Bez gatunku

Last Straw/ Granice wytrzymałości (2023)

Nancy Osborn pełni zaszczytną funkcję menadżerki w przydrożnej jadłodajni, której właścicielem jest jej owdowiały ojciec. Młoda dziewczyna gardzi tym miejscem, jego klientami i chyba też trochę swoim tatą. Marzy o tym by wyrwać się z małego miasteczka, ale też nie robi nic by marzenie spełnić. Przed kolejną nocną zmianą dowiaduje się, że zaszła w ciążę. Nie za bardzo wie z kim, a i potencjalne potomstwo nie jest tym czego potrzebuje w tej chwili. Na domiar złego w drodze do pracy psuje jej się auto. Do lokali dociera wkurwiona i spóźniona. Wkrótce swoją frustrację wyładuje na podwładnym bezceremonialnie wywalając go z pracy i na klientach, którzy swoim grubiańskim zachowaniem dodatkowo podnoszą jej ciśnienie. Wkrótce zapada noc, a Nancy  i jej knajpa staje się obiektem ataku.

„Last Straw”, niepozorna produkcja dwóch kumpli ze szkoły filmowej, przyjemnie zaskakuje. To mógłby być kolejny nieudany slasher, czy przewidywane home invasion, ale z tego prostego schematu twórcy wyciągnęli ile się dało. I jak się okazało, dało się całkiem sporo. Przygnębiająca rzeczywistość małego amerykańskiego miasteczka, nierentowny biznes bez szans na rozwój, samotność i wylewająca się zewsząd frustracja, tworzą dość opresyjny świat przedstawiony. Bohaterka/ antybohaterka, która od początku historii robi bardzo wiele by jej nie polubić staje oko w oko z zagrożeniem. Możemy się domyślać kto przypuścił na nią atak, możemy się zastanawiać, czy wyjdzie z tego cało. Sekretów i niedomówień jest tu jednak więcej i może to stanowić dla widza pretekst do kolejnych domysłów. A tymczasem, czas na akcję.

Technicznie film bez zarzutów, wszystkie sceny, które straszyć powinny, przynajmniej z umiarkowanym skutkiem to robią. Jest pomysł, jest realizacja. Naprawdę nie ma się do czego przyczepić. Jeśli to okolice Waszych preferencji, śmiało możecie się częstować.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne:7

Aktorstwo:8

Oryginalność:6

To coś:7

62/100

W skali brutalności:2/10

Pandemonium (2023)

Nathan budzi się na górskiej drodze obok swojego skasowanego samochodu. Jest zagubiony i lekko przerażony gdy dostrzega, że w wypadku nie uczestniczył sam. Oto motocyklista Daniel staje przed nim by uświadomić go, że obaj nie żyją.

Dziewięcioletnia Jeanne mieszkająca w okazałej rezydencji z rodzicami i młodszą siostrą ukrywa potwora. Tego w sobie i tego obok siebie. Dziewczynka jest sadystką, znęcającą się nad małą siostrzyczką i wpędzającą w przerażenie strapionych rodzicieli. Pewnej nocy, postanawia ich zabić.

Nastoletnia Chloe odbiera sobie życie. Jej matka, Julia nie może się z tym pogodzić. Wszystko można cofnąć, wszystko można nadrobić, prawda? Trzeba tylko uwierzyć. I wierzy…

„Pandemonium”, najnowsze dokonanie francuskiego twórcy „Wszyscy bogowie w niebie” (och, jakież to było pyszne) proponuje nam nową wizję życia po życiu. Film ma stanowić hołd niezapomnianemu „Beyond” Lucio Fulciego gdzie mamy do czynienia z bodaj najbardziej epicką wizją piekła w historii kina.

Na fabułę filmu Quarxxa składają się trzy nowelki połączone klamrą. Motywem przewodnim jest śmierć, ale nie tyle sam jej moment, ile to, co następuje po niej. Swoisty targ o duszę stojącą u dwóch bram. Kto zasługuje na niebo? Czy jest tu ktoś taki?

Sarkastyczny humor zamiast umoralniania, absurdalnie groteskowa groza sytuacji i atawistyczny lęk przed tajemnicą. Jak to połączyć? Widać się da, bo twórcy wyszło to całkiem dobrze. Obraz jest bardzo kameralny, momentami surowy, z drugiej niesamowicie teatralny, widowiskowy. Bardzo ciekawa wizja zaświatów i jednocześnie hołd dla klasyki. Pięknie się to oglądało, przyznaje, więc polecać będę. Takie, coś innego.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:9

Napięcie: 6

Zaskoczenie: 6

Zabawa:7

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 7

To coś: 7

65/100

W skali brutalności: 2/10

Tarot/ Tarot: Karta  śmierci (2024)

Grupa młodych przyjaciół świętuje urodziny jednej z nich, Elise w wynajętym domku w Catskill Mountains. Gdy zapasy alkoholu się kończą ekipa rusza na przeszukanie obiektu, a nuż coś gdzieś się ostało. W jednym z zamkniętych pomieszczeń znajdują drewnianą szkatułkę z pięknymi, ręcznie malowanymi kartami tarota. Tak się składa, że Haley trochę interesuje astrologią i jak przyznaje potrafi stawiać wróżby przy pomocy kart tarota. Używanie cudzych, nieznanych kart jest oczywiście złamaniem jednej z fundamentalnych zasad, ale Haley ulega namowom solenizantki i zgadza się użyć tali by zabawić strapionych brakiem alkoholu przyjaciół. I tak oto uwzględniając znaki zodiaku zgromadzonych, dziewczyna przydziela im karty. We wróżbach kolejno pojawia się Kapłanka, Pustelnik, Wisielec, Mag, Błazen, Diabeł i Śmierć. Wróżby są raczej niezobowiązujące, ale i tak staną się zarzewiem konfliktu pomiędzy Haley, a jej byłym chłopakiem. Sęk w tym, że użycie tych konkretnych kart pociąga za sobą konsekwencje, o których młodzi przekonają się wkrótce po powrocie na studencki kampus.

Anna Halberg i Spencer Cohen debiutują w pełnym metrażu mainstreamowym horrorem „Tarot” nakręconym na podstawie powieści „Horrorscope” Nicolasa Adamsa – polskiego przekładu brak. Ich zamiarem było nakręcenie filmu, który połączyłby wszystko, co najlepsze: klimat jak u Jamesa Wana i akcję jak u Spielberga. Trudno więc ich posądzić o szukanie innowacyjnych rozwiązań choć przypuszczam, że sami za takowe mogli uznać wątki 'ożywających wróżb’/ 'potworów z Tarota’. Jeśli miałabym odwołać się do znanych tytułów to powiedziałabym, że „Tarot: Karta śmierci” to takie spotkanie „Evil Dead” z „Oszukać przeznaczenie”.

Akcja jest wartka, a wygenerowane komputerowo koszmarki mogą wywołać u widza kilka nagłych podskoków, ale czy możemy tu mówić o skutecznym straszeniu i atmosferze grozy? Tak niekoniecznie. Technicznie mogłoby być lepiej przynajmniej pod kilkoma względami. Ekspozycji karcianych maszkar przeszkadza niedoświetlenie. Sceny śmierci prezentowane są raczej ostrożnie i tam gdzie można by spodziewać się smacznego gore każący palec kategorii wiekowej podcina twórcom skrzydełka.

W efekcie mamy typowy straszak dla popcornożerców, obliczony na kinową rozrywkę i niewzbudzający jakiś atawistycznych lęków. Warstwa dramatyczna jest płyciutka, a przemyślenia naszych bohaterów trochę nijakie. Generalnie kreacje postaci nie odstają od standardowych schematów i nikt tu nie przykuwa szczególnie uwagi. Walka o przetrwanie, walka z klątwą Wielkich Arkanów, a mnie jakby wszystko jedno. Na obronę tej produkcji powiem, że w ten sam weekend obejrzałam trzy inne nowości. I tak… „Tarot” był najlepszy z nich.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:6

Napięcie:6

Zaskoczenie:5

Zabawa: 6

Walory techniczne: 6

Aktorstwo: 6

Oryginalność:6

To coś:6

55/100

W skali brutalności: 2/10