Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

Teen horror

Mam na imię Jane

Jane (2022)

Oliwia Brooks to ambitna uczennica liceum Greenwood, marząca o studiach na uniwersytecie Stanford. Gdy jest w ostatniej klasie traci swoją przyjaciółkę, Jane, która ostatecznie wyłamuje się z wyścigu, opuszcza gardę i rezygnuje. Z życia. Oliwia jednak nie może pozwolić sobie na zbyt długą żałobę, bo przecież musi walczyć o swoją przyszłość. Pojawienie się w szkole nowej uczennicy, która zdaje się rozpychać łokciami w strefie przeznaczonej dla najambitniejszych sprawia, że Oliwia widzi w niej groźną konkurencję, której jakoś musi się pozbyć. Z pomocą przychodzi jej przewrotny los, ponownie stawiając na jej drodze nieco już zapomnianą koleżankę Izzy i… dostęp do profilu zmarłej Jane na socjal mediach.

„Jane” to teen thriller debiutującej reżyserki i scenarzystki Sabriny Jaglom. Trochę „Cruel intencion”, trochę „Black Swan”, trochę „Wrednych dziewczyn”, ale z wypadkami śmiertelnymi.

W świecie Oliwii liczy się tylko Oliwia. Choć wydaje się, że nikt z najbliższego otoczenia nie wywiera na nią presji – rodzice wspierają łagodnie i z troską, nauczyciele zachęcają do rozważenia innych opcji niż Stanford – to Oliwia niczym koń z klapkami na oczach brnie przed siebie ku upatrzonemu celowi jakim jest wymarzona uczelnia. Cel zaczyna jednak niebezpiecznie się oddalać.

Oliwia nie jest to bohaterką, która wzbudzi Waszą sympatię, nawet jej oblicze wyraża zaciętość i niespecjalnie jest za co ją polubić. Możemy jej współczuć, ale tylko do momentu, w którym zaczyna swoją bezwzględną krucjatę w mediach społecznościowych. Odnoszone na tym polu 'sukcesy’ nie gwarantują jednak pełnego zwycięstwa, ani nie dają ukojenia poszarpanej psychice. Od początku widzimy, że w dziewczynie tkwi jakaś zadra, a kolejne wydarzenia, delikatnie sugerujące nawet udział zjawisk nadprzyrodzonych tym bardziej każą uważnie jej się przyglądać.

Całość prezentuje się dobrze, przekaz filmu jest niegłupi a wykonanie zasługuje na pochwałę. Może nie jest to dzieło przez duże D, ale zaspokoi apetyt na odrobinę mroku w wizji świetlanej przyszłości młodej bohaterki.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat: 6

Napięcie: 7

Zaskoczenie: 6

Walory techniczne: 7

Aktorstwo: 7

Zabawa:7

Oryginalność: 6

To coś: 6

60/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dorastanie to horror

My Best Friend’s Exorcism/ Moja przyjaciółka opętana (2022)

Końcówka lat ’80 w małym miasteczku w Ameryce. Licealistki Abby i Gretchen mimo dzielących je różnic łączy przyjaźń. Dziewczyny są sobie oddane i lubią spędzać czas w swoim towarzystwie. Tak też dzieje się podczas weekendowego wypadu do domku letniskowego ich koleżanki ze szkoły Margaret, gdzie  dziewczyny udają się wraz z jeszcze jedną koleżanką, Glee. Nieoczekiwanie pojawia się tam także chłopak tej ostatniej, co więcej przynosi ze sobą LSD. Rozczarowane słabym, czy raczej żadnym działaniem narkotyków po wspólnej kąpieli w jeziorze Abby i Gretchen udają się w kierunku opuszczonego domu w lesie, w którym jak niesie gminna wieść, straszy. Na miejscu faktycznie faktycznie zdarza się coś dziwnego, coś co zmusza dziewczyny do szybkiej ewakuacji. Niestety po drodze się rozdzielają. Do koleżanek wraca tylko Abby. Długie poszukiwania w ciemności w końcu przynoszą skutek, dziewczyny znajdują Gretchen, która, wydaje się tej właśnie nocy przeżyła największy koszmar w życiu. Kiepski trip? Traumatyczne zdarzenie z udziałem chłopaka Glee, a może opętanie przez zamieszkującego nawidzony dom demona? Abby pragnie pomóc przyjaciółce, ale nie wie ile będzie ją to kosztować.

„Moja przyjaciółka opętana” stanowi dla mnie na ten moment ulubioną powieść Grady’ego Hendrixa. Kupił mnie sposób w jaki autor zestawił ze sobą koszmar dojrzewania z horrorem opętania, stawiając między nimi niejako znak równości. Na filmowa wersję miałam więc spory apetyt i w tym roku został on szczęśliwie zaspokojony. Film trafił na platformę Prime, którą cenię za urodzaj paździeżowatych produkcji o rekinach. Ekranizacja, podobnie jak literacki pierwowzór stanowi kompilacje horroru z pastiszem i jeśli miałabym ją porównać z jakąkolwiek inna historią to postawiłabym na „Zabójcze ciało” z Megan Fox – zbliżona formuła. Nie sposób wystraszyć się tu na poważnie, ale film stanowi całkiem niezłą rozrywkę. Filmy o nastolatkach, szczególnie te osadzone w latach ’80 mają swój campowy urok.

Istotna kwestią, żeby nie powiedzieć najistotniejszą, jest tu relacja dwóch dorastających dziewcząt: pochodzącej ze społecznych nizin stypendystki Abby i jej pochodzącej z zamożnej rodziny przyjaciółki Gretchen. Można powiedzieć, że Gretchen jest dla Abby niczym barbie, na którą ją nie stać;) Dziewczyny kumplują się i dogadują bardzo dobrze, jednak nie da się ukryć, że w oczach otoczenia mamy tu do czynienia z mezaliansem. Tym bardziej unaocznionym w momencie kryzysu. Kiedy Gretchen z niejasnych słowach opowiada przyjaciółce o tym, co przeżyła ta zaczyna podejrzewać, że Gretchen została zgwałcona, typuje nawet podejrzanego. Zgłasza sprawę w szkole i tu niespodzianka. Zarówno surowa siostra zakonna pełniąca zapewne rolę dyrektorki jak i rodzice Gretchen nie chcą o tym słyszeć. Co więcej oskarżają Abby o rozsiewanie plotek godzących ’ w cnotę Gretchen’. Sama zainteresowana tez odrzuca pomocną dłoń.

Z czasem jej negatywne emocje eskalują i ofiarą staje się Abby. W między czasie obserwujemy nocne ekscesy Gretchen, które na ekranie prezentują się w bardzo zbliżony sposób do scen z „Demon historia prawdziwa”. Przypadek? Nie sądzę. Znając podłoże rzekomego opętania bohaterki wspomnianej produkcji, jak i podejrzenia Abby względem tego co przydarzyło się w nocy nad jeziorem jej BF, nie może to być przypadek.

Ale, ale musimy w końcu rozstrzygnąć tę kwestię. SPOILER: Niestety Grandy, a w ślad za nim scenariusz filmu idą w stronę najbardziej hajpową i oto mamy tytułowe egzorcyzmy i małego skrzata wyłaniającego się z trzewi Gretchen wraz z wymiotami tego spóźnionego kaca.KONIEC SPOILERA. Widziałam jak to się skończy, ale i tak się łudziłam;) Miłośnicy współczesnego horroru mogą urągać na tak mało efektowne sceny finałowe, na tak liche efekty. Może to kwestia budżetu filmu, może kwestia pójścia e estetykę kina lat ’80, wszak twórcy lepiej lub gorzej starali się ten klimat oddać.

Reasumując kino rozrywkowe, bez ambicjonalnych zakusów na coś więcej. Można sobie obejrzeć, można sobie nie obejrzeć;)

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:6

Napięcie:5

Zabawa:7

Zaskoczenie: 5

Walory techniczne:6

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:6

56/100

W skali brutalności: 1/10

 

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Czarna dama

Queen of Spades/ Dama Pik (2021)

Trzynastoletnia Anna samotnie wychowywana przez matkę głównie spędza czas w towarzystwie siedemnastoletniej sąsiadki, Kate i jej znajomych. Kate czuje się odpowiedzialna za Annę i choć stara się ją chronić przed zgubnym wpływem nastoletnich wybryków to jednak pozwala by dziewczynka odegrała główną role w zabawie w wywoływanie ducha. I oto Anna staje przed lustrem i przyzywa Damę Pik. Starsi koledzy stroją sobie żarty, ale wkrótce przekonają się, że legendarna kobieta w czerni stanowi całkiem realne zagrożenie.

Miałam małe deja vu oglądając „Damę pik” i jak się okazuje słusznie, jest to bowiem kanadyjski remake rosyjskiego horroru. Horroru, o którym pisałam. Horroru, który nie przypadł mi do gustu, głównie ze względu na sztampowe, typowo zachodnie myślenie o grozie. Mimo wszystko mogę uznać, że twórcy filmu z 2015 roku osiągnęli swój cel, bo ślepo naśladując hollywoodzką modę zwrócili uwagę filmowców z zachodu i doczekali się wyróżnienia w postaci remake😉

Pytanie zasadnicze, czy Kanadyjczykom poszło lepiej niż Rosjanom? Nie. Gołym okiem widać, że mimo relatywnie niewielkiego budżetu Kanadyjczycy lepiej poradzili sobie z kwestiami technicznymi. Produkcja lepiej stoi obsadowo, a i użyte efekty- głównie emanacje nadprzyrodzonej działalności tytułowej Damy Pik – wypadają lepiej. To muszę przyznać, jednak na tym jałowym, wtórnym i naiwnym pomyśle chyba nie dało się stworzyć czegoś co mogłoby wyjść poza średnią.

Ten film po prostu jest. Akcja toczy się po nitce do kłębka, bez zaskoczenia, bez większego napięcia, bez większych emocji. Bohaterzy są apatyczni, obojętni, zblazowani. Dama Pik to tylko rosyjski odpowiednik Krwawej Mary więc jej poczynania nie są wstanie przykuć uwagi widza oswojonego z paranormalnym horrorem usnutym na kanwie urban legends. Pojawiają się tu standardowe chwyty, typowe formuły, schematy. Nic nie przykuwa uwagi, nic nie zastanawia, nic nie intryguje. Ciśnienie skoczyło mi tylko raz i nie był to skok, który można odnotować na plus. Hasło: KOT.

Jeśli naprawdę nie macie co obejrzeć, to możecie zerknąć bez większej szkody na psychice, ale moim zdaniem strata czasu.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:5

Klimat:6

Napięcie:4

Zabawa: 4

Zaskoczenie:3

Walory techniczne:7

Aktorstwo:6

Oryginalność:3

To coś: 4

44/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Ulica nudy

Fear Street. Part 1: 1994/ Ulice Strachu.Część pierwsza: 1994

Rok 1994 w małym miasteczku w Ohio. Shadyside z powodu licznych przypadków morderstw popełnianych szczególnie przez młodych ludzi zyskało miano miasta zabójców. Według lokalnej legendy do takiej właśnie sytuacji przyczyniła się klątwa rzucona przez straconą w 1666 roku wiedźmę Sarę Fier. Wyznawcą tej teorii jest między innymi nastoletni Josh. Wkrótce siostra chłopaka, która nie dawała wiary jego teoriom będzie mogła przekonać się na własnej skórze o realności zagrożenia.

Za dzieciaka uwielbiałam R.L. Stine i jej teen horrory z serii „Ulica strachu”. „Co usłyszała Holly”, czy „Idealna dziewczyna” – na zawsze w moim sercu. Wypożyczałam je z biblioteki i cholernie żałuję, że nie mam własnych egzemplarzy.

Bardzo ucieszyły mnie więc wieści o projekcie opartym właśnie na motywach z książek Stine. Zwłaszcza, że reżyserką została Leigh Janiak odpowiadająca za świetny „Miesiąc miodowy” z 2014 r.

Projekt obejmuje trzy filmy z czego każdy rozgrywa się w innym przedziale czasowym. Zaczynamy właśnie od roku 1994. Ostatecznie zamiast podboju kin skończyło się na Netflixie (no tak, pandemia). Pierwszy obraz mam już za sobą i jestem… rozczarowana.

Początek, w którym świadkujemy pełnym napięcia scenom morderstwa dokonanego w centrum handlowym zrobił na mnie dobre wrażenie. Wiadomka, że ten wstęp to praktycznie złożenie lauru na skronie twórcy „Krzyku” – niektóre ujęcia były wręcz lustrzane, ale nie można temu odmówić pieprzu.

Niestety, im dalej tym gorzej. Co mnie najbardziej uderzyło to fakt, że w najmniejszym nawet stopniu twórcom nie udało się oddać ducha lat ’90. Pomijając wtopy soundtackowe („Fierestarter” grupy Prodigy to rok 1996 a nie ’94) to ani technologicznie (zbyt jaskrawo plastikowa kolorystyka zdjęć), ani pod żadnym innym względem to, co widzimy nie przystaje do tamtych czasów. I choć rozumiem, że stykówka dzieciaków ze Stanów mogła różnić się od tej jaką w owym czasie mogliśmy podziwiać w PL, to NIE AŻ TAK. Przecież każdy z nas oglądał amerykańskie filmy z lat ’90 i tak to nie wyglądało. Wszystko jest zbyt współczesne i tak naprawdę brakuje tylko zasięgu 5G na smartfonach. Nie ogarniam jak można było tak spieprzyć tą sentymentalną podróż.

Prosta fabuła jest wręcz naiwna nawet jak na standardy gatunku teen slasher, akcji brakuje tempa i wszystko odbywa się nader łopatologicznie. Jedna, max dwie niezłe sceny ala gore. Przez większość czasu jest mdło i nijako. Męczyłam się oglądając ten film. Żadna to była dla mnie rozrywka. Zaczęłam się zastanawiać, czy książki R.L. Stine, którymi zachwycałam się za szczeniaka też były takie marne? Być nie może. Nie tak to zapamiętałam.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:5

Klimat:5

Napięcie:4

Zabawa: 4

Zaskoczenie:4

Walory techniczne: 4

Aktorstwo:6

Oryginalność: 4

To coś:4

41/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Być mordercą

Freaky/ Piękna i rzeźnik (2020)

Początek roku szkolnego w małym miasteczku zbiega się w czasie z kolejnym atakiem mordercy zwanego Blissfield Butcher. Nie ciesząca się popularnością nastoletnia Mille Kesller pada jego ofiarą. Nie umiera jednak, zamiast tego za sprawą niecodziennego narzędzia zbrodni zamienia się ciałami ze swoim oprawcą. Kiedy Rzeźnik cieszy się z nowych możliwości jakie dało mu anonimowe ciało nastolatki, ona sama uwięziona pod postacią poszukiwanego dryblasa musi się ukrywać i walczyć o przetrwanie.

Bardzo ciepło przyjęty horror komediowy „Śmierć nadejdzie dziś” zapewnił Christopherowi Londonowi własną, bardzo wygodną miejscówkę w świecie filmowego horroru. Jego najnowsze dzieło powstało we współpracy z Michaelem Kennedym, na podstawie pomysłu tego drugiego uderza w bardzo zbliżone tony z jakimi mieliśmy do czynienia w przypadku „Śmierć nadejdzie dziś” i jego kontynuacji.

W przypadku „Pięknej i rzeźnika” pomysł Kennedy’ego powstał z połączenia motywów zaczerpniętych z komedii „Zakręcony piątek” – zamiana ciał – oraz umiłowanych przez twórcę slasherów takich jak „Piątek 13ego”. Krótko po premierze filmu jego pomysłodawca napisał w sieci, że nie przypuszczałby jego zamiłowanie do horrorów, które było swego rodzaju ucieczką przed ostracyzmem i wstydem związanym ze swoją orientacją seksualną przekuje na twórczość tego kalibru. Tak, Kennedy jest gejem, podobnie jak London i wcale się z tym nie kryją. „Piękna i rzeźnik” w dużym stopniu daje temu wyraz. Można się tu dopatrzyć też przesłania feministycznego, bo sytuacja  w jakiej postawiona zostaje bohaterka wymusza na niej wewnętrzną przemianę z zastraszonej myszki w wojowniczkę. Ale do brzegu.

„Piękna i rzeźnik” skupia się przede wszystkim na aspekcie rozrywkowym i myślę że ową rozrywkę Wam zapewni. Jak na slasher przystało doświadczycie tu popisu najróżniejszych form mordu. Jest krwawo i groteskowo. Zabicie przy pomocy deski klozetowej… tego chyba jeszcze nie przerabialiśmy. Problematyka nastoletnich dram jasno sygnalizuje nam, że mamy tu do czynienia z teen horrorem, w którym humor sytuacyjny i nabijka ze stereotypów jest żywcem wyjęta ze slaptic’u. Vince Vaughn i jego komediowe zacięcie w odgrywaniu dziewczęcia z ciałem dorosłego (i rosłego) faceta prowokuje do szeregu zabawnych sytuacji. Pamiętacie jednak, że jesteście w rzeczywistości horroru, humor będzie więc czarny.

Odwołania do klasyki horroru – głównie „Piątek 13ego”, ale nie tylko, bo rozpoznacie tu zarówno echa „Krzyku”, czy „Carrie”. Dynamiczna, wartka akcja to też duża zaleta produkcji i co tu dużo mówić, sympatyczny komedio horror dla fanów takiej akurat kompilacji gatunkowej.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:6

Klimat:6

Napięcie:6

Zabawa:8

Zaskoczenie:5

Walory techniczne: 8

Aktorstwo:8

Oryginalność: 6

To coś:6

60/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Śmierć z aplikacji

Countdown (2019)

Quinn Hariss  kończy staż i zaczyna pracę jako pielęgniarka. Jednym z jej pacjentów jest młody chłopak przekonany o tym, że nie przeżyje zbliżającej się operacji. Jako niepodważalne źródło tej informacji wskazuje telefoniczną aplikację, Coundtown, po której zainstalowaniu każdy może dowiedzieć się ile życia mu zostało.

Quinn postanawia przetestować apkę na sobie i wkrótce  dowiaduje się, że zostały jej trzy dni życia. Nie byłoby w tym nic strasznego gdyby nie fakt, że kolejne osoby giną zgodnie z wyliczeniami Coundtown. Quinn jednoczy siły z Mattem by oszukać swoje przeznaczenie.

Przyznam szczerze, że wcale nie miałam ochoty na ten film. Już od czasu „Dead of summer” mam jakąś alergię Elizabeth Lail, a jej kreacja Beck w kolejnym serialu, „Ty” tylko ten wstręt pogłębiła. Tak, jej aktorstwo to wciąż te same nuty, a rumiane policzki pensjonarki w moim przypadku działają jak płachta na byka. No, dobra, nie tylko o nią mi chodziło.

Wszelkie zapowiedzi „Coundtown” jednoznacznie wskazywały, że będę się nudzić w czasie seansu, że będę obcować z ogranymi motywami i nie ma tu cienia nadziei na atrakcje niż te serwowane w standardowym teen horrorze. Tak, wiem, Słodka Quinni nastolatką nie jest, ale jej zachowanie jakoś szczególnie nie odbiega od tego co zwykły wyczyniać nastoletnie bohaterki horrorów. Nowa aplikacja? Must have! Do tego dochodzi wydumane poczucie winy po tragicznej śmierci matki rodzicielki i masochistyczne zapędy mające dać ukojenie sumieniu.

Horrorowi protagoniści bardzo często są niczym więcej jak mięsem armatnim i można by sobie darować wyśrubowane wymagania dotyczące warstwy dramatycznej, ale coś za coś. Wątek przewodni, czyli potyczka z przeznaczeniem manifestującym się przy pomocy apki nie wypełniła ‘czasu antenowego’. Iluż to już bohaterów bezskutecznie uciekało przed wizją własnej śmierci? O czasu sukcesu pierwszej części „Oszukać przeznaczenie” ktoś wciąż próbuje wymiksować się z walca dance macabre i tak naprawdę widzieliśmy w tym temacie już wszystko.

Okej, może być wtórnie, ale nadal atrakcyjnie. Ale nie w przypadku „Coundtown”. Twórca, scenarzysta i reżyser w jednej osobie nie podjął wysiłku by choć spróbować wystraszyć. Pod tym względem jest lajtowo nawet jak na teen horror, choć urodzaj scen w założeniu strasznych jest spory. No, ale z czym tu do ludzi? Niewidzialne moce, plastikowe kadry, komputerowa maszkara, która tak na dobrą sprawę nie wiadomo czym jest?

Demaskując tajemnice aplikacji postawiono na wstawkę komediową, raz w osobie speca od komputerów, dwa w postaci księdza demonologa. Tak, jakby na wypadek, że ktoś mógłby poczuć grozę sytuacji, dowiadując się jak podstępna aplikacja działa.Akcentem humorystycznym i nie powiem dość udanym jest też wątek umowy, którą należało przeczytać przed zainstalowoaniem aplikacji. Ale kto czyta umowy?;)

Dalej mamy rytuały odprawiane na gwieździe Dawida o_O i melodramatyczny finał, w którym nasza bohaterka wreszcie doczekuje się upragnionego katharsis. Tyle.

W ramach ciekawostki powiem Wam, że tytułowa aplikacja faktycznie istnieje. Czy komuś przepowiedziała śmierć, nie wiem;) Pamiętacie może stronę internetową zegar śmierci? Ta… odliczało się zgon za dzieciaka. Zegar śmierci był o tyle lepszy, że podawał jeszcze możliwe przyczyny zgonu.

Podsumowując, jak dla mnie film, zbędny. Kto chce zerknąć jego wola, ale jak na mój gust strata baterii.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:5

Klimat:5

Napięcie:5

Zabawa:4

Zaskoczenie:4

Walory techniczne:6

Aktorstwo:6

Oryginalność:3

To coś:4

43/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.