Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

filmy grozy 2020

Zjedzmy wszystkie czekoladki

Le calendrier/ Kalendarz adwentowy (2020)

Cierpiąca na paraplegię Eva obchodzi swoje urodziny w towarzystwie najlepszej przyjaciółki, Sophie. W prezencie od niej otrzymuje stary kalendarz adwentowy, który Sophie przywiozła aż z Niemiec. Jest dokładnie trzeci grudnia, gdy otwiera pierwsze okienko i zjada pierwszy smakołyk. Obydwie koleżanki drwią z informacji jakoby kalendarz posiadał specjalną moc. Moc zdolną spełnić życzenie tego kto posłusznie otworzy kolejne okienka i zje łakocie, ale i uśmiercenia tego, kto owego obowiązku zaniecha. Nim adwent dobiegnie końca Eva przekona się, że przestroga była jak najbardziej prawdziwa.

Wiem, wiem, nie czas i miejsce na produkcje około świąteczne, ale myślę, że obejrzenie tego filmu teraz nie zepsuje efektu 😉

„Kalendarz adwentowy” horror prosto z Francji oferuje nam opowieść o starym jak świat wątku 'małpiej łapki’, czyli przedmiotu obdarzonego mocą spełniania życzeń, ale pod pewnymi warunkami. Oferta kusząca jak pożyczka z providenta, najpierw się baw, a później płacz.

Ani Eva ani jej przyjaciółka nie traktują sprawy serio toteż możemy się spodziewać, że tym mocniej kalendarz będzie starał się przekonać je o swojej 'wartości’. Osobiście upatruje w tym małej drwiny ze świątecznej tradycji obdarowywania dzieci kalendarzami adwentowymi. Wiadomix, że zeżrą wszystkie czekoladki na raz i nawet groźba pozbawienia życia ich przed tym nie powstrzyma;) Eva co prawda nie może zjeść czekoladek poza kolejnością, ale musi zjeść je wszystkie, każdą jedną we właściwym dniu. Wówczas jej marzenie się spełni. O czym może marzyć tancerka przykuta do wózka, której nieszczęśliwy wypadek pogrzebał wszystkie marzenia? Ha, dokładnie. Ale jaka będzie tego cena? Kalendarz nie bierze jeńców, przynajmniej nie żywcem. Te czekoladki nie tuczą, one zabijają. Za zjedzenie każdej czekoladki Eva musi zapłacić cenę.

Konwencja wyświechtana, ale ku mojemu własnemu zdziwieniu ten film przypadł mi do gustu. Scenariusz dobrze gra na emocjach stawiając bohaterkę wobec tragicznego wyboru. Pod względem technicznym jest poprawnie na tyle, że nie muszę się czepiać, a kreacje aktorskie są przekonujące. Nic nowego, nic fenomenalnego, ale może się podobać.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 6

Klimat:6

Napięcie:6

Zaskoczenie: 5

Zabawa: 6

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność: 4

To coś: 6

55/100

W skali brutalności:2/10

 

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

To tylko jakiś duch

Unfamiliar (2020)

Lekarka Elizabeth Cormak wraca z misji w Afganistanie do rodzinnego domu, męża i trójki dzieci. Na miejscu zaczyna doświadczać zwidów i halucynacji, które bierze za efekt stresu doświadczonego na wojnie. Po rozpoczęciu leczenia objawy nie ustępują, jest wręcz coraz gorzej, bo z jej synem, Tommym też zaczynają dziać się niepokojące rzeczy. Kobieta nabiera przeświadczenia, że to problemem nie jest ona i jej psychika, a dom do którego wróciła.

Jeśli w Waszej głowie pojawiła się właśnie myśl: ooo kolejny straszak o nawiedzonym domu, odpuszczam, to … macie rację;)

„Unfamiliar” jest kolejnym straszakiem o nawiedzonym domu i choć samo powielenie tego motywu nie musi z złożenia skreślać całego przedsięwzięcia to w przypadku „Unfamiliar” mamy do czynienia nie tylko z dziełem mało oryginalnym, co zwyczajnie słabym.

Cała produkcja jest wynikiem błędnego założenia, że każdy może nakręcić horror. Jego twórca nie miał w tym temacie żadnego doświadczenia, ba nawet jako widz swoją przygodę z gatunkiem zaczął dopiero po zdecydowaniu się na nakręcenie własnego horroru. Wyobraźcie sobie jak abstrakcyjna jest to sytuacja. Choć istniało małego ziarenko nadziei, że Henk Pretorius jest samorodnym talentem i ma wrodzone poczucie grozy niewymagające żadnych uprzednich doświadczeń z gatunkiem to  zostało ono zmiecione w mgnieniu oka i nawet pomoc drugiej scenarzystki na nic się tu zdała.

W przypadku „Unfamiliar” mamy do czynienia z produkcją sztampową, beznamiętną i pozbawioną jakiegokolwiek pazura. Nikt nie zaprząta sobie głowy takimi sprawami jak budowanie napięcia, tworzenie atmosfery grozy. Zamiast tego mamy całą listę must have dla filmu grozy (domniemany obłęd, egzorcyści, łowcy duchów, dużo jump scare’ów i wywróconych gałek ocznych) sumiennie odhaczane po nakręcaniu kolejnej sceny. Groch z kapusta, wszystko i nic. I aktorsko też byle jako. Kilka desperackich prób wprowadzenia innowacji (np. hawajskie wierzenia) i plot twist (ściągnięty stąd i zowąd) nie mają szansy uratować tematu i go nie ratują. Przeciętnie, żeby nie powiedzieć – słabo.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:5

Klimat:5

Napięcie:4

Zabawa:5

Zaskoczenie:4

Walory techniczne:7

Aktorstwo:5

Oryginalność:3

To coś:4

43/100

W skali brutalności:1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dziecko Charlotty

Kindred/ Krewni (2020)

Charlotte wraz z ze swoim chłopakiem Benem planują przeprowadzkę do Australii, ku niezadowoleniu jego krewnych i pomimo ciąży, w którą ku swojemu zaskoczeniu zachodzi kobieta. Plany młodych krzyżuje tragiczna śmierć Bena i to właśnie w następstwie tego zdarzenia ciężarna Charlotte ląduje pod opieką krewnych Bena, jego matki i jego przyszywanego brata Thomasa. Wkrótce kobieta zorientuje się, że troskliwa opieka, którą jej oferują to w rzeczywistości uwięzienie.

„Krewni” stanowią reżyserski debiut w pełnym metrażu Joe’go Marcantino, który wraz z Jasonem McColganem wspierającym go w powstawaniu scenariusza przedstawia widzowi opowieść o trudnych i złożonych relacjach rodzinnych. Rozbudowana warstwa dramatyczna i wykorzystane tu przymioty bardziej wskazują na thriller psychologiczny, niż horror, ale poprzez to stwierdzenie nie odmawiam produkcji miejsca w świecie filmów grozy.

Obecna tu groza ma jednak charakter dość przyziemny, opiera się na relacjach między osobami dramatu, a dominującą emocją jest tu poczucie osaczenia jakiego doświadcza bohaterka, Charlotte. Ważnym elementem jest tu kontekst społeczny i gdyby była to produkcja amerykańska, a nie brytyjska na pierwszy plan wyszedłby pewnie problem rasowy, jednak reżyser zwraca uwagę na coś innego, na wyraźną różnicę klasową. Rodzina Bena, jego matka i przyszywany brat, który trafił do rodziny poprzez małżeństwo swojego ojca z matką Bena, mieszka w okazałym choć nadgryzionym zębem czasu dworku/pałacyku. Margaret, niedoszła teściowa, jest osobą bardzo wyniosłą i przywiązaną do tradycji. Wieść o nieślubnym dziecku spędza jej sen z powiek, ale to perspektywa przeprowadzki młodych na inny kontynent doprowadza ją do białej gorączki. Kiedy Ben traci życie w niefortunnym wypadku podczas pracy wykrzykuje do jego czarnoskórej partnerki, że to jej wina, by chwilę później 'zaprosić’ ją do swojego domu i roztoczyć nad nią troskliwą opiekę. Zarówno zachowanie Margaret jak i jej pasierba konsekwentnie wzbudza niepokój, a niepokój ów rośnie wraz z brzuchem ciężarnej Charlotte. Okazuje się, że młoda kobieta nie może ufać nikomu – lekarzom, przyjaciółce, a przede wszystkim krewnym męża. Chyba słyszę main theme z „Dziecka Rosemary” 😉

Żeby nie było za prosto do złotej klatki, w której zamknięto Charlotte zaczynają dobijać się czarne kruki. Dosłownie i w przenośni, bo złowróżebne ptaki mogą być zarówno nadnaturalnym zjawiskiem jak i projekcją umysłu kobiety, wszak jej zdrowie psychiczne nie jest rzeczą pewną. Tak więc wypisz wymaluj paranoid thriller pod szyldem horroru. Brać? Można brać, to będzie myślę dość przyjemny seans, ale nie zwieńczony pokazem fajerwerków.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:7

Klimat:6

Napięcie:6

Zabawa: 7

Zaskoczenie:5

Walory techniczne: 7

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 4

To coś: 6

56/100

W skali brutalności:1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Duch z portretu

Post Mortem/ Fotograf śmierci (2020)

Węgry, rok 1918. Walczący w niemieckiej armii Tomas po zakończeniu wojny znajduje fach w roli  fotografa pośmiertnych portretów. U progu zimy szukając zleceń trafia do węgierskiej wioski gdzie wiele osób straciło w ostatnim czasie swoich bliskich. Czy to z sprawą epidemii grypy hiszpanki, czy na froncie, czy w niewyśnionych okolicznościach – nie brakuje osób chcących po raz ostatni uwiecznić na fotografii swoich zmarłych krewnych. To właśnie tu Tomas poznaje Annę, sierotę opiekującą się schorowaną ciotką. Dziewczynka staje się jego towarzyszką gdy ten odkrywa, że zmarli we wsi nie są tak… do końca martwi.

„Post Mortem” to węgierski kandydat do nagrody Oscara i … pełnoprawny film grozy. Połączenie raczej nie codzienne, ale należy przyznać że trudno traktować „Post Mortem” jako horror w rozumieniu kina rozrywkowego. Twórcy osadzili akcję swojego obrazu w bardzo niewdzięcznym okresie historii. Sceny otwierające to sceny z pola bitwy, wszechobecna śmierć i wizja jakiej doświadcza Tomas. Dalej jest tylko więcej śmierci, zmarli, których ziemia nie może przyjąć bo zamarzłą na lód. Główny bohater jawi się jako osoba wyprana z emocji, na której nic już nie robi wrażenia. Można rzec że nadprzyrodzone zjawiska, którym przyjdzie mu świadkować przyjmuje bez większego wzruszenia, a jest czym się wzruszać. Dziwna i niepokojąca scena z kundelkiem to dopiero początek, bo już za chwilę Tomas odkryje, że zmarli na jego fotografiach się ruszają.

Koncepcja twórców i uzyskany efekt wizualny każe nam postrzegać niespokojnych zmarłych z węgierskiej wioski jako coś pomiędzy duchem a zombie. Z resztą Ci sami twórcy nie patyczkują się z widzem jeśli chodzi o aspekt wizualny nadprzyrodzonych zjawisk. Może to odwołanie do średniowiecznego tańca śmierci, a może echo fascynacji niemieckim kinem ekspresjonistycznym – najważniejsze, że robi wrażenie. To ponad wszystko horror nastrojowy, a dominującym nastrojem jest przygnębienie. Obraz wsi i jej mieszkańców to trochę obraz świata zdeptanego i martwego. Zdecydowanie jest to klimat adekwatny do tematyki. W zasadzie nie miałabym względem tej produkcji żadnych uwag gdyby nie dojmujący brak pointy. Wątki które rozbiegły się po wiosce na jak bezpańskie psy nie znalazły swojego punktu przeznaczenia. Miałam wrażenie, że twórcy wciąż coś przede mną zatajają, nie chcą opowiedzieć wszystkiego. Spodziewałam się jakiegoś małego choćby zrywu w finale, ale tak się nie stało. Mimo tego film jak najbardziej na plus.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła:7

Klimat:9

Napięcie:5

Zabawa:7

Zaskoczenie:5

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 6

To coś: 7

64/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Kosmetyka wroga

A Perfect Enemy/ Wróg doskonały (2020)

Jeremiasz Angust światowej sławy wizjoner i architekt właśnie wraca ze spotkania ze swoimi fanami. W drodze na Paryskie lotnisko spotyka Texel Texton, dziewczynę tyleż dziwną co nieugiętą w próbach zbliżenia się do mężczyzny. W oczekiwaniu na samolot torpeduje go opowieściami o swoim życiu i … o wewnętrznym wrogu, którego nosi w sobie każdy z nas.

Amelie Nothomb, jedna z moich najulubieńszych autorek wdarła się kiedyś w moje czytelnicze życie niczym Texel Texton w betonową egzystencję Jeremiasza. Została już na zawsze nieustannie zadziwiając mnie swoją opanowaną do perfekcji umiejętnością kondensowania ogromu treści w lichej formie. Jej powieści są naprawdę króciutkie i w normalnych warunkach ktoś nazwałby je raczej opowiadaniami. Jedną z nich jest właśnie „Kosmetyka wroga” w oparciu, o którą hiszpański reżyser Kike Maíllo nakręcił „Wroga doskonałego”.

Dobrze widzicie, na plakacie jest Tomasz Kot, polski aktor, który otrzymał w nim główną rolę. Brawo Kocie. Zagrał wyśmienicie, biorąc pod uwagę niełatwe zadanie wzięcia udziału w pojedynku dwóch postaci. Tylko on i dziewczyna – rebeliantka, wróg u bram, który stosując pasywno agresywne chwyty wdziera się do Twojego wnętrza i sieje spustoszenie.

Nikomu kto zna twórczość Amelie Nothomb nie muszę tłumaczyć, że siła jej historii tkwi w dialogach. Mamy więc gotowy materiał na scenariusz, a mimo to, na tyle na ile przypominam sobie lekturę książki,  zaprowadzono tu trochę zmian na poziomie fabularnym. Tym razem więcej dodano niż ujęto, co tylko dowodzi temu, że autorka jest naprawdę oszczędna w słowach.

Fabuła filmu to nic innego jak rozmowa okraszona dużą ilością retrospekcji dzięki, którym poznajemy Texel – nie dajcie się jednak zmylić, nie o nią chodzi w tej historii. Kobieta osacza Jeremiasza, bierze go w kleszcze, narzucając swoja wizję rzeczywistości. Jaki jest jej cel? Oczywiście dowiecie się tego w finale. Nie jestem przekonana by ktoś z Was rozgryzł temat wcześniej, ale też nie wykluczam.

Nie wiem, czy potrafię być obiektywna wobec tego filmu. Mimo chwilowych nierówności, które udało mi się wychwycić jestem z niego zadowolona. Bo Amelie, bo Kot, bo ta historia nie potrzebowała niczego więcej by wybrzmieć.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:8

Klimat:7

Napięcie:7

Zabawa:7

Zaskoczenie:8

Walory techniczne:7

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 7

To coś:7

67/100

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dom pustki

The Night House/ Dom Nocy (2020)

Nauczycielka Beth przeżywa żałobę po śmierci swojego męża Owena. We wspólnie wybudowanym, cichym domu nad jeziorem walczy z poczuciem winy, które każe jej myśleć że mogła zrobić coś by uniknąć tragedii. Pogrążając się w pustce i osamotnieniu zaczyna słyszeć i widzieć rzeczy, które przeczą rozsądkowi. Beth nabiera przekonania, że w jakiś sposób mąż wciąż jest z nią.

„Dom Nocy” film w reżyserii Davida Brucknera na podstawie pomysłu Luka Piotrowskiego i Bena Collinsa, gatunkowo mieści się w ramach horroru paranormalnego jak i psychologicznego. Z jednej strony mamy drogę prostej interpretacji wskazującej na traumę żałoby, z drugiej teorię, która tak śmierć Owena jak i wydarzenia następujące po niej stawia w innym, zupełnie nie przyziemnym świetle. Oczywiście nie mogę Wam zdradzić na czym polega cały zamysł, ale wierzę, że wizja twórców trafi do Was podobnie jak udało jej się trafić do mnie.

Spokojnie można tą produkcję traktować jako film nowej fali horroru. Klimatyczny, nienachalny w straszeniu, nieprzeładowany efektami. Duży nacisk położono na warstwę dramatyczną i dokładne przyjrzenie się postaci głównej bohaterki. Metafizyczne rozważania o istocie śmierci, symbolika bijąca od elementów świata przedstawionego, to wszystko sprawia, że historia w jakiś sposób uwodzi i hipnotyzuje.

Ale fani horroru nie muszą się obawiać, że będzie wiało nudą. Nic z tych rzeczy. Jak wspomniałam obraz jest nienachalny w straszeniu, ale nie znaczy to, że w ogóle tego nie robi. Większość scen, które możemy interpretować jako nadnaturalne emanacje, lub halucynacje głównej bohaterki to sceny wyjątkowo trafione. Weźmy telefoniczną rozmowę ze zmarłym, widok kobiety, która rzuca się w otchłań na oczach Beth, to wszystko robi elektryzujące wrażenie nawet na starym horrorowym wyjadaczu.

Wszystko się tu zgadza, wszystko gra. Dobre aktorstwo, zabiegi operatorskie, muzyka, pomysł i sposób prowadzenia fabuły. Dla mnie świetna rzecz, budząca dużo emocji. Oglądajcie.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła: 8

Klimat:9

Napięcie:7

Zaskoczenie:7

Zabawa:8

Walory techniczne: 8

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś:8

73/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.