Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

Żydowski demon

Abyzou aka The Offering (2022)

Arthur i Clarie spodziewają się pierwszego dziecka, co mężczyzna traktuje jako pretekst do zakopania topora wojennego między nim a ojcem, ortodoksyjnym shomerem Saulem. Małżonkowie przybywają do jego domu na Brooklinie gdzie ku zaskoczeniu Clarie zostają przyjęci z otwartymi ramionami. Stary Żyd nie tylko przyjmuje marnotrawnego syna i jego ciężarną żonę, ale też przyznaje, że jego reakcja na ślub jedynaka z innowiercą była przesadzona. Jako że Saul prowadzi w domu zakład pogrzebowy/kostnicę zaprasza syna by jak za starych dobrych czasów zajął się świeżym nieboszczykiem. Zwłoki należą do żydowskiego uczonego Yosille’a na którego szyi tkwi dziwny wisiorek. Nieostrożny Arthur uszkadza naszyjnik, nieprzyznając się do tego przed ojcem, zupełnie nieświadomy, że tym samym uwolnił zaklętego w nim demona.

Twórca filmu Olivier Park posłużył się tu scenariuszem autorstwa Hanka Hoffmana, którego nazwisko wskazuje nam, że może posiadać pewną wiedzę na temat żydowskich guseł. I tak jest faktycznie, bo scenarzysta wykorzystał tu swoje własne doświadczenia kiedy to jako młody chłopak pracował w kostnicy przy czuwaniu nad zwłokami. Hoffman był też synem ortodoksyjnego rabina więc znajdziemy tu sporo elementów autobiograficznych. Czy miał okazję spotkać tytułową Abyzou? Nic na ten temat nie wiadomo;)

Fabuła filmu opiera się więc na żydowskich wierzeniach skoncentrowanych wokół postaci demona Abyzou mającego szczególnie interesować się dziećmi. Być może reżyser filmu liczył, że postawienie na judaizm i olanie katolickich egzorcyzmów na stałe wpisanych w prawidła horrorowego mainstreamu sprawi, że jego film będzie odbierany jako oryginalny. Tymczasem bliźniaków ma całkiem sporo i jeśli się zastanowić, to już w 2012 Ole Borgendal posłużył się tym samym wątkiem w „Kronice opętania”. Niedawno mogliśmy też oglądać całkiem klimatyczne „Nocne czuwanie” i średnio udaną „Kołysankę”. Ten ostatni tytuł oglądałam w bardzo krótkim odstępie od „Abyzou” i mogę Wam zaświadczyć, że podobieństw mamy więcej niż różnic.

Twórcy bardzo starają się by od progu domu/kostnicy wprowadzić nas w klimat grozy, ale wszystko z tłem i rekwizytami włącznie jest zbyt toporne i plastikowe by zrobić wrażenie na kimś kto ogląda horrory częściej niż raz w roku – nie mówiąc już o takich marudnych wyjadaczach jak ja. Aktorstwo nie robi wrażenia, bo i postaci są do gruntu przeciętne i nijakie. Nie ma tu miejsca na jakieś większe odstępstwa od schematu. Efekty specjalne też nie spełniły swojej roli – dużo 'buu’ więcej 'bammm’. Byłam znudzona w czasie seansu i nie znalazłam tu nic co mogłabym pochwalić i docenić ze szczerego serca. Obejrzeć można, ale po co?

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:5

Klimat:6

Napięcie:5

Zabawa:5

Zaskoczenie:4

Walory techniczne:6

Aktorstwo:6

Oryginalność:4

To coś: 4

46/100

W skali brutalności: 1/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Nowy ja

Infinity pool (2023)

James Foster autor jednej niezbyt popularnej powieści  wraz ze swoją żoną Em udaje się na wczasy do kurortu na wyspie Li Toluqa. Ma tu znaleźć inspiracje do następnej książki. Podczas pobytu małżonkowie poznają bawiącą w tym samym hotelu parę Gabi i Albana Bauerów, którzy namawiają ich na wypad poza turystyczny kompleks. James jest zachwycony pomysłem zważywszy na to, że znajduje w osobie frywolnej Gabi fankę swojej literackiej twórczości. Niestety wycieczka kończy się tragicznie, bo w drodze powrotnej dochodzi do wypadku skutkiem czego James wpada w tryby psychodelicznej intrygi.

Najnowszy film Brandona Cronnenberga („Possesor”) syna Davida Cronenberga, który to najwyraźniej zdołał przekazać synowi w genach pociąg do tego co mroczne i obłędne. Inspiracji do autorskiego scenariusza należy upatrywać w znowuż autorskim, ale opowiadaniu napisanym przez reżysera, w którym pojawia się motyw łudząco podobny do tego zawartego w filmie. Na miejsce akcji filmu wybrał luksusowy kurort, bo takie miejsca, szczególnie kurorty w krajach trzeciego świata wywierają na turystach wrażenie oddzielenia od rzeczywistości. Turyści nie mają pojęcia co dzieje się za murami, nie są też tego szczególnie ciekawi, wystarczy im basen typu infinity i używki. Tak też za pewne wyglądały by wakacje Jamesa gdyby nie spotkał Gabi.

Ich pierwsza wspólna wyprawa w towarzystwie małżonków to punkt wyjścia dla wizji Cronenberga. Owa wizja z pogranicza sci fi i body horroru posiada też ciężki kaliber metafizyczny, bo dość szybko zostaje wypowiedziane na głos pytanie, które widz zada sobie w przełomowej scenie 'wyroku’. Czy to jeszcze ja? Co musi przeżyć człowiek by przestać być sobą? By zrzucić całą skórę i oblec się nową? Reżyser używa przejaskrawionych środków wyrazu i realizuje to co zwykło pozostawać tylko metaforą. Myślę, że nawet jeśli uznacie film za odstający od waszych gustów, czy wprost przeszarżowany to nie odmówicie mu oryginalności. Ten pomysł jest po prostu kosmiczny.

Realizacja odpowiada temu czego możemy spodziewać się po młodym Cronenbergu. Dużo teledyskowych ujęć, odważna zabawa jupiterami, erotyzm w zdeformowanej formie. Świetne aktorstwo Mii Goth, która po raz kolejny wciela się postać obłąkanej femme fatale. Partneruje jej usłużny jej wyrokom Alexander Skarsgård. Patrzy się na to jak na sen wariata. Polecam.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła:8

Klimat:8

Napięcie:8

Zaskoczenie:6

Zabawa: 7

Walory techniczne:7

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś:8

70/100

W skali brutalności: 3/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Matko, chroń dziecko

Blood (2022)

Jessica, której na odwyku udało się zwalczyć uzależnienie przeprowadza się wraz dwójką dzieci, synem Owenem i córką Tyler do odziedziczonego po ciotce domu na odludziu. Wkrótce jej dzieci odkrywają położone nieopodal wyschnięte jezioro na środku, którego znajduje się martwe drzewo. Ten widok i atmosfera panująca wokół miejsca budzi niepokój. Jeszcze tego samego dnia gdy zapada zmierz ukochany pies Owena ucieka, a chłopiec czuje, że jego czworonożny przyjaciel pobiegł właśnie w owe posępne miejsce, które wzbudziło u zwierzęcia dziwne zainteresowanie. Poszukiwania są bezowocne, ale pies ostatecznie wraca do domu sama. Wraca, ale zupełnie odmieniony. Rzuca się na Owena i dotkliwie gryzie w wyniku czego chłopiec w ciężkim stanie trafia do szpitala. Tam matka staje się świadkiem sceny, w której jej ukochany syn odzyskawszy nieco przytomności rzuca się na worek z krwią przygotowaną do transfuzji i ją … wypija…

W nowym filmie Brada Andersona, twórcy filmów grozy w których strach idzie ramię w ramię z ludzkimi dramatami przyglądamy się dość niecodziennym trudom macierzyństwa. Choć, czy na pewno takim niecodziennym? Gdyby zastąpić głód krwi jakąś inną przewlekłą  i nieuleczalna przypadłością zrywając tym samym paranormalną otoczkę mielibyśmy do czynienia z niczym innym jak z dramatem jakich doświadczają tysiące rodziców chorych dzieci. Rodziców, którzy gotowi są na wszystko by ratować swoje dzieci.

Jessica też jest gotowa na wszytko. Dość łatwo można przewidzieć rozwój dalszych wydarzeń zogniskowanych wokół przypadłości Owena. Może Wam się nasunąć skojarzenie z „Pozwól mi wejść”, ale u Andersona jest zdecydowanie mniej mrocznie i bardziej… rodzinnie. W tle zdrada ojca rodziny z nianią i walka o opiekę nad dziećmi, dość wyraźnie nieprawidłowa relacja Jess ze starszą córką i problemy w pracy. W sumie niewiele zostaje miejsca na budowanie atmosfery grozy, jest jej tyle ile zmieści się w szklance krwi. Dzieło raczej mainstreamowe, bez ambicji na większą innowację, bo motywy wampirzych dzieci już mieliśmy (chociażby w „Grace”). Technicznie w porządku, aktorsko okej. W ogólnym rozrachunku przywozicie i bez fanfar.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Napięcie: 5

Klimat:6

Zaskoczenie:5

Zabawa:6

Walory techniczne:7

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 5

To coś: 5

53/100

W skali brutalności: 1/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Moralność Saeeda Hanaei

Holly Spider (2022)

Między sierpniem 2000 roku a lipcem 2001 roku Irańczyk Saeed Hanaei zamordował 16 kobiet, które pracowały na ulicach miasta Meszhed. Jak sam twierdził – robił to w imię Allaha by oczyścić miasto z grzechu. Drogę do jego schwytania, a także to co wydarzyło się po nim możemy zobaczyć w najnowszym filmie Aliego Abbasi „Święty pająk”.

Prostytutka to łatwy cel dla mordercy i niezależnie od szerokości geograficznej znajdą się osoby, które nie tylko nie będą współczuć ofierze, a będą uprawiać wtórną wiktymizację ucztując i wznosząc toasty za sprawiedliwą karę dla nierządnicy. Film „Holly spider” wydaje się o tyle szokujący o ile jest to posunięte do granicy z którą osobiście się nie spotkałam. Owszem, śledząc wydarzenia wokół śledztw za oceanem niejednokrotnie słyszałam jak media oskarżają organy ścigania o to, że niedostatecznie troszczą się o los ofiar z uwagi na ich profesję. Nigdy jednak nie widziałam scen takich jak ta ukazująca rzeszę muzułmanów wykrzykujących pod sądem słowa poparcia dla 'świętego pająka’ jaką możecie zobaczyć w filmie Abbasi. Z resztą, Moi Drodzy, zobaczycie i usłyszycie to wiele szokujących rzeczy.

Fabuła zogniskowana jest wokół dwóch postaci, których poczynania śledzimy. Po pierwsze jest to nasz morderca, którego personalia znamy, którego oblicze doskonale możemy sobie obejrzeć. Zobaczymy sceny ataków i morderstw, a także jego życie rodzinne. Drugą postacią jest dziennikarka Rahimi, ambitna kobieta próbująca coś zdziałać w świecie zdominowanym przez teistyczny patriarchat. Jej działania wkrótce wykracza dalece poza zwykłe zbieranie materiałów, bo Rahimi stanie się łowcą – nie wiem na ile jej postać i cała związana z nią historia ma poparcie w faktach – nie mniej jednak spokojnie możemy ją uznać jako reprezentantkę skrajnie odmiennego od większości Meszhedczyków światopoglądu. Nie nazwałabym jej jednak wojująca feministką, to raczej osoba opowiadająca się zupełnie racjonalnie po stronie prawa. To co jest jednak najbardziej przerażające to społeczna odpowiedz na działalność seryjnego mordercy. Naprawdę możecie przecierać oczy ze zdumienia, mogą Wam się przewrócić flaki w brzuchu – ostrzegam. Polecam, jako novum na tle historii bardziej znanych w popkulturze historii seryjnych morderców.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 8

Klimat: 7

Napięcie: 7

Zaskoczenie: 6

Zabawa:6

Walory techniczne: 7

Aktorstwo: 8

Oryginalność:6

To coś:7

63/100

W skali brutalności: 1/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Sezon na duchy

Sezon duchów. Osiem upiornych opowieści na długie zimowe wieczory –

Bridget Collins, Imogen Hermes Gowar, Kiran Millwood Hargrave, Andrew Michael Hurley, Jess Kidd, Elizabeth Macnal, Natasha Pulley, Laura Purcell

Wydawnictw Zysk tej zimy zaserwowało nam nie jedną, a dwie okolicznościowe antologie. A jeśli dorzucić do tego jeszcze listopadowe „Lśnienie w ciemności” można powiedzieć, że ten mroczny sezon zdominowały antologie opowiadań grozy.

Drugim zbiorem jaki mam na myśli jest „Sezon duchów”, na który składa się osiem opowieści utrzymanych w duchu wiktoriańskiej grozy. Tym razem nie spotkamy tutaj autorów z epoki, są to opowiadania stylizowane, jednak napisane przez jak najbardziej współczesnych twórców. Mimo tego myślę, że dacie się nabrać równie łatwo jak na chwyty Susan Hill. Zbiór w języku angielskim miał swoją premierę w ubiegłym sezonie, na Polskie wydanie nie musieliśmy jednak długo czekać. Co powinniście wiedzieć, zawarte w „Sezonie duchów” opowiadania nie były dotąd publikowane nigdzie indziej, więc to prawdziwa gratka.

Przy wyrównanym poziomie trudno wybrać obiektywnego faworyta, ale chyba zdecyduję się postawić na „Lily Wilt”, czyli opowieść o miłości do martwej dziewczyny. Tytułowa Lily umiera a jej rodzice chcą by została uwieczniona na modnej w czasach wiktoriańskich pośmiertnej fotografii. Dzieła dokonać ma Walter Pemble i to właśnie historię tego nieszczęśnika tu poznamy. Pachnie „Martwą dziewczyną”, pachnie „Frankensteinem”.

Fanom Lovecrafta z pewnością przypadnie do gustu „Potwór”, zamiast gór szaleństwa mamy morze szaleństwa. Do nadmorskiej miejscowości przybywa naukowiec wraz z żoną. Mężczyzna poszukuje sławy, albo raczej możliwości odkrycia czegoś co mu tą sławę zapewni. Wszystko wskazuje na to, że trafił w dobre miejsce.

Bardzo klasyczną, choć niepozbawiona pewnej przewrotności historię owianej złą sławą posiadłości znajdziecie w świetnym „Odosobnieniu”. Na fabułę opowiadania składa się relacja byłej mieszkanki Blake Manor, która doświadcza, można rzec nerwowego załamania wywołanego pospołu rządzącymi połogiem hormonami i makabryczną opowieścią jaką uraczył kobietę jej ślubny. Poczucie osamotnienia i paranoi zdominowało atmosferę tego opowiadania.

Z historią przedziwnego, być może nawiedzonego domu mamy do czynienia także w „Domu w czerni i bieli”. „Lokatora Thwaite’a” może wskazywać na to, ze będziemy tu mieć do czynienia z opowieścią o nawiedzonym domu, ale jeśli mam być szczera warstwa paranormalna została tu zdominowana, przez jakby nie patrzeć bardzo dobrze poprowadzone wątki społeczne.

Bardzo przyjemne chwilę spędziłam także przy „Węgorzowych śpiewakach”, które to opowiadanie raczy nas historia ekscentrycznego jasnowidza Moriego. „Fotelowi Chillingham’ów” można zarzucić pewną przewidywalność, nie znaczy to jednak że lektura nie będzie dla Was zajmująca. Wszak motyw nawiedzonego przedmiotu – w tym przypadku wózka inwalidzkiego – można interpretować różnie biorąc pod uwagę szerszy kontekst – znowuż społeczny – tej historii. Dużo dobrego wyniosłam z farmy Salter, którą poznajemy za sprawą opowiadania „Zielona kaskada”. Obsesja, fanatyzm, albo opętanie. Historia dość paskudna, ale smaczna.

„Sezon duchów” to dobre książkowe miejsce dla miłośników grozy klasycznej, z lekką myszką, zwiewnej i pięknej.

Moja ocena: 8/10

Dziękuję wydawnictwu Zysk i s-ka

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU

Tajemnica znikającej muszli klozetowej

Skinmarink (2022)

Kanada lat ’90. Czteroletni Kevin i jego starsza o dwa lata siostra Kaylee w środku nocy odkrywają, że ich rodzice zniknęli. Znajdują się w pustym domu, z którego dodatkowo wyparowały wszystkie drzwi, okna, a nawet muszla klozetowa. Dzieci tym bardziej są przerażone gdy odkrawają, że jednak nie są w domu zupełnie same. Jest z nimi ktoś kogo nie widać, ale można usłyszeć jego głos i poczuć jego obecność.

Krytycy są na tak, ja więc będę głosem prostego ludu. Takiego co to sztuki wysokiej nie docenia i woli kaszankę;)

Obraz powstał jako rozwiniecie shortu z 2020 roku i przypuszczam, że w takiej formule (niecałe 30 minut) sprawdzał się wcale nieźle,a przynajmniej mógł na ten krótki czas zyskać uwagę widza. Niestety Kyle Edward Belle pozyskawszy pokaźny budżet rzędu 15 tysięcy kanadyjskich dolarów postanowił nakręcić film w pełnym metrażu tym samym zafundował mi ponad stu minutową konsternację.

Kompletnie nie odnalazłam się w tym świecie. Nie wiedziałam co do czego. Co artysta miał na myśli. Gdzie jest fabuła? Dokąd poszła? Gdzie jej szukać? Czy jeszcze do nas przyjdzie? Hasła promocyjne mówiły o tym, że za sprawa seansu powrócą do nas nasze dziecięce lęki i w sumie zgodzę się z tym, że czułam się jak dziecko w ciemności. Ale takie odważne dziecko, które się nie boi tylko zadaje dużo niewygodnych pytań.

Przez cały seans obserwujemy sekwencję ujęć prezentujących ciemne wnętrza domu, oświetlone jedynie punktowo, niebieskim światłem. Przez większość czasu bardziej domyślamy się co jest na ekranie niż faktycznie możemy to zobaczyć, a i nie bardzo jest co oglądać. Wykładzina, porozrzucane zabawki, fragment ekranu telewizora… Na narracje składają się fragmenty urwanych rozmów dwójki dzieci i jakieś randomowe dźwięki.  Niewiele z tego dla mnie wynikało, co spokojnie możecie zrzucić na moją ignorancję i niewyrobienie – w sumie wali mnie to, nie będę się zachwycać bo wypada.

Film z pewnością miał ambicję na coś innowacyjnego i oryginalnego. Pochwalam próby szukania nowych rozwiązań i to też nie jest tak, że twórca minął się z powołaniem i powinien zająć się raczej hodowlą jedwabników. Gość chciał zrobić film analogowy, nawiązujący do technologii taśm 16 mm, jako temat obrał dziecięce, nocne lęki takie jak uwięzienie, zniknięcie rodziców, potwór którego nie widać. Na poziomie koncepcji wszystko gra i buczy, ale moim zdaniem przegiął z oszczędnością środków wyrazu. Film stał się przez to po prostu nieczytelny. Nie dla mnie to kino, niestety.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 4

Klimat:6

Napięcie: 4

Walory techniczne: 6

Zaskoczenie: 4

Zabawa:4

Aktorstwo: 6

To coś: 5

Oryginalność: 8

48/100

W skali brutalności: 1/10

UDOSTĘPNIJ NA FACEBOOKU