zombie movie

MadS (2024)

Nastoletni Romain tego wieczoru ma świętować swoje urodziny. Zanim jednak uda się na domówkę w gronie przyjaciół postanawia odwiedzić znajomego dilera i u niego urządzić mały 'before’ z mocnym dragiem. W drodze powrotnej jadąc na haju napotyka ranną kobietę. Chcąc jej pomóc postanawia zawieźć ją do najbliższego szpitala. W miarę jazdy zachowanie pasażerki przeraża go coraz bardziej, więc postanawia zadzwonić na numer alarmowy. Reakcją kobiety jest gwałtowny atak autoagresji. Naćpany i przerażony nastolatek podjeżdża w końcu pod swój dom i garażu zostawia okaleczone zwłoki. Gdy dochodzi do siebie pod prysznicem, rzekomo martwa kobieta znika bez śladu, a pod jego domem pojawia się jego dziewczyna i grupa przyjaciół. Zamiast więc szukać zwłok kobiety Romain rusza na imprezę.

David Moreau, twórca „Ils” i remake „Oko” swoim nowym projektem „MadS” nie bierze jeńców. Francuz stawia na naturalistyczną konwencję filmu kręconego na jednym ujęciu z pomocą iPhone’a. Być może chodziło mu ukazanie perspektywy wykręconych nastolatków, z iPhonem wśród zwierząt, coś w tym stylu, a może marzyło mu się powtórzenie sukcesu najpopularniejszych mac documentary?

Pomysł na fabułę to kompilacja fantazji o wyjątkowo złym narkotycznym tripie i spotkaniu z najprawdziwszym zombie. Wciąż nam się zdaje, że w nieśmiertelnym, ogranym z  każdej stronie motywie żywych trupów powiedziano już wszystko, ale zawsze pojawia się ktoś chętny wrzucić swoje pięć groszy. Mamy więc zombie powstałe w wyniku czarów voodoo, mamy zombie jako efekt nieudanego eksperymentu medycznego, mamy zombie powstałe przez zmutowane wirusy, mamy zombie pochodzenia demonicznego, mamy zombie chodzące wolno, mamy zombie biegające, mamy zombie wspinające się na helikoptery i jeżdżące pociągiem… Mamy… dość zombie? Zombie nigdy dość – krzyknie ktoś z tylnych rzędów i chyba coś w tym jest, bo inaczej „MadS” nie byłby typowany jako jeden z faworytów wśród tegorocznych straszaków.

Mnie film powalił szybkim, niemal błyskawiczny zawiązaniem akcji. Zaczynamy od wybuchu, pojawienia się na planie dziwnej, okaleczonej kobiety, która nie mogąc mówić odtwarza Romainowi nagranie – ewentualnie może być to rozmowa na żywo, której mogą się przysłuchiwać dzięki posiadanemu przez nią sprzętowi – z której wynika, że zwiała z jakiegoś ośrodka medycznego, w którym pastwiono się nad nią w imię nauki. To wtedy, po raz pierwszy słyszymy hasło: rotawirus i dobrze je sobie zapamiętajcie, bo chyba stanowi on klucz do całego zamieszania.

Przez cały film akcja pędzi jak szalona, niczym kabriolet naćpanego małolata. Za kierowców robią kolejne osoby dramatu, bo perspektywa jest jakby przekazywana z rąk do rąk – analogicznie do zarazy – i możemy się zastanawiać czy w tym szaleństwie jest metoda? Jest tu co najmniej kilka scen wprawiających w osłupienie, odegranych przez aktorskich naturszczyków, którzy wchodzą w rolę po pas po szyję i serio dają czadu. Mnie to dziwowisko przekonało, ciekawa jestem jak z Wami.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Walory techniczne: 7

Aktorstwo: 8

Zabawa:7

Zaskoczenie:5

Oryginalność:7

To coś:7

63/100

W skali brutalności: 1/10

Here Alone (2016)

Po wybuchu śmiercionośnej epidemii Anna znalazła schronienie w lesie z dala od cywilizacji. Kryjąc się przed ofiarami choroby prowadzi egzystencje skupioną na przetrwaniu. Pewnego dnia znajduje dwoje ocalałych, Olivię i jej niedoszłego ojczyma Chrisa.

„Here Alone” to kolejna próba stworzenia ambitnego, minimalistycznego zombie movie. Nie uświadczymy tu więc tego, z czym zwykł kojarzyć się ten podgatunek: wartkiej akcji i krwawych momentów.

Gotowa jestem jestem nawet podważyć przynależność tego obrazu do świata horroru,czy nawet thrillera, bo grozy też tu nie ma. To bardziej dołujący, nudnawy dramat, w który niewiele nam przekazuje.

Fabuła skupia się na relacji Anny z Chrisem i Olivią i kłopotów z niej wynikających.

Nie chodzi tu tylko kwestie różnych zapatrywań na przetrwanie. Wątek byłby nawet ciekawy, gdyby zarysować go trochę wyraźniej. Niestety wszytko jest tu bardzo ostrożne i przez to trąci nijakością.

Bieżące wydarzenia przeplatane są retrospekcjami z życia Anny tuż po wybuchu epidemii, gdy miała jeszcze u boku męża i maleńkie dziecko.

Akcja toczy się niespiesznie, bez konkretnego kierunku i nim się obejrzymy dobiegnie końca w równie niewyraźny sposób.

Jedynym wyraźnym plusem produkcji jest dobór plenerów, dzięki czemu mamy tu całkiem udane zdjęcia

Nie wiem nawet komu mogłabym polecić ten film. Wątpię by zadowolił apetyty fanów zombie movie i nie sądzę też bym fani kina bardziej stonowanego docenili ambicje twórców.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:5

Klimat:7

Napięcie:4

Zabawa:5

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:7

Aktorstwo:6

Oryginalność:5

To coś:5

50/100

W skali brutalności:1/10

Resident Evil: The Final Chapter/ Resident evil: Ostatni rozdział (2016)

Od ponad dekady ziemię i ludzkość wyniszcza zaraza, która za sprawą wirusa T, zmienia ludzi w zombie. Alice, samotna mścicielka od dawna próbuje zadać korporacji Umbrella ostateczny cios. Jednak mimo nadprzyrodzonych umiejętności jest to walka Dawida z Goliatem.

Gdy Alice rozprawia się kolejnymi zmutowanymi stworami na terenie Waszyngtonu zostaje namierzona przez Czerwoną Królową, sztuczną inteligencją sprawującą kontrole nad Ulem, siedzibą Ubrelli. Czerwona Królowa składa Alice propozycję nie do odrzucenia: chce jej pomóc w zabiciu szalonego doktora Isaack’sa i zdobyciu antidotum.

Względnie dobre zdanie o serii „Resident Evil” straciłam jakieś dwa filmy temu. Postapokaliptyczną 'trójkę’ uznałam więc za ostatni dobry obraz Andersona. Po obejrzeniu „Afterlife” i „Retrybucji”, obrazów kompletnie pozbawionych fabuły, nie mówiąc już o logicznej fabule, byłam tak wkurzona na twórców, że wcale a wcale nie miałam ochoty sięgać po kolejna odsłonę serii. Zrobiłam to jednak, ponieważ przyobiecano mi, że jest to zakończenie tematu, ostatni film z pod szyldu Residen Evil.

Co do tego, że jest to już ostatnia część mam pewne wątpliwości, bo po raz kolejny mamy do czynienia z otwartym zakończeniem, jakby reżyser zostawiał sobie awaryjną furtkę – a nóż ktoś będzie chciał kontynuacji?

Nie nie chcemy, ja nie chce, uważam, że otwarte zakończenie było zbędne i zaszkodziło temu co z mozołem, jak wielkim mogę się tylko domyślić, udało się twórcy zbudować w toku fabularnej historii „Ostatniego rozdziału”.

Byłam tak zaskoczona obecnością 'fabuły’, że przyjęłam ją bez sprzeciwu. Warstwa dramatyczna w serii „Resident evil” zawsze boleśnie kulała i toczyła nierówny bój o pierwszeństwo z efektami specjalnymi, które to zwykle przejmowały kontrolę nad językiem filmu.

O tym, że tym razem będzie lepiej przekonałam się już na początku seansu, kiedy to pojawia się dłuższy narracyjny monolog będący po trosze streszczeniem po trosze wyjaśnieniem dotychczasowych filmowych zdarzeń. Dawno nie spotkałam tak złożonych i długich zdań w „Residentach”:)

Po tym zaskakującym elemencie wracamy na stary tor zdarzeń. Alice się pojedynkuje, wojuje, coś wybucha, ktoś traci kończynę. Pojawia się grupa ocalałych, która przycupnęła w Raccoon City i którymi nie warto poświęcać większej uwagi. To chyba ten rodzaj postaci tak zniechęca mnie do wszelkich zombie movie.

Kiedy już przebrniemy przez wartko toczącą się typowo residentową akcje przechodzimy do finału. A tu drodzy Państwo niespodzianek co nie miara. Większość widzów krzyczy w internetach, że wcale ich to nie zaskoczyło, ale mnie i owszem. Uważam, że scenariusz w tym momencie wzbił się na poziom do tej pory nie osiągalny dla serii. Wiem jak to brzmi, ale mimo iż w pewien sposób szanuje tą serię, to nie mam  najlepszego zdania o kondycji umysłowej jej twórców. To co w innym filmie było by banalnym pierdnięciem tu było czymś iście zachwycającym.

Obawiam się, że po tym szczytowaniu Andersonowi i reszcie ekipy nie starczy już wyobraźni na następny choć odrobinę sensowny scenariusz i w duchu modlę się by „Ostatni rozdział” faktycznie był ostatni, bo inaczej bezwzględnie czeka nas powtórka z „Afterlife” i „Retrybucji”, albo jeszcze gorzej.

Moja ocena:

Straszność:2

Fabuła:5

Klimat:5

Napięcie:5

Zabawa:5

Zaskoczenie:7

Walory techniczne:7

Aktorstwo:5

Oryginalność:4

To coś:6

51/100

W skali brutalności:2/10