Smile 2/ Uśmiechnij się 2 (2024)

Skye Riley, gwiazda muzyki pop ogłasza wielki powrót na scenę po dłuższej nieobecności. Ostatni rok był dla niej wyjątkowo trudny, wypadek, w którym zginął jej chłopak, a ona została poważnie ranna dał początek uzależnieniu od opioidów i trichtotilomanii. Dziewczyna ewidentnie nie jest gotowa na wielki come back, ale naciski ze strony matki/ menadżerki i wytwórni zmuszą ją by robiła dobrą minę do złej gry. Żeby mieć siłę uśmiechać się do kolejnych kamer Skye potrzebuje wspomagania. Umawia się ze znajomym dealerem, który wyraźnie znajduje się w jeszcze gorszej formie niż ona. Najpierw majaczy w przerażeniu, po czym z szerokim uśmiechem odbiera sobie życie na oczach Skye. Od tamtej pory nic nie jest takie same, a do wewnętrznych demonów młodej wokalistki dochodzą kolejne, zaindukowane traumatycznym doświadczeniem z domu samobójcy.

„Smile” był jednym z bardziej udanych filmowych projektów 2022 roku. Większość widzów przyklasnęła wprawnemu stosowaniu znanych filmowych klisz i zachęcała twórców do dalszej zabawy utrzymanej w tym tonie. Debiutujący wówczas reżyser zakasał więc rękawy i czym prędzej przygotował sequel. Mimo że za obydwa filmy odpowiada ta sama osoba, trudno byłoby mi powiedzieć, że obydwa filmy posługują się tą samą estetyką i mają zbliżony klimat. Parker Finn nie postawił na bezpośrednią kontynuację wydarzeń z 'jedynki’. Zdecydował się na nową bohaterkę.

Dzięki profesji Skye Riley mógł sobie pozwolić na niemałą autopromocję reżyserskich umiejętności, bo z jednej strony mamy podrasowane komputerowo scenki makabreski z drugiej całkiem profesjonalnie nakręcone teledyski, czy inne materiały reklamowe. Mnie osobiście taka ilość 'odciągaczy’ od wątku głównego raczej drażniła i dużo bardziej doceniałam obraz samobójczej klątwy rozprzestrzeniającej się wśród szaraczków. Blask jupiterów dodał sprawie rozmachu, ale czy o to chodzi w robieniu grozy? Zauważyłam, że miejscami twórca tak się rozpędził, że sam musiał dać sobie po łapach i świeżo zbudowane napięcie rozładować humorem. Przez te nierówności film traci na swoim opresyjnym oddziaływaniu i w duchu myślę sobie, że wolałabym nieco mniej, ale mądrzej.

Sequel nie sili się na rozszerzanie naszej wiedzy na temat modus operandi klątwy, ba, odniosłam nawet wrażenie, że motyw traumy został tu trochę zepchnięty w kąt, mimo że stanowiła ona motor napędowy wszystkich wydarzeń w 'jedynce’. Trochę kręcenia w kółko i zjadania własnego ogona, za to z przytupem większym i mocniejszym. Uśmiech pobladł.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:7

Napięcie:6

Zaskoczenie:5

Zabawa:6

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś:6

57/100

W skali brutalności: 1/10

Evil Dead Rise/ Martwe zło: Przebudzenie (2023)

Pracująca jako technik sceniczny i wiodąca tułaczy tryb życia Beth dowiaduje się, że zaliczyła wpadkę. Z kim? Gdzie? Kiedy? Mniejsza o to, jest w ciąży i jest tym faktem przerażona. Postanawia poszukać ukojenia w ramionach dawno niewidzianej siostry Ellie, która mieszka wraz z rodziną w LA. Na miejscu Beth dowiaduje się, że siostra niedawno została porzucona przez męża i teraz sama boryka się z opieką nad trójką dzieci, nastoletnimi Briget i Dannym i małą Kassie. Beth oferuje jej pomoc, ale nim padną sobie w ramiona zapominając o dawnych winach i zaniedbaniach ziemia zatrzęsie się, a one będą musiały zająć się poszukiwaniem dzieciaków, które akurat wybrały się po pizze. Briget, Danny’ego i małą Kassie trzęsienie ziemi zastaje na podziemnym parkingu – wyjątkowo niefortunne miejsce. Udaje im się bezpiecznie przetrwać wstrząsy, ale nie wracają od razu do domu bowiem uwagę Dannyego przykuwa… dziura w ziemi. Ciekawski nastolatek wbrew protestom sióstr schodzi pod ziemię i wraca stamtąd z naręczem artefaktów: płytami winylowymi i księgą.

„Martwe zło” wiecznie żywe! Tym razem wielki powrót serii zafundował nam Lee Cornin zaangażowany w sprawę przez Sama Rami’ego i Bruce’a Cambella. Jak nie wierzę w takie powroty tak w przypadku „Martwego zła” byłam dość spokojna. Udało się dziesięć lat temu, czemu teraz miałoby się nie udać, skoro pomysłodawcami jest sam 'ojciec’ Martwego Zła i jego 'syn’ Ash 🙂 I udało się. Udało się nawet lepiej. Bawiłam się przednio.

Filmowy wstęp niesie nas przez dobrze znane leśne tereny, do drewnianej chaty gdzie troje znajomych zapewne zamierza bawić się wypoczywać. Niestety z jedną z dziewczyn coś jest ewidentnie nie tak i to JAK. Po tym mocnym wejściu cofamy się w czasie o jeden dzień i lądujemy… w centrum miasta. Ale jak to? Martwe zło w Los Angeles? Szybko rozejrzałam się po zaproponowanej scenerii i nim zdążyłam zaprotestować przeciwko takiemu nieposzanowaniu demona, który przecież zasłynął z gwałtów korzeniami drzew, gdy na ekranie rozkręciła się absolutna burda.

To co się tu dzieje przez tę godzinę z haczykiem spokojnie można nazwać ucztą i prawdziwym porno dla wszystkich nekromantów. Krew leje się strumieniami i charakteryzatorzy zapieprzają na pełnych obrotach by ucieszyć nasze oczy kolejnymi koszmarnymi obliczami ofiar martwego zła. Efektów komputerowych jest sporo, ale znacznie dominuje nad nimi proza konwencjonalnego rekwizytu. Jest tak prawie po starodawnemu. Cała masa dobrych ujęć rodem ze starej szkoły horroru – jak te rzuty przez wizjer. Aktorsko najbardziej popisuje się Alyssa Sutherland, którą dopadł zaszczyt bycia pierwsza i najważniejszą opętaną. Ależ to jest szarża, ależ to jest szturm! Reszta obsady daje radę, brawo biję małej Kassie. Nie mogłam za to zdzierżyć tego drewna w roli Brigett, której autentycznie życzyłam jak najszybszej śmierci coby zeszła z ekranu i nie psuła mi zabawy.

Jest krwawo, klawo i demonicznie. Tak jak powinno być.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła: 7

Klimat:8

Napięcie:7

Zabawa: 9

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:9

Aktorstwo: 7

Oryginalność: 7

To coś: 8

Terrifier 2/ Terrifier 2. Masakra w święta

Nastoletnia Sienna z trwogą obserwuje jak jej młodszy brat Jonathan zaczyna niezdrowo fascynować się postacią klauna Arta. To właśnie Art dopuścił się masakry w Miles County w noc Halloween, o której wszyscy chcą zapomnieć, wierząc, że ten świr wącha już kwiatki od spodu. Nic bardziej mylnego. Art powraca, co więcej zyskuje równie upiorną partnerkę w zbrodni.

Wszystko zaczęło się od krótkometrażówki Damiena Leone, który w swoim projekcie z 2008 roku „The 9th Circle” dosłownie na dwie minuty pokazał widzom oblicze klauna Arta. Mimo dużej konkurencji – w tym małym metrażu upchnięto doprawdy sporo potworów i potworności – to właśnie klaun zwrócił największą uwagę widzów. Sytuacja powtórzyła się w przypadku filmowej antologii „Cukierek albo psikus” z 2013r. Również tu pośród kilku innych segmentów wyróżnienie otrzymał ten z Artem w roli głównego bohatera. Może to jego urok, a może to maybelline 😉

I tak oto w 2016 Art doczekał się występu w filmie pełnometrażowym: „Terrifier. Masakra w Halloween”.

Kilka lat później, wbrew logice, Art powraca i oto mamy szeroko reklamowany horror „Terrifier 2”. Wieść gminna niesie nowiny o karetkach pogotowia odbierających omdlałych – i obrzyganych – widzów z kina. Promocja działa, wiele osób spragnionych widoku krwi decyduje się na seans, która trwa – uwaga – dwie i pół godziny.

Jeśli o mnie chodzi to mówiąc szczerze nie bardzo chciało mi się to oglądać. Wielką fanką gore nie jestem, a pewien sentyment do kina klasy B to trochę za mało bym nabrała na coś takiego ochoty. Najistotniejsze było jednak to, że „Terrifier” jedynka nie spodobał mi się.

Owszem, fajne flaki, ale cała reszta- scenariusz, aktorstwo – skutecznie utwierdzało mnie w tym, że nie należy traktować tego projektu zbyt serio. Jednakże tak się złożyło, że nie bardzo miałam co obejrzeć;) Obejrzałam. I co Wam mogę rzec, to to że jest nieco lepiej niż w jedynce. Jakaś taka jakby fabuła, jakieś wątki poboczne, jakieś relacje międzyludzkie, Art nabrał większej ekspresji – coś się działo między kolejnymi scenami krwawych mordów. Jest więc lepiej, ale jeszcze nie bardzo dobrze.

Moja ocena:

Straszność:3

Fabuła: 5

Klimat: 6

Napięcie: 4

Zabawa:5

Zaskoczenie: 4

Walory techniczne:7

Aktorstwo:6

Oryginalność: 5

To coś:5

50/100

W skali brutalności: 4/10