Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

W drogę

Passenger/ Pasażer (2023)

Randy to cichy chłopak. Nikomu nie mówi: nie, pokornie przyjmuje to co przynosi mu los. Pewnego dnia w pracy zostaje upokorzony przez dwoje współpracowników. Randy nie mówi nie, nie broni się w żaden sposób. Sytuację obserwuje Benson, zatrudniony w tym samym fast foodzie. Bez większego namysłu przynosi z auta broń i zabija dwoje oprawców Randy’ego oraz kierownika restauracji. Dlaczego? Tego nie wie nikt, a już na pewno nie Randy. Ale być może wkrótce się dowie, bowiem chwilę po tym jak Benson zmusza Randy’ego do współpracy przy usuwaniu śladów zbrodni zabiera cichego chłopaka na przejażdżkę.

Najnowszy film znanego z reżyserii „Ruin” Cartera Smitha najłatwiej wrzucić w kategorię thrillera i tu chyba zostaniemy. Akcja zawiązuje się bardzo szybko, niemal w progu, bo po krótkim rzucie okiem na głównego bohatera z cienia wychodzi antybohater uzbrojony w broń palną i robi to, co zwykle robi się z bronią palną 😉

Nie na mordowaniu polega więc cała zabawa, choć widząc taki wstęp możemy się zacząć zastanawiać ile osób zginie po drodze. Benson zabiera Randy’ego w podróż — teoretycznie uciekają, ale jak na ucieczkę, jest to proces raczej mało dynamiczny i zależny od wielu czynników. Benson zdaje się chce coś udowodnić Randy’emu. Pokazać jak mówi się nie, albo dowiedzieć się dlaczego cichemu chłopakowi tak trudno to słowo przechodzi przez gardło.

Znacząco schodzimy więc z tonu, choć odtwórca roli Bensona dba byśmy mieli w pamięci do czego jest zdolny, to bardziej wchodzi w dramat w klimacie kina drogi, podroży wgłąb samego siebie (czyli Randy’ego) niż pozostajemy w temacie krwawej krucjaty. Nie mniej uważam, że wyszło ciekawie i duża w tym zasługa dwóch czołowych aktorów, a także samych pomysłów na ich postacie. Niezłe to było i chyba mogę polecić.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:6

Napięcie:6

Zabawa:6

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:7

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 5

To coś:6

56/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Nie mogę umrzeć

Die Alone/ Czas umierać (2024)

W świecie ludzi zdziesiątkowanych przez epidemię Ethan szuka swojej ukochanej, Emmy. Uciekali razem, razem szukali bezpiecznego schronienia, a teraz został zupełnie sam. Budzi się we wraku samochodu, a wkrótce schronienia udziela mu starsza kobieta, przedstawiająca się jako Mae. Mężczyzna stopniowo odzyskuje strzępki wspomnień, ale nadal nie wie najważniejszego.

Filmy postapo zawsze są przygnębiające, postulat smutku, jest ważniejszy nawet od lęku, niezależnie od gatunku – taka moja obserwacja. „Czas umierać” również jest bardziej smutny niż straszny i mówię o tym na wstępie, coby nie rozczarować zasiadających do seansu.

Apokalipsa, która zdziesiątkowała nasz niegodziwy gatunek w filmie Lowella Deana, ma ekologiczny wymiar i chyba pochodzenie zarazy było pierwszą rzeczą jaka przykuła moją uwagę. Oczywiście zaraz po prologu, w którym widzimy jak główny bohater wali sobie w łeb. Teraz musimy dowiedzieć się dlaczego zdecydował się na tak desperacki ruch.

Na fabułę filmu składają się na zmianę: walka o przetrwanie w niegościnnych okolicznościach przyrody i dociekania Ethana na temat jego obecnego położenia. Gdzie jest Emma? Co się z nią stało?

Stara Mae – no dobrze, może nie taka stara – patrzy na niego  wyrozumiałością. Matkuje mu, a za jej powściągliwą miną skrywa się jakaś tajemnica. I to w zasadzie wszystko co mogę Wam zdradzić odnośnie historii. Im mniej wiecie tym łatwiej o efekt zaskoczenia. Nie jest on oczywiście konieczny by tak czy inaczej zaangażować się w tą opowieść – pod warunkiem, że lubicie takie 'smuty’.

Aktorsko i realizacyjne poprawny, ale nie jest to film z wielkim budżetem i szafujący efektownymi akcjami. Raczej senny, szczególnie w pierwszej partii, skupiony na dramatyzmie. Trzeba takie rzeczy lubić, ot co. Ja się z nim polubiłam, ale za resztę ręczyć nie mogę.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:5

Zabawa:6

Zaskoczenie: 8

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:6

60/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Brudne sprawki Nigumy

Piąta skóra Nigumy – Aleksandra Bednarska

Gdzieś w podziemnym molochu warszawskiego Dworca Centralnego znajduje się mały sklepik z orientalnymi gadżetami. Sprzedająca tam kadzidła i biżuterię dziewczyna doskonale wie czego szukasz, zna Twoje pragnienia i ich znaczenie. Ty sam nie dowiesz się o niej nic, chyba, że odkryjesz prawdę skrytą za tybetańską legendą. Pewnego dnia w sklepie pojawia się ktoś, kto zwraca uwagę Ewy, budzi w niej coś, dotąd uśpionego, jakieś pragnienie, jakiś głód. Czy dziewczyna o mlecznobiałej cerze i oczach w kolorze skoszonej trawy będzie ocaleniem, czy zgubą Nigumy?

Kto na studiach nie pracował w india shopie za pięć zeta za godzinę, niech pierwszy rzuci kamieniem:) Ola Bednarska przypomina o dawnych traumach:) A teraz na serio, o czym jest pierwsza powieść autorski „Brudnych sprawek wujaszka Hana”?

O „Wujaszku…” mogliście poczytać na blogu przy okazji premiery tegoż zbioru opowiadań, opowiadań skoncentrowanych wokół kultury azjatyckiej, która wyraźnie fascynuje autorkę, a fascynacja ta przekłada się na sposób w jaki o niej opowiada.

Tym razem trafiamy do Tybetu, ale okrężna drogą, bo przez Dworzec Centralny. To właśnie tam ukrywa się Niguma, postać z pogranicza światów, żywy mit, albo nie do końca martwa legenda. To rodzi bardzo ciekawy dysonans, bo z jednej strony mamy całkowicie przyziemną codzienność z całą jej trywialnością z drugiej uwięzioną magię, która dochodzi do głosu.

Odwołania do wierzeń i tradycji buddyzmu tybetańskiego mamy tu masę, ale nie pojawiają się one na zasadzie atrakcyjnego dodatku – jak to zwykle bywa gdy jakiś autor wyprawia się na obczyznę – one stanowią integralna część świata przedstawionego, który nie podlega racjonalnym negocjacjom. To nie tylko legendy, to cała filozofia istnienia, przy pomocy której autorka buduje świat, relacje między bohaterami i dzieli się swoim sposobem przeżywania. To też opowieść o tym, z ilu odrębnych osób może składać się jeden człowiek, ile obliczy jest w stanie włożyć i czego potrzebuje by w końcu poczuć się sobą.

Nie jest to groza, w takim dosłownym rozumieniu, choć działania Nigumy i rodowód nie pozbawiony jest solidnej dawki okrucieństwa, nie jest to też fantastyka w oczywistej postaci. Może jakiś rodzaj realizmu magicznego? Sama nie wiem, ze zbyt wielu warstw, zbyt wielu skór składa się „Piąta skóra Nigumy” by nazwać ją jednym imieniem.

Moja ocena: 8/10

Współpraca Wydawnictwo Spisek Pisarzy

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Jesteście szczęściarzami

Delicious/ Apetyt (2025)

Zamożna niemiecka rodzina na wakacjach na południu Francji: zmęczona matka, sfrustrowany ojciec i dwójka zagubionych niedorostków. Po kolacji w eleganckim hotelu wracają do swojej letniej rezydencji. Wówczas dochodzi do wypadku, a potrącona zostaje hotelowa kelnerka. Oczywiste jest, że sprawa musi pozostać między nimi, ale ani Ester, ani John nie spodziewają się ile będzie ich kosztować milczenie dziewczyny.

Netflix po raz kolejny pod przykrywką kina gatunkowego robi widzom wykład na temat społecznych nierówności. Najbardziej dobitnym przykładem takiego filmu będzie „Platforma”, ale „Apetyt” pod płaszczykiem metafor – dość czytelnych zresztą – przemyca podobne treści.

Raz: zagubienie we współczesnym świecie. W kontrze dążenia takie jak kariera, byt, rozwój i sukces oraz zmęczenie, zanurzenie chęć oderwania się od ziemi, skosztowania czegoś innego, mniej poprawnego. Lęk przed odmiennym sposobem życia, pogarda dla tych, którym się nie powiodło. To dolega naszym mało radosnym wczasowiczom – w wielkim uproszczeniu of course.

Dwa: Rozjuszeni tubylcy. Każdy kto bywał na wakacjach, szczególnie w tak zwanych krajach mniej rozwiniętych wie, że często dla lokalsów turysta jest jak porcja świeżego mięsa, byle obedrzeć ze skóry i napełnić brzuch. Brak ambicji, brak perspektyw, jeden wielki brak i palący głód – to z kolei diagnoza kelnerki i jej pobratymców. Ach, znowu generalizowanie. Kochani, to nie ja – to Netflix.

Tak z grubsza wygląda podział sił. Niemiecka reżyserka nie sili się na dzielenie bohaterów na dobrych i złych, raczej na złych i złych – wszyscy na swój sposób. Nie bardzo jest komu kibicować, więc pozostaje nam obserwować tą z góry przegraną walkę. Nie jest ona jednak szczególnie emocjonująca, bo trudno by taka była przy oczywistych prognozach jej wyniku. Zaskoczyć, może was jednak sposób w jaki wprowadzono tu element grozowy. Nie powiem, dość dobrze koresponduje z ogólnym przesłaniem, jednak to wszystko to wciąż za mało bym popadła w większy zachwyt. A nawet w mniejszy.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:7

Napięcie: 6

Zaskoczenie:6

Zabawa:6

Walory techniczne: 8

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś:6

59/100

 W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

To było kiedyś

Svetlonoc/ Światłonoc (2022)

Sarlota ma trzydzieści lat gdy powraca do rodzinnej wioski w słowackich górach. Gdy była tam ostatni raz była dzieckiem, później przepadła na blisko dwadzieścia lat. Pytanie po co wróciła bardziej zaprząta głowy mieszkańców niż to dlaczego przed laty zniknęła. Jej wyrazista obecność budzi powszechny niepokój. Powrót kobiety traktowany jest jako zwiastun nieszczęścia.

Słowacki folk horror, albo mroczna baśń utrzymana w klimacie realizmu magicznego „Światłonoc” z nieznanych mi przyczyn umknęła mojej uwadze, Waszej być może też, bo nie widziałam by ktoś spieszył z poleceniami.

Historie podzielona na siedem rozdziałów, co może być pomocne z uwagi na jej złożoność. Może, ale nie musi, bo to obraz z rodzaju tych gęsto przetkanych metaforami i niechętnie mówiący wprost. Czaruje pięknymi kadrami, jednocześnie wprowadzając nas w mrok. Mała, zamknięta społeczność pogrążona we własnych zabobonach to zawsze przemoc, dużo przemocy. Tyrania dogmatu i zaściankowy lęk przed światem. Każda inność jest piętnowana. Jeśli się stawiasz zostaniesz oskarżony o czary. I zrozumcie mnie dobrze, to nie są oskarżenia wprost, to jest parująca nienawiść, która zaczyna się kumulować i czyni Twoim wrogiem każdego — nawet otaczającą przyrodę. Stosownie uzasadniona zbrodnia nie wymaga wymierzania sprawiedliwości. Świat przedstawiony jest mroczny, ale i powabny w swojej naturalistycznej formie. Wszystkie rytuały i obrzędy ukazane są jako element pewnej rzeczywistości i nikt nie przetyka przed nimi wielkiej red flag.

Wizualnie, technicznie, aktorsko, nie mam żadnych zarzutów. Narracja faktycznie jest nierówna i można się trochę zgubić w tym onirycznym wyśnieniu, ale gdzie lepiej się zgubić jak nie w słowackim lesie?

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:9

Napięcie: 6

Zaskoczenie:6

Zabawa: 8

Walory techniczne: 8

Aktorstwo:8

Oryginalność: 7

To coś:7

67/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Kawałek po kawałku

Little bites/ Kąski (2024)

Mindy samotnie wychowuje swoją córeczkę Alice. Jej dom zamieszkuje jednak ktoś jeszcze, demoniczna istota imieniem Agyar, która wciąż domaga się krwi. Jeśli Mindy zaniecha karmienia Agyar zabierze się za jej córeczkę. Co więc począć? Mindy kawałek po kawałku pozwala się zjadać demonowi.

„Little bites” to trzeci film artysty znanego pod pseudonimem Spider One. Prywatnie – brat Roba Zombie’go, a że więzy krwi zobowiązują to już możecie się domyślać jakiej estetyki należy się tu spodziewać. Delikatnie nie będzie.

Produkcję można traktować jako film wampiryczny, bo też tej postaci najbliżej do naszego antybohatera. Jego pochodzenia nie znamy, w strefie domysłu pozostaje również to jak znalazł się w domu Mindy i skąd wzięła się ta pasożytnicza relacja. Mindy wie, że musi być mu posłuszna i zdaje się nie podważać tego faktu. Najwyżej może negocjować: może dziś noga zamiast ręki? Nieee, wolę rękę – upiera się potwór, a ona mu ulega, bo strach o życie córki jest silniejszy.

Film ma bardzo gęsty klimat, uderza w ponure tony, dominuje tu ciemność a powietrze jest morowe. Wszelkie dyskusje i negocjacje są skazane na porażkę, ale Mindy się nie poddaje i te jej uparte próby pchają fabułę naprzód. Z drugiej strony mamy świat zewnętrzny od którego Mindy jest oddzielona, ścianą domu, zamkniętymi drzwiami i słuchawką telefonu. Na progu stoi pracownica opieki społecznej zatroskana o dobo małoletniej, a w słuchawce pobrzmiewa oskarżycielski głos matki, która mówi Mindy, że ta nie chce należycie zająć się córką. I fakt, jak się nią zająć kiedy ma demona do wykarmienia na głowie?

Dla mnie ta produkcja mimo całego horrorowego vibe’u, oddanego w estetyce, czy wreszcie charakterystyce antybohatera jest metaforą uwięzienia w uzależnieniu. Taka interpretacja stale pobrzmiewała mi z tyłu głowy w trakcie seansu i złapałam się na tym, że każde słowo jakie wypowiadał Agyar traktowałam jak wypowiedź, męża/partnera bohaterki. I grało. I pasowało. A może to nie mąż/partner a narkotyczny głód? Później pojawiła się inna myśl, że to wcale nie musi być partner, ani dobry drag? Może to … dziecko? I tu nastąpiła następna fala domysłów i silne skojarzenie z „Babadookiem”.

Ciekawa propozycja, moim zdaniem, ale raczej nie skierowana w stronę mas, bo z mainstreamowego punktu widzenia jest średnio atrakcyjny.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa: 6

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś:7

61/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU