Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

ilsa333

Punkt widzenia ducha

Presence (2024)

Rodzina Payne przeprowadza się do nowego domu. Następuje to krótko po tragedii jaka spotyka najmłodszą członkinie rodziny, Chloe, która w dość niejasnych okolicznościach straciła najlepszą przyjaciółkę. Niestety dziewczyna nie może liczyć na wsparcie najbliższych. Jej brat, Tyler, wykorzystuje ją do wkupienia się w łaski szkolnego gwiazdora, matka oczekuje, że Chloe potraktuje śmierć Nadii niczym zajęcia z profilaktyki narkomanii, a ojciec mimo, że okazuje jej trochę serca swoją uwagę musi teraz skupić na wyjściu z twarzą z podejrzanych interesów. Ale Chloe nie jest zupełnie sama. Ktoś ją obserwuje i zdaje się nad nią czuwać.

Najnowszy film od reżysera „Panaceum”, „Epidemii strachu” i „Nieobliczalnej”  to dość ciekawy eksperyment. Twórca bierze w tył zwrot i na starych kliszach szuka nowej perspektywy. Tą nową perspektywą okazuje się perspektywa ducha, który niczym wszechwiedzący narrator pozwala nam obserwować rzeczywistość swoimi oczami. Wieść gminna niesie, że to Soderbergh gonił po planie z kamerą wcielając się tym samym w najważniejszego bohatera – ducha. Efekt wizualny jest ciekawy. Widz może poczuć się jak podglądacz, wręcz uczestnik wszystkich wydarzeń. O dziwo praca kamery jest dość stabilna – wszak duch musi płynąć w przestrzeni, unosić się – i takie właśnie wrażenie udało się uzyskać.

Fabuła filmu skupiona zostaje wokół rodzinnego dramatu w jednostkowym ujęciu – każdy cierpi po swojemu, każdy sam. Interakcje między bohaterami zaznaczone są wyraziście, ale ciężko patrzeć na nich jak na wspólnotę bliskich sobie ludzi. Fatalnym przypadkiem jest tu matka Rebekah, która już od progu raczy widza deklaracją swojej miłości i oddania wobec syna. W rozmowie z nim dobitnie zaznacza, że jest jej ulubieńcem, osobą najważniejszą na świecie, ba, ważniejszą niż cały świat a już na pewno ważniejszą niż mąż i córka. Brzmi to delikatnie mówiąc creepy, a jeśli dodać do tego mowę ciała drogiej matki, obsesję malującą się na jej obliczu zasadnym zdaje się zastanowić nad jej zdrowiem psychicznym.

Tyler zgodnie z wolą matki jest jej błękitnym królewiczem, narcystycznym i obrażonym, bo świat przed nim nie klęka. Swoją pogrążoną w depresji siostrę traktuje jako rekwizyt na drodze zdobycia wysokiej pozycji wśród rówieśników. Z uwagi na to, że Chloe wpada w oko kolesiowi z drużyny, Tyler zamierza udostępnić mu siostrę. Chloe jest tak rozbita, że kompletnie nie wie kto swój, kto wróg, a na domiar złego mieszkanie w nowym domu zaczyna przyprawiać ją o dreszcze. Ten rodzinny dramat z duchem w tle mocno skojarzył mi się z „Lake Mungo” i chyba przez sentyment do tego filmu w dużym stopniu mnie kupił. Nie jest przerażający, nie jest wielkim zaskoczeniem, choć finał robi pewne wrażenie. Kim tak naprawdę był duch nawiedzający dom rodziny Payne? Sprawdźcie sami.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:6

Zaskoczenie: 6

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś:7

60/100

W skali brutalności: 1/10

Miłość Ci wszystko wybaczy

Companion/ Towarzysz (2025)

Irys, nieprzytomnie zakochana w Joshu młoda kobieta godzi się na wspólny wyjazd do domu letniskowego jednego z jego przyjaciół, zamożnego Siergieja. Na miejscu poznaje gospodarza, oraz resztę grupy: pogardliwie patrzącą na nią Kat, obecnie dziewczynę Siergieja, oraz sympatyczną parę gejów Patricka i Eliego. W tej całej ekipie niejaką nic porozumienia udaje jej się nawiązać z Patrickiem, który jako jedyny dzieli z nią 'romantyczną naturę’. Chłopak zaje się ją lekceważyć, Kat wyraźnie nią gardzi za Siergiej… no cóż, to z Siergiejem jest największy problem. Mężczyzna zaczyna napastować ją seksualnie w odpowiedzi na co Irys zmuszona jest się bronić.

Horror romantyczny, albo groza romantyzmu, jakkolwiek nazwać „Towarzysza” Drew Hancocka jest to film o tym, jak zgubne są skutki ślepego zakochania. Mam nadzieję, że nie widzieliście się trailera, inaczej całe moje silenie się na pominięcie spoilerów jest zbyteczną fatygą. Jeśli nie widzieliście – nie oglądajcie, bowiem dystrybutorzy wpadli na pomysł ujawnienia od progu głównej filmowej zagadki. Na plakaty lepiej też nie patrzcie 😉

„Towarzysz” stoi trochę pomiędzy społeczną satyrą – w stylu serialu „Black mirror”, a więc okraszonej pewną dozą grozy, a rasowym thrillerem, gdzie biedne dziewczę zmuszone jest do konfrontacji ze zgrają nieprzyjaciół. Kwestia indywidualnych dążeń całej grupy jak najdłużej winna być dla Was tajemnicą. „Towarzysz” zapewnia rozgrywkę – nie unika czarnego humoru i trochę nawet drwi z siebie samego, natomiast jego przesłanie jest już całkiem poważne i serwuje nam bardzo niewesołe przemyślenia na temat kondycji moralnej naszego społeczeństwa. Dokąd zmierzamy? Chyba do piekła.

Dramatyzm postaci Irys polegał głównie na tym w jaką rolę został wtłoczona, jest zabawką, której ktoś poskąpił wolnej woli. Jak sama mówi, jej życie zaczęło się w momencie poznania Josha i gdy już poznacie główną fabularną zagwozdkę nabierze to innego wymiaru. Póki co patrzymy na śliczne dziewczę, które nie widzi świata poza ukochanym, błękitnym królewiczem, który w swojej łaskawości pozwala jej się adorować.

SPOILER. Najsmutniejsze jest to, że wcale nie trzeba być robotem by tak funkcjonować. Ile mam w swoim otoczeniu jednostek, które w swoim zapatrzeniu na partnera nie zważają na własne potrzeby? KONIEC SPOILERA.

Niegłupia i dobrze zrobiona produkcja. Kolejny film grozy, w którym największym potworem okazuje się człowiek.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Napięcie: 7

Klimat:6

Zaskoczenie:7

Zabawa:7

Aktorstwo:7

Walory techniczne: 8

Oryginalność: 6

To coś: 6

62/100

W skali brutalności: 1

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dziwne ptaszki

Cuckoo/ Kukułka (2024)

Po  śmierci matki nastoletnia Gretchen zmuszona jest zamieszkać z ojcem, macochą i przyrodnią siostrą. Wiąże się to z przeprowadzką ze Stanów na stary kontynent. Wszyscy zamieszkują kurort w Bawarii prowadzony przez dość ekscentrycznego mężczyznę przedstawiającego się jako Her Konig. To właśnie on proponuje nastolatce zatrudnienie w roli recepcjonistki, na co ta przystaje. Konig nie budzi je zaufania, a całe otoczenie kurortu, jego sterylne wnętrze i dziwnie zachowujący się goście rodzi w niej niepokój. Wkrótce okazuje się, że całkiem słusznie.

Tilman Singer w swojej nowej, bodaj drugiej z kolei produkcji, zabiera nas do dystopicznego świata będącego wykładnią jego lęków i filmowych fascynacji. Czuć tu Lynchowski surrealizm, Kubrickowe szaleństwo i takiego nieśmiałego Cronenberga. Amerykańsko-niemiecka produkcja nie zachwyciła widzów, być może z powodu mało czytelnego przekazu i relatywnie niewielkiej porcji grozy. Nie udało mu się wpisać w mainstream, ale nie przekonał te fanów art horrorów i horrorów nowej fali. Sama nie uważam go za wybitnie słaby, ale też nie zaskarbił sobie mojej szczególnej sympatii.

To co zdecydowanie się tu udało, to stworzenie dobrej przestrzeni,w której być może gdyby postawić na nieco inne rozwiązania fabularne groza mogłaby pięknie wybrzmieć. Mamy położony w Bawarskich Alpach ośrodek, pełny dziwnych postaci. Gładkolicy właściciel o nienagannych manierach i jednocześnie surowym obejściu szybko skojarzy się z samotnym szaleńcem tonącym w swoich rojeniach – pospołu naukowych, pospołu fantastycznych. Dolegliwości psychiczne i fizyczne, albo fizyczno-psychiczne raczej jakie dotykają gości przybytku, w tym małą siostrę głównej bohaterki każą sądzić, że zdecydowanie nie jest to miejsce bezpieczne.

Nie mniej, wszyscy zdają się bagatelizować sygnały o zagrożeniu i nawet wtargniecie i atak przypuszczony na Gretchen przez dziwną kobietę kojarzącą się z antagonistą z „W przebraniu mordercy” nie robi na nikim wrażenia. Może akurat takie animacje mają w tym hotelu, ha? Rozwiązanie zagadki jakie oferuje nam scenariusz jest raczej oszczędne i mętne. Jakiś tak, no nie wiem, nie przekonał mnie.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:5

Klimat: 7

Napięcie:5

Zaskoczenie: 6

Zabawa:5

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Oryginalność: 6

To coś:6

57/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Wszystkie grzechy

Przemytnik cudu – Jakub Małecki

Hubert, młody pracownik poznańskiego banku, ma dość. Jego życie kręci się wokół pracy i spełniania kolejnych zachcianek przełożonego. Smutki topi w alkoholu, a jego życie zdaje się płynąć bezwiednie, bez kierunku i bez sensu. Joasia pracuje jako sprzątaczka, między innymi w tym samym banku co Hubert. Wieczny brak pieniędzy i wykańczająca psychicznie opieka nad schorowaną matką, sprawia, że Joasia też ma dość. Na drodze tych dwojga ludzi pojawia się człowiek nazwiskiem Bogdan. Człowiek bez imienia za to z misją czynienia dobra i grubym portfelem. Pojawienie się w ich życiu tegoż osobnika zbiega się w czasie z serią dziwnych zdarzeń jakie rozgrywają się na ulicach Poznania.

„Przemytnik cudu” jest bodajże drugą powieścią w dorobku Jakuba Małeckiego. Jedną z tych, o których już się nie mówi bo i po co wspominać o grozopodobnym tworze napisanym w latach szczenięcych kiedy dojrzały autor serwuje nam takie powieści jak „Dygot”, czy najnowszy „Korowód”?

A ja tego młodego Małeckiego polubiłam. Faktem jest też że jego starsze książki zawsze podobały mi się bardziej – „Dżozef” forever – i nawet kiedy już zdecydowanie bliżej im było do realizu magicznego, to pobrzmiewała w nich groza, obecny był pierwiastek horroru.

Gatunkowo „Przemytnik cudu” oscyluje wokół weird fiction i choć wykorzystuje dość klasyczne motywy (klątwa, urban legend, wątki religijne) to motywy te są tak udziwnione i wykorzystane w taki sposób, że zdecydowanie wymykają się mainstreamowej grozie. Małecki idzie jak torpeda, nie unika brutalności, a niektóre opisy mrożą krew w żyłach (butelka, Moi Drodzy, butelka) Dużo w tym młodzieńczej brawury, zapału i świeżości. Dacie wiarę, że Małecki tak przeklina w książce? Kompletnie inne oblicze, a jednocześnie dobrze znana 'małeckość’ jest już wyczuwalna, już kiełkuje. Znajdziecie ją pośród groteski naginającej rzeczywistość.

Moja ocena: 7/10

Ziemia przeklęta

The Damned (2024)

Rok 1871, środek zimy. U wybrzeży Arktyki swój obóz zmuszona jest utrzymywać grupa rybaków pod przewodnictwem owdowiałej żony ich niegdysiejszego szefa Mangusa, Evy. Połowy są coraz lichsze, więc w serca tych, zdawałoby się, nieustraszonych ludzi zarzyna zaglądać strach. Gdy pewnego ranka dostrzegają walczący ze sztormem i uwięziony miedzy skałami statek stają przed dylematem: rzucić się na ratunek łamiąc nieśmiertelną zasadę, czy pozostawić rozbitków własnemu, przesadzonemu już chyba, losowi? Gdy sztorm cichnie, a ekipa rybaków podpływa do skał by ocenić, czy komuś udało się uratować z trwogą spostrzegają, że ocalałych jest więcej niż są w stanie zabrać mała łódką – i zdecydowanie więcej niż są w stanie wyżywić. Desperacja rozbitków prowadzi do starcia niosąc wiele ofiar, których ciała nazajutrz lodowata woda wyrzuca na brzeg stacji rybackiej. Wbrew temu, co nakazuje stara Helga, druga z dwóch kobiet obecnych na stacji, rybacy zaniechają rytualnego pochówku i tym samym sprowadzają na siebie gniew draugra. A może własnego sumienia?

Niegościnne progi Arktyki mają w sobie coś hipnotyzującego. Surowe pejzaże sprawiają, że na sam ich widok przenika nas chłód i jest to chód tego rodzaju, który zdaje się przenikać nie tyle kości co przeszywać duszę. Groza ma to do siebie, że świetnie kiełkuje  w zamarzniętej ziemi.

Pierwszy pełnometrażowy film islandzkiego reżysera Thordura Palssona to nastrojowy folk horror z vibem  „Terroru” Simmonsa. Oferuje nam przejmujący chłód na zamarzniętym pustkowiu skąd jedyna droga ucieczki prowadzi przez wzburzone, lodowate wody oceanu arktycznego. To właśnie tu niezbyt liczna grupa rybaków walczy o przetrwanie. Towarzyszą im dwie kobiety, wdowa po Mangusie – który dotąd był ich przywódcą niestety niedawno stracił życie –  oraz Helga, starsza kobieta, która dba o obóz i wyżywienie. Helga zna też wszystkie legendy i nie waha się dzielić się z osadnikami najmroczniejszymi akcentami islandzkiego folkloru.

Klimat jaki budują te opowieści z pogranicza świata żywych i umarłych są warte wszystkich emocji jakie są w stanie wzbudzić. Już samo miejsce akcji budzi niepokój malujący się na zaciętych obliczach bohaterów. Co ciekawe, nikt z mężczyzn nie podważa autorytetu wdowy i to jej ostatecznie pozostawiona zostaje decyzja w kwestii rozbitków. To jej najsilniej będzie ciążył jej ciężar i to ją zdaje się najbardziej interesować draugr.

Słowo draugr oznacza tyle co 'ponownie chodzący’ i odnosi się do bytu, który powstaje z martwych. Draugr zna przyszłość, ale na ziemi trzymać go mogą niezałatwione sprawy, jak chęć zemsty, potrafi też wpływać na pogodę. By uniknąć spotkania z nim trzeba zadbać o godny pochówek zmarłych. Czego jak wiadomo, zaniechali bohaterzy filmu. Czy to, co ich nęka jest realne, czy wyobrażone, silnie oddziałuje na ich i tak nie łatwe życie. Emanacje nadprzyrodzonego to sceny grozy najwyższej próby, bez tanich zagrań budzących drwinę. Jestem przekonana, że zrobią na Was wrażenie.

Nastrój filmu jest ciężki, melancholijny, ale i pełny napięcia, co stosownie podkreśla ścieżka dźwiękowa. Aktorsko bardzo okej, fani Peaky Blinders będą zachwyceni:), choć na mnie osobiście największe wrażenie robiła Helga. Podsumowując, must watch, dla fanów skandynawskich klimatów, folk horroru i slow burn’owych narracji.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:8

Klimat:9

Napięcie: 7

Zaskoczenie:6

Zabawa:8

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Oryginalność:6

To coś:8

70/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Porozmawiajmy o wierze

Heretic/ Heretyk (2024)

Dwie krzewicielki wiary kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich stają na progu domu Pana Reeda. Mężczyzna zaprasza je do środka, więcej niż skłonny, wysłuchać mormońskiego wykładu o naturze zbawienia. Siostra Paxton i Siostra Barens rozsiadają się na jego kanapie upewniając się uprzednio, czy w domu znajduje się też inna kobieta – wszak nie uchodzi by pozostawały z przedstawicielem męskiego gatunku sam na sam. Rozmowa szybko się rozkręca, a dwie niewiasty przekonują się, że to nie one będą tu nawracać, raczej same wkrótce zostaną nawrócone, bowiem Pan Reed absolwent teologii wierzy, że jego naukowe dociekania doprowadziły go do jedynej słusznej religii. Brak zgodności światopoglądowej, nie jest jednak głównym problem tej nowej znajomości.

Mark Twain powiedział, że religia powstawała w momencie gdy pierwszy oszust spotkał pierwszego idiotę. Nie kibicując żadnej ze stron, ani czytelnikom Dawkinsa, ani aspirującym kaznodziejom, podchodzę do sprawy z rażącą obojętnością. Stąd też zapewne moje nieco chłodne przyjecie nowego filmu od studia A24. Rozumiem jednak, że jest rzesza ludzi,  których tematyka filmu, a co za tym idzie ożywiona rozmowa, która składa się na lwią część jego fabuły będzie stanowić intelektualną atrakcję, bo o grozowych atrakcjach powinniście jednak zapomnieć.

Ten film chyba nawet nie miał straszyć. Miał budzić niepokój stawiając przed bohaterkami wybór: wiara, niewiara. A wybór ten okazuje się wyborem między dżumą a cholerą, bo albo jesteśmy ofiarami nienegocjowanego planu nieosiągalnej istoty, albo żadnego planu nie ma, a cierpienie i szczęście nie mają najmniejszego sensu, ani uzasadnienia.

Charyzmatyczny antybohater wpuszcza do swojego domu, dwie w jego przekonaniu, zbłąkane owieczki i stosując wybiegi manipulacyjne, z zastraszaniem włącznie, usiłuje je przekonać do swoich racji. Racje te są mętne, ale uzasadniane logicznymi argumentami. Tą siłą  argumentacji i ostrością własnej percepcji mierzy w dwie dość sympatyczne dziewczątka. Jedna, brunetka, wydaje się bardziej kumata od drugiej, blondynki, więc klasycznie.

Hught Grant, znany amant z komedii romantycznych góruje nad nimi niczym Lewiatan wyłaniający się z ciemnego oceanu. W wielu ujęciach zajmuje cały kadr, więc zamiast obserwować wystraszone, czy też skonsternowane oblicza dziewcząt obserwujemy twarz psychopaty, który postanowił je uwięzić. Większość akcji rozgrywa się więc w salonie na zamszowych kanapach, niby przyjemnie i miło, ale w ogóle nie jest miło. Na początku jest tylko niezręcznie, gdy dziewczyny orientują się, że chyba jednak trafiły pod zły adres, a z czasem zaczyna się robić dziwnie, bo oto przepytywanka jaką serwuje gospodarz wymyka się standardom przyjacielskiej wymiany poglądów. Blondynka wchodzi w nią ochoczo, początkowo nie widząc, że Pan Reed porównuje wybór religii do preferencji żywieniowych (jaki jest Twój ulubiony fast food?), a religijne dogmaty porównuje do szlagierów muzyki, kopiowanych, przerabianych i puszczanych w obieg w zapętleniu aż do nieskończoności.

Na tym etapie widz wie dokąd zmierza fabuła, aż znajdziemy się w piwnicy i tu następuje ostatnia partia filmu, najgoręcej krytykowana. Ja nie będę jej najgoręcej krytykować, bo w sumie cały film nie bardzo przypadł mi do gustu. Lubię oszczędne środki wyrazu, lubię teatr na dwóch, trzech aktorów, ale i obiekt ich dyskusji musi mnie przynajmniej umiarkowanie interesować. Może jestem ignorantką, ale tak nie było. Wynudziłam się okrutnie i to moje główne wrażenie jakie wyniosłam z seansu z „Heretykiem”. Wycieczka z niczym, donikąd, tak bym to określiła. Ładnie zrobiony, dobrze zagrany, ale nie moje tematy, nie moje problemy.

7ego lutego film miał swoją premierę na VOD, więc będziecie mieli okazji sprawdzić sami.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:5

Klimat:7

Napięcie:5

Zabawa:5

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo: 8

Oryginalność:6

To coś:5

56/100

W skali brutalności:1/10

Współpraca:

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.