja ocena: 8/10

Martwe nie jest martwe

Co porusza martwych – T. Kingfisher

Emerytowany żołnierz Aleks Easton otrzymuje list z prośbą o pilne przybycie do rodowej posiadłości Usherów. Zaproszenie przesyła Madeline, przyjaciółka z dzieciństwa, która najwyraźniej w ostatnim czasie nie cieszy się dobrym zdrowiem. Po przybyciu na miejsce Aleks dochodzi do wniosku, że nie tylko Maddie jest w złej kondycji, podobne wrażenie robi na niej całe domostwo, ba cała okolica, która zdaje się być wypełniona morowym powietrzem.

„Co porusza martwych” T Kingfisher w polskim wydaniu od SQN kusi piękną oprawą i obiecuje nam wyprawę do świata mrocznego romantyzmu stworzonego przed wielu laty przez Poego. Krótka, bo ledwie dwustu stronicowa powieść (nowela?) stanowi retelling jednego z najsłynniejszych opowiadań Amerykanina „Zagłady domu Usherów”.

Raczej nie jestem ortodoksyjna w poszanowaniu klasyki i uważam, że wszelkie próby tchnięcia w nią nowego życia ostatecznie są swego rodzaju hołdem – niezależnie od efektu końcowego – chcę wierzyć w dobre intencje. Twórczości Amerykanki, autorki tak powieści dla dorosłych czytelników, jak i dla dzieci i młodzieży kompletnie nie znam, wiem natomiast, że „Co porusza martwych” to dopiero początek serii, w której przewodnikiem będzie Aleks Easton, nasza narratorka i bohaterka.

Aleks jest zaprzysiężonym żołnierzem Gallacji (cokolwiek to oznacza) i jest to jej główna cecha osobnicza, na tyle istotna, że nie da się o tym zapomnieć. A nie da się z powodu (SIC) zaimków. W powieści T. Kingfisher żołnierze Galllacji przywdziewając mundur, czy co tam przywdziewają :), stają się jednostkami neutralnymi płciowo i wręcz brakiem szacunku i złamaniem protokołu jest zwracanie się do nich w formach: on/ona. Z lektury wywnioskowałam, że Aleks jest kobietą – ale ręki sobie za to uciąć nie dam;) natomiast wypowiada się o sobie i tak też relacjonuje wydarzenia w pierwszej osobie, jako 'Ono’ i powiem Wam, że bardziej karkołomnej zagrywki autorka nie mogła chyba wymyślić. Momentami brzmi to na tyle absurdalnie, że ciężko było mi skupić się na śledzeniu fabuły, bo bardziej zajmował mnie ten czy inny zaimek i moja próba dojścia do ładu z konstrukcją zdania. Przykro mi, nie wyrobiona jestem i o ile szanuje eksperymenty językowe – staram się przynajmniej – to nie wszystkie uważam za udane.

Faktem jest, że przez to więcej mówi się o zaimkach użytych w książce – kto z czytelników to dźwignął, kto rzucił w kąt – niż o samej powieści i innych jej walorach. Jeśli miało być kontrowersyjnie – to się udało. Przyznaje, mnie ta językowa potyczka wymęczyła. Co się tyczy reszty – samej treści- nie formy, to uważam cały pomysł autorki za udany. Dom Usherów to miejsce mroczne, wilgotne, pełne podskórnego niepokoju. Główna książkowa tajemnica, motyw mykologiczny jak najbardziej mnie kupił. Czuć w tym właściwy grozowy nacisk i takie wyjaśnienie tajemnicy domu Usherów uważam za jak najbardziej sensowne. Tylko, o borze szumujący i zielony – nie można było napisać tego tak by przeciętny niewyrobiony zaimkowo człowiek mógł to bez trudu odszyfrować?

Moja ocena: 6/10

Współpraca Wydawnictwo SQN

Lato z duchami

Duchy letniej nocy – J. Buchan, A. Upward, Ch. W. Beale, E. Glasgow, A. B. Edwards, R. Gilchrist, J. H. Riddell

Koniec lata to najlepsza pora na zaroszenie do siebie duchów, niech się ogrzeją nieboraki przed długą zimą.

„Duchy letniej nocy” to kolejna antologia klasycznych opowiadań grozy od wydawnictwa Zysk i s-ka. Tym razem zaserwowano nam tylko dziesięć utworów, choć książka nie traci na gabarytach w porównaniu z poprzednikami. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, że cztery pierwsze utwory to nie tyle opowiadania co mini powieści, nowele, które zajmują sporo drukarskiej przestrzeni. I dobrze, niech zajmują, bo znajduje się wśród nich jeden z moich faworytów.

Ogółem skupiamy się tu na literaturze amerykańskiej i brytyjskiej początku XX wieku. Dla mnie to kopalnia nazwisk, których twórczości należy się przyjrzeć. Głównymi bohaterami utworów są tytułowe duchy, ale znajdziecie tu sporo historii zajmujących się paranormalnym światem tylko połowicznie. Istotne są natomiast kwestie społeczne, czy kontekst psychologii postaci. Dużo smutnych refleksji na temat przemijania i prezentacie wszelakich strategii radzenia sobie z nim. Znajdziecie tu też odwołania do ludowych legend jak ta w ostatnim opowiadaniu „Siły natury i moce ducha”. Przejdźmy do ulubieńców:

„Monsieur Maurice” Amelii Edwards opowieść nie tyle straszna co smutna, bogata w historyczne odniesienia traktująca o francuskim jeńcu. Podium chyba zdominują kobiety, bo bardzo przypadły mi do gustu trzy opowiadania od Ellen Galsgow „Włości Dare’a”, „Skakanka” i „Przeszłość”. To groza po kobiecemu subtelna, pełna psychologicznych odniesień i przemyślana. Oczywiście zbiór polecam i spieszcie się z czytaniem, bo już w grudniu kolejna antologia, tym razem świąteczna.

Moja ocena: 8/10

Współpraca wydawnictwo Zysk i s-ka