Body horror

Appendage/ Potwór we mnie (2023)

Hannah ambitna projektantka, zatrudniona w domu mody pod skrzydłami mobbingującego szefa przechodzi ogromny kryzys emocjonalny. Na domiar złego, odkrywa na swoim ciele znamię, znamię zmienia się w guz, a ten rośnie aż do momentu gdy wydostaje się z niego człekokształtna istota. Hannie udaje się namierzyć osobę, która wyjaśnia jej z czym ma do czynienia, w ten sposób kobieta dowiaduje się, że jej organizm wyhodował zroślaka, którego nie może zabić, zaś on sam karmi się jej negatywnymi emocjami.

„Potwór we mnie” produkcja inspirowana własnymi psychicznymi kryzysami reżyserki i scenarzystki Anny Zlokovic może Wam przywodzić na myśl stare body horrory, filmy w których największym wrogiem bohatera jest jego własne, zdradzieckie ciało, jego organizm, który z różnych powodów zwraca się przeciwko sobie. Na tym polu można zafundować widzowi do prawdy solidną porcję lęku, obrzydzenia, ale też pewnej refleksji nad zależnością człowieka od słabości jego ciała.

W tym jednak przypadku niegodny wytwór organizmu bohaterki szybko jej ciało opuszcza co w mojej ocenie nie było najbardziej trafnym rozwiązaniem. Hanna jest połączona ze swoim zroślakiem, nie może go zutylizować, ale przynajmniej jej ciało jest nadal jej własnością. Nie gnije, nie rozkłada się, nie psuje się jak to w moich ulubionych body horrorach bywało.  Zagrożenie jednak nadal istnieje, choć Hanna nie jest go do końca świadoma. Nie przypuszcza bowiem, że zroślak może mieć własne, autonomiczne dążenia.

Jak wspomniałam zroślak karmi się Hanną, jej negatywnymi emocjami, które sam stara się wywołać. Jest niczym toksyczny partner, który wmawia Ci, że upokarza Cię dla Twojego dobra, a nieustanna krytyka ma walor dydaktyczny. Zroślak konfrontuje Hannę z jej obawami, testuje jej zaufanie do własnych kompetencji, jest czymś więcej niż wewnętrznym krytykiem, ale pod tą kategorię można podciągnąć zakres jego zadań. Jaka to ulga, że Hannie udało się odnaleźć kobietę będącą w podobnym kłopocie. Ona jej pomoże. Na pewno.

„Potwór we mnie”, produkcja połowicznie udana, czepiąca z dobrego źródła body horroru, ale nie pełnymi garściami. Z całą pewnością, zarówno na poziomie pomysłu jak i wykonania – mam uwagi ad. aktorstwa czy użytych tu efektów – można było zrobić to lepiej. Jestem więc dla twórczyni takim niezadowolonym zroślakiem – marudzę i nosem kręcę.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:6

Klimat:6

Napięcie: 5

Zaskoczenie:6

Zabawa: 6

Walory techniczne:5

Aktorstwo: 6

Oryginalność: 6

To coś:5

52/100

W skali brutalności: 2/10

Crimes of the Future/ Zbrodnie przeszłości (2022)

Bałkany. Niedaleka przyszłość. Z powodu gwałtownej transformacji zarówno technologicznej i społecznej jak i klimatycznej ludzkość ewoluowała. Stając się odporna na infekcje i choroby, nie jest w stanie odczuwać bólu. Stworzona maszyny zdolne sterować ludzkim organizmem z zewnątrz. Niektóre z ludzkich organizmów zyskały zdolność tworzenia nowych organów, ale ewolucja postępuje dalej, a kierunek tego postępu jest odpowiedzią na zanieczyszczenie środowiska. Saul Tenser i jego partnerka Caprice są artystami performance, którzy zapewniają swoim widzom pokazy parte na interwencjach chirurgicznych jakim poddawane jest ciało Saula. Nie przejdą więc obojętnie wobec możliwości udoskonalenia swoich występów i pokazania tego czego jeszcze nie widział nikt.

Dwa słowa: David Cronenberg. Czy jest ktoś kto nie wypatrywał wielkiego powrotu króla body horroru? Ktoś kto nie czekał na nowy, szalony twór? Ja czekałam i choć się doczekałam gdzieś z tyłu głowy jarzy mi się małe uczucie rozczarowania. Może produkcja była przehajpowana, nie wiem, a może ja liczyłam, że Cronenberg odgrzebujący pomysł sprzed 20 lat, będzie tym samy Cronenbergiem co dwadzieścia lat temu?

Cieszyłam się tym seansem, nie powiem, że nie , jednak to przypominało to trochę broczenie w mętnej wodzie kiedy tylko od czasu do czasu możemy ujrzeć dno. Drugie dno? Może drugie i trzecie, ale mnie przekaz filmu wydaje się oczywisty. Zbyt oczywisty chyba nawet dla Cronenberga, który trawił go w swoich trzewiach tak długo, że zaczął on ulegać rozkładowi.

O ile warstwa wizualna filmu od tonacji zdjęć, niedoświetlono planu przez bijącą z sylwetek postaci apatię aż po chirurgiczną precyzje w ukazywaniu anatomicznych anomalii sprawdza się doskonale, to warstwa fabularna nie oferuje już nic ekscytującego. Dążenia naszej dwójki czołowych postaci są w gruncie rzeczy pogonią za odzyskaniem władzy nad samym sobą. Tak będę się ciąć, będę karać moje własne ciało które za sprawą przyspieszonej ewolucji stało się ciałem obcym. W maszynerii otaczającej naszych bohaterów – narzędzia chirurgiczne przypominające ludzki szkielet, łóżko będące hybrydą kobiecego łożyska z łupiną orzecha, czy nawet ‘trawiące’ krzesło – jest  więcej życia niż w naszych markotnych artystach. Słowem, ludzkość dąży do samozniszczenia od narodzin aż do śmierci jest to jedynym celem istnienia, zaś ciało stanowi narzędzie tejże zbrodni: zbrodni przyszłości, teraźniejszości i przeszłości. Tyle na rzecz przesłania jeśli chcecie znać moje zdanie. Technicznie jak wspomniałam – wszystko fajnie, ale jak na Cronenberga – delikatnie. Aktorsko też dobrze – wszyscy byli stosownie wyzuci z energii życiowej. Znalazło się nawet miejsce dla zagubionej Kristen Stewart. Podsumowując, wielki powrót Cronenberga okazał się dla mnie umiarkowanie wielki, ale zawsze to nowy body horror na pożarcie.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 6

Klimat:8

Napięcie:5

Zabawa: 6

Zaskoczenie: 5

Walory techniczne:9

Aktorstwo:8

Oryginalność: 6

To coś:6

61/100

W skali brutalności: 3/10