Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

filmy grozy z lat '70 i '80

Jesteś i Cię nie ma

Black Rainbow/ Czarna tęcza (1989)

Martha Travis nazywa siebie medium. Przemierza kraj by na specjalnych pokazach prezentować swoje zdolności nawiązywania kontaktu ze zmarłymi. Przyciąga tłumy, a jej ojciec, Walter liczy zyski by skutecznie puszczać je 'przelewem’ 😉 Podczas jednego z takich występów Martha wprowadza w osłupienie mieszkańców przemysłowego miasteczka, gdy nawiązuje kontakt z duchem mężczyzny, który żyje. Jeszcze. Martha szczegółowo opisuje jego śmierć wbrew słowom jego małżonki, która zapewnia, że mężczyzna czeka na nią w domu. Gdy rzeczona uczestniczka wraca do domu i oczywiście zastaje tam zupełnie żywego męża na Marthę spada gniew lokalnej społeczności i oczywiście ojca, który już przelicza ile będzie go kosztować ta niesława. Wkrótce jednak okazuje się, że do swoich spirytystycznych talentów Martha może jeszcze dodać umiejętność jasnowidzenia.

„Czarna tęcza” z 1989 roku jest uznawana za jeden lepszych filmów w dorobku Mike’a Hodgesa, reżysera między innymi pierwszego sequela „Omena”, czy „Autostopowicza”.  Doceniono go raczej po latach niż bezpośrednio po premierze. Choć już wtedy zaskarbił sobie sympatię krytyków dystrybucji filmu tak w ojczyźnie jak i w Ameryce nie towarzyszyła wielka pompa. Oficjalna premiera z prawdziwego zdarzenia miała miejsce tylko w Japonii i tam film odnotował największe zyski. Tytuł nawiązuje bezpośrednio do scen, w których Martha doświadcza wizji z czarną tęczą, która poprzedza jej jasnowidzenie.

Fabuła filmu skupia się na wątkach paranormalnych. Pierwsze fragmenty pokazują nam w jaki sposób Martha i jej ojciec przygotowują się do występów. Czuć w tym bardziej biznes niż okultyzm. Początek show, w którym ewidentnie widać w jaki sposób Martha manipuluje swoimi odbiorcami każę nam sceptycznie patrzeć na jej poczynania. Tym większym zaskoczeniem będą dla nas kolejne sceny, gdy nasze medium gubi gdzieś scenariusz swojego show i wprowadza w osłupienie publikę. Myślę, że tę przed ekranami też 🙂 Kolejną mocną sceną jest już ta rejestrująca wypełnianie się jej przepowiedni. Jest krwawo, jest dynamicznie. Choć w dalszej części na arenę wprowadzony zostaje motyw śledztwa wokół śmierci mężczyzny, mnie osobiście nie dawało spokoju to w jaki sposób twórca uzasadni nagłą zdolność Marthy do jasnowidzenia. I czy aby na pewno o jasnowidzenie tu chodzi? Pojawia się postać dziennikarza, który żywo interesuje się tak przypadkiem Mathy jak i zgonem pracownika fabryki. Na tym ostatnim zresztą nie kończą się złe wróżby, bo Marcie udaje się nawiązać kontakt z następnymi duchami 'jeszcze żywych’ i przewidzieć ich zgony,

Słyszeliście o zjawisku bilokacji? To właśnie ono, jak deklarował twórca stanowi klucz do zrozumienia przedstawionych tu wydarzeń. Zjawisko o dość dyskusyjnej naturze jest jej fundamentem, ale nie tylko o tym będzie tu mowa. Ważne jest też to, dlaczego te czy inne osoby spotkał nagły i tragiczny zgon. Mamy tu bardzo czytelny odnośnik do korporacyjnych zapędów skutkujący degradacją środowiska. Obraz małej wylęknionej społeczności postawionej naprzeciw giganta, inserowany zresztą autentyczną historią śmierci kilku sygnalistów.

Badając społeczne tło wydarzeń trudno nie przyczepić się do prezentowanych tu rodzinnych dysfunkcji (relacja Marthy z ojcem jest bardziej niż skomplikowana), ale nie tylko o nią tu chodzi: odniosłam wrażenie, że opisywane tu środowisko traktuje jako pewien standard nadużywanie alkoholu przez ojców rodziny. Jest też oczywiście wątek religii oraz instytucji i biznesów jaki powstają wokół wiary. Bardzo ciekawie wypada tu rozmowa Wiliama z kaznodzieją, którego spotykają w pociągu. Jednym słowem: dużo grzybów w barszczu. Film na pewno wymaga niejakiego skupienia, ale to nie oznacza, że nie posiada walorów rozrywkowych. Ciekawa pozycja, pełna niewesołych nihilistycznych przemyśleń, którą warto poznać.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie: 6

Zaskoczenie:6

Zabawa:7

Walory techniczne:7

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 7

To coś:7

63/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Co z Ciebie wyrosło

Bad seed / Dziedzictwo zła (1985)

Wdowa, Christine Penmark samotnie wychowuje dziewięcioletnią córkę Rachel. Dziewczynka to ucieleśnienie dziecięcego uroku, pod wpływem którego zdają się znajdować wszyscy z najbliższego otoczenia dziewczynki. Wyjątkiem są osoby, które w jakiś sposób 'podpadły’ dziewczynce. Oni jednak, raczej nie będą mieli okazji się wypowiedzieć, bo dziwnym zrządzeniem losu przydarzyły im się śmiertelne wypadki. W pewnym momencie Christine zaczyna uważnie przyglądać się swojej córce i zdecydowanie nie podoba jej się to co dostrzega.

To już ostatni film z 'uniwersum’ „Bad seed”, więcej nie ma, więcej nie udało mi się znaleźć. Ta ekranizacja powieści Wiliama March’a pochodzi z lat ’80 i jest produkcją telewizyjną. Ba, miała być nawet serialem, ale jakoś nic z tego nie wyszło.

Zawsze mam dylemat czy takie produkcje traktować bardziej jako readaptacje, czy po prostu remake. Z uwagi na to, że nie znam literackiego pierwowzoru film mogę porównać jedynie z jego starszą wersją z lat ’50, lub z nowszą z roku 2018. Fabularnie stoi gdzieś pomiędzy, choć zdecydowanie bliżej mu do starszego brata. Z najnowszą ekranizacją łączy go wątek wdowieństwa jednego z rodziców, samotne rodzicielstwo, które odbiorca może traktować jako jedną z przyczyn pewnych problemów wychowawczych, jakie sprawia główna bohaterka 😉

Jednak znacznie więcej „Dziedzictwo zła” wiąże jednak z „Bad Seed” 1956. Odbieram ten fakt pozytywnie, choć da się zauważyć, że na poziomie scenariusza 'starszak’ wypada lepiej. Chodzi mi tu głównie o dialogi czy kreacje bohaterów. O ile młodsza odtwórczyni roli Rachel ustępuje starszej tylko w niewielkim stopniu, wypadając bardzo dobrze to między obiema Christine widzę kolosalna przepaść — na korzyść tej starszej of course. Co do dialogów, to zostały znacznie uproszczone, zabrakło mi tych naukowych dociekań, żarliwych dyskusji. Niemniej jednak ogólna koncepcja nie została zaburzona. Da się nawet zauważyć, że młodsza dziewczynka rozwija swoją psychopatię w szerszym zakresie. Niektóre sceny wypadają nawet lepiej: jak chociażby potyczka słowna pomiędzy Rachel a ogrodnikiem. Moja obsesja na punkcie „Bad seed” została więc dopełniona, wszystkie ekranizacje za mną. Ciekawa jestem, czy wśród Was znajdzie się drugi taki wariat jak ja.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:8

Klimat:7

Napięcie:7

Zaskoczenie:5

Zabawa: 7

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:7

62/100

W skali brutalności: 1/10

Sztuka patrzenia

Angustia/ Udręka (1987)

Fanka filmów grozy Linda wraz ze swoją przyjaciółką Patty udaje się do kina na seans z horrorem „The Mommy”. Podczas gdy Linda miło spędza czas przed ekranem Patty popada w coraz większe przerażenie. Czy to wpływ filmu czy coś więcej? „The Mommy” opowiada historię Johna Pressmana, samotnego asystenta okulisty, cierpiącego na postępującą utratę wzroku mieszkającego z upiorną matką, Alice. Kobieta posiada mesmeryczne zdolności, potrafi silnie wpłynąć na syna i robi to czyniąc z niego obłąkanego mordercę.

„Udręka” Bigasa Luny, katalońskiego reżysera, malarza i grafika to jeden z ciekawszych filmów lat ’80. Poniekąd wpisuje się w modną wówczas konwencję slashera, ale stosuje przy tym cokolwiek niecodzienny wybieg i estetykę, która zwróciła uwagę tak zwykłych widzów jak i krytyków filmowych.

Mamy tu do czynienia z koncepcją filmu w filmie, opowieści w opowieści, dwóch fabuł w jednej. Nie dowiadujemy się o tym od razu. Początek seansu poświęcamy na śledzenie „The Mommy”, jednak w pewnym momencie świat przedstawiony ulega rozszczepieniu i dowiadujemy się, że nie oglądamy tego filmu sami. Widzimy Lindę i Patty i innych widzów. Obserwujemy jak oglądana fabuła 'wnika’ w widza. Widzimy skutki hipnotycznej sesji jakiej poddawany jest John, ale też Patty i… ktoś jeszcze. Patty zdjęta przerażeniem jest przekonana, że bodaj za moment podziali los ofiar Johna. Wszystko za sprawą intensywności i sugestywności oglądanego obrazu. Możemy to potraktować jako wstęp do dyskusji o wpływie jaki brutalność kina może mieć na potencjalnego widza, albo po prosu cieszyć się ofertą dwóch horrorów w jednym.

Są filmy posiadające zdolność wyjątkowego wpływania na odbiorcę, dekonstruowania jego kruchej psychiki, poddawania w wątpliwość rzeczywistości. Taki właśnie wpływ posiada „The Mommy”, taki wpływ wywiera „Udręka”.  Obserwowanie kolejnych scen przekłada się na rosnący dyskomfort. Niezdefiniowane zagrożenie, klaustrofobiczna atmosfera sali kinowej i wreszcie niezwykle żywe i graniczne przeżycia Patty podbijają poziom niepokoju. Napięcie cały czas rośnie, a my jesteśmy wręcz bombardowani kolejnymi psychodelicznym ekspozycjami. Nie mamy tu do czynienia z makabrą w dosłownym rozumieniu, ale chirurgiczna precyzja kolejnych ujęć daje nam wrażenie, że jesteśmy nie tylko świadkami a uczestnikami wydarzeń. Świetne kino.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła:8

Klimat:9

Napięcie:8

Zaskoczenie: 7

Zabawa:8

Walory techniczne: 9

Aktorstwo:8

Oryginalność: 8

To coś: 8

76/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Rynn sama w domu

The Little Girl Who Lives Down the Lane/ Mała dziewczynka, która mieszka na końcu drogi (1976)

Ojciec trzynastoletniej Rynn Jackobs, uznany angielski poeta wynajmuje dla siebie i córki niewielki dom na uboczu małej mieściny w stanie Maine. On miał tam oddawać się pracy twórczej i odpoczywać po licznych wyjazdach służbowych. Ona miała zajmować się domem i kształcić umysł z dala od opresyjnego systemu oświaty. Wścibstwo niejakiej Pani Hallet, od której zresztą poeta wynajął wspomniany dom zaczyna mocno dokuczać Rynn. Zarówno kobieta jak i jej syn o złej reputacji, Frank, żywo interesują się sytuacją dziewczynki, która zdaje się przebywać w domu zupełnie sama. Od dawna niewidziany ojciec i dziecko nie uczęszczające do szkoły to ciekawy przypadek w małym nudnym miasteczku, dla każdego z dwójki zainteresowanych Halletów z innych powodów.

Długo krążyłam wokół tej produkcji zanim przeszedł jej czas. Na stare kino trzeba mieć odpowiedni nastrój. Jeśli więc poczujecie, że przychodzi czas na seans z takim kinem z miejsca rekomenduję Wam ten tytuł.

„Mała dziewczynka, która mieszka na końcu drogi” powstała na podstawie powieści Lairda Koeniga, który sam zaadaptował ją na scenariusz filmowy w dwa lata od premiery książki. Podobnie zrobił zresztą w ’97 kiedy jego historia trafiła na deski teatru. Swoja drogą to wręcz idealna opowieść do wystawienia na scenie. Minimalistyczna, ograniczona głównie do wnętrza domu 'na końcu drogi’ gdzie w jednej scenie nigdy nie zobaczymy więcej niż trzy osoby. Nie potrzeba tu efektów, wystarczy dobrze rozpisany dialog i TEN zamysł czyniący historię elektryzującą.

W głównej roli widzimy tu małą Jody Foster, która brawurowo wciela się w swoją niełatwą przecież postać. Rynn, to zagadka, mimo że widz dość szybko domyśli się, że jest w domu zupełnie sama i nie przez chwilę tylko ot po prostu – w razie jakby ten sam widź nie wywnioskował tego po tytule;) – to jej postać wcale nie jest łatwa do rozgryzienia. Obcujemy tu z diabelnie bystrą istotką i nie bez powodu użyłam tu określenia diabelnie, bo w tej małej tkwi potencjał z piekła rodem. Od początku obcowania z tą historią odczuwamy, że wisi nad nią coś nieuchronnego, coś złego. Czy Rynn grozi niebezpieczeństwo ze strony, nazwijmy rzecz po imieniu, pedofila Franka? Jak najbardziej, czemu więc dziewczynka nie prosi o pomoc dorosłych? Bo jest nauczona polegać tylko na sobie? Bo ukrywać coś co mogłoby się przy okazji wydać? Jedno nie wyklucza drugiego, tyle Wam powiem, zaś sama lista sekretów jakie skrywa Rynn jest dłuższa i za chwilę na naszych oczach dołączy do nich następny. Następna rzecz, którą musi ukryć przed światem.

O Rynn można powiedzieć – stara malutka, silnie aspirująca do dorosłości, do której być może pod względem intelektualnym jest gotowa, ale to wciąż dziecko, które potrzebuje wsparcia. I je otrzymuje od niewiele starszego kolegi imieniem Mario. Jest w niej jednak coś co sprawia, że nie do końca potrafiłam ją zaakceptować w roli ofiary, nawet w scenach konfrontacji z Frankiem mogłam dostrzec w niej coś co sprawiło, że byłam pewna, że mimo wszystko to ona jest drapieżnikiem w tym pomieszczeniu. Rynn wygłasza mowy na temat wadliwości systemu i swojego stosunku do społeczeństwa w ogóle. Czyżby to kiełkująca socjopatia, czy tylko włożone do jej głowy poglądy ojca banity?

Film i tak nieco łagodniej podchodzi do jej występku, niż ma to miejsce w oryginalnej historii. Czym owa zmiana była podyktowana do prawdy nie wiem, ale mogę się tylko domyślać, że ktoś z produkcji uznał, że 'to już chyba przegięcie’. Frank, to natomiast zło wcielone, bez wątpliwości. Kręci się wokół młodziutkiej Rynn, co nie uchodzi uwadze jego matki. Ta z cała swoją 'dziwnością’ – to tylko moje wrażenie- chyba podświadomie posądza Rynn o uwodzenie Franka, bynajmniej nie zachowuje się jakby chciała ją ochronić przed synem, który ma opinię degenerata i zwyrola. W książce mamy jeszcze informacje o jej antysemickich zapędach, które dodatkowo uderzają w Rynn z powodu jej rodowodu. Nie przypominam sobie by taka informacja znalazła się w filmie.

Siłą tej produkcji jest napięcie, które zostało zbudowane wokół sytuacji życiowej tytułowej małej dziewczynki: czy uda jej się wyjść całą z opresji? Do czego się jeszcze posunie?Taki „Kevin sam w domu”, ale w wersji, serio serio. Zdecydowanie jest to film dla amatorów ciekawych portretów psychologicznych i Ci z pewnością zasmakują w tej opowieści. Tak, mamy tu wątek pedofili, tak mamy tu nastolatkę z gołym tyłkiem, tak, jest kontrowersja, więc jeśli to dla Was problem i macie mi tu marudzić to proszę darować sobie seans. Ostrzegam też zierzolubów, jest jedna scena, która zdecydowanie Wam się nie spodoba.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 9

Klimat:8

Napięcie:8

Zaskoczenie:7

Zabawa: 8

Walory techniczne: 8

Aktorstwo: 9

Oryginalność: 8

to coś: 8

74/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Raz, dwa, trzy Marcus patrzy

What The Peeper Saw aka Diabólica malicia (1972)

Młoda i piękna Elise poślubia wdowca Paula, który od dwóch lat samotnie wychowuje dwunastoletniego Marcusa. Już pierwsze spotkanie macochy z pasierbem budzi w kobiecie niemiłą konsternację. Chłopiec jest bardzo elokwentny, ale nie respektuje jej granic i zdecydowanie nie traktuje jej z szacunkiem. Niepokój Elise budzi też sprawa jego edukacji, a raczej problemów jakie Paul stara się zataić przed świeżo poślubioną żoną, a jakie zdaniem dyrektora szkoły Marcusa zdecydowanie wymagają szczególnego zainteresowania rodziców.  Podczas gdy Marcus coraz śmielej sobie poczyna, Elise bezskutecznie próbuje przekonać jego ojca, że to co stara się on przedstawiać jako żałobę po stracie matki jest raczej wypaczeniem charakteru i … zagrożeniem.

Bardzo śmiała produkcja, teraz już takich nie robią 😉 Nie wiem, czy wy również zauważyliście, że jednak ubiegły wiek  w kinie był bardziej otwarty na problem przestępczej działalności małoletnich. Taki „Bad Seed” mimo całkiem udanego remake w 2018 roku przeszedł obecnie zupełnie bez echa, bez jakiegokolwiek społecznego komentarza, podczas gdy jego oryginalna wersja z la ’50 pobudziła wszystkich do dyskusji na temat korzeni zła.

Twórcy „Diabólica…” poszli nawet dalej, bo nie ugięli się przed cenzurą i zafundowali widzom zaiste patologiczny obraz sytuacji rodzinnej, zwieńczony równie patologicznym zakończeniem. Gdyby to było mainstreamowe kino z roku 2000+ z pewnością scenarzyści pokusiliby się o jakieś wyjaśnienie stanu Marcusa – opętanie demoniczne byłoby pewniakiem, a jeśli nie to okazałoby się, że Marcus słyszał głosy, w najlepszym wypadku miał zespół aspergera i nie rozumiał zasad społecznych. Wszystko po to, by nie dać przyzwolenia na traktowanie dziecka jako produktu bezzasadnego zła. Tymczasem takie zło, któremu nie przypisujemy żadnej łatki nie tylko budzi większy lęk, co w kinie grozy bardzo się liczy, ale też daje przestrzeń do namysłu i pozwolenie widzowi na własną interpretację. Krytycy z tytułami, którzy analizowali w latach ’70 przypadek Marcusa, zdiagnozowali u niego zaburzenie osobowości. I okej, gdyby nie to, że nie można takiej diagnozy postawić u kogoś, kogo osobowość dopiero się kształtuje (sic 12 lat!) Zostańmy więc przy nieprawidłowo kształtującej się osobowości.

Postać Marcusa brawurowo odegrana przez małego Marka Lestera to kompilacja niewinności cherubinka i diaboliczności skrytej pod nią. Dostrzec ją można w chłodnym spojrzeniu, w złośliwym uśmiechu, w pogardzie wymalowanej na tych przecież delikatnych rysach. Dzieciak robi robotę, bez dwóch zdań. Manipuluje, by zaspokoić swoje potrzeby, a wygląda na to, że potrzeby te podyktowane są rozbudzoną seksualnością. Dąży do zaspokojenia poprzez podglądactwo, ale to mu przestaje wystarczać… Zwodzi na manowce ojca, ba, nawet psychiatrę na wizytę, u której Elisie w końcu udaje się namówić Paula. Scena rozmowy Elisy z lekarką Marcusa jest wysoko traumatyzująca. Pomijając kompetencje, albo ich brak, rzeczonej lekarki, to ta scena jest wyreżyserowana w tak opresyjny sposób, że autentycznie mamy ochotę schować się pod łóżko. Paul z resztą również przyczynia się do emocjonalnego rozchwiania swojej młodej żony – broni syna jak lew, jednocześnie nie szczędząc swojej ukochanej gorzkich słów, nazywając ją tępą, głupią…  Elise zostaje więc sama. Co z tym zrobi? Ha!. Finał zmiata z planszy.

Na pewno nie jest to film z walorami edukacyjnymi;) Nie przedstawi drogi właściwej, a tę najbardziej pokrętną i wypaczoną. Może budzić niesmak. Zostawia przestrzeń do namysłu nie tylko nad przypadkiem naszego 'malca’, ale też nad Elisą i całym systemem rodzinnym. Jak wyglądała relacja Marcusa z matką w obliczu filmowych faktów? Czy aby nie dochodziło tam do jakichś nadużyć? Wiem, że może Wam się to w głowach nie mieścić, ale zdarzają się przypadki, w których matka stawia syna w roli partnera robiąc mu psychiczną krzywdę. Oczywiście nie wygląda to tak jak w rodzinach dotkniętych kazirodztwem za sprawą działań mężczyzny, ale wierzcie mi, że głodna miłości kobieta potrafi w barbarzyński sposób wypaczyć psychikę dzieciaka. A co z Elisą? Młodziutka kobieta wtrącona w rolę matki dla dorastającego chłopca, poddawana manipulacji i pozostawiona sama sobie. Zdominowana przez męską energię, może tylko wychylić kielona na znieczulenie i pogodzić się z tym, że nikt nie traktuje jej poważnie. Co do aktorstwa niewątpliwie urodziwej Britt Ekland miałam wiele wątpliwości. Fukałam i prychałam na mizerność jej warsztatu, ale ostatecznie doszłam do wniosku, że nie bez powodu ten kruchy kwiat gnie się pod byle podmuchem. Mniej więcej w połowie seansu, doszłam do wniosku, że ta nieporadność ostatecznie koresponduje z ogólnym pomysłem na tą postać.

Film absolutnie fenomenalny, odważny. Z wadami i zaletami właściwymi starszym produkcjom i jak najbardziej wart Waszego czasu.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:9

Klimat:7

Napięcie:8

Zaskoczenie:8

Zabawa:9

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:7

Oryginalność: 7

To coś: 9

73/100

W skali brutalności: 1/10

Człowiek to okrutne zwierzę

Link (1986)

Młoda studentka zoologii zafascynowana badaniami doktora Stephena Philipsa stara się o posadę jego asystentki. Podstarzały mizogin oferuje jej zamiast tego pełnienie funkcji gosposi w jego nadmorskiej posiadłości w czasie wakacji. Jane Chase godzi się na to i wkrótce na własne oczy będzie mogła przekonać się nad czym pracuje doktor, bowiem na miejscu wita ją szympans przebrany za lokaja. Link, bo tak nazywa się tresowana małpa usłużnie wykonuje polecenia doktora, ale tylko pozornie, tylko do czasu.

Nie wiem, jak Wy ale ja jestem wielką fanką „Planety małp”. W każdej wersji, w każdej odsłonie, dlatego zainteresował mnie dreszczowiec z małpim antagonistą w roli głównej.

„Link” Richarda Franklina nie spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem tak widzów jak i krytyków. Czy jestem zdziwiona? Nie szczególnie? Czy zgadzam się z tym? Absolutnie nie. Rozumiem, że kino lat ’80 może wydawać się współczesnemu odbiorcy dość archaiczne i skontrastowane z tym współczesnym na poziomie technicznym wypada zwykle blado, ale nie „Link”.

Według mnie „Link” się 'nie zestarzał. To obraz za którym stoi bardzo dobre przygotowanie techniczne. Nic nie śnieży, dźwięk jest czysty, a ujęcia i sposób prowadzenia kamery bardzo bliski współczesnym rozwiązaniom. Aktorstwo, mam tu na uwadze ludzką część obsady, wypada bardzo dobrze, bez sitcomowego przerysowania. Co się tyczy małp… Tu mimo faktu, że twórcy zdecydowanie odradzono angażowanie w projekt zwierząt, małpią obsadę chwalę jeszcze bardziej. Wszystko wypada bardzo naturalnie i ta naturalność jest upiorna. Szympansy, czyli Link (w tej roli akurat mamy orangutana, ale kto by się połapał), Voodoo i Imp są czymś więcej niż rekwizytami, na planie filmowym i pełnią swoje role i są partnerami do pracy.

Franklin nakręcił nie tyle animall attack co horror antropologiczny, który obala popularną szczególnie w w początkach drugiej połowy XX wieku teorię o tym, że tylko człowiek jest zdolny do prowadzenia wojen w obrębie własnego gatunku. Inspiracją do nakręcenia historii zbuntowanego małpiego kamerdynera miał być artykuł w National Geographic traktujący o wzajemnej agresji wśród szympansów. Filmowa narracja pochyla się też nad zagadnieniem ekologii, idei ochrony zwierząt i jest sprzeciwem wobec ich wykorzystywania. Nasza bohaterka szybko i bezpardonowo zwraca uwagę swojemu chlebodawcy, że ten źle traktuje swoich podopiecznych.

Charakterystyki dwóch przeciwstawnych postaci są dobrze przemyślane. Z jednej strony zestawienie: mistrz i uczeń z drugiej coraz bardziej wyraźna wzajemna niechęć. Szowinizm doktora jest aż nader widoczny i miejscami można odnieść wrażenie, że traktuje on obecność w swoim domu kobiety jako zdobycie kolejnego eksponatu badawczego. Fakt, że nakazuje on Jane pojedynkować się z Impem w teście inteligencji świadczy, że nie znajduje się ona w wiele lepszy położeniu niż jego małpy.

Co się tyczy scen konfrontacji ze zwierzęcym antagonistą to wszystko zaczyna się dość niewinnie. Scenariusz parokroć podkreśla przewagę siłową zwierząt, dość wcześnie sygnalizując gdzie mamy dopatrywać się źródła zagrożenia. Jane widzi sygnały świadczące o tym, że małpy są o krok od buntu, ale doktor w swojej pysze zdaje się bagatelizować problem. Jak to się skończy możemy się domyślać i nie jest to bynajmniej zarzut pod adresem scenariusza.

Sam reżyser określił fabułę jako animal attack w stylu „Szczęk” z małpą zamiast rekina i być może coś w tym było, ale wprowadzenie protagonistki, która jest jak najdalsza od chęci eksterminacji zwierzęcia znacznie zmienia perspektywę z jakiej postrzegamy problematykę filmu. Relacja Jane z Linkiem jest zresztą mega złożona.

Milcząca małpa swoim zachowaniem prezentuje cały wachlarz emocji przypisywanych tylko i wyłącznie ludziom: zazdrość, pożądanie, nienawiść, chęć zemsty. Dla mnie super, warto dać szansę staruszkowi.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:8

Klimat:8

Napięcie:6

Zabawa: 7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:9

Aktorstwo:9

Oryginalność: 7

To coś:8

70/100

W skali brutalności: 1/10