Bez gatunku

The Monkey/ Małpa (2025)

Bracia bliźniacy dominujący Bill i raczej wycofany Hall znajdują na strychu pamiątkę po ojcu – jego zabawkę z czasów dzieciństwa, małpę z bębenkiem. Wkrótce po tym w ich najbliższym otoczeniu zaczyna dochodzić do serii tyle dziwnych, co makabrycznych zgonów. W końcu postanawiają pozbyć się zabawki łącząc jej pojawianie się z serią niefortunnych śmierci. Na długie lata, przynajmniej pozornie, udaje im się zapomnieć o tym mrocznym dziedzictwie, do chwili gdy zmuszeni są by któryś z nich przyjął spadek. Hall wraz z synem, z którym ma raczej umiarkowany kontakt, wyrusza w rodzinne strony by dowiedzieć się co też zabawna małpa porabiała przez wszystkie te lata.

Sporym zaskoczeniem była dla mnie informacja, że Osgood Perkins bierze na warsztat opowiadanie Kinga by na jego podstawie nakręcić swój nowy film. Ten twórca raczej z daleka trzymał się od mainstreamowych pomysłów i tak naprawkę każde z jego dotychczasowych filmowych przedsięwzięć tylko to potwierdzało. Po pierwsze ma być dziwnie, dopiero później strasznie. Jak ma się do tego średnie opowiadanie najbardziej kultowego pisarza amerykańskiej grozy? Nijak i trochę taki też jest efekt tej koalicji.

„Małpa” to film ukuty na szokerach, ciągu makabrycznych ujęć przeplatanych próbami budowania warstwy dramatycznej. Trwamy od jednego dziwnego zgonu do drugiego, obserwując jak bezskuteczne są wszelkie próby ich zapobiegania. Trochę takie „Oszukać przeznaczenie”, tylko że zamiast bezkształtnej siły absolutu, mamy małpę z bębenkiem, która tym wszystkim zawiaduje.

Sceny śmierci są tak kuriozalne, że bliżej temu do czarnej komedii aniżeli horroru. Perkins nawet nie próbuje być poważny, bo prezentując portret rodzinny Halla przedstawia nam coś na kształt rodziny Adamsów, na której czele stoi Louis, kobieta na moje oko balansująca na granicy załamania nerwowego, aczkolwiek sportretowana jako wesołkowaty odklejeniec tańczący na pogrzebie. Hall to ofiara przemocy ze strony własnego brata bliźniaka dodatkowo poturbowanego traumą nieobecnego ojca.

Nie czytałam opowiadania, ale casting wydaje mi się tu mocno dyskusyjny i osobiście kreacja głównego bohatera kompletnie mi nie siadała. Zastanawiałam się co on tu robi i on chyba też się nad tym zastanawiał. Mimo relatywnie niezłej rozrywki jaką zapewnił mi film, uważam go za raczej średnie dziwowisko, ot obejrzeć można, ale nie koniecznie.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:6

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:6

Aktorstwo:6

Oryginalność:5

To coś:5

54/100

W skali brutalności:2/10

Final Destination: Bloodlines/ Oszukać przeznaczenie: Więzy krwi (2025)

Ameryka, lata ’60. Młodziutka Irys idzie na randkę ze swoim ukochanym, Paulem. On ma dla niej niespodziankę, ona dla niego jeszcze większą. Paul zabiera dziewczynę do ultra luksusowej modernistycznej restauracji górującej nad miastem. Budynek przypomina kosmiczny spodek umieszczony na wysokiej wieży, ze szklanymi podłogami i pięknym tarasem widokowym. Młodzi doskonale się bawią, aż do chwili gdy seria niefortunnych zdarzeń doprowadza do katastrofy, w której wszyscy giną. A raczej zginęliby, gdyby Irys nie oszukała przeznaczenia.

Wiele lat później, wnuczka tej samej Irys doświadcza sennych koszmarów. W bardzo intensywnych wizjach doświadcza tego, co spotkało przed laty jej babcie. Z uwagi na mur milczenia jaki rozrósł się w rodzinie wokół postaci babci Stefani nie zdaje sobie sprawy, że to co widzi zdarzało się naprawdę i zdarzyć się może ponownie.

Wielki powrót serii horrorów o złowrogim przekazie: śmierci nie oszukasz, kto ma umrzeć ten umrze. Począwszy od roku 2000 kiedy to grupa licealistów uniknęła katastrofy samolotu lecącego do Paryża, kolejne części „Oszukać przeznaczenie” cieszyły się dużym zainteresowaniem. Wydaje się, że pomysłowość twórców w zakresie uśmiercania bohaterów stanowi niewyczerpane źródło. Kolejne próby odzyskania przez nich kontroli nad własnym życiem – i potencjalną śmiercią – każdorazowo kończyły się fiaskiem – ku uciesze gawiedzi, bo kto lubi happy end’y w kinie grozy? Fuj. Wydawało się, że piąta odsłona serii, nakręcona grubo ponad dekadę temu stanowiła domkniecie tematu – powrót do początku, swego rodzaju pętlę. Ale, ale. Zostało kilka niezałatwionych spraw. A co jeśli lot 180 nie był początkiem wszystkiego? I tu nas mają.

Tym razem nie grupa przyjaciół, nieprzypadkowe osoby, które spotkały się na autostradzie, a połączeni więzami krwi krewni muszą zawalczyć o odwrócenie przesądzonego już losu. Irys udało się uratować, ale po tylu latach śmierć jest mocno wkurzona i chce zebrać żniwo z nawiązką.

Kino czysto rozrywkowe, albo jak chcieliby niektórzy metafora odziedziczonych traum gdy wnuczka śni o tym jak miała umrzeć jej babcia. Krewni którzy spuścili na Irys zasłonę milczenia uznając ją za niebezpieczną wariatkę, która z powodu swoich lękowych wytworów zrujnowała życie własnym dzieciom.

Sceny zgonów, bo to mocno przyciąga miłośników tej serii, są jak zwykle epickie. Złośliwość przedmiotów martwych, efekt motyla w pigułce, żadnych tam samo przesuwających się aparatur tlenowych, czy wędrujących po blacie lakierów do włosów, zamiast tego czysty determinizm i nagrody Darwina w jednym. Warto było tyle czekać.

Wisienką na torcie jest wątek pewnej postaci, w którą wcielał się nieżyjący obecnie aktor.  Pewną ciekawostką jest, że twórcy pozwolili mu by sam podsumował swoją postać, pokierował sceną, stworzył monolog – ot po prostu zrobił to po swojemu. Aż łezka się w oku kręci.

Bardzo dobry powrót, nieco zmieniający do tej pory bardzo sztywny schemat i co więcej domykający proszące się o domknięte tematy.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:7

Zabawa:8

Zaskoczenie:8

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:7

67/100

W skali brutalności: 3/10

Succubus/ Sukkub (2024)

Christopeher jest świeżo upieczonym ojcem i mężem w separacji. Tego wieczoru ma pod opieką syna, a jego jeszcze żona Sharon bawi się z przyjaciółkami na bankiecie. Za namową swojego kumpla Chris zakłada profil na aplikacji randkowej gdzie wkrótce kontaktuje się  z nim ponętna i tajemnicza Adra. Kobieta nie chce pokazać twarzy natomiast ochoczo kusi go swoim ciałem i namawia na spotkanie jeszcze tej samej nocy. Rozmowa i wykonywane przez Adre gesty mącą w głowie Chrisa, na tyle, że nie zwraca uwagi na niespójność sprzedawanej przez kobietę historyjki. Kiedy rozważa, czy ulec pokusie nieoczekiwanie kontaktuje się z nim nieznany mężczyzna. Okazuje się nim owiany niesławą astrofizyk oskarżony o molestowanie własnej asystentki. Mężczyzna ostrzega Chrisa przed kontaktem z Adrą, bowiem grozić mu ma śmiertelne niebezpieczeństwo.

Twórca jak dotąd dwóch niezależnych filmów R.J. Daniel Hanna w swojej kolejnej produkcji zabiera nas w świat randek online, popularnego sposobu nawiązywania znajomości, dodatkowo zyskującego na znaczeniu w czasie pandemii covid gdy powstał scenariusz. Reżyser wykorzystuje tu, znowuż, popularną metodę screenlife umożliwiającej widzowi śledzenie monitora bohatera, bo to właśnie za pośrednictwem urządzeń ekranowych toczy się akcja filmu. Pojawiają się też fragmenty kręcone klasycznie, jak i te będące dziełem kamer domowego monitoringu, jednak głównym zamysłem reżysera było pokazanie opresyjnej rzeczywistości w wersji cyber. W sieci można spotkać każdego, od samotnych desperatów posuwających się do stalkingu, po… krwiożercze demony.

Ze średniowiecznych traktatów możemy dowiedzieć się, że sukkuby były istotami, które wodziły na pokuszenie mężczyzn by pozyskać od nich nasienie. Nasienie to było potrzebne do zapłodnienia i stworzenia dzieci, będących od urodzenia pod szatańskim wpływem. Ma to nie małe znaczenie dla fabuły filmu.

„Sukkub” podobnie jak filmy wampiryczne ma w sobie dużo erotyzmu, podanego bardzo wprost, jak na czasy współczesne przystało, nie wiem czy ktoś będzie zniesmaczony, ale jako że ten 'walor’ produkcji jest dość istotny zobowiązana jestem Wam o tym napomknąć.

Gdy Chris poznaje Adre jego plan naprawy związku z żoną schodzi na dalszy plan, przed zerwaniem się z miejsca zdaje się hamować go tylko konieczność opieki nad dzieckiem. Jego kumpel zdaje się tylko podsycać te zapędy, ba, sam by najchętniej skorzystał z zaproszenia skierowano do Chrisa. Mętne tłumaczenia niesławnego fizyka zamiast odwieźć bohatera od spotkania z nieznajomą dają raczej pretekst by do niego tym bardziej dążyć.

Bardzo ciekawie wypada cały proces manipulacji i próba przejęcia kontroli nad bohaterem. Sukkub wykorzystuje technologie nie tylko by uwieźć mężczyznę ale też by go upokorzyć w odpowiedzi na sprzeciw z jego strony. Obserwowanie jego poczynań jest dość zajmujące, a sama kreacja postaci wydaje się boleśnie wiarygodna. Finał serwuje nam pokaz body horroru, całkiem udanego jak na film niezależny, a pointa całej historii odwołuje się do mitologii. Moim zdaniem wyszło zgrabnie.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś” 6

59/100

W skali brutalności: 1/10

Delicious/ Apetyt (2025)

Zamożna niemiecka rodzina na wakacjach na południu Francji: zmęczona matka, sfrustrowany ojciec i dwójka zagubionych niedorostków. Po kolacji w eleganckim hotelu wracają do swojej letniej rezydencji. Wówczas dochodzi do wypadku, a potrącona zostaje hotelowa kelnerka. Oczywiste jest, że sprawa musi pozostać między nimi, ale ani Ester, ani John nie spodziewają się ile będzie ich kosztować milczenie dziewczyny.

Netflix po raz kolejny pod przykrywką kina gatunkowego robi widzom wykład na temat społecznych nierówności. Najbardziej dobitnym przykładem takiego filmu będzie „Platforma”, ale „Apetyt” pod płaszczykiem metafor – dość czytelnych zresztą – przemyca podobne treści.

Raz: zagubienie we współczesnym świecie. W kontrze dążenia takie jak kariera, byt, rozwój i sukces oraz zmęczenie, zanurzenie chęć oderwania się od ziemi, skosztowania czegoś innego, mniej poprawnego. Lęk przed odmiennym sposobem życia, pogarda dla tych, którym się nie powiodło. To dolega naszym mało radosnym wczasowiczom – w wielkim uproszczeniu of course.

Dwa: Rozjuszeni tubylcy. Każdy kto bywał na wakacjach, szczególnie w tak zwanych krajach mniej rozwiniętych wie, że często dla lokalsów turysta jest jak porcja świeżego mięsa, byle obedrzeć ze skóry i napełnić brzuch. Brak ambicji, brak perspektyw, jeden wielki brak i palący głód – to z kolei diagnoza kelnerki i jej pobratymców. Ach, znowu generalizowanie. Kochani, to nie ja – to Netflix.

Tak z grubsza wygląda podział sił. Niemiecka reżyserka nie sili się na dzielenie bohaterów na dobrych i złych, raczej na złych i złych – wszyscy na swój sposób. Nie bardzo jest komu kibicować, więc pozostaje nam obserwować tą z góry przegraną walkę. Nie jest ona jednak szczególnie emocjonująca, bo trudno by taka była przy oczywistych prognozach jej wyniku. Zaskoczyć, może was jednak sposób w jaki wprowadzono tu element grozowy. Nie powiem, dość dobrze koresponduje z ogólnym przesłaniem, jednak to wszystko to wciąż za mało bym popadła w większy zachwyt. A nawet w mniejszy.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:7

Napięcie: 6

Zaskoczenie:6

Zabawa:6

Walory techniczne: 8

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś:6

59/100

 W skali brutalności: 1/10