Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

azjatycki horror

Wykopaliśmy ducha

Pamyo/ Ekshumacja (2024)

Zamożna koreańska rodzina na stałe mieszkająca w Los Angeles boryka się z problemami, których naturę można określić jako nadprzyrodzoną. Wszyscy potomkowie w linii męskiej zapadają na dziwne choroby przypominające jakiś rodzaj katatonii. Aktualnie najbardziej palącą kwestią jest wyciągnięcie z owego stanu najmłodszego juniora. W tym celu familia zwraca się o pomoc do szamanki Hwarim i jej pomocnika Bong-gila, która szybko określa rodowód przypadłości niemowlaka, mimo iż jego rodzina była raczej oszczędna w dzieleniu się informacjami. Szamanka zwraca się o wsparcie do geomanty Sang-deoka i współpracującego z nim przedsiębiorcy pogrzebowego Young-geun’a. Wspólnie ruszają do Korei gdzie bliżej przyglądają się mogile protoplasty przeklętego rodu.

Najnowszy film od twórcy świetnych „Egzorcystów” ponownie zabiera widza w świat koreańskiego folkloru. Podobnie jak miało o miejsce w historii dwóch księży przedstawiona tu rzeczywistość, ubarwiona paranormalnym kolorytem wymalowana jest z niezwykłą wprawą i precyzyjna w najdrobniejszych szczegółach. Wszystkie kwestie obrzędów, szeroko rozumianej wiary, a także kulturowej specyfiki robi ogromne wrażenie i to już niemal od progu.

W jednej z głównych ról zobaczymy fenomenalnego – jak zawsze – Min-sik Choi’a którego widzieliście – mam nadzieję – w „Ujrzałem diabła„ i „Old boy’u”. Wszystkie elementy właściwe dla folk horroru/ horroru religijnego są tu niewątpliwie najmocniejszym punktem programu. Wyłączyłabym z tego jedynie finałową emanację – jakoś te poprzedzające, bardziej subtelne, podobały mi się bardziej. Obecność czegoś unoszącego się nad bohaterami, jest wyczuwalne, niemal namacalne. Posągowość szamanki, dodatkowo wzmacniają efekt – bo co ona jeszcze widziała skoro takie cuda przyjmuje z nieruchomą twarzą? Może to jedynie kiepski warsztat aktorski, ale wszystko jeden, grunt, że działa. Tak jak wspomniałam, paranormalne podchody, skromne wizualizacje demonicznych sił robią świetną robotę – jak chociażby scena w hotelu.

Scenariusz przewidział kilka plot twistów, takie symboliczne – i dosłowne – dokopywanie się do prawdy warstwa po warstwie. Kilka drobnych przestojów w fabule nie wadzi szczególnie, raczej stopniuje napięcie. Poza licznymi odwołaniami do wierzeń, mamy do czynienia ze sporym kawałem historii kraju, co też jest warte uwagi.

Film bardzo dobry, jak na koreańskie kino staranny i wyposażony we wszystko co czyni go zajmującym i intrygującym.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:8

Klimat:8

Napięcie: 7

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Zabawa:7

Zaskoczenie:7

Oryginalność:8

To coś:7

70/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Na pokuszenie

Hanyo/ Pokojówka (1960)

Mąż i ojciec dwójki (wkrótce trójki) dzieci, Dong-si Kim pracuje w szkole dla dziewcząt ucząc muzyki. Pewnego dnia znajduje list miłosny, który napisała do niego jedna z młodziutkich uczennic. Mężczyzna donosi o tym dyrekcji szkoły, a zakochana pannica za tak niemoralne zachowanie zostaje wydalona ze szkoły. Wkrótce na progu jego domu zjawiają się kolejno dwie dziewczyny – pierwsza chce pobierać lekcje gry na pianinie, druga ma zostać zatrudniona jako pokojówka. Obydwie mają jednak wobec nauczyciela zupełnie inne plany.

Czarno-biały film, „Pokojówka” Ki-young Kim’a z 1960 roku położył podwaliny pod współczesne koreańskie kino grozy. Nakręcony w czasach złotej ery koreańskiego kina odbiegał od popularnych wówczas romansów z happy endem, bardziej pasując do mniej popularnego gatunku shinpa traktującym o mrocznej stronie namiętności utrzymanym w gotyckiej estetyce. Scenariusz powstał w oparciu o prawdziwą historię morderstwa, ale nie udało mi się znaleźć szczegółowych informacji na temat tej niefartownej inspiracji.

Faktem jest, że obraz był odczytywany jako zwiastun obyczajowego przewrotu, bo mówił głośno o tym, o czym kultura kazała milczeń. Ki-young Kim wykorzystuje w nim popularny w amerykańskich filmach noir motyw kobiety fatalnej, której namiętna natura sprowadza na mężczyzn nieszczęście, a mniej szczęśliwe rywalki wpędza do grobu. Powiem Wam, że bardzo ciekawie ogląda się taki żywiołowy, ekspresyjny popis kobiecej energii uwieziony w sterylnym akwarium azjatyckich konwenansów. Współczesny widz może na te ekscesy zareagować ironicznym uśmieszkiem, ale nie da się ukryć, że jest to coś szalenie oryginalnego i osobnego.

Na bardzo małej przestrzeni ciasnego mieszkanka rozgrywa się dramatyczna opowieść o wielkich nadziejach i jeszcze większych lękach. Scenę otwierającą stanowi rozmowa żony i męża. Bezimienna w tym filmie kobieta przysłuchuje się przemyśleniom swojego partnera na temat obyczajowego skandalu opisanego w gazecie: romans z pokojówką. Dong-si Kim nie wie, że wkrótce będzie miał okazję zweryfikować swoje bardzo prawilne poglądy, gdy to w jego domu pojawi się młoda i śliczna pokojówka. Serio, aktorska jest naprawdę śliczna. Wątpliwa natomiast wydaje się atrakcyjność głównego filmowego amanta.

Zupełnie niezrozumiałym dla mnie było czym gość wabi te ślicznotki (bo jest ich więcej). Może jakaś erotyka władzy? Może w Korei lata ’60 nauczyciel cieszył się jakąś niebywałą pozycją? Chyba nie, bo jego żona nie musiałaby wówczas całymi dniami ślęczeć nad maszyną do szycia żeby podreperować domowy budżet. Who know? Za to właśnie lubię stare filmy, za to lubię filmy z odległych kulturowo 'krain’ cobym miała co rozkminiać poznając świat przedstawiony.

Ewidentne jest, że pozycja mężczyzny w owym świecie jest zdecydowanie mocniejsza niż kobiet. Widać to nawet w relacji z dziećmi gdzie córka  traktowana jest o wiele gorzej niż syn, a ciężarna matka marzy o tym, by dzieckiem które teraz przyjdzie na świat był kolejny chłopiec. Dosłownie wszystko składa się na obraz męskiej potęgi, która jednak okazuje się śmiesznie mała w starciu z żywiołem kobiecości stosownie podsyconym podmuchem namiętności. Do czego to doprowadzi? Do niczego dobrego, wierzcie mi, jest na co popatrzeć. Sytuacja w domu Państwa Kim szybko staje się kuriozalna, a w swoim kuriozum przerażająca. Reżyser porządnie nagimnastykował się by zasugerować to czego pokazać nie mógł przez co przekaz staje się podwójnie intensywny. Z radością obejrzę remake, a słyszałam o przynajmniej dwóch.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:8

Klimat:8

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne: 7

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 8

To coś: 8

68/100

w skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Bezsenne noce mam przez Pana

Sleep (2023)

Soo-jin i Hyun-su spodziewają się swojego pierwszego dziecka. Czas być może piękny, jednak dla małżonków okazuje się wyjątkowo trudny. Ciążowe dolegliwości zdają się dopadać tym razem nie przyszłą mamę, lecz przyszłego tatę, a przynajmniej tak dziwne incydenty z udziałem męża interpretuje Soo-jin. Mężczyzna zaczyna lunatykować, ale jego nocne eskapady nie kończą się na przechadzkach. Jego zachowanie staje się coraz dziwniejsze, ten zaś nic z tego nie pamięta. W końcu kobieta zaczyna poważnie bać się o bezpieczeństwo swoje i dziecka, które w międzyczasie zdążyło przyjść na świat.

„Sleep” to thriller z mocnym, grozowym zacięciem i szczyptą groteskowego humoru, który tak lubię w koreańskich produkcjach. Co zaskakuje stanowi on reżyserski debiut. Debiut, nie da się ukryć, bardzo udany.

Już Czechow pisał o tragicznych skutkach niewyspania (swoją drogą jestem wdzięczna polskiemu systemowi edukacji, który zafundował mi w wieku 12 lat lekturę opowieści o niańce zabijającej niemowlę;) I podobnym tropem zdaje się zmierzać reżyser „Sleep”.

Jason Yu  główne filmowe wydarzenia ogniskuje wokół problemu zaburzeń snu – lunatycznym eskapadom Hyun-su i bezsenności jego żony zmuszonej czuwać nad mężczyzną. Bohaterzy są zamknięci w małej przestrzeni, uwięzieni między dniem i nocą, normalnością i obłędem- bo inaczej nie da się nazwać zachowania Hyun-su, który ma bardzo specyficzną koncepcję na nocne podjadanie 😉

Po każdym kolejnym incydencie powietrze wokół nich się zagęszcza i zaczyna wisieć w nim groźba. Bardzo dobrze przestawiono tu proces psychicznej dezintegracji bohaterki, na którą spada coraz więcej i więcej. Ile jeszcze udźwignie to chude dziewczę z podpuchniętymi oczami?

Dantejskie nocne sceny i jasne poranki, w czasie których wszystko jest przecież normalne. A może nie jest? Soo -jn desperacko pragnie rozwiązania zagadkowego zachowania męża, poszukuje odpowiedzi i chyba je znajduje. Chyba, bo istnieje też opcja, że przyrost obłąkanych na metr kwadratowy ich mieszkania właśnie się zwiększył.

To co jest bardzo charakterystyczne dla świata przedstawionego „Sleep” to dość groteskowy sposób rozładowywania napięcia. Scena z rosołem przechodzi ewolucje od czystej makabry, która już roi się w naszej głowie i nabiera rozpędu do przezabawnego zgrywu, popisu czarnego humoru.

Bardzo ciekawe filmowe przedsięwzięcie, ogromny talent i wyczucie tematu u debiutującego twórcy. Gorąco polecam na bezsenną noc.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 8

Klimat:7

Napięcie:7

Zaskoczenie: 6

Zabawa: 9

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 8

Oryginalność:6

To coś:8

69/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Śmierć i dziewczyna

Midnight aka Mi-deu-na-i-teu/ Północ (2021)

Kyung-mi sama będąc osobą głuchoniemą służy wsparciem klientom z taką samą dysfunkcją jako pracownica biura obsługi. Po trudnym dniu w pracy wraca do domu, a po drodze ma jeszcze zabrać mamę. Dziewczyna nie wie, że w ślad za nią podąża seryjny morderca, który już obrał ją sobie za łatwy cel. Gdy jej los już wydaje się być przesądzony Do-sik zmienia obiekt swojego zainteresowania i ostatecznie atakuje inną kobietę. Niestety Kyung-mi staje się niemym świadkiem tego zdarzenia. Teraz morderca jest zdeterminowany, by dopaść właśnie ją.

Trudno uwierzyć, że „Północ” to debiut, debiut Oh-seung Kwon’a tak w roli reżysera jak i scenarzysty. Jeszcze trudniej uwierzyć mi, że koreańskie kino grozy, którego zajebistość głoszę od lat tak nieśmiało wchodzi na ekrany polskich kin. Wciąż niedoceniane, wciąż grzeje ławę, podczas gdy od świtu do zmierzchu multipleksy nadają produkcje amerykańskie. Cieszę się więc ogromnie, że „Północ”, którego Polska premiera przypada na 22 sierpnia ma szansę coś w tym temacie zmienić.

Nie jest to bowiem kino tak dalekie kulturowo od zachodnich trendów. Będzie dla Was całkowicie zrozumiały i czytelny.

Nie musimy długo czekać na zawiązanie właściwej akcji. Bez zbędnych wstępów nasza ofiara spotyka oprawce i rozpoczyna się pogoń. Tempo praktycznie nie zwalnia, a jeśli zwalnia to tylko po to, by w tym czasie rzucić bohaterce kolejną kłodę pod nogi. Ciemna noc, labirynty uliczek, niczego nieświadomi przechodnie i dziewczyna, która nie potrafi poprosić o pomoc.

Spryt naszego antagonisty jest doprawdy imponujący, determinacja wręcz szaleńcza, a momentów, w których już jesteśmy pewni, że wygrał nie policzycie na palcach jednej ręki. Dużo napięcia, dużo emocji, precyzja w sprawach technicznych. I spokojnie, nie musicie się obawiać, że film wyda Wam się niezrozumiały i odległy. Warto dać szansę.

*Film objęty patronatem Biblii Horroru

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Nikt nie będzie smutny

The Sadness (2021)

Kolejny pandemiczny poranek w Tajwańskim mieście Taipei. Już od roku społeczeństwo boryka się ze skutkami rozprzestrzeniania się wirusa Alivn. Wszyscy mają już serdecznie dość kolejnych obostrzeń i doniesienia o kolejnej mutacji wirusa nie robią na nikim wrażenia. Jim i Kat, młode małżeństwo, rozpoczyna swój dzień nie zdając sobie sprawy, że tym za chwilę znajdą się w epicentrum zarazy, której zupełnie nowe objawy całkowicie wymykają się spod kontroli służb.

Nie miałam pojęcia z czym przyjdzie mi się zetknąć gdy zdecydowałam się na seans z „The Sadness”. Do wątku przewodniego, tj. zarazy podeszłam niczym wspomniane tajwańskie społeczeństwo – na lajcie. Bo czy to pierwszy film z takim motywem? Oczywiście, że nie. I wtedy zobaczyłam, zobaczyłam rozrechotaną starszą panią, która wylewa na twarz gościa gorący olej i zaczyna brodzić paluchami w jego rozpuszczającej się, pełnej pęcherzy skórze. No tego się nie spodziewałam, a przyszło mi zobaczyć o wiele, wiele więcej…

To nie jest kolejny zombie movie, wbrew temu czego można się oczekiwać widząc połączenie horroru z wątkiem epidemii. Rob Jabbaz w swoim reżyserskim debiucie idzie bardziej w stronę Cronnenberga niż Romero. Fani twórczości tego pierwszego z pewnością dopatrzą się kilku odwołań, tak w warstwie treściowej, jak i w wizualnej.

Z czym mamy tu do czynienia? Fabuła filmu stara się przedstawić widzowi historię epidemii choroby, której objawy w sposób zaskakujący zmieniają kierunek atakując układ nerwowy zarażonego. Krótko mówiąc, zainfekowani zamiast stracić węch tracą wszelkie zahamowania. Nie będę Wam tu zdradzać szczegółów – powiedzmy – medycznych, na to przyjdzie czas w drugiej części filmu, gdy akcja na chwilę zwolni i pojawi się nawet trochę dialogów;)

Głównym antagonistą jest choroba, którą w pewnym stopniu ucieleśnia szalony starszy Pan.Owego Pana poznajemy w metrze gdy siedząc obok Kat objawia jej swoje refleksje na temat kobiet. Chyba już wtedy staje się jej nemezisem, ale dopiero zarażenie zmienia go w opętaną chęcią gwałtu i mordu istotę podążającą krok w krok za Kat niczym chodnikowe chłopaki za kierownikiem.

Seks jest tu bardzo ważnym elementem przygody – czyżby ukłon w stronę „Dreszczy” 😉 Mówiłam, że będzie Cronenberg – Jest to, rzecz jasna seks w wersji hard, najbardziej wynaturzony, skupiający się na wymianie innych płynów ustrojowych niż to bywa w przeciętnej alkowie.

Moi Drodzy, powiem Wam uczciwie, że mamy tu do czynienia ze scenami, jakie zainspirować mogły chyba tylko odwiedziny w darknecie. Kamera litościwie odwraca wzrok gdy kontekst jest już wystarczająco silny, ale nie zmienia to faktu, że mamy tu do czynienia z popisem estetyki gore najwyższej próby. To jest pojebane i chore i nie powinniście tego oglądać. Albo powinniście 😉 Wasza decyzja, ja tylko uprzedzam, że to jazda bez trzymanki. Tempo akcji nie pozwoli Wam na odpoczynek od kolejnych ekspozycji okropności, a ich nagromadzenie jest tak obfite, że spokojnie można by nimi  obdzielić kilka pełnometrażowych horrorów. Jeśli macie ochotę na silne wstrząsy to zapraszam, ale jeśli świąteczny serniczek jeszcze się Wam niż ułożył w brzuchu to może być klops.

Moja ocena:

Straszność: 5

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:8

Zabawa:8

Zaskoczenie:6

Walory techniczne: 9

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:7

70/100

W skali brutalności: 5/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Demon i bóstwo

*Recenzja przedpremierowa

Raang Song/ Medium (2021)

Pośród lasów i wzgórz północno-wschodniej Tajlandii stoi świątynia bogini Ba Yan, której szamankami od pokoleń zostają kobiety z rodziny Nim. To właśnie jej działalności mają przyjrzeć się dokumentaliści, jednak wkrótce ich uwaga zaczyna skupiać się na siostrzenicy Nim, Mink, młodej dziewczynie, która zaczyna wykazywać oznaki opętania. Matka dziewczyny jest pewna, że oto jej córka przejmuje dar ciotki i nie jest z tego powodu zadowolona. Nim ma jednak dużo gorsze przeczucia co do źródła zachowania siostrzenicy.

„Medium” film reżysera „Shutter — Widmo”, koprodukcja Korei Południowej i Tajlandii to tegoroczny kandydat do Oscara. Film sięga do źródeł dawnych wierzeń, które w miejscach takich jak Isan wciąż są żywe. Lokalny koloryt, folklor i kultura ścierają się ze społecznymi dążeniami do zachodniego sposobu pojmowania świata.

Film nakręcono w konwencji mockumentary, ale nie odczujecie tego patrząc na efekt końcowy. Zdjęcia i montaż nie drażnią zmysłu wzroku niestabilnym obrazem. O tym, że mamy do czynienia z kręceniem z ręki przypominamy sobie w chwilach, w których taki właśnie sposób prowadzenia kamery jest najbardziej zasadny dla wydobycia z danego kadru solidnej porcji grozy.

Mamy tu okazję przyjrzeć się tak pięknym plenerom jak życiu ulicy w najbardziej naturalistycznej formie. Jak na azjatyckie kino przystało wszystko jest tu dla nas nowe i osobliwe. Ciekawskie oko kamery dokumentalistów łowi najlepsze smaczki tak byśmy uzyskali wgląd w codzienność, zanim przejdziemy do zdarzeń zupełnie niecodziennych. A te, Moi Drodzy, przykuły moją uwagę. Ostatnio o to bardzo ciężko, oglądam te filmy jednym okiem, bo chyba wszystko już widziałam i zbrzydło mi, ale ilekroć wchodzę w obszar kina azjatyckiego, niezależnie od wtórności motywu przewodniego — czy to opętanie, czy to zombie — czuję jakbym obcowała z jakimś novum, którego przeoczyć nie mogę. Tak też się zadziało w przypadku „Medium”.

Obraz opętania, bo to chyba opętanie (?) w religii innej niż chrześcijańska daje inną perspektywę w grze na tych samych zasadach. Film trwa ponad dwie godziny i spokojnie można by go skrócić, ale po co? Powolne budowanie atmosfery, zawiązywanie się właściwej akcji, to mnie urzekło bardziej niż sam finał, który choć bardzo efektowny i zgrabnie zrobiony, nie zatrząsł moim światem w posadach, tak jak mogłam na to liczyć po mega mocnym punkcie kulminacyjnym. Jest brutalnie, jest psychodelicznie, jest osobliwie i strasznie. Jest mrok, jest bezsilność, jest pomieszanie zmysłów.  W pewnym momencie nie wiedziałam już co tu się jeszcze odwali. Jump scary stosowane są z umiarem, pomysłem i widoczną precyzją. Do tego dochodzi dobre aktorstwo i dialogi. Takie rzeczy chce się oglądać.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła: 8

Klimat: 9

Napięcie: 7

Zabawa: 7

Zaskoczenie: 6

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 6

To coś: 8

70/100

W skali brutalności: 3/10

*Film objęty patronatem Biblii Horroru.

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.