Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

Duch minionych świąt

Duchy nocy wigilijnej –

J. Barczewski, A. Bestużew, B. Capes, F. Cowper C.A. Crowe, J. Falkner, A. M. Burrage, J.K. Jerome

To już czwarta odsłona świątecznej antologii grozy wydawnictwa Zysk i s-ka. Oczekiwanie na kolejne tomy to już taka mała świąteczna tradycja. Wiecie, że jestem w tej serii zakochana, a w tym roku na skrzydełku znajdziecie moją polecajkę. Tym razem wydawca przygotował dla nas jedenaście utworów od ośmiu autorów. Najstarszy pochodzi jeszcze z XVIII wieku, reszta przypada na wiek XIX i pierwszą połowę XX.

Najdłuższym i z pewnością jednym z lepszych utworów w zbiorze jest „Zaginiony Stradivarius” Johna Meade Falknera. Mini powieść, która już wcześniej była mi znana. To historia o młodym Johnie Maltraversie, który wraz przyjacielem ze studiów odkrywa fascynujące właściwości muzyki wygrywanej przez nich na skrzypcach. Muzyka ta miała wabić istotę nie z tego świata. Bardzo klimatyczna, romantyczna i jednocześnie psychodeliczna rzecz, którą koniecznie trzeba poznać.

Innym dość długim utworem jest dzieło naszego wpół rodaka czyli Jana Barczewskiego (skradł moje serce w letniej antologii „Duchy nocy kupały”) który tym razem raczy nas opowieścią „Szlachcic Zawalnia” traktującej o pewnym gościnnym gospodarzu, który od swoich często zupełnie przypadkowych gości oczekuje odpłaty za gościnę w formie opowiadanych historii. Na fabułę utworu składają się właśnie one.

W zbiorze znajdziecie też kilka utworów typowo wigilijnych, co więcej bardzo udanych. I tak mamy chociażby „Wigilię w nawiedzonym wraku” Franka Cowpera gdzie bawiący u swojego przyjaciela na wsi narrator pechowo zapędza się nad rozlewisko gdzie znajduje wrak statku. Już wiecie gdzie spędzi bardzo upiorną wigilijną noc.

Alfred McLelland Burrage  w opowiadaniu „Tojak” przywołuje opowieść o pewnej bardzo niezwykłej zabawie w chowanego, która zostaje zaaranżowana po wigilijnym przyjęciu. Wszechobecna ciemność i niezwykłe zjawiska idealnie budują klimat.

Typowo wigilijną opowieścią jest też „Duch błękitnej komnaty” J.K. Jerome. Jest to historia młodzieńca, który spędza święta w rezydencji swojego wuja. Rezydencji jak twierdzo wuj nawiedzonej, bo oto każdej wigilijnej nocy w tytułowej błękitnej komnacie pojawia się potępiona dusza.

Jeśli miałabym wybrać opowiadanie, które najbardziej przypadło mi do gustu to chyba postawiłabym na „Ten, który zobaczył” Alfreda McLellanda Burrage’a. Wyjątkowo mroczna historia, choć jej szkielet może wydać się banalny, posiada on bowiem wszystkie cechy klasycznej opowieści gotyckiej – czyli tak jak lubię. Najgorszego utworu nie sposób wybrać bo tak naprawdę wszystkie przypadły mi do gustu. Pełne zadowolenie.

*Książka objęta patronatem Biblii Horroru.

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Spokojnie mamusiu

Obłąkana/ Bed Rest (2022)

Julie Riverson i jej mąż Daniel oczekują narodzin upragnionego dziecka. Niestety sytuacja zdrowotna przyszłej mamy komplikuje się w wyniku upadku ze schodów i to tuż po przeprowadzce do nowego, jeszcze nie wyremontowanego domu. Julie dostaje od lekarza kategoryczny zakaz opuszczania łóżka pod groźbą przedwczesnego porodu. Kobieta bardzo źle znosi tą sytuację, dodatkowo nie czuje się bezpiecznie pod nieobecność męża. Z czasem nabiera przekonania, że coś zagraża jej i jej nienarodzonemu dziecku.

„Obłąkana”, pierwsze filmowe dziecko Lori Evans Taylor łączy w sobie gatunkowe prawidła horroru psychologicznego i ghost story o nawiedzonym domu. W centrum wydarzeń – kobieta w zaawansowanej ciąży. Nie przepadam za tą koncepcją. Granie na pierwotnym instynkcie matki i jej lęku o dziecko zawsze uważałam za tani wybieg dla twórców, którzy nie chcą się szczególnie wysilać. Wiązałam jednak pewne nadzieje z wątkiem który zdradza oryginalny tytuł czyli owym 'bed rest’. Przykucie do łóżka jako przyczyna bezradności i przestrzeń dla  'psychicznych odleżyn’. Scenariusz idzie w tę stronę, ale zatrzymuje się w półkroku. Mimo kategorycznego zakazu opuszczania łóżka większość wydarzeń rozgrywa się poza nim. Julie i tak krąży po domu w ślad za zasłyszanymi dźwiękami i potencjalnymi przewidzeniami. Jej lęki dotyczą dziecka, ale niekoniecznie tego które znajduje się w jej brzuchu…

Mamy tu motyw traumy, która dotyczy naszej bohaterki i jest dobrym pretekstem do podejrzewania jej o niepoczytalność. Z drugiej strony mamy nowy stary dom, który jak nie trudno się domyślić ma swoją niewesołą przeszłość. Dorzućmy do tego jeszcze pielęgniarkę, która odwiedza Julie i wobec której Julie ma złe przeczucia. W tego rodzaju fabułach, poza oczywistą i bijącą po oczach wtórnością drażni mnie utrwalanie stereotypu samotnej macierzyństwa – nawet jeśli masz męża, który aktywnie uczestniczył w akcie poczęcia z chwilą gdy Twój brzuch zaczyna rosnąć i zaczynają się problemy kobieta zostaje sama. Mąż gdzieś tam kołuje w okolicy, ale pożytku z niego żadnego i tylko nerwy szarpie. Żadna z owych bohaterek nigdy nie pokusi się o pierdolnięcie go kapciem w łeb, każda natomiast chętnie składa samą siebie na ołtarzu ofiarnym dla dobra przyszłego pokolenia. Chujowe to.

W tym w gruncie rzeczy niczym nie wyróżniającym się obrazie możemy docenić kilka jump scare’ów i walory operatorskie i na tym w sumie dość zwracających uwagę pozytywów.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:6

Napięcie:5

Zabawa: 5

Zaskoczenie: 6

Walory techniczne: 7

Aktorstwo: 6

Oryginalność:4

To coś: 5

51/100

W skali brutalności: 1/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Magiczne dzieciństwo

Niewiniątka/ De uskyldige (2021)

Ida ma dziewięć lat gdy wraz z rodzicami i autystyczną starszą siostrą Anną przeprowadzają się na dość ponure blokowisko. Dziewczynce udaje się zaprzyjaźnić z miejscowymi dzieciakami Aishą i Benem. Obydwoje posiadają niezwykłą zdolności które np. pozwala komunikować się z niemówiącą Anną. Niezwykłe zdolności to też niezwykłe możliwości, niekoniecznie właściwie wykorzystywane.

O „Niewiniątkach” norweskiego filmowca Eskila Vogta było już dość głośno gdy sama trafiłam na ten tytuł. Ów rozgłos zapewniły pospołu porównania filmu do mega popularnego „Stranger things” oraz dość kontrowersyjna dla niektórych tematyka. W mojej ocenie ze „Stragner Things” film ma raczej niewiele wspólnego, chyba, że skupimy się na najbardziej wierzchniej jego warstwie: dziecięcy bohaterzy i nadprzyrodzone zjawiska.

„Niewiniątka” mimo, że nie operują typowymi dla świata horroru środkami wyrazu (wyłączając jedną traumatyzującą scenę), są filmem dość upiornym z uwagi na kontekst. Mamy tu bowiem do czynienia z małym gangiem cudotwórców, którzy każdorazowo przesuwają granicę tego co moralne, dobre, dozwolone. Ida robi tu poniekąd za bufor, mało skuteczny, ale widać jak jej oczy rozszerzają się w przerażeniu, jak dopadają ją dylematy dotyczące szczególnie działań Bena. Dziewczynka niczym Alicja trafia nagle do krainy czarów, której nierozumie. To tez fantastyczne studium małych umysłów, które pozbawione nadzoru pobudzają się nawzajem do eksperymentów nad człowieczeństwem. Sam twórca przyznaje, że inspiracją do scenariusza były dla niego obserwacje jego własnych dzieci (Ups).

Taki obraz dzieciństwa odbity w krzywym, magicznym zwierciadle. Dziecięca perspektywa ukazująca jak bardzo różni się świat postrzegany przez dorosłych od tego postrzeganego przez dzieci. Dobre kino, utrzymane w jasnej, chłodnej estetyce, z dobrą obsadą – uwagę przykuwa szczególnie kreacja roli autystycznej Anny – przemyślany i zrealizowany zgodnie z formułą nowej fali horroru.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 8

Klimat:8

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 8

To coś:8

70/ 100

W skali brutalności: 3/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Potwór

Czerwony śnieg – Ian R. MacLeod

Karl, żołnierz unionista i lekarz wojskowy brodząc wśród ciał rannych i zmarłych spotyka upiorną postać chłepczącą krew poległych. To spotkanie zmienia jego życie. To spotkanie kończy jego życie. Żaden świt nie będzie dla niego już tym samym świtem.

Na „Czerwony śnieg” trafiła szukając powieści wampirycznych. Jestem w tej kwestii wybredna i tak naprawdę trafia do mnie wyłącznie klasyczne ujęcie motywu, takie łączące w sobie ludową gawędę i opowieść gotycką. „Czerwony śnieg” poniekąd spełnił ten postulat ujmując motyw wampiryzmu dość klasycznie jako przypowieść o wielkiej samotności. Naszym głównym bohaterem jest Karl, ale nie tylko o nim będzie tu mowa. Karl jest wampirem walczącym z własną naturą, jako lekarz posiada pewną widzę toteż metodą prób i błędów odkrywa, że działanie narkotyków osłabia głód krwi.

„Czerwony śnieg” to opowieść o wieczności, albo podróży przez wieczność. Kolejne miejsca i czasy. Wojna secesyjna, rewolucja francuska, amerykańska prohibicja. Kolejne historie, kolejni bohaterowie. Mnie ujęła historia skromnego malarza i pojawienia się na progu jego pracowni tajemniczej Sybilli Lys. Trochę mniej zaangażowała mnie opowieść o rudowłosej marksistce, ale tak naprawdę wszystkie te pomniejsze historie łączy jedno – postać bladolicego mężczyzny w meloniku, który w jednej kieszeni trzyma rewolwer ze srebrnymi nabojami a w drugiej zapas narkotyków. Czego tak naprawdę szuka Karl? Karl szuka początku swojej wieczności.

Moja ocena: 7/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Kto jest szalony?

Old man (2022)

Młody mężczyzna, Joe wyrusza na górski szlak, niestety gubi drogę.  Wtedy dostrzega dym unoszący się z komina samotnej chaty w lesie. To szansa na ratunek. Joe staje na progu domu starszego mężczyzny, który wita go ze strzelbą w dłoniach. Pierwsze wrażenie nie jest więc najlepsze, a dalej wcale nie jest lepiej.

Thriller „Old man” w reżyserii Lucky’a McKee przeszedł bez większego echa, a jeśli już trafiłam na jakieś opinie to były one negatywne. Moja jest inna.

Może nie jestem jakąś wielką fanką twórcy, ale większość filmów McKee przypadła mi do gustu w większym lub mniejszym stopniu („May”, „Red”, „Mroki lasu”). Jego najnowszy obraz opiera się na koncepcji teatru dwóch aktorów. W takim przypadku kiepska decyzja obsadowa mogłaby przesądzić sprawę, ale reżyser wybrał dobrze i tak w roli starca mamy charyzmatycznego Stephena Langa. Partneruje mu wprawiony w grozowym temacie Marc Senter, który ze swoją aparycją amanta ze słodkich musicali wydaje się przypadkowym przechodniem, albo wręcz przeciwnie: wilkiem w owczej skórze.

Obserwujemy wymianę spojrzeń, drobne gesty i zaskakujące reakcje, przysłuchujemy się rozmowie, która jest cokolwiek dziwna głównie za sprawą tytułowego Starego Człowieka. Ekscentryk, to mało powiedziane. Ulewa za oknem, zwierzęce trofea na ścianach, chata która może być schronieniem i może być pułapką. W miarę rozwoju fabuły, czyli rozwoju toczącej się wymiany myśli robi się coraz dziwniej i dziwniej. Nie wiemy, czy możemy ufać snutym tu opowieściom. Pojawia się seria alarmujących sygnałów, ale tak naprawdę nie wiemy co uruchamia ostrzegacze światła. Mężczyźni wymieniają się swoimi historiami, doświadczeniami. Osobiście dałam się wyprowadzić w pole. Moja naiwność, czy spryt scenarzysty?

Mnie ten pojedynek przekonał, zaangażował. Klimat filmu też fajny, trochę psychodeliczny i pewnością budzący poczucie osaczenia. Udana produkcja, nie wiem z czego wynikają tak niskie oceny. Polecam Waszej uwadze.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 7

Klimat:8

Napięcie: 7

Zaskoczenie:7

Walory techniczne: 8

Aktorstwo:8

Zabawa:8

Oryginalność: 6

To coś:7

68/ 100

W skali brutalności: 1/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Najlepsze filmy grozy 2022

Najlepsze filmy grozy roku 2022 – wyniki głosowania

Drodzy Parafianie, witam Was w nowym roku. Mam nadzieję, że jesteście cali, zdrowi i gotowi na kolejną porcję horroru. Przybywam do Was z wynikami głosowania na najlepszy film grozy roku 2022, które trwało od 15 grudnia do 31 grudnia na blogu. Dziękuję Wam za oddane głosy i już spieszę z podsumowaniem.

Za najlepszą tegoroczną produkcję uznaliście horror „Uśmiechnij się„.

Na drugim miejscu znalazł się „Terrifier 2. Masakra w święta„

Trzecie miejsce dzielą „Barbarzyńcy„ i „Goście„

A poza podium znalazły się:

4. „Men”

5. „Nie!”

6. „Czarny telefon”

7. „X”

8. „Pearl”, „Smutek” i „Pisklę”

9. „Krzyk”

10. „V/H/S/99”

11. „Ostatnia wieczerza” i „Babcia”

12. „Medium”, „Telefon Pana Harrigana”, „Hellraiser”

13. „Nie patrz w dół”, „Sierota. Narodziny zła”, „Fresh”

14. „Egzorcyzmy siostry Ann”, „Co widział Jozjasz”, „Powrót klątwy”

15. „Bielmo”, „Wskrzeszenie”, „Moja przyjaciółka opętana”, „Bodies, bodies, bodies”, „Zbrodnie przyszłości”

 

Jaki z tego wniosek? Zwyciężyły filmy stosunkowo 'świeże’, sama o wszystkich czterech tytułach z podium pisałam niedawno, są to dość głośne filmy. Być może ten fakt wpłynął na Waszą ocenę, a może pokonały konkurencję swoją jakością?

Moje podium wyglądałoby nieco inaczej. Zgadzam się z wyróżnieniem dla „Speek no evil”/ „Goście”. To film, który zdecydowanie zasługuje na uwagę.  Z pewnością nie zabrakłoby na nim krańcowo porąbanego „Sadness/Smutek” i „Fall”/”Nie patrz w dół” ze względu na walory surivivalowe. Jeśli starczyłoby miejsca na pewno doceniłabym „You wont be alone” i „Resurection/Wskrzeszenie” oraz „Smile/Uśmiechnij się”, który Waszym zdaniem jest numerem jeden. W mojej ocenie był to całkiem udany rok. Kilka tytułów zaskarbiło sobie moją uwagę, nowa fala horroru ma się dobrze i wciąż się rozwija, co ogromnie mnie cieszy,.

Teraz muszę się wziąć z nadrobienie tytułów, które pojawiły się w 2022, ale z różnych przyczyn jeszcze ich nie zobaczyłam. Pewnie powinnam. Recenzje większości filmów, na które mogliście oddawać głosy znajdziecie na blogu.

Trzymajcie się ciepło w nowym roku.

 

 

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU