Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

ilsa333

Dust bowl

Hold your breath/ Wstrzymaj oddech (2024)

Oklahoma lat ’30 XX wieku. Margaret Bellum wraz z dwiema córkami, dorastającą Rose i młodszą Ollie samotnie mieszka na farmie. Niecierpliwie oczekuje wieści od męża, który miał znaleźć pracę poza stanem i tym samym zebrać środki, które pozwolą rodzinie przetrwać suszę. W tej kryzysowej sytuacji, w której znalazła się kobieta, ale także inni mieszkańcy osady Margaret zaczyna wierzyć, że w pył unoszący się nad wielkimi równinami niesie za sobą coś złowrogiego.

„Wstrzymaj oddech”, horror kostiumowy, może Wam przywieść na myśl takie tytuły jak „The Wind”. Ponownie trafiamy na prerię, by przyglądać się nierównej walce osadników o przetrwanie w niesprzyjających warunkach. Fabuła filmu Karrie Crouse, która miał okazję pracować przy scenariusz „Westworld” odwołuje się do wyjątkowo tragicznego okresu w historii stanów zjednoczonych, czyli wielkiego kryzysu. Lata ’30 na obszarze wielkich równin obejmujących dziewiętnaście stanów, w tym Oklahomę to też tak zwany Dust Bowl, czyli przetaczające się latami pustynne burze, wzniecające w powietrze nieprawdopodobne ilości pyłu uniemożliwiającego ludziom normalne funkcjonowanie.

W takiej właśnie rzeczywistości przyszło żyć Margaret Bellum: wielka równina, wielka susza, wielka samotność. Widmo głodu, brak wieści od męża i obserwowanie tego jak mała społeczność osadników stopniowo topnieje i się rozpada. Ludzie tracą dobytek, ludzie tracą rozum. Margaret nie jest na to odporna, jej lęk zaczyna przybierać postać paranoi, a unoszący się na równinie pył zaczyna personifikować do postaci 'szarego człowieka’, który stanowi jak najbardziej realne zagrożenie. Nie bez wpływu na emocje kobiety zdaje się mieć niedawna śmierć trzeciej z córek, Ady. Pojawienie się w osadzie wędrownego kaznodziei tylko podsyca w niej obawy. W przeciwieństwie do swojej sąsiadki, Margaret nie wierzy by te człowiek niósł ze sobą dobrą nowinę.

Film zdecydowanie dla fanów slow burn horrorów, horrorów nastrojowych w których ogromne znacznie odgrywa relacja człowieka z przyrodą. Horror ekologiczny? Być może, wszak to bunt matki ziemi wpędza bohaterów w niełaskę. Zjawiska paranormalne możecie rozumieć dwojako i nikt ostatecznie nie rozstrzyga z czym przyszło mierzyć się Margaret. Ogromną robotę robią tu plenery, surowy, brudny (zakurzony) świat, w którym ciężko zaczerpnąć powietrza. Groza w pełnym, palącym słońcu, jak najbardziej w moim guście.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:7

Klimat:8

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:7

64/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Nie powiem nic dobrego

Speak no evil/ Nie mów zła (2024)

Amerykańska para Louise i Ben, wraz z dorastającą córką tuż po przeprowadzce na Stary Kontynent udają się na wakacje do Włoch. W słonecznej Toskanii udaje im się nawiązać znajomość z rodowitymi Brytyjczykami Paddy’m i Ciarą, którzy wybrali to samo miejsce na wypoczynek z cierpiącym z powodu hipoplazji języka milczącym sykiem Antem. Po powrocie do Londynu Louise i Ben otrzymują od Paddyego i Ciary zaproszenie na ich farmę w Devon. Niewiele myśląc małżonkowie przyjmują zaproszenie by w pięknych okolicznościach przyrody poznać bliżej wakacyjnych znajomych i ich delikatnie mówiąc ekscentryczny sposób na życie.

Dobry zwyczaj – nie pożyczaj. Zapożyczanie fabuł i tworzenie remake to typowo amerykańska przypadłość, jednak muszę Was zaskoczyć, bo akurat za remake duńskich „Gości” stoi Brytyjczyk. Niemniej jednak dystrybucja była raczej nastawiona na odbiorców ze Stanów, stąd też amerykańskie korzenie bohaterów i tak wiele innych … spraw, o których za moment.

Za 'poczęciem’ tegoż dzieła stoi nie kto inny jak James Watkins, który grubo ponad dekadę temu obdarował nas traumatyzującym „Eden Lake”, czyli historią pary, która podczas wypoczynku nad jeziorem podpada grupie lokalnych wyrostków, co rozpoczyna ich gehennę pozbawioną happy endu. Watkins po seansie z oryginalnymi „Gośćmi” stwierdził, że to 'mocny’ film po czym prędką przystąpił do obdzierania go  tej mocy 😉

Jeśli chodzi o początek filmu to jakiś szczególnych zmian fabularnych nie zauważymy, ale pamiętajcie, że mamy tu do czynienia z amerykanami – oni zawsze coś odpierdolą, tylko czekajcie. Co mocno rzuca się w oczy to sposób prowadzenia narracji i ogólny nastrój. Pada tu więcej słów, jesteśmy raczeni większą ilością szczegółów. Nic co może zostać powiedziane nie zostanie przemilczane i tak bardzo szybko wyrabiamy sobie zdanie na temat bohaterów i ich wzajemnych relacji. Louise i Ben są w zdecydowanym kryzysie, ich dwunastoletnia córka to dziecko nadmiernie przywiązane do maskotki króliczka – chyba specjalnie podniesiono wiek Agnes. Paddy i Ciara już w Toskanii przejawiają dość niepokojące zachowania, chyba, że chamstwo i prostactwo jest spoko – wtedy jest spoko;) I o ile w przypadku oryginału para naszych bohaterów pozytywnych została przeze mnie odebrana jako tak samo uległych i mamejowatych to tu zdecydowanie Loise jest bardziej harda, a problemem jest to, że w tej hardości wykastrowała Bena. Taka moja luźna myśl.

Im dalej w las, tym więcej zmian i tu Moi Drodzy musimy pochylić się na przyczyną takiego stanu rzeczy. Możemy się domyślać, że za wszelkie zmiany jakie wprowadzono w oryginalnym scenariuszu odpowiada amerykański kult happy endów, amerykański kult walki o sprawę i ogólne przekonanie o własnym geniuszu the bestu. Poprawność polityczna – amerykański wynalazek, nie mniej jednak pionierskie korzenie muszą znaleźć wydźwięk inaczej film się nie sprzeda. Milczenie trzeba zastąpić krzykiem i nie ważne, że cała optyka tej historii ulegnie całkowitej dezintegracji.

„Goście” byli filmem o tragicznej w skutkach uległości, przemilczaniu niewygodnych kwestii w imię dobrego obyczaju. Po premierze wiele mówiło się o zachowaniu protagonistów, że jak to tak? Widzowie byli zirytowani ich biernością a ponadto nie potrafili zaakceptować wyjątkowo powściągliwej argumentacji antybohaterów. Tak więc do lakonicznego „Bo nam pozwoliliście” twórca remake dokłada całą intrygę i pełne wyjaśnienie motywacji antybohaterów. Z oryginału pozostał szkielet, pewna rama, w którą wtłoczono inną narrację. Ten film jest po prostu odpowiedzią na mainstreamowe potrzeby, których oryginał nie zaspokoił, bo zaspokajać nie zamierzał.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat: 6

Napięcie:6

Zaskoczenie:6

Zabawa:6

Walory techniczne:7

Aktorstwo:8

Oryginalność:3

To coś:6

56/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Ostatnia nocna zmiana

Last Straw/ Granice wytrzymałości (2023)

Nancy Osborn pełni zaszczytną funkcję menadżerki w przydrożnej jadłodajni, której właścicielem jest jej owdowiały ojciec. Młoda dziewczyna gardzi tym miejscem, jego klientami i chyba też trochę swoim tatą. Marzy o tym by wyrwać się z małego miasteczka, ale też nie robi nic by marzenie spełnić. Przed kolejną nocną zmianą dowiaduje się, że zaszła w ciążę. Nie za bardzo wie z kim, a i potencjalne potomstwo nie jest tym czego potrzebuje w tej chwili. Na domiar złego w drodze do pracy psuje jej się auto. Do lokali dociera wkurwiona i spóźniona. Wkrótce swoją frustrację wyładuje na podwładnym bezceremonialnie wywalając go z pracy i na klientach, którzy swoim grubiańskim zachowaniem dodatkowo podnoszą jej ciśnienie. Wkrótce zapada noc, a Nancy  i jej knajpa staje się obiektem ataku.

„Last Straw”, niepozorna produkcja dwóch kumpli ze szkoły filmowej, przyjemnie zaskakuje. To mógłby być kolejny nieudany slasher, czy przewidywane home invasion, ale z tego prostego schematu twórcy wyciągnęli ile się dało. I jak się okazało, dało się całkiem sporo. Przygnębiająca rzeczywistość małego amerykańskiego miasteczka, nierentowny biznes bez szans na rozwój, samotność i wylewająca się zewsząd frustracja, tworzą dość opresyjny świat przedstawiony. Bohaterka/ antybohaterka, która od początku historii robi bardzo wiele by jej nie polubić staje oko w oko z zagrożeniem. Możemy się domyślać kto przypuścił na nią atak, możemy się zastanawiać, czy wyjdzie z tego cało. Sekretów i niedomówień jest tu jednak więcej i może to stanowić dla widza pretekst do kolejnych domysłów. A tymczasem, czas na akcję.

Technicznie film bez zarzutów, wszystkie sceny, które straszyć powinny, przynajmniej z umiarkowanym skutkiem to robią. Jest pomysł, jest realizacja. Naprawdę nie ma się do czego przyczepić. Jeśli to okolice Waszych preferencji, śmiało możecie się częstować.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne:7

Aktorstwo:8

Oryginalność:6

To coś:7

62/100

W skali brutalności:2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Zabronili Ci to oglądać

Video nasties: filmy zakazane – Łukasz Karaś

Z pewnością wiecie, że istniej coś takiego jak indeks filmów zakazanych. Ten Brytyjski wynalazek gości na swojej liście blisko setkę tytułów, które na mocy uchwalonego w 1984 aktu o wideonagraniach zostały napiętnowane jako gorszące. Historia powstania owej listy jest jednak dłuższa i tak naprawdę cenzorzy interesowali się tematem już od końcówki lat 50 i  chwytali za tyłki producentów, sprzedawców i dystrybutorów filmów, które nie przypadły do gustu władzy ze względu na obecne w filmach kontrowersje. Regulacja prawna trochę ostudziła zapędy obrońców moralności i obecnie na liście faktycznie można znaleźć tytuły wyjątkowo obrzydliwe, a nie te które po prostu miały w sobie słowo „burdelik”, czy inne pejoratywne określenie. Czy to jednak ograniczyło dostęp do tych 'okropieństw’ w takim stopniu jak życzyliby sobie pomysłodawcy? I don’t thing so. Wszak zakazany owoc smakuje najlepiej i w wielu przypadkach umieszczenie tego czy innej tytułu na video nasties dało efekt odwrotny. Jeśli na Was taki zakaz działa podobnie to z pewnością powinniście sięgnąć po książkę kolegi z Horrorshow, Łukasza Krasia,  który uwielbia nurzać się w obrzydliwościach kina.

„Video nasties: filmy zakazane” to projekt zrodzony z pasji i pasją napędzony. Autor przygotował dla swoich czytelników pokaźną treść na którą składa się jego analiza poszczególnych tytułów z listy video nasties. Książka ma formę leksykonu, nie zabraknie tu grafik przedstawiających najokropniejsze filmowe kadry – tak na zachętę ;). Treść nie przytłacza, pisana przystępnie i luźno bez zadęcia z jakim mogą Wam się kojarzyć prace krytyków. Jednocześnie znajdziecie tu wiele ciekawostek i celnych uwag.

Znacie moje preferencje filmowe i choć głoszę, że unikam grozy nastawionej na epatowanie przemocą i zakłócającej pracę mojego układu pokarmowego 😉 to złapałam się na tym, że (o kurde) widziałam znaczącą część tych filmów. Przypuszczam, że Wy również.

Filmy gore, kino kanibalistyczne, rape and revege, exploration, perełki kina klasy B – takie porno dla nekromantów. „Ostatni dom po lewej”, „Ludożerca”, „Krwawy obóz”, „Pluję na Twój grób” to tylko niektóre z nich. Fajna filmowa ciekawostka w świetnej oprawie, od pasjonata dla pasjonatów.

Moja ocena: 8/10

Współpraca: Łukasz Karaś Autor

Słuchaj i patrz

Symptoms (1974)

Tłumaczka Helen Ramsey zaprasza swoją przyjaciółkę, pisarkę Anne Weston do odziedziczonego domu nad jeziorem. Wesoła Anne zdaje się nie zwracać uwagi na ponury nastój unoszący się w domostwie, zaś do ponurego oblicza Helen zdołała już pewnie przywyknąć. Moc atrakcji jaka czeka na miejscu na młodą pisarkę to między innymi historia zaginionej ex przyjaciółki Helen, Cory, oraz obserwowanie dziwnego pojedynku na spojrzenia pomiędzy Helen, a Brady’m złotą rączką mieszkającym na terenie posiadłości. Wkrótce dochodzą do tego dziwne odgłosy jakie zdaje się słyszeć nocami.

Historia filmu Ramóna Larraza nadaje się nad osobną rozprawę. Mimo startu z wysokiego C, czyli premiery na Festiwalu w Cannes, wielu potencjalnych widzów mogło nigdy go nie zobaczyć. Po szumnej premierze, w trakcie której nie obyło się bez krytycznych uwag jakoby „Symptoms” zupełnie nie zasłużył na takie wyróżnienie – sugerowano, że na festiwalu powinien znaleźć się inny projekt – przez bite dwa lata nie trafił do oficjalnej dystrybucji. Po tym czasie krótko wyświetlano go w kinach (głównie w Stanach), jednorazowo pojawił się w TV i doczekał bardzo małej dystrybucji na VHS, po czym: przepadł bez wieści. Dosłownie, doszło do zaginięcia oryginału, który odnalazł się dopiero w 2016 roku zasługą Brytyjskiego Instytutu Filmowego. Do tej pory tak okoliczności zaginięcia jak i cudownego odnalezienia nie zostały podane do wiadomości publicznej. Faktem jest, że obecne możemy cieszyć się seansem z tym filmem, co jest nie bagatelną i wartą odnotowania sprawą.

„Symptoms” już od pierwszych scen skradł moje serce. Dosłownie miałam wrażenie, że coś wisi w powietrzu, jakaś nieuchwytna woń rozkładu, jakaś brudna tajemnica, coś zakurzonego, coś odległego. Posągowa Helen, której aparycja z miejsca awansuje ją na pozycję czarnego konia w wyścigu o grozę, kradnie każdą scenę. Nie musi nic robić, po prostu jest. Bladolica, przenikająca spojrzeniem – w jej oczach jest pustka śmierci, jakby już była martwa – każdy grymas twarzy, każdy gest. Ma w sobie coś podstępnego, jednocześnie budzi żałość. Woskowa figura idealna do roli pogrążonej w neurozie lokatorki strasznego domu, strażniczki tajemnicy.

Szepty, chichoty i jęki – swoisty język tego domu, który chce nam coś pokazać, coś powiedzieć. Dużo tutaj niedomówień, niewypowiedzianych słów, sugestii, które łatwo zrozumieć opacznie, albo wręcz przeoczyć. Ledwie symptomy, że dzieje się coś złego. Ba, już się stało i się nie odstanie. Atmosfera, atmosfera i jeszcze raz atmosfera. Narracja może wam przywieźć na myśl opresyjność „Wstrętu” Polańskiego i do tego też filmu często jest porównywany. Kino na wskroś psychologiczne, psychodeliczne. Wszak powstałe w oparciu o prozę czołowego twórcy belgijskiego weird fiction. Mniam.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:8

Klimat:9

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne: 8

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś: 8

70/100

W skali brutalności: 1/10

W gnieździe os

The Wasp (2024)

Z powodu długiej walki z niepłodnością małżeństwo Heather dopada poważny kryzys. Co więcej mąż nie przechodzi pomyślnie testu wierności i wdaje się w dość intymną internetowa znajomość z dziewczyną, pod którą podszywa się sama Heatcher. Drobne zdarzenie z gniazdem os w roli głównej przelewa czarę goryczy i Heatcher postanawia, że rozliczy się z mężem. W tym celu odnawia znajomość z Carlą, koleżanką ze szkolnych lat.

Guilermo Morales, reżyser znany z pokręconych fabuł skoncentrowany wokół gatunku mystery thrillera i mystery horroru („Dziwny lokator”, „Oczy Julii”) wraca z niemniej pokręconą historią małżeńskiej tragedii. Film jest zdecydowanie mniej klimatyczny niż jego hiszpańsko języczne dzieła, ale równie zajmujący pod względem intrygi.

W „The Wasp” nic nie jest takie jakim się początkowo wydaje. Pod płaszczykiem dość typowej opowieści o rozpadzie małżeńskich więzi kryje się studium traumy i spapranego dzieciństwa.

W rolę Carli brawurowo wciela się Margery Tyrell (twu, Natallie Dormer of course). Sfrustrowana matka w kolejnej ciąży, z nieodpowiedzialnym partnerem na karku i nisko płatną pracą. Z pogardą odnosi się do Heather, której widać na pierwszy rzut oka w życiu ułożyło się lepiej. Jednak to właśnie ta elegancka dama przychodzi do niej po pomoc. Kobiety znają się z dzieciństwa, łączyło jej nawet coś na kształt przyjaźni, nie mniej podszytej zazdrością, a w końcu przemocą. Czemu ma służyć odnowienie tej znajomości, nie mogę Wam zdradzić, bo zepsułabym Wam niespodziankę. Bieżąca akcja rozgrywająca się najpierw w markecie i na ulicy, a wreszcie w domu Heather jest przeplatana retrospekcjami z okresu dorastania. Musicie wiedzieć, że te przeszłe wydarzenia mają jak njbardziej realne przełożenie na rozwój tych bieżących. Całkiem zajmująca, dobrze zrealizowana produkcja.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:6

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:7

61/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.