mystery thriller

The Wasp (2024)

Z powodu długiej walki z niepłodnością małżeństwo Heather dopada poważny kryzys. Co więcej mąż nie przechodzi pomyślnie testu wierności i wdaje się w dość intymną internetowa znajomość z dziewczyną, pod którą podszywa się sama Heatcher. Drobne zdarzenie z gniazdem os w roli głównej przelewa czarę goryczy i Heatcher postanawia, że rozliczy się z mężem. W tym celu odnawia znajomość z Carlą, koleżanką ze szkolnych lat.

Guilermo Morales, reżyser znany z pokręconych fabuł skoncentrowany wokół gatunku mystery thrillera i mystery horroru („Dziwny lokator”, „Oczy Julii”) wraca z niemniej pokręconą historią małżeńskiej tragedii. Film jest zdecydowanie mniej klimatyczny niż jego hiszpańsko języczne dzieła, ale równie zajmujący pod względem intrygi.

W „The Wasp” nic nie jest takie jakim się początkowo wydaje. Pod płaszczykiem dość typowej opowieści o rozpadzie małżeńskich więzi kryje się studium traumy i spapranego dzieciństwa.

W rolę Carli brawurowo wciela się Margery Tyrell (twu, Natallie Dormer of course). Sfrustrowana matka w kolejnej ciąży, z nieodpowiedzialnym partnerem na karku i nisko płatną pracą. Z pogardą odnosi się do Heather, której widać na pierwszy rzut oka w życiu ułożyło się lepiej. Jednak to właśnie ta elegancka dama przychodzi do niej po pomoc. Kobiety znają się z dzieciństwa, łączyło jej nawet coś na kształt przyjaźni, nie mniej podszytej zazdrością, a w końcu przemocą. Czemu ma służyć odnowienie tej znajomości, nie mogę Wam zdradzić, bo zepsułabym Wam niespodziankę. Bieżąca akcja rozgrywająca się najpierw w markecie i na ulicy, a wreszcie w domu Heather jest przeplatana retrospekcjami z okresu dorastania. Musicie wiedzieć, że te przeszłe wydarzenia mają jak njbardziej realne przełożenie na rozwój tych bieżących. Całkiem zajmująca, dobrze zrealizowana produkcja.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:6

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:7

61/100

W skali brutalności: 1/10

The House on the Bayou/ Dom nad zalewiskiem (2021)

Jessica odkrywa, że jej mąż John dopuścił się zdrady ze swoją studentką. W krótkiej i rzeczowej konfrontacji decyduje za nich oboje, że nie dojdzie do rozwodu, dalej będą wspólnie wychowywać czternastoletnią córkę pod warunkiem, że John zerwie z kochanką i zabierze rodzinę na krótkie wakacje. Jest deal i Chambersowie udają się do upatrzonego przez kobietę domu letniskowego w Luizjanie. Tam poród rozległych bagnistych terenów można napotkać różne ciekawostki przyrodnicze jak chociażby dziwni mieszkańcy okolicy. Przypadkowe spotkanie w sklepie spożywczym owocuje nową znajomością i tak oto pierwszego wieczora pobytu Chambersów w domu nad zalewiskiem na ich progu pojawia się nastoletni Isaak i jego dziadek. Przynoszą ze sobą poczęstunek i niezbyt dobrą nowinę.

Trend na filmowe narracje skupiające się na obrzydzeniu widzom wynajmu wakacyjnych domów trwa w najlepsze. Tym razem reżyser tego thrillera z zakusami na horror paranormalny zabiera nas do Luizjany, gdzie w letnim wypoczynku towarzyszyć będziemy skonfliktowanej parze małżonków i ich nastoletniej córce, Annie. Rozpad rodziny jest ewidentny i unaoczniony aż nad to: mąż kurwiasz i żona zimna suka. Facet ją zdradził, ale ona nie zamierza wystawić jego walizek za drzwi, zamierza zachować go przy sobie w postaci osobliwego zwierzątka domowego, służącego za podnóżek i jeśli niewierny mąż miał jakieś złudzenia względem wspólnych wakacji to Jess szybko je rozwieje.

Przypatrując się poczynaniom bohaterów nie możemy nie zauważyć, że wynajęty dom jest miejscem osobliwym, rodzina znajduje w jego wnętrzu tajemnicze drzwi do pomieszczenia, do którego nie są w stanie się dostać. Tym czasem, borem lasem, zmierzają już do nich sąsiedzi, czyli właściciel małego okolicznego sklepiku i jego wnuk niewiele starszy od Anny. Goście wpraszają się do środka i szybko okazuje się, że nie mają dobrych zamiarów. Kolejni wiejscy sodomici posuwający kuzynów i całą zagrodę? Nie, to nie ten kierunek, takie rzeczy to w lasach Zachodniej Virginii, w Luizjanie wygląda to inaczej. Twórca wykorzystał tu motyw jarmarcznych kaznodziejów – popularnych szczególnie na południu Stanów. Isaak jest żywcem wyrwany z pola kukurydzy wyhodowanego w wyobraźni Stephena Kinga, który przybywa do domu Chambersów w nieznanym widzowi celu. Określenie jego roli to kluczowa filmowa zagadka. Chłopak jest tak przedziwny jak to tylko możliwe, a następujące po jego pojawieniu się wydarzenia przypominają matnie obłędu, z której nie sposób się wyrwać.

Dla mnie wyglądało to całkiem klawo. Twórca dobrze wiedział jak skutecznie wyprowadzić mnie z równowagi (hasło kluczowe: kot), a pojedynek jaki rozegra się między osobami dramatu okazał się dla mnie całkiem zajmujący. Na pewno nie jest to zły film, choć do bardzo dobrego sporo mu jeszcze brakuje, głównie z e względu na realizację – aktorsko po stronie odtwórców ról małżonków Chambers film niestety leży – ale mimo tego seans zaliczam do przynajmniej umiarkowanie udanych.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:6

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:6

Zaskoczenie:6

Walory techniczne: 6

Aktorstwo:5

Oryginalność: 6

To coś:6

55/100

W skali brutalności: 1/10