Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

ghost story

Twój pająk

Cobweb/ Pajęczyna (2023)

Ośmioletni Peter nie ma łatwego życia. Choć jest mądrym i spokojnym chłopcem w szkole doświadcza prześladowania ze strony silniejszych kolegów. Wytchnienia nie może zaznać także w domu, bo zdaje się, że za ścianą jego pokoju czyha coś co nie tylko próbuje się z nim komunikować, ale i do szczętu go przeraża. Nie może też liczyć na wsparcie rodziców, których postawa staje się coraz gorsza. Ostatnią nadzieją jest nowa nauczycielka, która wyraźnie interesuje się losem dziecka.

„Pajęczyna” horror nastrojowy od Samuela Bodina na podstawie pomysłu Thomasa Devlina oferuje nam opowieść o koszmarze dzieciństwa. Jego bohaterem jest sympatyczny chłopaczek, któremu łatwo współczuć, choć patrząc na jego otoczenie i obojętność z jaką jest traktowany to w tym w swoim współczuciu widz będzie raczej osamotniony. Peter ma problemy w szkole i w domu. Wyrostek imieniem Brian lubi go dręczyć, a z owego kłopotu nie ma się komu zwierzyć. Na domiar złego zaczyna słyszeć dochodzący zza ściany głos, który zdaje wiedzieć dość dużo zarówno o samym Peterze jak i o jego rodzicach.

A jeśli już o nich mowa to trzeba nadmienić, że maja bardzo ciekawe metody wychowawcze. Z początku może nam się wydawać, że to tatuś wiedzie tu prym w byciu chujkiem, ale szybko okaże się, że matce również niczego nie brakuje, a gdy na arenę wkroczy zmartwiona losem dziecka nauczycielka obydwoje pokażą bardzo brzydkie oblicze. Tylko o co im chodzi? To właśnie główna filmowa zagadka. Z jednej strony głos w ścianie z drugiej rodzice, którzy starają się za wszelką cenę ukręcić tej sprawie łeb. Kto tu jest faktycznym czarnym charakterem?

Można by tą opowieść poprowadzić bardziej banalnie i pewnie taki los spotkałby pomysł Devlina gdyby nie filmowe preferencje reżysera, a ten widać zapatrzył się bardziej na kino skupione na wątkach dramatycznych niż na efekciarskich grozowych ekspozycjach. Nie mamy tu więc dużo jum scareów, zamiast tego twórcy fundują nam powolne wręcz senne wprowadzanie, dużo niejednoznaczności, dużo niejasności i jeszcze więcej niedomówień. Nie wszystkie kwestie znajdą uzasadnienie i wytłumaczenie i nie wszystko zostanie nazwane po imieniu. Mnie osobiście szczególnie to nie razi, choć muszę przyznać, ze w środkowej partii filmu mamy sporo chaosu. Podobał mi się klimat tego filmu, podobał mi się pomysł i fakt, że tak duży nacisk położono na warstwę dramatyczną. Ogólnie bardziej na plus niż na minus.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:8

Napięcie:6

Zaskoczenie:5

Zabawa:7

Aktorstwo: 7

Walory techniczne: 8

Oryginalność: 6

To coś:6

61/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Ja też widzę martwych ludzi

They Live in the Grey/ Oni kryją się w mroku (2022)

Clarie Yang jest pracownikiem socjalnym, której przydzielona zostaje sprawa rodziny Langów podejrzanych o znęcanie się nad córeczką, Sophie. Przekraczając próg domu Langów szybko utwierdza się w przekonaniu, że problemem, nie jest ani ojciec ani matka, a coś zupełnie innego, co dybie na życie małej dziewczynki. Dziki, martwy lokator, który jest odpowiedzialny za ślady na ciele dziecka. Ale skąd kobieta może wiedzieć takie rzeczy?

„Oni kryją się w mroku” braci Vang to kompilacja klasycznego ghost story, lekkich zakusów na kino nowej fali i zamiłowania do klimatów Kwaidan. Szybko rzucą Wam się w oczy podobieństwa do „Szóstego zmysłu” i motyw 'widzenia martwych ludzi’. Clarie posiada właśnie ten dar, duchy zaczepiają się i 'nagabują’ na każdym kroku, co nie tylko nie ułatwia codziennego funkcjonowania, ale też nie pozwala na zasklepienie się rany po własnej stracie, stracie jedynego syna, Lucasa.

Problemom osobistym bohaterki poświecono zresztą dużo uwagi, ale nie tylko po to byśmy jej współczuli i empatyzowali z jej sytuacją osobistą. Jej sytuacja ma pewne odzwierciedlenie w sytuacji Loganów i ich martwego, dzikiego lokatora. Sprawa jest złożona, a personalia ducha stanowią ciekawą zagadkę. Mamy tu zwracający uwagę rekwizyt – starą przędze- która jest właśnie pewnym odwołaniem do Kwaidan. Choć twórcy postawili na sporo typowo mainstreamowych wybiegów to stosunkowo wolne tempo narracji i pewne elementy składające się na ogólny klimat opowieści mogą przykuć uwagę miłośników nowej fali horroru. Reszta może rzecz, że film jest za bardzo rozwleczony i to też nie jest stwierdzenie naganne;) Kilka całkiem dobrych ujęć nastawionych na przestraszenie widza, niezły finał i rozwiązanie całej zagadki sumują się na dość udane filmowe przedsięwzięcie. Można oglądać.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zaskoczenie:6

Zabawa:6

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:6

Oryginalność:5

To coś:6

57/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Duch do Ciebie mówi

Talk to me/ Mów do mnie (2023)

Grupa nastolatków, pod przewodnictwem Hayle’a i Jossa kręci viralowe filmiki rejestrujące 90 sekundowe opętania. Na jednej z 'opętanych’ imprez zjawia się siedemnastoletnia Jade wraz z koleżanką Mią i młodszym bratem Riley’em. Towarzystwo nie jest zachwycone tak obecnością Mii, jak i sporo od nich młodszego Riley’a. Żeby wkupić się w łaskę ekipy Ma zgłasza się na ochotnika do występu w nowym filmiku. To ona ma uścisnąć rzekomą zagipsowaną dłoń wiedźmy i wpuścić w swoje trzewia ducha. Robi to, a samo doświadczenie okazuje się nie tylko przerażające ale jak najbardziej rzeczywiste.

„Mów do mnie” dzieło australijskich youuberów braci Dannyego i Michaela Philippou zostało okrzyknięte horrorem genialnym, istnym objawieniem, o którym mówi się używając samych wzniosłych przymiotników. Entuzjazm ludzi z branży filmowej podzielają widzowie, przynajmniej w większości, ale czy ta produkcja uczciwie na to zasługuje?

Generalnie jestem na tak, choć muszę przyznać, że produkcja nieco odstaje od tego co zwykło serwować nam studio A24. „Mów do mnie” stoi gdzieś pomiędzy horrorem nowej fali, a mainstreamem. Nie wydaje mi się, by film próbował być artystycznym przeżyciem, jest raczej nieśmiałą próbą podjęcia rękawicy w pojedynku o powiedzenie czegoś nowego w temacie opętania.

Mamy tu do czynienia z elementami właściwymi dla teen horroru, z młodymi bohaterami zmagającymi się z typowymi dla tego wieku problemami. Okej, może nie wszystkie problemy są typowe, ale sposób radzenia sobie z nimi, sposób przeżywania jest właściwy wieku nastoletniemu.

Główną bohaterką jest Mia, która straciła matkę w nie do końca jasnych dla niej okolicznościach. Nieprzeżyta żałoba generuje u niej chęć podejmowania zachowań ryzykownych, szukanie ucieczki. Otacza ją grono podobnych młodych ludzi, do których paczki chce przystąpić, a wprowadzić ma ją do niej rozważna Jade. Jade wpuszcza ją także do swojej rodziny i poniekąd zastępuje w roli wspierającego ramienia ojca Mii. Mia raczej nie zostanie Waszą ulubioną bohaterką, ale zdecydowanie przykuje uwagę. To ona chwyci bestię za rogi, uściśnie 'dłoń umarlaka’, zbije piątkę z duchem.

To co w horrorach tego gatunku przedstawione zostaje w stosownie złowrogiej atmosferze, czy to ponurego domostwa, czy innego tego typu miejsca, malując na twarzach bezsilnych świadków bezbrzeżne przerażenie tu odbywa się w formie pato streamu. Grupa nastolatków, bawi się opętanym przedmiotem, bez żadnej refleksji wkracza w mistykę i kręci z tego bekę. Opętanie jako nowa jazda, którą należy podzielić się w sieci.

Nie wiem jak u Was ale u mnie takie zestawienie wywołało bardzo ciekawe odczucia. Zagrożenie z jednej strony jest jak najbardziej obecne i namacalne – całkiem dobrze pokazane, bez nadmiernego efekciarstwa, z drugiej wyśmiane, zbagatelizowane i sprowadzone do poziomu idiotycznego żartu. Chyba ten wybieg tak frapuje w tym filmie. Akcja rozkręca się jakby bezwiednie, naturalnie, ale konsekwentnie. Łatwo możemy przewidzieć do czego to zmierza, mamy wystarczająco dużo danych, a mimo to, kiedy dochodzimy do kulminacji ciężko nie mówić o pewnym szoku. Nagle puszczają hamulce i choć od początku nie było grzecznie to, spłynęło na mnie jakieś zatrwożenie tym wszystkim. Wszystko jest bardzo dobrze skrojone, wymierzone technicznie, obliczone na konkretny efekt. Ten efekt jest i działa. Spełnia swoją grozową funkcję, ale ja nie chcę tego nazywać kinem wybitnym. Jest to dobry horror, jedne z lepszych jakie ostatnio widziałam i zdecydowanie Wam go polecam, ale u mnie objawienia nie było.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:7

Klimat:8

Napięcie:8

Zaskoczenie:6

Zabawa: 7

Walory techniczne:9

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś: 7

69/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Otwieram drzwi

Insidious: The Red Door/ Naznaczony: Czerwone Drzwi (2023)

Dziewięć lat po traumatycznych wydarzeniach z rodzinnego domu Dalton Lambert rozpoczyna naukę w collegu. Tuż przed wyprowadzką umiera jego babcia, matka Josha Lamberta, osoba, która zna genezę niezwykłych doświadczeń będących udziałem jej syna i wnuka. Datlon nie pamięta nic z kilku miesięcy swojego życia, swojej niezwykłej astralnej podróży, Podobnie jak Josh, który nie wie też z czym w tym czasie mierzyła się jego żona, obecnie była żona. W trakcie zajęć z malarstwa, mających przywołać najgłębiej skrywane emocje do Daltona zaczynają wracać wymazane wspomnienia, a w jego głowie otwierają się drzwi.

Franczyza zapoczątkowana przez Jamesa Vana w 2010 roku jako „Naznaczony” jest bodaj jednym z nielicznych filmów, na których kontynuacje 'jeszcze’ czekam. Może nie z wypiekami na twarzy, może nie z wielkimi nadziejami, ale uniwersum „Naznaczonego” udaje się podtrzymać moje umiarkowane zainteresowanie. Taka „Piła”, czy „Krzyk” nie dostąpili tego zaszczytu 😉

Mamy tu do czynienia z piątą odsłoną serii, ale jeśli chodzi o ciąg wydarzeń stanowi ona kontynuacja części drugiej, czyli „Naznaczony: Rozdział 2”. Mija dziewięć lat. Małżeństwo Renai i Josha się rozpadło, ich relacje są chłodne, ale to kontakt Josha z synem Daltonem jest w tym wszystkim najtrudniejszy. Tajemnica, która miała ochronić rodzinę, tak naprawdę doprowadziła do jej rozpadu i przyprawiła o poważny psychiczny kryzys dwóch najmocniej zainteresowanych, ojca i syna. Patrick Wilson, który występuje tu w podwójnej roli, aktora i reżysera deklarował chęć skupienia uwagi widza na relacji Daltona i Josha, ale jakoś średnio mu to wyszło. Relacja oczywiście jest, ale przedstawiona w tak kanciasty i toporny sposób, że ciężko w tym znaleźć krztynę naturalności.

Opuszczamy 'nawiedzony’, dom Lambertów, by rozgościć się w akademiku. Zamknięty w sobie młodzieniec wydobywa z siebie skrawki wspomnień o astralnej podróży na drugą stronę. Nie rozumie swoich wspomnień, ale na ich bazie tworzy mroczne malowidła przedstawiające tytułowe czerwone drzwi. Czerwień całkowicie zdominowała kolorystykę filmu, dodała jej nieco art housowego zacięcia, ale pamiętajmy, że cały czas tkwimy w świecie przedstawionym mainstreamowego horroru, który ma zarobić, a nie zachwycić krytyków. Fabuła jest więc bardzo taka sobie i gdybyście mnie teraz zapytali o filmowe wydarzenie, które najsilniej przykuło moją uwagę to olałabym wszystkie próby przedstawienia wielkiego powrotu do świata mroku i z sentymentem wspomniałabym przechadzającą się po ulicy Elise Reiner. Trochę zabrakło pomysłu, ale nie zabrakło budżetu. Cóż, to chyba najsłabsza z odsłon serii. Na ten moment, bo nie sądzę by na tej części wszystko się skończyło.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:6

Napięcie:5

Zabawa: 5

Zaskoczenie: 4

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 4

To coś: 5

51/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Pierwszy nawiedzony dom

Uninvited (1944)

Rodzeństwo, Pamela i Roderick przypadkowo natrafiają na stary dom na wybrzeżu i z miejsca się w nim zakochują. Postanawiają nabyć nieruchomość i w niej osiąść  mimo, że jego historia nie należy do przyjemnych. Przy tej okazji poznają córkę poprzednich właścicieli i jej surowego dziadka pod którego opieką znajduje się panna. Kiedy Roderick wodzi wzrokiem za śliczną Stellą jego siostra zaczyna coraz silniej nabierać przekonania, że w ich nowym – starym domu straszy.

I kto by pomyślał, że twórca „Domku na Prerii” zaczynał od kina grozy? I to nie byle jakiego, bo to właśnie dzieło Levisa Allena „The Uninvited” z 1944 roku inspirowało później takich gigantów jak Spielberg, czy Del Toro? Ha!

Jeśli jesteście podobnie jak ja rozmiłowani w starym kinie to koniecznie musicie zobaczyć „The Uninvited’ mocno przykurzony już, nagryziony zębem czasu, ale wciąż posiadający w sobie magię właściwą tylko takim produkcjom. Produkcjom przełomów, można rzec.

A jeśli o przełomach mowa to właśnie ten tytuł jest wskazywany jako jeden z pierwszych filmów w pełni eksploatujący motyw nawiedzonego domu. Nie na zasadzie – w tym domu podobno straszy, a finalnie i tak się okazuje, że to zazdrosny kuzyn w przebraniu trzęsie kotarami i włącza w nocy radio. Tu dom naprawdę jest nawiedzony i choć ekspozycję ducha, jego pełną wizualizację ostatecznie wycięto to od motywu głównego nikt się dupą nie odwraca i dom nawiedzony naprawdę takim jest.

Innym przełomowym aktem jest postać Panny Holloway pielęgniarki uchylającej naszym bohaterom rąbka tajemnicy dotyczącej okoliczności zejścia z tego świata matki Stelli, weźcie mnie zabijcie jeśli błędnie wyczuwam u niej vibe LBGT. Mamy już więc dwa zakazane motywy na jakie porwał się przyszły reżyser (hihi) „Bonanzy”. Oczywiście Allen został za to wszystko skrytykowany, a film stosownie oprotestowany, ale chyba mu to specjalnie nie zaszkodziło, bo nie dość, że jego kariera się rozwinęła – co możemy wnosić po długiej na metry filmografii, a główny soundtrack został później wyśpiewany przez Sinatrę, to jeszcze zagrał swoim oponentom na nosie i w rok później, w ’45 wypuścił drugi film pośrednio nawiązujący do „The Uninvited”, czyli „Unseen” promując go jako jeszcze 'gorszy’ w rozumieniu hejterów od swojego 'debiutu’. Tak się robi Hollywood, mili Państwo.

Film czaruje i to czaruje skutecznie. Nie napotkacie tu właściwych współczesnej modzie straszenia elementów, a jeśli na takie natraficie to możecie być prawie pewni, że oto w kinie XXI wieku obcujecie z inspiracją. Tu wszystko jest 'pierwsze’, świeże.  Nikt tu nie gra na sprawdzonych motywach, bo takowych jeszcze nie ma. To właśnie tu rodzą się owe później sprawdzone motywy. Czuć w tym taką niepewność maskowaną lekko nerwowym śmiechem. Obserwując sceny nocnych majaczeń Stelli chcącej podążyć na klif za zmarłą matką myślałam sobie – tak właśnie powinno być. Wszystko jest tu subtelne i jednocześnie teatralne w swoi dramatyzmie. Eleganckie i takie klasyczne. Fabuła może i nie jest wyszukana, może zdarzyły się tu pewne nieporęczności, ale to jest czarno biały film o nawiedzonym domu. I tyle mi w sumie do szczęścia wystarczy.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 7

Klimat:8

Napięcie:6

Zabawa:9

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś:8

70/100

W skali brutalności: 1/10

Żydowski demon

Abyzou aka The Offering (2022)

Arthur i Clarie spodziewają się pierwszego dziecka, co mężczyzna traktuje jako pretekst do zakopania topora wojennego między nim a ojcem, ortodoksyjnym shomerem Saulem. Małżonkowie przybywają do jego domu na Brooklinie gdzie ku zaskoczeniu Clarie zostają przyjęci z otwartymi ramionami. Stary Żyd nie tylko przyjmuje marnotrawnego syna i jego ciężarną żonę, ale też przyznaje, że jego reakcja na ślub jedynaka z innowiercą była przesadzona. Jako że Saul prowadzi w domu zakład pogrzebowy/kostnicę zaprasza syna by jak za starych dobrych czasów zajął się świeżym nieboszczykiem. Zwłoki należą do żydowskiego uczonego Yosille’a na którego szyi tkwi dziwny wisiorek. Nieostrożny Arthur uszkadza naszyjnik, nieprzyznając się do tego przed ojcem, zupełnie nieświadomy, że tym samym uwolnił zaklętego w nim demona.

Twórca filmu Olivier Park posłużył się tu scenariuszem autorstwa Hanka Hoffmana, którego nazwisko wskazuje nam, że może posiadać pewną wiedzę na temat żydowskich guseł. I tak jest faktycznie, bo scenarzysta wykorzystał tu swoje własne doświadczenia kiedy to jako młody chłopak pracował w kostnicy przy czuwaniu nad zwłokami. Hoffman był też synem ortodoksyjnego rabina więc znajdziemy tu sporo elementów autobiograficznych. Czy miał okazję spotkać tytułową Abyzou? Nic na ten temat nie wiadomo;)

Fabuła filmu opiera się więc na żydowskich wierzeniach skoncentrowanych wokół postaci demona Abyzou mającego szczególnie interesować się dziećmi. Być może reżyser filmu liczył, że postawienie na judaizm i olanie katolickich egzorcyzmów na stałe wpisanych w prawidła horrorowego mainstreamu sprawi, że jego film będzie odbierany jako oryginalny. Tymczasem bliźniaków ma całkiem sporo i jeśli się zastanowić, to już w 2012 Ole Borgendal posłużył się tym samym wątkiem w „Kronice opętania”. Niedawno mogliśmy też oglądać całkiem klimatyczne „Nocne czuwanie” i średnio udaną „Kołysankę”. Ten ostatni tytuł oglądałam w bardzo krótkim odstępie od „Abyzou” i mogę Wam zaświadczyć, że podobieństw mamy więcej niż różnic.

Twórcy bardzo starają się by od progu domu/kostnicy wprowadzić nas w klimat grozy, ale wszystko z tłem i rekwizytami włącznie jest zbyt toporne i plastikowe by zrobić wrażenie na kimś kto ogląda horrory częściej niż raz w roku – nie mówiąc już o takich marudnych wyjadaczach jak ja. Aktorstwo nie robi wrażenia, bo i postaci są do gruntu przeciętne i nijakie. Nie ma tu miejsca na jakieś większe odstępstwa od schematu. Efekty specjalne też nie spełniły swojej roli – dużo 'buu’ więcej 'bammm’. Byłam znudzona w czasie seansu i nie znalazłam tu nic co mogłabym pochwalić i docenić ze szczerego serca. Obejrzeć można, ale po co?

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:5

Klimat:6

Napięcie:5

Zabawa:5

Zaskoczenie:4

Walory techniczne:6

Aktorstwo:6

Oryginalność:4

To coś: 4

46/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.