Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

filmy grozy z 2019

To nie istnieje

The Assent/ Syn diabła (2019)

Po tragicznej śmierci żony Joel samotnie wychowuje synka Masona. Mężczyzna cierpi też na schizofrenie, więc musi znajdować się pod stałą kontrolą lekarza psychiatry. Pracuje jako mechanik w małym warsztacie, ale zarabia ledwie tyle by pieniędzy starczyło mu na opłacenie opiekunki i skromne wyżywienie dla syna. Radzi sobie do momentu, w którym opiekunka oświadcza mu, że z powodu wyjazdu na studia muszą zakończyć współpracę. Zdarzenie to zbiega się w czasie z sytuacją w wyniku, której Joel zaczyna podejrzewać, że jego syn mógł odziedziczyć po nim chorobę. Alternatywną interpretacja dziwnych deklaracji ze strony Masona jest… opętanie i tą wersję potwierdzają dwaj księża, w tym ojciec Lambert, egzorcysta skazany prawomocnym wyrokiem za przeprowadzenie tragicznego w skutkach rytuału wypędzania diabła.

Pearry Reginald Teo („Nekromancja”, „Dead Inside”) w swoim najnowszym filmie postanowił zmierzyć się z motywem opętania przez diabła. Nic nowego, nawet jeśli dodamy do tego wątpliwości natury medycznej każące poważnie rozważyć kwestię schizofrenii wieku dziecięcego, jaka mogła przytrafić się Masonowi. Nie ma więc co się dziwić, że widzowie nie szaleją z entuzjazmu. Mnie jednak coś w tym filmie urzekło, bo ja wiem… rozczuliło? Postać ojca, który borykając się z własnymi problemami desperacko walczy o opiekę nad dzieckiem. Warstwa dramatyczna od razu mnie kupiła, sceny w których widzimy jak Joel woli nakarmić syna i kota niż sam coś zjeść…

Bardzo mocne było to wejście. Nie obcujemy tu jednak z dramatem obyczajowym a z horrorem z wątkiem religijnym to też twórca dolewa oliwy do ognia i mały Manson zaczyna 'zeznawać’ co też widzi w swoim pokoju. Ojciec cierpiący na chorobę, w której mogą pojawiać się halucynacje nie wie czyja perspektywa jest w tym momencie tą właściwą. Czy Manson widzi coś co powinien widzieć i on, czy wręcz odwrotnie- leki działają jak złoto, a to Manson w tym momencie ma zwidy. Ma zwidy? Czy to znaczy, że odziedziczył chorobę po nim? – Pierwsza i dość rozsądna myśl Joela napawa go lękiem.

Sceny, w których Joela z pomocą aparatu fotograficznego 'bada rzeczywistość’ próbując sfotografować to co rzekomo widzi Manson są chyba najlepszymi grozowymi scenami w filmie. Dobry występ dała też zmarła matka. Póki mamy wątpliwości jest dobrze, sytuacja psuje się w punkcie kulminacyjnym, czyli gdy na arenę wkraczają katoliccy księża. Tu robi się sztampowo i miałko. Zryw w dobrym kierunku następuje dopiero w finale. Naprawdę nie jest to zły film, ale zdecydowanie więcej można było z niego wyciągnąć.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa: 6

Zaskoczenie:6

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:6

Oryginalność:5

To coś:6

58/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Rent and run

A Perfect Host (2019)

Para przyjaciół Sam i Avery zamierzają spędzić weekend w wynajętym domu nad jeziorem, gdzie wkrótce dołączyć do nich ma jeszcze dwoje, spóźnialskich przyjaciół. Sam liczy, że dzięki nieobecności grupy zdoła zbliżyć się do Avery, która od dawna mu się podoba. Jego plan pali na panewce z chwilą gdy w domu pojawia się jego właściciel. Przedziwny facet wyznający kult ciała narzuca się wynajmującym jego dom klientom i nie dostrzega nic złego w swoim zachowaniu. Czy jest niebezpieczny?

„Gospodarz idealny”, grozowy debiut Chada Baileya Wernera na podstawie jego własnego scenariusza to dzieło idealnie wpasowujące się w ostatni trend filmów z upiornymi właścicielami domów letniskowych w roli głównej. Mieliśmy przecież „Rental” i mieliśmy „Superhost„, znalazło by się pewnie jeszcze kilka tytułów gdybym wysiliła pamięć, ale fakt jest fakt: temat jest popularny. Twórca filmu usnuł wizję antybohatera na podstawie swoich własnych lęków: obsesyjny kult ciała wyznawany przez trenerów fitness i perspektywa wynajmu przez internet od zupełnie obcej osoby. I oto mamy Tada i jego dom nad jeziorem, do którego trafiają Avery i Sam.

Gatunkowo mamy tu do czynienia z thrillerem, który oferuje umiarkowanie angażującą rozrywkę. Zaczyna się od niezręczności i skrępowania w jakie wpędza naszych bohaterów Tad. Pojawia się u nich od tak, po prostu, a jako że jest właścicielem domu Sam i Avery nie bardzo wiedzą jak się wobec tej sytuacji zachować. Tad szybko przechodzi do ataku. Spokojnie, nie chwyci od razu za siekierę, chodzi o atak mentalny. Wykład o zdrowym odżywianiu i zaproszenie na poranny trening, gdzie słowo zaproszenie jest eufemizmem. Chcecie popływać po jeziorze? Tad popływa z Wami. Facet jest coraz bardziej natarczywy i opresyjny zaś nasi bohaterzy zauważają, że nie za dobrze znosi odmowę. Jak daleko się posunie? To już musicie sprawdzić sami. To znaczy, nie musicie, ale możecie jeśli macie na to ochotę. „Pefect host” zdecydowanie nie jest pozycją obowiązkową. Produkcja miała niewielki budżet i widoczne są jej niedociągnięcia. Wizualnie bardziej przypomina obraz z końca lat ’90 aniżeli produkt współczesny, choć to akurat jest zaletą. Niestety mamy tu raczej słabe aktorstwo i dziwne wybiegi na linii zdjęcia montaż, a scenariusz, to też umówmy się – nie jest błysk.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:5

Klimat:6

Napięcie:5

Zaskoczenie: 4

Zabawa:6

Walory techniczne:6

Aktorstwo:5

Oryginalność:4

To coś: 5

47/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Ci, którzy weszli do lasu

Trhlina/ Szczelina (2019)

Młody mężczyzna imieniem Igor napada na pisarza poczytnych powieści grozy tuż po spotkaniu autorskim i zmusza go by ten wysłuchał jego opowieści. Jest to opowieść o Trybeczu, paśmie górskim w zachodniej Słowacji, gdzie według słów Igora dzieją się dziwne rzeczy.

Chciałam jedynie wygooglować rok premiery powieści Jozefa Kariki i wówczas dowiedziałam się o istnieniu filmu. Tak, mniej więcej w rok po tym jak „Szczelina” trafiła na polski rynek Słowacy nakręcili jej ekranizację. Oczywiście musiałam obejrzeć, choć nie spodziewałam się błysku. Wiecie jak to jest ze świetnymi powieściami? Zwykle ktoś je krzywdzi kiepskimi ekranizacjami.

W przypadku „Szczeliny” o krzywdzie nie mogę mówić. Peter Bejbak nakręcił całkiem dobry, klimatyczny obraz, którego scenariusz oddala się od literackiego pierwowzoru tylko na bezpieczną odległość. Na tyle bezpieczną by nie poczynić szkód. Co nieco też dodano, ale z korzyścią dla obrazu. Nie mogę Wam zapodać konkretów, bo byłby to spoiler zarówno dla osób, które chcą przeczytać książkę jak i dla tych zabierającej się za ekranizację.

O ile w przypadku powieści musimy przerzucić sporo stronic nim trafimy do feralnego lasu na podgórzu Trybecza, tak w filmie trafiamy tam dość szybko. Główną oś fabuły stanowi więc wędrówka naszych protagonistów. Wsiąkłam w nastrój, który udało się zbudować.

Obsadowo wygląda to całkiem dobrze i dobór aktorów nie kłócił się z moimi wyobrażeniami.

Pytanie najważniejsze, czy straszy? Na pewno próbuje, ale nic nie poradzę na to, że moja wyobraźnia dała mi większego kopa niż zamysł twórców filmu. Niektóre kluczowe sceny w czasie lektury widziałam z goła inaczej niż przedstawiono to w filmie. Nie mniej jednak nie mogę powiedzieć by produkcja całkowicie zawiodła moje oczekiwania. Klimacik trochę jak w „Blair Witch project”, ale bez trzęsącej się kamery. Wyszło zgrabnie i jako ciekawostkę po lekturze książki Kariki spokojnie można sobie obadać.

Moja ocena:

Straszność:2

Fabuła:8

Klimat: 7

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa: 7

Walory techniczne:7

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 6

To coś:7

64/100

W skali brutalności: 1/10

Chcesz zobaczyć diabła?

Il signor Diavolo/ Pan Diabeł (2019)

Włochy lata ’50 XX wieku. Do prowincji Veneto zostaje wysłany Furio Momente by zbadać sprawę w której o zabójstwo swojego rówieśnika podejrzany jest miejscowy chłopiec Carlo Mongiorgi. Tam młody mężczyzna z ust młodocianego zabójcy usłyszy niesamowitą historię, w której ofiara występuje w roli potwora. Potwora, którego należało zgładzić.

„Pan diabeł” to jeden z najdziwniejszych horrorów jakie miałam okazję zobaczyć. Włoska produkcja, można powiedzieć, rodzinna jednocześnie wpisuje się w estetykę filmów nowej fali horroru i zarazem stanowi coś na kształt sentymentalnej podróży do początków gatunku.

Metaliczna kolorystyka zdjęć sprawia, że ujęcia wydają się niemal czarno-białe, a dbałość o detale takie jak charakteryzacja, kostiumy, czy scenografia bez trudu potrafi wmówić widzowi, że oto obcuje z rzeczywistością odległej przeszłości. Jeśli dodamy do tego jeszcze styl filmowej narracji, język filmu i wszelkie środki wyrazu możemy nawet dać wiarę, że jest to nie tylko film oddający ducha lat ’50 na południu Europy, ale nawet, że to właśnie w owym czasie został nakręcony. Wygląda to wręcz przepysznie.

Historia, prosta i przewrotna zarazem oferuje nam spotkanie z głęboko zakorzenionym przesądem jednocześnie opowiadając się za racjonalnym i na wskroś współczesnym sposobem postrzegania rzeczywistości. Na tyle współczesnym na ile możemy o tym mówić, gdy mamy do czynienia z Włoską prowincją roku 1952.

W tej opowieści dużą rolę odgrywa dziecięce postrzeganie świata i lęk z tym związany, lęk przed czyś obcym i nieznanym. Kiedy w katolickiej szkole, w której uczy się Carlo i jego przyjaciel Paulino pojawia się nowy uczeń, Emilio, na małego chłopca wstępuje pierwszy dreszcz niepokoju. Wkrótce Emilio pokazuje zęby i dosłownie i w przenośni, co doprowadza do sytuacji, w której Carlo jest już pewny, że z nowym kolega jest coś nie tak. Głęboka religijność społeczności Veneto nagle staje wobec sytuacji, w których zaczyna dochodzić do incydentów świętokradczych. Czemu Paulio choruje? Winny jest temu podeptana hostia, czy może Emilio? A kim jest ten dziwny chłopiec? Jest chory, zaburzony, przeklęty? Nosi w sobie piętno sodomii? Co ukrywa jego matka? Co stało się z jego siostrą? I ten finał, wielkie WOW.

Wszystkie te wydarzenia rozgrywają się na cudnie przystrojonej scenie przywodzącej na myśl włoskich klasyków i tradycje starego kina. Panowie Avati, czyli reżyser Pupi Avati, jego brat Antonio i bratanek Tommaso skradli moje serce. Jeśli pamiętacie taki obraz jak „Dom śmiejących się okien” (1976) to odpowiadają za niego dokładnie Ci sami panowie. Gorąco polecam wszystkim zwolennikom rewolucji w świecie horroru.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła:7

Klimat:9

Napięcie:6

Zaskoczenie:6

Zabawa:8

Walory techniczne:10

Aktorstwo: 7

Oryginalność:8

To coś:8

72/100

W skali brutalności: 2/10

Dobry pies

Cuerdas/ Sznury (2019)

Młoda, sparaliżowana kobieta, Elena przeprowadza się do wyremontowanego przez ojca domu na wsi gdzie wraz z psem pomocnikiem, Atosem ma wieść przynajmniej znośną egzystencję. Jednak Elena za nic ma starania do ojca chowając do niego stare urazy. Gorąco wierzy, że jej życie nie może być bardziej beznadziejne, a wszystko co najgorsze już ją spotkało w chwili wypadku, który uczynił ją bezwładną kaleką poruszającą ledwie bo ledwie, jedną dłonią. Jest jednak w błędzie. Zawsze może być gorzej. Przekona się o tym z chwilą gdy jej beznadziejne życie zawiśnie na nitce za sprawą chorego na wściekliznę owczarka belgijskiego.

„Cuerdas” jest debiutem reżyserskim hiszpańskiego reżysera José Luisa Montesinosa. Filmowiec zdecydował się na nakręcenie horroru utrzymanego w podgatunku animal attack, czyniąc z sympatycznego psa głównego antagonistę. Tak, scenariusz w dużym stopniu stanowi kalkę „Cujo” Stephena Kinga. Zaczyna się od niefartownego pogryzienia przez nietoperza, a kończy na krwawym ataku na właścicielkę. Kolejny pies miał pecha.

Zawsze mam problem z filmami animal attack – kibicuje nie właściwej stronie. W filmach grozy i filmach generalnie zawsze najbardziej żal mi zwierząt. Taki mam już defekt, więc w sytuacji, w której dochodzi do starcia pomiędzy Eleną, a chorym na wściekliznę Atosem bardziej współczułam psu niż biednej poruszającej się na wózku dziewczynie.

Oczywiście scenariusz bardzo dba o to by widz mógł się wczuć w położenie dziewczyny. Nie przedstawia nam słodkopierdzącej wizji dzielnej wojowniczki, która mimo złego losu nadal uśmiecha się do słonka. Elena jest przesiąknięta goryczą, rozczarowana życiem i zwyczajnie wkurwiona. Na biednym ojcu nie zostawia suchej nitki, gdy ten stara się jak może by jej pomóc. Spotyka ją za to kara – sama chyba dochodzi do tego wniosku. Zostaje sama tak jak sobie życzyła. No prawie sama, bo tuż obok jest pies. Jeszcze bardziej cierpiący i wkurwiony niż ona.

Na filmową fabułę składają się więc pełne niepokoju sceny, w których Elena różnymi sposobami szuka ratunku. Wachlarz możliwości ma raczej ograniczony, ale trzeba przyznać, że scenarzyście starczyło pomysłów by wypełnić 'czas antenowy’. Jak to zwykle w tego typu produkcjach bywa nieustannie jesteśmy świadkami scen 'o krok od śmierci’, więc nie da się tego oglądać bez przynajmniej umiarkowanego zainteresowania.

Jednak muszę zaznaczyć, że groza w tym filmie bazuje nie tylko na przyziemnej sferze niezbyt udanej relacji między psem, a jego właścicielką. Elena ma też problemy ze sobą, ze swoją głową i tym co się w niej lęgnie. A lęgnie się ciekawie i jest to zdecydowanie interesujący punkt programu. Widać, że twórcę ciągnie w stronę horroru w którym można poszpanować jump scerami. Te nieliczne bo nieliczne sceny zaliczam do udanych.

A całość cóż, nie ma za bardzo do czego się przyczepić, chyba że kogoś bardzo obruszy wtórność motywu przewodniego. Powiedziałabym że ogląda się całkiem przyjemnie, ale agonii zwierząt nie ogląda się przyjemnie. No i fretki żal 🙁

Moja ocena:

Straszność:3

Fabuła: 6

Klimat:6

Napięcie:7

Zabawa: 7

Zaskoczenie: 5

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:6

Oryginalność: 4

To coś: 6

57/100

W skali brutalności: 2/10

Tylko matka

Krew Pelikana/ Pelicanblood (2019)

Wiebke, właścicielka stadniny i 'zaklinaczka koni’ wychowuje adopcyjną córkę Nicolinę i stara się o adopcję drugiej dziewczynki.  W końcu do jej domu trafia pięcioletnia Raya. Dziewczynka pochodząca z innego kraju, w dodatku mająca za sobą traumatyczną przeszłość i przeżycie ogromnej straty. Ciepło z jakim zostaje przyjęta okazuje się być niewystarczającym remedium na bagaż problemów, który przynosi ze sobą dziewczynka. Wkrótce jej zachowanie staje się niebezpieczne dla otoczenia. Specjalistyczna pomoc, a może czarna magia? Wiebke zrobi wszystko by pomóc dziecku.

Tego filmu mogłoby tu nie być. Nawet sama reżyserka odżegnuje się od gatunku grozy deklarując, że świat filmowego horroru nie jest jej światem. „Krew pelikana” to w istocie ciężki dramat psychologiczny z istotnym wątkiem społecznym posiadający jednak elementy kina grozy, które spokojnie można wychwycić. Postanowiłam jednak napisać o nim przede wszystkim dlatego, że jest to bardzo dobry film. Być może stąpający twardo po ziemi widzowi, osoby nie tolerujące magicznego postrzegania rzeczywistości odwrócą się do niego plecami? Liczę więc, że fani grozy podejdą do sprawy inaczej i znajdą w nim wiele dobrego.

Niemiecka reżyserka w swoich twórczych poszukiwaniach zainteresowała się tematem psychopatii i jej etiologii. Poszła w kierunku kwestii psychicznego urazu, który hamuje emocjonalny rozwój. W końcu natrafiła na problem reaktywnych zaburzeń więzi jaki może występować u dzieci, które po traumatycznych przeżyciach trafiły do adopcji. I tu wchodzi nasza Reya, cała na różowo 😉

Jak sami widzicie temat niezwykle ciężki, obudowany tabu i mimo, że mieliśmy do czynienia z całym spektrum scenariuszy czyniących z dzieci psychopatycznych antybohaterów to w żadnym z nich nie mamy do czynienia z tak dobrze przeprowadzoną symbiozą wątku nadnaturalnego z psychologicznym. Zwykle kończy się przeginką  w jedną lub drugą stronę i ostatecznym opowiedzeniem się po jednej ze stron. W „Krwi pelikana” mamy w gruncie rzeczy historię skupioną wokół perspektyw głównej bohaterki, samotnej matki nieszczęsnej dziewczynki, która niczym tytułowy pelikan postanawia wykarmić młode własną krwią – w znaczeniu dosłownym i metaforycznym świadcząc o największym poświęceniu.

Na rzecz horroru mają działać elementy ujmujące problem duszy dziewczynki od strony metafizycznej i tu moim zdaniem jest równie dobrze. Nie wydaje mi się jednak by reżyserce chodziło o sportretowanie zjawiska opętania jako takiego, tak jak mamy chociażby w egzorcyście ale raczej, po raz kolejny wskazać skalę desperacji matki. Obraz nie postępuje z widzem ostrożnie, mamy tu dużo scen mogących urazić wrażliwość i to też przekonało mnie, że fani horroru będą tu trafniejszą grupą odbiorców. Ale mogę się mylić. W każdym bądź razie uważam „Krew pelikana” jako jeden z lepszych filmów jaki miałam ostatnio okazję widzieć, a kwestia gatunku, cóż, rzecz umowna.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:9

Klimat:8

Napięcie:6

Zabawa: 8

Zaskoczenie:6

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 7

To coś: 8

70/100

w skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.