Vampire movies

Little bites/ Kąski (2024)

Mindy samotnie wychowuje swoją córeczkę Alice. Jej dom zamieszkuje jednak ktoś jeszcze, demoniczna istota imieniem Agyar, która wciąż domaga się krwi. Jeśli Mindy zaniecha karmienia Agyar zabierze się za jej córeczkę. Co więc począć? Mindy kawałek po kawałku pozwala się zjadać demonowi.

„Little bites” to trzeci film artysty znanego pod pseudonimem Spider One. Prywatnie – brat Roba Zombie’go, a że więzy krwi zobowiązują to już możecie się domyślać jakiej estetyki należy się tu spodziewać. Delikatnie nie będzie.

Produkcję można traktować jako film wampiryczny, bo też tej postaci najbliżej do naszego antybohatera. Jego pochodzenia nie znamy, w strefie domysłu pozostaje również to jak znalazł się w domu Mindy i skąd wzięła się ta pasożytnicza relacja. Mindy wie, że musi być mu posłuszna i zdaje się nie podważać tego faktu. Najwyżej może negocjować: może dziś noga zamiast ręki? Nieee, wolę rękę – upiera się potwór, a ona mu ulega, bo strach o życie córki jest silniejszy.

Film ma bardzo gęsty klimat, uderza w ponure tony, dominuje tu ciemność a powietrze jest morowe. Wszelkie dyskusje i negocjacje są skazane na porażkę, ale Mindy się nie poddaje i te jej uparte próby pchają fabułę naprzód. Z drugiej strony mamy świat zewnętrzny od którego Mindy jest oddzielona, ścianą domu, zamkniętymi drzwiami i słuchawką telefonu. Na progu stoi pracownica opieki społecznej zatroskana o dobo małoletniej, a w słuchawce pobrzmiewa oskarżycielski głos matki, która mówi Mindy, że ta nie chce należycie zająć się córką. I fakt, jak się nią zająć kiedy ma demona do wykarmienia na głowie?

Dla mnie ta produkcja mimo całego horrorowego vibe’u, oddanego w estetyce, czy wreszcie charakterystyce antybohatera jest metaforą uwięzienia w uzależnieniu. Taka interpretacja stale pobrzmiewała mi z tyłu głowy w trakcie seansu i złapałam się na tym, że każde słowo jakie wypowiadał Agyar traktowałam jak wypowiedź, męża/partnera bohaterki. I grało. I pasowało. A może to nie mąż/partner a narkotyczny głód? Później pojawiła się inna myśl, że to wcale nie musi być partner, ani dobry drag? Może to … dziecko? I tu nastąpiła następna fala domysłów i silne skojarzenie z „Babadookiem”.

Ciekawa propozycja, moim zdaniem, ale raczej nie skierowana w stronę mas, bo z mainstreamowego punktu widzenia jest średnio atrakcyjny.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa: 6

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś:7

61/100

W skali brutalności: 2/10

My Heart Can’t Beat Unless You Tell It To/ Moje serce bije tylko gdy mu każesz (2021)

Dorosłe już rodzeństwo Dwight i Jessie opiekują się swoim bratem Thomasem, który z powodu przewlekłej choroby nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować. Jego przypadłość jest o tyle niecodzienna, że generuje konieczność dostarczania do organizmu świeżej, ludzkiej krwi. Thomas nie jest w stanie sam jej sobie zorganizować to też ten przykry obowiązek przypada w udziale starszemu bratu. Tak więc z zapadnięciem zmroku Dwight wsiada do swojego chevroleta i rusza na łowy.

„Moje serce bije tylko gdy mu każesz” jest produkcją, o której dużo się mówi w kontekście nowej fali horroru. Mamy tu do czynienia z reżyserskim debiutem Jonathana Cuartasa, w którym twórca rozprawia się z mitem silnego i drapieżnego wampira. Thomas nie jest piękną, nieśmiertelną istotą, ledwo potrafi ustać na własnych nogach i jego przetrwanie jest zależne od wsparcia rodziny. Jessie, siostra Thomasa weszła w rolę matki kwoki, która roztacza całodobową opiekę nad Thomasem i nie cofnie się przed niczym by zadbać o jego dobrostan, a koniec życia Thomasa byłby końcem jej świata. Czuje się za niego odpowiedzialna w takim stopniu, że wystarczy jedno jej spojrzenie by Dwight czuł się winny, że niewystarczająco się stara, nie wystarczająco poświęca dla brata. Czyżbyśmy mieli do czynienia ze sławetnym urokiem wampira? A może to tylko toksyna relacji międzyludzkich i patologia zależności? Miłość, która wymusza największe poświecenie?

Dwight jest postacią tragiczną. Stoi w rozkroku między poczuciem obowiązku i lojalności wobec rodziny, a własnym sumieniem, które zdaje się krzyczeć: nie chcę więcej tego robić! Nie chcę zabijać! Mężczyzna marzy o normalności, którą odnajduje w spotkaniach z miejscową prostytutką. Nie chodzi o sam akt, a o rozmowę z drugim człowiekiem o swoich uczuciach, potrzebach, marzeniach.

Cicha rozpacz Dwighta wybrzmiewa tym bardziej, że znalazł się on w pętli bez wyjścia. Ludzka krew nie poprawia kondycji jego brata, jedynie podtrzymuje funkcje życiowe. Czy wobec tego warto? Czy ta wegetacja jest warta kolejnych istnień? Jedną z ciekawszych scen jest jego rozmowa z bezdomnym, który cieszy się na widok domu do którego został przywieziony przez Dwighta. Na jego radosne zdziwienie na widok domu, Dwigt odpowiada: „Był nim”, sugerując, że jego dom już nie jest domem. To wiele mówiąca perspektywa. Takich komunikatów rzuconych przyciszonym tonem, scen codzienności, które aż krzyczą: jesteś w pułapce! jest znacznie więcej. Rachunek jaki zapłacić Dwight za rodzinne więzi wciąż rośnie.

Tak, mamy tu sceny śmierci, mamy ekspozycje misek z krwią, ale nie zostały one zainscenizowane w taki sposób w jaki zwykło odbywać się to w filmie grozy. To film, w którym teoretycznie niewiele się dzieje, ale przez to każdy mocniejszy akcent wybrzmiewa ze zdwojoną siłą. Cała ekspozycja planu rozegrana jest tak by wzbudzić w widzu wrażenie ucisku, jakby znalazł się w za ciasnym pomieszczeniu. Może to w sumie nawet nie jest horror o wampiryzmie? Jest to film o przewlekłej chorobie, która skazuje całą rodzinę na społeczną i emocjonalną banicję. Na brak nadziei, na krańcowe współuzależnienie i opresyjność relacji. Na finalną tragedię.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:8

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Oryginalność: 7

To coś:7

65/100

W skali brutalności: 2/10