Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

Hiszpański horror

To tylko stolik

La mesita del comedor/ Stolik kawowy (2022)

Maria i Jesus, niemłoda już para z maleńkim synkiem w sklepie meblowym szukają ostatnich elementów dopełniających wystrój ich mieszkania. Mężczyzna wbrew opinii żony forsuje zakup wyjątkowo kiczowatego stolika kawowego do salonu. Czy to nachalność sprzedawcy wychwalającego nietłukący się blat i skandynawski design, czy może chęć postawienia na swoim sprawia, że Jesus kupuje ten absurdalnie drogi i brzydki stolik kawowy. Maria pogodziwszy się z losem udaje się na zakupy przed przyjściem zapowiedzianych gości, a Jesus zostaje z małym Cayetano i… ze stolikiem. Co może pójść nie tak, poza tym, że wszystko?

Ile to makabry i grozy może się kryć pod tak niepozornym tytułem? Sama jestem zaskoczona, jak mocno mnie przeorał ten film. Ani myślę, zdradzić Wam dokładnych powodów mojego bezbrzeżnego szoku, choć nie obiecuję, że krążące w sieci opisy mnie w tym nie wyręczą.

Film Caye Casasa to kompilacja absurdalnego czarnego humoru, groteski i grozy najwyższej próby. Groza ta nie wynika z przemyślnych emanacji wcielonego zła, nie powołuje się na mroczne charakteropatie, ani nie sięga po żadne fantastyczne wytwory wyobraźni. To tylko przewrotność losu, który wystawia bohatera na najgorszą możliwą próbę. Moi Drodzy, wszystko co wydarzy się po wyjściu Marii z mieszkania to czysty obłęd.

A nim to nastąpi, bawmy się dobrze obserwując małżeński kryzys. W tych krótkich fragmentach jesteśmy w stanie wiele dowiedzieć się o postaciach dramatu. Jest w tym sporo społecznej satyry. Jesus jawi nam się trochę jak taki Piotruś Pan, który bardzo chce być samcem Alfa. Każdorazowo polega w starciu ze swoją małżonką i drobnymi kaprysami stara się zaznaczyć swój mały bunt. Jako element komediowy pojawia się małoletnia sąsiadka, dziecko w zasadzie, chcące zabawić się w Lolitę i próbujące wmanewrować Jesusa w jakąś pokrętną wizję romansu. Młoda pojawia się tu w zasadzie tylko po to, by podnieść naszemu nieborakowi ciśnienie i robi to dość skutecznie. Są też goście, zupełnie nieświadomi – podobnie jak i Maria – jak Jesus spędził to popołudnie. Do czasu.

Dramatyzm i tragizm położenia Jesusa generuje w widzu tak silne napięcie, że ciężko usiedzieć na miejscu. Wszystkie aspekty techniczne realizacji obrazu zdają się tylko podkręcać buzujące napięcie, zaś kreacje aktorskie tak niepozorne jak sam pomysł na owe postaci rozkwita na naszych oczach fundując nam eksplozje skrajnych emocji. Ten stolik, symbol samczej decyzyjności, miał zmienić życie Jesusa i zmienił.

Polecanko, jak diabli.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 8

Klimat:7

Napięcie:9

Zaskoczenie:7

Zabawa:8

Walory techniczne:7

Aktorstwo:8

Oryginalność: 8

To coś: 8

72/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Świnka i Rzeźnik

Piggy/ Świnka (2022)

Szesnastoletnia Sara mieszka w małym miasteczku w Hiszpanii gdzie jej rodzice prowadzą sklep mięsny. Nastolatka, która musi pomagać rodzicom w prowadzeniu interesu staje się z tego powodu obiektem kpin. Nadwaga, z którą zmaga się dziewczyna sprawia, że wśród rówieśników nazywana jest Świnką. pewnego letniego dnia, nad wodą dziewczyna spotyka swoje szkolne koleżanki. Dwie z nich od razu częstują ją porcją obelg, trzecia patrzy na to z milczącą zgodą. Wszystkiemu przygląda się kierowca ciężarówki, który już wkrótce wymierzy im sprawiedliwość.

Opowieść o samotnej Sarze to horror dorastania. Jeśli tylko nie uda Ci się wpasować w ramy, masz przejebane. Spadnie na ciebie grad kamieni i nikt nie wyciągnie do Ciebie ręki. Jesteś skazany na ostracyzm i samotność. Chyba, że na twojej drodze stanie ktoś…

Obraz dramatu dziewczyny to centrum wydarzeń i  początek całej historii. Historii, która skręca w rejonu filmu typu slash za sprawą postaci tajemniczego obrońcy tytułowej „Świnki”. Mężczyzna pojawia się znikąd i obserwuje poczynania rówieśniczek Sary. Bezlitosne gówniary nie potrafią przejść obojętnie, wobec tak rażącej brzydoty. Muszą ją skomentować, napiętnować, upodlić. Zaznaczyć swoja wyższość i pogardę w końcu otyła przeżuwająca swoje brudne włosy zapuszczona dziewczyna godzi w ich poczucie estetyki, psuje im humor swoim widokiem. Roci i Maca zabierają jej też ubrana, tak by musiała przeparadować przez miasteczko w kostiumie kąpielowym. Kiedy tak właśnie się dzieje i samotna Sara przemierza jakąś boczną drogę w  niekompletnym ubraniu, upodlona dodatkowo przez przejeżdżających tamtędy młodych mężczyzn mija ja furgonetka. W jej wnętrzu dostrzega wołające o ratunek 'koleżanki’.

To jedna z lepszych horrorowych scen jakie miałam okazję widzieć. Jest w niej niespotykana moc oddziaływania. Być może to za sprawą kontekstu całej sytuacji i poprzedzających scenę wydarzeń, a może to zasługa dość specyficznego, iście analogowego sposobu kręcenia zdjęć w pudełkowym formacie. Takie rozwiązanie niewątpliwie 'zbliża nas’ do obserwowanych wydarzeń, wywołuje dość klaustrofobiczne wrażenia i tym samym wzmacnia przekaz obrazu. Do tego dochodzi nieco przybrudzona kolorystyka zdjęć i jaskrawość oświetlenia. Nic nie ujdzie naszej uwadze.

Jak myślicie co zrobiła Sara? Co wy byście zrobili na jej miejscu?

To spotkanie to początek niecodziennej znajomości, której żniwo będziemy podziwiać na ekranie przez resztę seansu. Bardzo wymowny przekaz, jednocześnie trudny do poddania społecznej ocenie, do tego nakręcony z pomysłem na efekt wizualny, który przywodzi nam na myśl starą szkołę horroru. Mnie się podobał.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 7

Klimat:8

Napięcie:6

Zabawa:6

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:9

Aktorstwo:8

Oryginalność: 7

To coś: 7

66/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dla kochanej Babci

Babcia/ The Grandmother aka La Abuela (2021)

Susana wkrótce miała świętować 25 urodziny wraz z ukochaną babią, Pilar. Niestety zamiast na wspólne świętowanie kobieta musi pojawić się w rodzinnym domu z zupełnie innego powodu. Babcia, która wychowywała ją od śmierci rodziców doznała rozległego wylewu krwi do mózgu i jej obecny stan przypomina katatonię. By móc kontynuować karierę modelki Susana musi znaleźć opiekę dla babci, co okazuje się trudniejsze niż sądziła. Powrót do domu to też powrót do dawno zatartych wspomnień z dzieciństwa, które zdają się mieć związek z tym, co aktualnie dzieje się z babcią – i bynajmniej nie mają nic wspólnego z medycznym stanem.

„La Abuela” to Koprodukcja Hiszpanii, Francji i Belgii w reżyserii Paco Plaza. Gatunkowo umieściłabym ją gdzieś między horrorem nastrojowym, paranormalnym, a psychologicznym. Motywem przewodnim jest tu lęk przed starością i przemijaniem – naszym i naszych bliskich. Susana choć ma 25 lat w świecie modelingu, w którym pracuje jest już postrzegana jako owoc przejrzały- jasno wynika to z rozmów w których bierze udział i znajduje też odzwierciedlenie w jej lęku o karierę – lęku tym większym gdy musi odłożyć ją na dalszy plan wobec konieczności opieki nad babcią. Susana jest też zaskoczona nagłym pogorszeniem się stanu babci, która mimo swojego wieku zachowywała młodego ducha – tak to ujmijmy i nic nie zapowiadało tak nagłego i krańcowego zwrotu. Niemal każde ujęcie kamery skupione jest na unaocznieniu nam istotności tego wątku.

Babcia była swego rodzaju ostoją w życiu Susany, teraz ta ostoja zniknęła i być może właśnie to wpłynęło na pogarszający się stan fizyczny dziewczyny, a może chodzi o coś zupełnie innego? Może to co dzieje się z babcią ma drugie, mroczne dno. Susana nabiera podejrzenia, ba, tym silniejszego w miarę rozwoju wydarzeń, że nic nie wie o swojej krewnej, a ta po tym jak weszła w stan swego rodzaju katatonii zyskała moc, za sprawą której może ingerować w życie otaczających ją osób. Ingerować w sposób przerażający.

Nie jest to przełom w świecie filmowego horroru. Wszystkie wykorzystane tu elementy, od motywu przewodniego po zastosowane środki wyrazu gdzieś już wcześniej widzieliśmy – być może w nawet lepszym ujęciu, ale widzę w tej produkcji wartość dodatnią. Przekonuje mnie jej gorzka wymowa, nastrój osamotnienia i bezradności. Groza nie jest nazbyt dosłowna, jaskrawa. Nie uświadczycie tu szczególnych jump scareów, ani pochodu plastikowych potworów. Jest za to można rzec, proza życia – straszliwa nie zależnie czy potraktujemy ją w ujęciu paranormalnym, czy też nie.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne: 8

Aktorstwo:8

Oryginalność: 5

To coś: 6

60/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dobry pies

Cuerdas/ Sznury (2019)

Młoda, sparaliżowana kobieta, Elena przeprowadza się do wyremontowanego przez ojca domu na wsi gdzie wraz z psem pomocnikiem, Atosem ma wieść przynajmniej znośną egzystencję. Jednak Elena za nic ma starania do ojca chowając do niego stare urazy. Gorąco wierzy, że jej życie nie może być bardziej beznadziejne, a wszystko co najgorsze już ją spotkało w chwili wypadku, który uczynił ją bezwładną kaleką poruszającą ledwie bo ledwie, jedną dłonią. Jest jednak w błędzie. Zawsze może być gorzej. Przekona się o tym z chwilą gdy jej beznadziejne życie zawiśnie na nitce za sprawą chorego na wściekliznę owczarka belgijskiego.

„Cuerdas” jest debiutem reżyserskim hiszpańskiego reżysera José Luisa Montesinosa. Filmowiec zdecydował się na nakręcenie horroru utrzymanego w podgatunku animal attack, czyniąc z sympatycznego psa głównego antagonistę. Tak, scenariusz w dużym stopniu stanowi kalkę „Cujo” Stephena Kinga. Zaczyna się od niefartownego pogryzienia przez nietoperza, a kończy na krwawym ataku na właścicielkę. Kolejny pies miał pecha.

Zawsze mam problem z filmami animal attack – kibicuje nie właściwej stronie. W filmach grozy i filmach generalnie zawsze najbardziej żal mi zwierząt. Taki mam już defekt, więc w sytuacji, w której dochodzi do starcia pomiędzy Eleną, a chorym na wściekliznę Atosem bardziej współczułam psu niż biednej poruszającej się na wózku dziewczynie.

Oczywiście scenariusz bardzo dba o to by widz mógł się wczuć w położenie dziewczyny. Nie przedstawia nam słodkopierdzącej wizji dzielnej wojowniczki, która mimo złego losu nadal uśmiecha się do słonka. Elena jest przesiąknięta goryczą, rozczarowana życiem i zwyczajnie wkurwiona. Na biednym ojcu nie zostawia suchej nitki, gdy ten stara się jak może by jej pomóc. Spotyka ją za to kara – sama chyba dochodzi do tego wniosku. Zostaje sama tak jak sobie życzyła. No prawie sama, bo tuż obok jest pies. Jeszcze bardziej cierpiący i wkurwiony niż ona.

Na filmową fabułę składają się więc pełne niepokoju sceny, w których Elena różnymi sposobami szuka ratunku. Wachlarz możliwości ma raczej ograniczony, ale trzeba przyznać, że scenarzyście starczyło pomysłów by wypełnić 'czas antenowy’. Jak to zwykle w tego typu produkcjach bywa nieustannie jesteśmy świadkami scen 'o krok od śmierci’, więc nie da się tego oglądać bez przynajmniej umiarkowanego zainteresowania.

Jednak muszę zaznaczyć, że groza w tym filmie bazuje nie tylko na przyziemnej sferze niezbyt udanej relacji między psem, a jego właścicielką. Elena ma też problemy ze sobą, ze swoją głową i tym co się w niej lęgnie. A lęgnie się ciekawie i jest to zdecydowanie interesujący punkt programu. Widać, że twórcę ciągnie w stronę horroru w którym można poszpanować jump scerami. Te nieliczne bo nieliczne sceny zaliczam do udanych.

A całość cóż, nie ma za bardzo do czego się przyczepić, chyba że kogoś bardzo obruszy wtórność motywu przewodniego. Powiedziałabym że ogląda się całkiem przyjemnie, ale agonii zwierząt nie ogląda się przyjemnie. No i fretki żal 🙁

Moja ocena:

Straszność:3

Fabuła: 6

Klimat:6

Napięcie:7

Zabawa: 7

Zaskoczenie: 5

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:6

Oryginalność: 4

To coś: 6

57/100

W skali brutalności: 2/10

Jesteś tym co widzisz

Recenzja przedpremierowa

7 raons per fugir (de la societat)/ 7 powodów do ucieczki (2019)

„Siedem powodów do ucieczki” to siedem filmowych etiud ukazujących absurdy rządzące naszym społeczeństwem. Każdy z dziesięciominutowych segmentów wymierzony jest w inny aspekt naszej egzystencji i w krzywym zwierciadle ukazuje to przed czym powinniśmy wiać jak najdalej. Całość przesiąknięta jest czarnym humorem i pijana od groteski.

Zaczynamy od rodziny. Jest czwarta nad ranem gdy rodzice studenta Raula postanawiają wyciągnąć go z łóżka i oświadczyć, że jego dalsza egzystencja nie ma sensu i należy przeprowadzić na nim opóźnioną aborcję.

Zaczynamy z grubej rury, wdzieramy się w rodzinny mir i zderzamy się z ponurą wizją rodzicielstwa. Ten segment zrobił mi nie małego mind fucka. Wcale nie musicie doszukiwać się tu rozbudowanych metafor. To bezpośredni strzał w  szczękę brutalny i w formie i w treści.

Przechodzimy dalej i wcale nie jest lżej. Pojawiają się takie tytuły jak „Solidarność”, „Porządek”, „Własność”, „Praca”, „Postęp”, „Poświęcenie” wszystkie aspekty współczesnego życia społecznego. Rzecz jasna nie zobaczymy tu ich utopijnych wersji, każdy slogan runie z hukiem.

Moją uwagę poza oczywiście mocnym rodzinnym wstępem przykuł segment „Nieruchomość/własność” w której młoda kobieta ogląda mieszkanie pod wynajem. Agent nieruchomości nie kryje swojego oburzenia jej stosunkiem do pewnego elementu wystroju. Tym elementem jest truchło wisielca. Finał tej historii jest nie mniej szokujący. Jednym z najciekawszych jest też pewna niecodzienna ceremonia ślubna.

Wrażenia jakie wyniosłam z obcowania z tą produkcją to mieszanka szoku, grozy, przygnębienia i półuśmiechu, jednego z tych, który pojawia się gdy mamy ochotę śmiać się z czegoś nad czym powinniśmy raczej płakać. Jeśli oglądaliście „Dzikie historie” i był to Wasz rodzaj filmowej estetyki to polecam  sprawdzić „7 powodów do ucieczki”, ten sam twórca, ten sam klimacik.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 8

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:9

Zaskoczenie:8

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

Oryginalność:8

To coś:8

70/100

W skali brutalności: 2/10

Dziękuję dystrybutorowi filmowemu Kino Świat

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Wszyscy tkwimy w Dziurze

El hoyo / Platforma (2019)

Goreng trafia do Dziury. Znajduje się w jednym pomieszczeniu ze współlokatorem i z jednym wybranym przedmiotem jakie można zabrać z zewnątrz. Miejscem rządzą proste zasady. Każdego dnia przy pomocy wędrującej w dół platformy osadzonym podawane jest jedzenie. Jeden suto zastawiony stół, którego zasoby powinny starczyć na wyżywienie wszystkich lokatorów na nieokreślonej bliżej ilości pięter.

Goreng znajduje się na piętrze 48, gdzie trafiają jedynie resztki, ale co zostaje dla tych jeszcze niżej? Każde piętro w krótkim czasie stara się zjeść ile tylko potrafi, zanim platforma ruszy w dalszą drogę. Nie można gromadzić zapasów. W swoim egoizmie każdy zjada ile się da. Bo w przyszłym miesiącu zostaną przeniesieni gdzie indziej. Wyżej, lub niżej. Nikogo nie interesuje jak sobie poradzą i jakimi sposobami. To pierwsza lekcja jakiej udziela Gorengowi współlokator.

Hiszpańska „Platforma” właśnie wylądowała na Netflixie. Zjedzcie ile się da, bo drugiego takiego filmu długo nie zobaczycie;)

Jedna z bohaterek filmu określa Dziurę jako swego rodzaju 'pionowym centrum autoterapii’. Trudno uwierzyć, że stworzeniu tego miejsca przyświecał cel terapeutyczny, bo jak przekonał się Goreng  Dziury wydobywa z ludzi wszystko co najgorsze. Zobaczycie tu mord, kanibalizm i zwykłe okrucieństwo. Wszystko to na tle zupełnego braku społecznej świadomości, troski o drugiego człowieka, zwykłej przyzwoitości. Goreng w swej naiwności zabiera ze sobą książkę. Tak książkę, podczas gdy większość ludzi zbroi się w noże i kije.

W miarę jak będziecie śledzić fabułę, obserwować przesuwającą się platformę z jedzeniem będziecie odbywać podróż na coraz to niższe warstwy piekła. Zło czyha zarówno na poziomie 7 jak i na 132. Ludzie zachowują się bezwzględnie nie zależnie od swojej pozycji. O pozycji decydują zasoby.

Jesteś, wyżej – masz co jeść, niżej żywisz się resztkami, jeszcze niżej czeka głód. Jak się dowiadujemy zastawiona suto platforma zawiera porcje, które starczyłyby dla wszystkich, gdyby tylko ludzie zechcieliby się podzielić.

To swego rodzaju metafora klas społecznych. Podczas gdy brzuchy tych na górze pękają z przejedzenia, klasy niższe skubią resztki, oblizują kości, a ci najwyżej, stanowiący największą liczbę nie dostają nic. Dodatkowo nikt tak naprawdę nie wie jak żyje się tym na dole, dopóki sam tam nie trafi. Więźniowie nie wiedzą ile jest poziomów. Nikt nie myśli o nikim za wyjątkiem siebie. Zjedzenie współlokatora? To tylko sposób na przetrwanie. Nie istnieje tu kategoria zbrodni. Zmiana punktu widzenia z wyżyn na niziny nie zmienia zachowania. To naprawdę świetny obraz naszego społeczeństwa.

Środki przekazu są dość konkretne, proste. Ktoś może stwierdzić, że wykład jest zbyt łopatologiczny, ale brutalność w formie, jest konieczna. To rzucenie prawdy między oczy. Film bardzo na czasie. Zasoby się zmniejszają, a apetyty wciąż rosną. Zwiększające się obszary biedy generują coraz większą bezwzględność. Poczucie zagrożenia o własny byt. Rosnący apetyt budzi  coraz większą roszczeniowość. I tak w kółko, jak z jazdą na platformie.

To film do dyskusji, w mniejszym stopniu do rozrywki. W mojej ocenie jako produkcja filmowa spełnia wszystkie wymogi dobrego kina. Przemyślany scenariusz, ciekawy narracja, technicznie i obsadowo bez zarzutów.

Jeśli nie boicie się takie zderzenia z rzeczywistość, zapraszam do Dziury.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła: 9

Klimat:8

Napięcie:8

Zaskoczenie: 7

Zabawa:8

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Oryginalność:8

To coś:9

76/100

W skali brutalności: 3/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.