Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

filmy grozy z 2023

Randka z mordercą

Woman of the Hour/ Randka w ciemno (2023)

Koniec lat ’70 w Los Angeles. Cheryl Branshaw mieszka w Hollywood gdzie bezskutecznie próbuje zrobić karierę aktorki. Za namową swojej agentki godzi się na udział w popularnym TV Show „The Dating Game” gdzie posłużyć ma za studyjny rekwizyt: śliczną pannę szukającą swojego rycerza. Jej rola ma się ograniczać do zadawania niewymagających myślenia pytań trzem wymuskanym kawalerom. Jednym z nich jest Rodney Alcala, fotograf, znany później jako The Dating Game Killer.

Reżyserki debiut Anny Kendrick bierze na warsztat prawdziwą historię seryjnego zabójcy ze wzgórz Hollywood, któremu przypisuje się nawet 130 morderstw – udowodniono siedem, znanego jako The Dating Game Killer ze względu na swój udział w randkowym show stacji ABC.

Scenariusz, który tak mocno przykuł uwagę Kendrick nie skupia się wyłącznie na postaci antagonisty. Ważną rolę odgrywa tu postać, w którą wciela się sama reżyserka, czyli Cheryl. Jej bohaterka funkcjonuje tu jako modelowa ofiara: spragniona sławy, młoda i atrakcyjna dziewczyna – tylko patrzeć jak Alcala zaciśnie palce na jej szyi. Cheryl jednak nie jest naiwną gąską, w poważaniu ma sugestie producenta odnośnie wizerunku jaki powinna wykreować. Cheryl postanawia pokazać pazurki i zrobić prawdziwe show froterując podłogę kandydatami na swojego chłopaka. Tylko jeden zdaje się ustać na nogach w ogniu jej pytań i nie wychodzi na totalnego frajera. W zasadzie ma tylko jedną wadę – jest mordercą i gwałcicielem. Ale o tym Cheryl nie wie.

Śledzimy też naszego zabójcę w akcji, łapiemy na gorącym uczynku, widzimy też jego poczynania z innymi ofiarami i… Tak naprawdę skaczemy od ujęcia do ujęcia. Ta poszarpana narracja ma wywieźć w pole tych z widzów, którzy znają prawdziwą historię, niestety sprawia to wrażenie chaosu i zamętu, rozprasza napięcie, które udaje się wygenerować w poprzedzających narracyjny przeskok scenach. W efekcie mamy film taki sobie, a mogło być dużo lepiej.

Cała koncepcja skoncentrowana wokół wątku relacji damsko-męskich daje mam przestrzeń do ciekawych przemyśleń. Weźmy tych jej kandydatów: babka ma do wyboru przygłupa, napaleńca i całkiem intrygującego… zwyrodnialca. Sama wtrącona jest w rolę słodkiej idiotki – którą brawurowo odrzuca, ale to wszystko pokazuje nam, że od komedii romantycznej do mrocznego thrillera jeden krok, a kobieta zawsze i wszędzie może być ofiarą. Druga narracja i wątek młodziutkiej hipiski i tego jaką maskę musi założyć na siebie w momencie gdy maska uwodzicielskiego fotografa opadła i doszło do najgorszego. To co robi ta młoda jest nie do uwierzenia.

Generalnie można obejrzeć, ale bez zachwytu, do tego sporo mi zabrakło.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:6

Napięcie:6

Zaskoczenie:5

Zabawa:6

Walory techniczne:6

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:6

56/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Girls just want to have fun

Strange Darling (2023)

Szybka seks randka zmienia się w walkę na śmierć i życie. W lasach Oregonu skrywa się niebezpieczny drapieżnik skoncentrowany wyłącznie na polowaniu.

Najnowsze reżyserskie dokonanie J.T. Mollnera „Strange Darling” zrobiło wokół siebie niemałe zamieszanie. Wydaje się, że uwaga absolutnie wszystkich skupiła się na dziewczynie w czerwonym kostiumie i ścigającym ją wąsatym zwyrolu z prowincji. Niezależnie od tego, czy zasługę przypiszemy kontrowersyjnemu podejściu do tematu przemocy seksualnej, jaki zdaje się reprezentować fabuła, czy arcy udziwnionej narracji dodatkowo nafaszerowanej grindhous’owymi wstawkami, pewne jest, że oto mamy jeden z głośniejszych filmów roku. Sama obejrzałam go na długo po największym hypie. Zrobiłam to z rozmysłem licząc, że zdążyłam zapomnieć wszystko co o nim mówiono. Chyba nie zapomniałam, albo jednak trudno mnie zszokować.

Fabuła filmu podzielona jest na bodaj sześć rozdziałów i naiwnością byłoby sądzić, że śledzenie filmowy wydarzeń zaczniemy od początku. Zaczynamy gdzieś od środka. Znajdujemy się w środku pościgu rzeczonego zwyrola za ranną łanią w czerwieni. Dopiero z czasem łapiąc w locie rozpędzone szczątki zdarzeń dowiadujemy się od czego zaczęła się ich wspólna przygoda. Trudno cokolwiek powiedzieć o tym filmie nie używając spoilerów, chybachyba że skupiłabym się wyłącznie na wychwalaniu aktorskich kreacji (chwalę:)

MOŻLIWY SPOILER: Kontrowersje może budzić postać naszej niewiasty, daleko jej do sztandarowej ofiary, budzącej współczucie i tu damska część publiki może się pogniewać ( i pewnie część się pogniewała). Nie tak wyobrażamy sobie relacje oprawcy z ofiarą (nie tak nas uczono), stąd pewnie efekt zaskoczenia. Osobiście doceniam taki zwrot, takie właśnie odwrócenie konwencji, ale nie wydaje mi się by było ono tak odkrywcze i szokujące jak wieść gminna niesie. Nie ma w tym co mówię, ni grama snobizmu, ot suche stwierdzenie faktu. Girls just want to have fun, a na każdego cwaniaka znajdzie się większy cwaniak. Zupełnie nie rozumiem skąd nagły szok wynikły z faktu, że dziewczynki też lubią się zabawić krwią? KONIEC SPOILERA.

Film do obejrzenia, jeśli lubicie pościgi, zamieszanie i przemoc w jaskrawych barwach.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:8

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa:6

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:6

60/100

W skali brutalności:1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Zrób ten film

Stopmotion (2023)

Niedościgniona w sztuce animacji poklatkowych Suzanne Blake zapada na reumatoidalne zapalenie stawów, które ogranicza jej ruchomość na tyle, że nie jest w stanie własnymi rękami ukończyć swojego ostatniego filmowego projektu. Pomocą ma jej służyć córka, Ella, wrażliwa dusza i aspirująca artystka. Niestety córka nie jest w stanie wypełnić założonych przez matkę postulatów. Gdy frustracja Suzanne sięga zenitu odbija się to na jej zdrowiu. Podczas wspólnej pracy z córką kobieta doznaje udaru i zapada w śpiączkę. Ella w poczuciu obowiązku, a także chęci udowodnienia matce swoich zdolności postanawia sama dokończyć jej film. W zaaranżowanym przez jej chłopaka Toma studiu w wymarłym apartamentowcu przystępuje do pracy, jednak zamiast weny w jej głowie pojawia się coś innego.

Robert Morgan, znany animator poklatkowy nad swoim debiutanckim horrorem pracował ponad dziesięć lat. I nie chodzi nawet o samą konieczność prac w postprodukcji, które wymusiła na nim jego własna koncepcja 'teatru kukiełkowego’, ale o sam okres od narodzin pomysłu, po znalezienie czasu na jego spisanie i wreszcie znalezienie środków na realizację i na koniec właściwą pracę na planie. Twórca zafascynowany samym aktem tworzenia przelał w końcu na papier swoje przemyślenia dotyczące artystycznych zmagań z żywiołem sztuki, która czasem wymyka się spod kontroli.

Film artystyczny, film intelektualny, film nudny niestety. Bardzo zgrabnie zapowiadająca się warstwa dramatyczna mająca oferować nam obraz psychicznej dezintegracji wrażliwego umysłu poprzedzoną przez spektakl psychicznej przemocy zniknęła w formie zdającej się być oczkiem w głowie Morgana. Ciekawa koncepcja fabularna szybko wytraca odbicie w zderzeniu z bardzo nierównym tokiem narracji, która przykuwa uwagę tylko we fragmentach. Tej uwagi widza – mnie konkretnie – twórcy utrzymać się nie udało. Bardzo mi szkoda tego projektu, bo pod względem technicznych akrobacji jakich dokonał Morgan jest bezsprzecznie dziełem oryginalnym i wizualnie nowatorskim – upiorna jest ta mięsna kukiełka, upiorny jest jej świat, ale jakoś zabrakło mi w tym przewodnictwa.

Co do mojej interpretacji stanu faktycznego, to osobiście małą towarzyszkę podróży Elli traktuję jako kompilację głosu wewnętrznego krytyka, który zastępuje jej matkę- Ella tak bardzo nie wierzy w siebie, że musi komuś oddać pałeczkę przywództwa w projekcie, choćby urojeniu – i wewnętrznego dziecka, które zmaterializowało się by szturmem przejąć kontrolę nad jej wolą – tą samą wolą, która wpędza ją w upokarzającą myśl, że nie znaczy nic. Tak to widzę. Jeśli zdecydujecie się na seans to dajcie nać co myślicie. Czy warto tego Wam nie powiem z pełnym przekonaniem, bo nie jest to dzieło zdolne wziąć szturmem każde czarne serduszko fana horroru, więcej myślę, że ma na to raczej małe szansę. Stanowi natomiast ciekawostkę jeśli idzie o formę.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 4

Klimat:8

Napięcie:5

Zabawa:4

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

To coś: 6

Oryginalność:8

56/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Ballada o siewcy

The Seeding/ Wysiew (2023)

Wyndham Stone zamierza obejrzeć zaćmienie słońca na pustyni. W tym celu udaje się na wyjątkowo odludny teren i zupełnie niespodziewanie się zastaje … dziecko. Chcąc odprowadzić dzieciaka do rodziców gubi drogę. Słysząc kobiecy głos schodzi w końcu w głąb kanionu gdzie spotyka mieszkankę drewnianej chaty, Alinę. Kobieta udziela mężczyźnie schronienia, jednak gdy ten chce ponownie wspiąć się górę by odszukać drogę powrotną do swojego auta okazuje się, że drabina, po której zszedł w dół zniknęła. Kobieta zdaje się bagatelizować to wydarzenie, zupełnie jakby uwięzienie Wyndhama było czymś jak najbardziej zgodnym z planem. Tylko czyim?

Niskobudżetowy film Barneya Clay’a to swego rodzaju dziwaczna ballada o siewcy. Z jednej strony, może nam się kojarzyć z nurtem polite horror, czyli fabuł gdzie uprzejmość bohatera tworzy z niego ofiarę, z drugiej mamy obraz rzeczywistości oderwanej od jakiegokolwiek znanego, cywilizowanego systemu – czyli zmierzamy w stronę folk horroru – mikroświata rządzonego osobliwymi wierzeniami i tradycjami. Zdecydowanie wpisuje się w nową fale horroru, ale i od niej wydaje się dość oderwany, taki zupełnie osobny, dziwaczny, inny niż inne:)

 

Cała rozgrywka toczy się na małej scenie doliny w głębi kanionu otoczonego połaciami pustyni. Większej izolacji nie można sobie chyba wymyślić. Bohater zostaje więźniem tej wyspy po środku niczego i nie wie nawet dlaczego tak się stało. Jak to możliwe, że znalazł się w takiej sytuacji? Czemu ta dziwna kobieta nie kwapi się do pomocy? Im jest ta chmara wyrostków naigrywająca się z niego, tam w górze, gdy on tkwi tu na dole? Czy to aby przypadek, że znalazł się tu i teraz?

Przedziwne kino, które usilnie chce nam coś przekazać, tylko co? Jeśli macie ochotę po rozkminiać to będzie to pozycja dla Was. Mam wrażenie, że cały scenariusz utkany jest z metafor: plony, ziemia, nasiona. Jak to się ma do chłopa uwięzionego w chacie na pustkowiu? SPOILER: może to jakiś kuksaniec w stronę męskiej części publiczności? Chłop służy tylko jako dawca nasienia, bo  sumie do niczego więcej się nie nada? Dzieci bez ojców dziczeją i wyrastają na oprychów? KONIEC SPOILERA Nie wiem bardzo jak to interpretować, a że lubię jak film robi mi w głowie zamęt, to traktuję to na plus. Inną, już bardziej obiektywną zaletą tej przedziwacznej produkcji jest jej klimat odosobnienia, zaszczucia i beznadziei. Fajnie wyszło, ale myślę, że spodoba się raczej nielicznym.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:6

Klimat:8

Napięcie:6

Zabawa: 7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:6

Oryginalność:7

To coś:6

61/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Za co podziękujesz

Thanksgiving/ Noc Dziękczynienia (2023)

W Święto Dziękczynienia w Plymouth w Massachusetts tłum ludzi zbiera się pod sklepem RTV/AGD wyczekując początku wielkiej wyprzedaży z okazji Black Friday. Podenerwowany tłum jest świadkiem jak grupa młodzieży buszuje w tym czasie między pułkami, a oni tylko zza wielkich szklanych drzwi mogą podziwiać przecenione sprzęty. Młodzi widząc to dodatkowo prowokują tłum, a ten w końcu wdziera się do sklepu szturmem. Poza wszelką kontrolą tratują się w wyścigu, w gorączce zakupów. Są ofiary śmiertelne. Jessika Wright, córka właściciela sklepu i jej przyjaciele na własne oczy widzą rozjuszony tłum i sami ledwo uchodzą z życiem z tego szturmu. W rok później, tuż przed kolejnym corocznym dniem wyprzedaży – planowanym bez zmian mimo zeszłorocznej tragedii – Jessika i jej przyjaciel zaczynają otrzymywać anonimowe wiadomości. Ktoś wyraźnie obwinia ich o śmierć ofiar, a tym kimś jest Pielgrzym John Carver.

Jeff Rendell i Eli Roth łączą siły w nowym projekcie slash. Nazwisko Rotha wskazuje, że nie wszystko odbędzie się tu na serio, a jego ciągoty do absurdu muszą stosownie wybrzmieć. I oto mamy groteskową wojnę w markecie, która mogłaby być śmieszna gdyby nie była przerażająca. Ale to nie żart, choć widząc sekwencję kolejnych śmierci na polu wyprzedażowej bitwy, obleczonych w czarny (naprawdę czarny) humor ktoś mógłby się pod nosem rozchichotać. Niestety w sieci krąży dość dowodów na to, że ludziom autentycznie potrafią puścić hamulce i taki szturm na sklep jest wydarzeniem jak najbardziej wiarygodnym. Te sceny, przypominają swoistą apokalipsę i są naprawdę mocnym wejściem w temat.

Dalej wcale nie jest lżej, bo oto na arenie pojawia się mściciel, ostatni sprawiedliwy, przywrócony zza groby pierwszy gubernator Plymouth, albo ktoś kto się za niego podaje;) Pielgrzym przybywa by wymierzyć sprawiedliwość tym, którzy nie uszanowali świątecznego dnia i tych, którzy jego zdaniem przyczynili się do śmierci wielu z mieszkańców. Pielgrzym jest niepohamowany w swojej pomście i za jego sprawą uświadczycie wielu makabryczny ujęć. W międzyczasie możecie dociekać kto stoi za tym wariatkowem, a typów jest przynajmniej kilka.

Jeśli szukacie ostrej jazdy, to Roth jak zwykle nie zawodzi. Osobiście odbieram ten filmowy projekt jako przejaw buntu reżysera wobec posuchy na rynku slasherów, raczej nie sądzę by chciał kogoś moralizować, a jeśli wymierzył przy tym cios konsumpcyjnemu obłędowi, to chyba stało się to przypadkiem. Kopniak nie mniej był celny.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:8

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:7

Aktorstwo:6

Oryginalność:6

To coś:6

61/100

W skali brutalności: 3/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

To były cuda

The King Tide/ Królewski przypływ (2023)

W nocy nad małą wyspą w Nowej Fundlandii przechodzi potężna burza, której towarzyszy tzw. królewski przypływ. Tej też nocy ciężarna żona burmistrza, Grace traci dziecko. Nazajutrz mieszkańcy widzą zerwane linie energetyczne i inne zniszczenia, oraz niezwykłe znalezisko na wybrzeżu: niemowlę. To właśnie burmistrz Bobby Bentham i jego żona Grace przyjmują do siebie dziecko i wychowują jak własną córkę przez kolejne dziesięć lat. W tym też czasie okazuje się, że Isla jest swoistym darem – nie tylko dla pary, która utraciła swojego potomka, ale dla całej społeczności wyspy. Każdy kto przebywa w towarzystwie dziewczynki może zyskać nowe siły witalne, a nawet odzyskać zdrowie i młodość. Obecność dziewczynki gwarantuje udany połów dzięki czemu mieszkańcy wyspy stają się całkowicie niezależni gospodarczo. Nikt nie opuszcza miasteczka, ani nikt do niego nie przybywa. Społeczność pod czujnym okiem babki Isly, Faye – cudownie wyleczonej z demencji – czerpie pełnymi garściami z dobrodziejstwa jakie zsyła na nich cudowne dziecię, do czasu gdy dziewczyna niespodziewanie traci moc.

„Królewski przypływ” podpada mi pod kategorię folk horroru. Scenarzyści Albert Shin i Wiliam Woods oferują nam opowieść z morałem, ale w baśniowej formie, coś jak ludowa legenda opowiadana ku przestrodze. Nasza baśń została też pięknie zilustrowana i duża w tym zasługa doboru plenerów. Spektakularne skaliste klify, po których hula wiatr, dzika roślinność, urwiska i szczelna zasłona oceanicznych fal potęgują wrażenie izolacji. Film kręcono na bezludziu, a dokładnie w miasteczku liczącym jakiś 30 mieszkańców, zresztą zaangażowano ich w projekt jako statystów.

Klimat filmu jest jego niewątpliwą zaletą, ale fabularnie też 'ma coś do powiedzenia’. Cudowne dziecko sprawia, że życie małej społeczności przypomina egzystencje w edenie. Cały ekosystem opiera się na Isli. Każdy w wyznaczonym czasie może do nie przyjść, czy w to w ramach profilaktyki nowotworowej, czy aby podleczyć kaca. Niestety pewnego dnia Bobby ugina się pod namowami dwóch rybaków i zmienia harmonogram codziennych cudów dziewczynki. Skutkiem tego jest śmierć jej rówieśnika, któremu Isla nie jest w stanie pomóc. Jej moc zostaje zablokowana, a usilne próby jej przywrócenia tylko dodatkowo traumatyzują dziecko. Na mieszkańców wyspy pada blady strach, panika. Nie powiedziałabym, że sytuacja sprawia, że z mieszkańców wychodzi wszystko co najgorsze, ale z pewnością jest to dla nich czas kryzysu, a kryzys nieodmiennie prowadzi do zmian. Tylko jakich?

Bardzo udane widowisko poprowadzone w kameralnej atmosferze. Upadek cesarstwa w mikroskali, małe wygnanie z raju, ukręcenie głowy złotej rybce. Folkowy klimat i oniryczny ton, bardzo ładnie wyszło.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat: 9

Napięcie:6

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne:8

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 7

To coś:7

65/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.