Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

horror sci-fi

Miłość Ci wszystko wybaczy

Companion/ Towarzysz (2025)

Irys, nieprzytomnie zakochana w Joshu młoda kobieta godzi się na wspólny wyjazd do domu letniskowego jednego z jego przyjaciół, zamożnego Siergieja. Na miejscu poznaje gospodarza, oraz resztę grupy: pogardliwie patrzącą na nią Kat, obecnie dziewczynę Siergieja, oraz sympatyczną parę gejów Patricka i Eliego. W tej całej ekipie niejaką nic porozumienia udaje jej się nawiązać z Patrickiem, który jako jedyny dzieli z nią 'romantyczną naturę’. Chłopak zaje się ją lekceważyć, Kat wyraźnie nią gardzi za Siergiej… no cóż, to z Siergiejem jest największy problem. Mężczyzna zaczyna napastować ją seksualnie w odpowiedzi na co Irys zmuszona jest się bronić.

Horror romantyczny, albo groza romantyzmu, jakkolwiek nazwać „Towarzysza” Drew Hancocka jest to film o tym, jak zgubne są skutki ślepego zakochania. Mam nadzieję, że nie widzieliście się trailera, inaczej całe moje silenie się na pominięcie spoilerów jest zbyteczną fatygą. Jeśli nie widzieliście – nie oglądajcie, bowiem dystrybutorzy wpadli na pomysł ujawnienia od progu głównej filmowej zagadki. Na plakaty lepiej też nie patrzcie 😉

„Towarzysz” stoi trochę pomiędzy społeczną satyrą – w stylu serialu „Black mirror”, a więc okraszonej pewną dozą grozy, a rasowym thrillerem, gdzie biedne dziewczę zmuszone jest do konfrontacji ze zgrają nieprzyjaciół. Kwestia indywidualnych dążeń całej grupy jak najdłużej winna być dla Was tajemnicą. „Towarzysz” zapewnia rozgrywkę – nie unika czarnego humoru i trochę nawet drwi z siebie samego, natomiast jego przesłanie jest już całkiem poważne i serwuje nam bardzo niewesołe przemyślenia na temat kondycji moralnej naszego społeczeństwa. Dokąd zmierzamy? Chyba do piekła.

Dramatyzm postaci Irys polegał głównie na tym w jaką rolę został wtłoczona, jest zabawką, której ktoś poskąpił wolnej woli. Jak sama mówi, jej życie zaczęło się w momencie poznania Josha i gdy już poznacie główną fabularną zagwozdkę nabierze to innego wymiaru. Póki co patrzymy na śliczne dziewczę, które nie widzi świata poza ukochanym, błękitnym królewiczem, który w swojej łaskawości pozwala jej się adorować.

SPOILER. Najsmutniejsze jest to, że wcale nie trzeba być robotem by tak funkcjonować. Ile mam w swoim otoczeniu jednostek, które w swoim zapatrzeniu na partnera nie zważają na własne potrzeby? KONIEC SPOILERA.

Niegłupia i dobrze zrobiona produkcja. Kolejny film grozy, w którym największym potworem okazuje się człowiek.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Napięcie: 7

Klimat:6

Zaskoczenie:7

Zabawa:7

Aktorstwo:7

Walory techniczne: 8

Oryginalność: 6

To coś: 6

62/100

W skali brutalności: 1

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Wszystko jest pięknie

Don’t Worry Darling/ Nie martw się, kochanie (2022)

Alice Chambers i jej mąż Jack wiodą idylliczne życie w miasteczku Victory pośród Kalifornijskiej pustyni, założonym przez wizjonera i przedsiębiorcę Franka. Mieszkańcy tworzą tu niezwykłą społeczność, której funkcjonowanie zależne jest od dwóch czynników: owianej tajemnicą pracy mężczyzn w kwaterze Victory na pustyni i całkowitego odcięcia od świata zewnętrznego. Alice i jej sąsiadki przepędzają dnie popijając koktajle nad basenem i dbając o eleganckie domostwa. Jednak pewnego dnia Alice zauważa coś niepokojącego, w oddali na pustyni, chcąc to sprawdzić przekracza zakazaną granicę.

To już kolejny film w dorobku reżyserskim znanej aktorki Oliwii Wilde. Wilde wciela się tu też w jedną z ról i początkowo to ona miała zagrać samą Alice. Ostatecznie podjęła się roli jednej z jej przyjaciółek, a samą Alice zagrała Florence Pugh znana z „Midsommar”.

Filmowy scenariusz autorstwa Katie Silberman budził dyskusje i spore zainteresowanie i jeszcze zanim przesadzono o jego losie i oddano go w ręce konkretnej wytwórni. Wszystko za sprawą jego społecznego kontekstu. „Nie martw się kochanie” przypisywano krytykę kolonializmu (grupa białych, wydziela sobie płat ziemi i ustala na nim swoje zasady), feminizm (portret kobiety walczącej z przypisaną jej rolą) czy wreszcie uzewnętrznianie ludzkich lęków przed technologią i coraz śmielej wkraczającej w nasze życie sztucznej inteligencji. Dużo tego.

Realizując ten pomysł twórcy postawili na bardzo jaskrawą kolorystykę, słoneczna Kalifornia jest naprawdę słoneczna, wszystkie barwy są niezwykle intensywne, ujęcia są dynamiczne, a ścieżka dźwiękowa wyrazista. Dużo dbałości włożono w scenografię, tak by Victory naprawdę przypominało eden niezależnie od tego czy znajdujemy się nad ogrodowym basenem czy w domowej kuchni. Kosmiczny przepych. Wszystkiego jest tak dużo, że trudno się dziwić, że mieszkańców tego raju nie dotykają żadne niepokoje.

Prawie żadne, bo oto jedna z kobiet z sąsiedztwa przechodzi poważne załamanie nerwowe, co daje nam znać że jednak ta złota klatka ma ostre pręty. Wkrótce po tym nasza Alice przekracza widmową granicę, zagląda na drugą stronę rzeczywistości, do innego świata i chyba część tego świata przynosi ze sobą, bo oto zaczynają ją dręczyć złe sny i tragiczne przeczucia.

Żyjemy w świecie, który przyzwyczaił nas do tego, że rzeczywistość jest w pełni negocjowalna – jeśli Ci źle, zmień coś – ale najpierw musisz dostrzec, że coś jest nie tak. Trudno to zrobić gdy żyjesz w „Truman show”. To skojarzenie jest jak najbardziej trafne. Dorzućmy tu jeszcze „Żony ze Stepford” i „Matrixa” i mamy całą fabułę „Nie martw się, kochanie”.

Ten plastikowy obraz jest dość opresyjny i o ile na poziomie treści wszystko to było już powiedziane, to forma przekazu zdecydowanie zwraca uwagę. Ale czy to wystarczy? Filmowi dolega jednak rażący brak oryginalności i wtórność. Tych odwołań do innych tytułów jest jednak za dużo przez co trudno mu będzie przeprowadzić jakąś rewolucję, zaskoczyć widzów, czy skłócić ze sobą krytyków.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:8

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Oryginalność: 4

To coś:6

60/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Tu nie ma nikogo

No One Will Save You/ Nie ocali Cię nikt (2023)

Młoda kobieta, Bryn, mieszka w dużym odziedziczonym po matce domu położonym w małym, idyllicznym miasteczku. Jest bardzo samotna bowiem od lat boryka się z izolacją i odrzuceniem ze strony mieszkańców miasta. Nie opuszcza jednak rodzinnego domu, nie odchodzi, zamiast tego zatapia się we wspomnieniach o utraconej przyjaciółce pisząc do niej listy, których nikt nigdy nie odczyta. Pewnego wieczoru Brynn budzą niepojące dźwięki dobiegające sprzed domu. Gdy postanawia sprawdzić kto jest winowajcą zamieszania odkrywa, że jej dom stał się obiektem ataku obcych. I mówiąc obcych, bynajmniej nie mam na myśli ludzkich nieznajomych, lecz najprawdziwszych alienów wprost z kosmicznych przestworzy.

Sylwetki obcych, zwanych 'szarakami’ z powodu koloru swojej skóry, są motywem nader często wykorzystywanym w kinie sci-fi. Także w dokumentach poruszających wątek rzekomych uprowadzeń przez obcą cywilizację, to postaci szaraków najczęściej pojawiają się w opisach ofiar. Można więc rzec, że twórca „Nie ocali Cię nikt” postawił na najbardziej banalny, klasyczny i schematyczny sposób sportretowania najeźdźcy z kosmosu. Przebieg inwazji też, przynajmniej do pewnego momentu, nie wprowadza nie wiadomo jakiegoś novum. No, może nasza Brynn jest bardziej wojownicza niż obstawialiśmy, przypomina bohaterkę slashera z błoną dziewiczą niczym tarczą zdolną ochronić ją przed nieśmiertelnym zabójcą, ale to nadal raczej klasyczny sposób prowadzenia fabuły także w ramach home invasion.

Brynn broni się na wszelkie sposoby, byle dotrwać świtu dającego kilkugodzinne wytchnienie, byle przeżyć. Za dnia wszystko wraca do normy. Problem w tym, że normą jest to, że mieszkańcy jej miasta opluwają ją, a w najlepszym wypadku ignorują. Nikt jej nie pomoże, i jak mówi tytuł, nikt nie ocali. Zachowanie ludzi w mieście ewoluuje zresztą i to wcale nie w dobrą stronę. Być może obca cywilizacja niczym w „Inwazji porywaczy” ciał przejęła już nad nimi kontrolę, ale może ludzie są chujowi i tyle w temacie?

Mocno zastanawiający jest ten motyw teoretycznie poboczny, motyw społecznego ostracyzmu i tego jak ma się on do tego czego doświadcza Brynn. Myślę, że i Wam błyśnie w głowie myśl, że żadnych obcych tam nie ma, jedynie nasza bohaterka podupada na zdrowiu psychicznym coraz bardziej przez co pojawiają się u niej objawy wytwórcze. Może tak naprawdę walczy z doznaną traumą?

Uwagę zwraca też scena, w której obcym udaje się w końcu 'nawiązać kontakt’ z Brynn. Widzą jej wspomnienia i daje sobie głowę uciąć, że na ich szarych obliczach widać przebłyski empatii. Wielki finał też możemy interpretować jako wynik ingerencji obcych, lub też kolejny etap nerwowego załamania bohaterki. No cóż, nie wiemy nic, choć sam wątek główny miał być teoretycznie taki nieskomplikowany i prostolinijny. Jest na czym pomyśleć, jest też na co popatrzeć, choć przyznam szczerze, że moje własne rozkminy zajmowały mnie bardziej niż samo śledzenie bieżących wydarzeń.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 7

Klimat: 8

Napięcie: 6

Zaskoczenie: 7

Zabawa: 6

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 7

To coś: 7

66/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dokąd mam uciec od samego siebie

Superposition (2023)

Małżeństwo Stine i Teit postanawiają, że wraz z małym synkiem porzucą na długie miesiące życie w zatłoczonej Kopenhadze i zamieszkają w leśnej głuszy nad jeziorem. Planują życie zgodne z własnymi ideałami, w zgodzie z naturą. Ten niecodzienny projekt będą relacjonować w formie podcastu, szczerych nagrań, w których dzielą się swoimi przemyśleniami. Te zapisane na pendrive mają trafiać do skrzynki pocztowej, a stamtąd będą odbierane przez szefa Teita, czyli organizatora całego zamieszania, tak by małżonkowie nie mieli absolutnie żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym. Szybko okazuje się, że ich założenia rozmijają się z rzeczywistością, natomiast to co najbardziej niepokojące to odkrycie faktu, że na odludziu wcale nie są sami.

„Superpozycja”, bo tak w dosłownym tłumaczeniu brzmiałby polski tytuł, to dzieło debiutującej w pełnym metrażu duńskiej reżyserki i scenarzystki wspieranej przez Mikkel’a Bak’a Sørensena. Produkcja została dobrze przyjęta w swojej ojczyźnie, a i widzowie festiwalu w Rotterdamie gdzie odbył się jego przedpremierowy pokaz nie szczędzili pochwał. Po kątach szepcze się o podobieństwie „Superpozycji” do „See no Evil/Gości” Christiana Tafdrupa – również Duńczyka – i nie jest to całkowicie chybiony trop.

Obraz wpisuje się w estetyczne prawidła nowej fali horroru, bardziej niepokoi niż straszy, trzymając się z dala od wyświechtanych zabiegów budowania atmosfery grozy. To teatr trzech aktorów, a właściwie dwóch i jednego statysty, bo ciężko mi było traktować pętającego się pod nogami Stine synka jako pełnoprawnego uczestnika wydarzeń. Obraz relacji panującej w tej małej rodzince, również ich stosunek do nadbagażu w postaci dzieciaka, bardzo wiele mówi nam o kondycji psychicznej bohaterów. Frustracja wylewa im się uszami i szybko orientujemy się, że pomysł ucieczki od miasta, wyjazd do Szwecji i zamknięcie leśnej chacie niewiele ma wspólnego z próbami rozwiązywania rzeczywistych problemów. „Dokąd mam uciec od samego siebie?” Pytał Augustyn.

Wynika z tego całkiem angażujące przedstawienie i nawet zapomniało mi się, że przyszłam tu po horror. Pierwszym wywrotowym wydarzeniem okazuje się spacer matki i syna. Kobieta dostrzega kogoś między drzewami i jest już pewna, że postulat no man land nie został spełniony – co prawda wcześniej wraz z Teitem zdążyli dostrzec dym po drugiej stronie jeziora, ale żywy człowiek to już dowód. Kiedy Stine węszy po lesie za widmowym przybyszem traci z oczu synka. No, tak powiedziała czterolatkowi, żeby się nie ruszał – każdy widz już wie, że dała ciała. Nemo oddala się i Stine w panice zaczyna go szukać. I znajduje, co prawda zupełnie w innym miejscu niż się spodziewała, ale jednak. Sęk w tym, że przyprowadzony do domu Nemo histerycznie płacze i krzyczy, że kobieta nie jest jego matką. Trauma? A może coś jest na rzeczy. Kilka następujących po sobie wydarzeń każe małżonkom podejrzewać, że coś tu mocno nie gra. W końcu prawda staje im przed oczami w całej okazałości.

Co jak co, ale tego się nie spodziewałam. Wykorzystany tu motyw pojawiał się w świecie grozy, ale ze zdecydowanie mniejszą częstotliwością niż inne popularniejsze rozwiązania. Skręcamy nieco w stronę mrocznego sci-fi, ale nadal tkwiąc w dusznych oparach rodzinnego dramatu. Myślę, że gdyby twórczyni nie zadała sobie tyle trudu tworząc grunt pod psychologie postaci, to nawet ta spora doza oryginalności tkwiąca w głównej fabularnej zagwozdce nie zrobiłaby takiego efektu.

„Superpozycja” ma w sobie coś opresyjnego i przytłaczającego. Ten nastrój widzimy tak w warstwie narracyjnej jak i tej wizualnej opartej na przyblakłych kadrach kojarzących się z beznadzieją deszczowego dnia, w którym nic dobrego już się nie wydarzy. Film jest też mocny mocą swojej obsady, bo nie da się ukryć, że zawziętość bijąca z oblicza Stine wiele nam mówi o jej emocjach. Teit natomiast snuje się po planie z miną zbitego psa, który już ma dość bicia w kółko za tą samą plamę, którą Stine miesiącami mu wypomina;) To bardzo ciekawe charaktery, dobry przyczółek dla zaplanowanej krucjaty. Dobre to kino, ale raczej nie dla miłośników mainstreamowego rozumienia grozy.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:8

Klimat:8

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 7

To coś: 8

68/100

W skali brutalności: 1/10

Współpraca Mayfly

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

i że Cię nie opuszczę

Significant Other/ Cichy wielbiciel (2022)

Ruth i Harry wyruszają na szlak by cieszyć się pięknymi górskimi widokami i swoim towarzystwem. Kiedy stoją na skraju klifu Harry klęka i składa Ruth propozycję nie do odrzucenia. Niestety dziewczyna reaguje na jego oświadczyny atakiem paniki, co zwykło jej się zdarzać jako konsekwencja traumatycznego dzieciństwa. Do namiotu udają się ze smętnymi minami, a nazajutrz dziewczyna udając się za potrzebą trafia na jaskinie. Ta przykuwa jej uwagę za sprawą dziwnych refleksów świetlnych wchodzi więc do środka i odkrywa w niej… No właśnie co? Fakt faktem tuż po wyjściu z niej jej zachowanie wobec Harrego zmienia się. Tym razem to ona prowadzi go na klif by mógł powtórzyć wczorajsze oświadczyny i by… mogła zepchnąć go z klifu.

Miałam okazję widzieć ostatni film duetu Dan Berk i Robert Olsen gdzie obydwaj panowie odpowiadają zarówno za pomysł jak i jego wykonanie. „Villians” w którym zresztą podobnie jak w „Cichym wielbicielu” możemy oglądać Maike Moonroe zaskoczył mnie pozytywnie ciekawym konceptem i dobrym wykonaniem. Ich najnowszą produkcję znowuż obieram jak najbardziej pozytywnie, choć sądząc po krążących w sieci nielicznych opiniach jestem raczej w mniejszości.

„Cichy wielbiciel” początkowo nie zapowiada tego czym ostatecznie jest. Mały przebłysk sci-fi w prologu to trochę za mało by skierować uwagę widza właśnie na takie tory. Szybko zaczynamy się skupiać na dobrze zarysowanych postaciach z pierwszego planu, naszej chorej nerwowo Ruth i jej wesołkowatym partnerze Harrym. Zdarzenie w jaskini, o którym tak naprawdę wiemy tylko tyle, że do szczętu przeraziło Ruth jest niejasne i daje różne możliwości interpretacji. Osobiście obstawiałam, że no cóż, Ruth to już nie Ruth, a tu taki psikus…

W każdym bądź razie pojawia się element zaskoczenia, ale nie wynika on z tego, że twórcy wpadli na tak nieoczywisty kosmiczny pomysł, raczej zawdzięczamy ten efekt sprytnej zmyłce jaką zastosowani wprowadzając ów pomysł w życie. Dużym plusem są tu aktorskie kreacje. Maika jak zwykle daje czadu podobnie jak ten 'co za nią chodzi’. Z pewnością zastanawiacie się jak polski tytuł ma się do opisanej tu fabuły. Ma się, ale wolałabym Wam nie zdradzać szczegółów. Mamy tu do czynienia z połączeniem kina psychologicznego z thrillerem sci fi. Jest ciekawie, jest z klimatem, a nawet z jajem. Bawiłam się dobrze. Pobawcie się i Wy,

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:8

Zaskoczenie:7

Walory techniczne:7

Aktorstwo: 8

Oryginalność:7

To coś:7

65/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Nowy ja

Infinity pool (2023)

James Foster autor jednej niezbyt popularnej powieści  wraz ze swoją żoną Em udaje się na wczasy do kurortu na wyspie Li Toluqa. Ma tu znaleźć inspiracje do następnej książki. Podczas pobytu małżonkowie poznają bawiącą w tym samym hotelu parę Gabi i Albana Bauerów, którzy namawiają ich na wypad poza turystyczny kompleks. James jest zachwycony pomysłem zważywszy na to, że znajduje w osobie frywolnej Gabi fankę swojej literackiej twórczości. Niestety wycieczka kończy się tragicznie, bo w drodze powrotnej dochodzi do wypadku skutkiem czego James wpada w tryby psychodelicznej intrygi.

Najnowszy film Brandona Cronnenberga („Possesor”) syna Davida Cronenberga, który to najwyraźniej zdołał przekazać synowi w genach pociąg do tego co mroczne i obłędne. Inspiracji do autorskiego scenariusza należy upatrywać w znowuż autorskim, ale opowiadaniu napisanym przez reżysera, w którym pojawia się motyw łudząco podobny do tego zawartego w filmie. Na miejsce akcji filmu wybrał luksusowy kurort, bo takie miejsca, szczególnie kurorty w krajach trzeciego świata wywierają na turystach wrażenie oddzielenia od rzeczywistości. Turyści nie mają pojęcia co dzieje się za murami, nie są też tego szczególnie ciekawi, wystarczy im basen typu infinity i używki. Tak też za pewne wyglądały by wakacje Jamesa gdyby nie spotkał Gabi.

Ich pierwsza wspólna wyprawa w towarzystwie małżonków to punkt wyjścia dla wizji Cronenberga. Owa wizja z pogranicza sci fi i body horroru posiada też ciężki kaliber metafizyczny, bo dość szybko zostaje wypowiedziane na głos pytanie, które widz zada sobie w przełomowej scenie 'wyroku’. Czy to jeszcze ja? Co musi przeżyć człowiek by przestać być sobą? By zrzucić całą skórę i oblec się nową? Reżyser używa przejaskrawionych środków wyrazu i realizuje to co zwykło pozostawać tylko metaforą. Myślę, że nawet jeśli uznacie film za odstający od waszych gustów, czy wprost przeszarżowany to nie odmówicie mu oryginalności. Ten pomysł jest po prostu kosmiczny.

Realizacja odpowiada temu czego możemy spodziewać się po młodym Cronenbergu. Dużo teledyskowych ujęć, odważna zabawa jupiterami, erotyzm w zdeformowanej formie. Świetne aktorstwo Mii Goth, która po raz kolejny wciela się postać obłąkanej femme fatale. Partneruje jej usłużny jej wyrokom Alexander Skarsgård. Patrzy się na to jak na sen wariata. Polecam.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła:8

Klimat:8

Napięcie:8

Zaskoczenie:6

Zabawa: 7

Walory techniczne:7

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś:8

70/100

W skali brutalności: 3/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.