Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

Gniot

„Jak się śmiać”

Puchatek: Krew i miód (2023)

Dzieciństwo Krzysia spędzone z przyjaciółmi ze Stumilowego Lasu minęło bezpowrotnie gdy wyjechał na studia. Teraz wraca tam wraz ze swoją narzeczoną, Mary by udowodnić jej że Kubuś Puchatek i Prosiaczek nie byli projekcją jego wyobraźni. Na miejscu owszem zastają wspomnianych starych przyjaciół Krzysia, ale nie są już oni tymi sami, sympatycznymi zwierzątkami.

Rhys Frake-Waterfield twórca takich produkcji jak „Mordercza choinka” korzystając z faktu, że prawa do słynnego Kubusia Puchatka zdążyły wygasnąć i teraz trzeba zapłacić zdecydowanie mniej za użyczenie sobie od Disneya kultowych postaci z bajki postanowił spreparować retelling opowieści o Kubusiu, coś na zasadzie sequela, dalszych losów Krzysia i jego przyjaciół, ale w konwencji horroru.

Można by pomyśleć – świetny pomysł! Tyle można ugrać, tak się można zabawić. Można pójść w psychopatologię i ukazać sympatycznych bohaterów jako reprezentantów psychicznych zaburzeń, albo z Krzysia zrobić oszalałego schizofrenika w przebraniu maskotki mordującego dzieci pośród leśnej głuszy. Można dzięki CGI wcielić animowane postaci do filmowego planu z udziałem normalnych aktorów. Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie ten efekt w „Kosmicznym meczu” robił dość creepy wrażenie, a jakby to jeszcze sprytnie podkręcić byłoby na prawdę nieźle. Można by zrobić z tego klasyczny animal attack z dzikiem zamiast Prosiaczka, z niedźwiedziem zamiast Puchatka… Można zrobić tego czarną komedię z pomyłkami skutkującymi gęsto ścielącym się trupem. No dużo można było.

Zamiast tego twórca postawił na najbardziej prostacki pomysł i zaserwował widzom kolejną opowieść o dwóch wykolejeńcach w zwierzęcych maskach. Tanio. Pretekstem do rozpoczęcia ich morderczej krucjaty ma tu być żal do niegdysiejszego przyjaciela, Krzysia i morderczy pakt zawarty pomiędzy Puchatkiem, a Prosiaczkiem nad tym co zostało po zjedzonym przez nich Kłapouchym. 

Scenariusz nie zadaje sobie trudu wyeksploatowania potencjału postaci tyłowej, ani towarzyszącego mu Prosiaczka. Obydwaj wyglądają i zachowują się jak typowi wiejscy sodomici z lasów zachodniej Wirginii, farmy w Teksasie, czy pustyni Nowego Meksyku. Chodzą i zabijają, bez wysiłku i bez pomysłu. Zwykle milczą, bo ciężko mówić w maskach. Jedynym odwołaniem do oryginału, jeśli chodzi o kreacje postaci, jest kapiący z maski Kubusia miód – uzasadnienia tego zjawiska brak. Nie wykorzystano motywu lękliwości oryginalnego prosiaczka, ani kompulsywnego obżarstwa Puchatka. A  można by zrobić z tego coś fajnego. Można, ale po co? Tygryska w ogóle nie ma, widać u chińczyka nie było odpowiedniej maski.

Postaci ofiar, zarówno Krzysia jak i bandy przypadkowych dziewczyn, które urządzają sobie wypad do domku w Stumilowym Lesie zostały pozbawione wyraźniejszych cech osobniczych. Coś tam pokazano w zarysie, ale raz że tylko półgębkiem i bez żadnej konsekwencji w postaci dalszego przebiegu wydarzeń, dwa że schematycznie i w sposób zupełnie nie wart odnotowania w pamięci. Nawet jak na protagonistów slashera wyglądają tu raczej na ich ubogich statystujących krewnych z Sosnowca. Dialogi jakie między sobą toczą nie odstają od ogólnego poziomu całego przedsięwzięcia.

To co najbardziej przebija z tego filmu to lenistwo twórców. Nie mówię nawet o lenistwie intelektualnym przy powstawaniu scenariusza, ale o lenistwie we wcielaniu go w życie. Technicznie film leży i kwiczy. Złe jest tu absolutnie wszystko, począwszy od warsztatu aktorskiego, po zabiegi operatorskie i montaż. Nawet muzyka podłożona jest od radajca i nijak nie pasuje do tego co obserwujemy na ekranie. Sceny śmierci są banalne, trącą taniochą i tandetą. Nawet  jump scary, najprostszy horrorowy chwyt tu nie wyglądają tak jak powinny i nie przynoszą spodziewanego efektu. Jest źle. Ani się nie pośmiałam, ani się nie pobałam. Gorzej może być już tylko przy zapowiadanej kontynuacji – a, że będzie to już pewne bo nie może być inaczej gdy film za 100 tysiaków zarobił już cztery bańki. Strach się bać.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 2

Klimat:3

Napięcie:3

Zabawa:2

Zaskoczenie:2

Walory techniczne:3

Aktorstwo:3

Oryginalność: 3

To coś:1

23/100

W skali brutalności: 2/10

Dziękuję dystrybutorowi Monolith Films

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Francuski rekin w Wietnamie

The Requin/ Rekin (2020)

Jaelyn i Kyle udają się na romantyczną wycieczkę do Wietnamu gdzie w bungalowie przy rajskiej plaży mają leczyć traumę utraty dziecka. Podczas kolejnej nocy spędzonej w tych pięknych okolicznościach przyrody nadciąga tropikalna burza, która porywa ich domek i niesie go na wzburzonych fala z dala od lądu. Para musi przetrwać na tej nietypowej tratwie mając coraz mniej nadziei na ratunek.

Ten film to arcydzieło kina klasy B jakiego ze świecą szukać. Żadne słowa nie są wstanie określić mojego szoku i niedowierzania. Dawno nie widziałam tak spierdolonego CGI, tak absurdalnego scenariusza i tak chujowego warsztatu w wykonaniu popularnych i doświadczonych aktorów (Alicia Silverstone, James Tupper). W czasie seansu miałam taką myśl, że Alicia i James zostali uprowadzeni spod jakiegoś hollywoodzkiego studia, odurzeni i wywiezieni do Wietnamu w workach jutowych na głowach, grali za cebrzyk słonej wody i porcję ryżu, każdy z obsady przeszedł udar słoneczny. Reżyser jebał prądem bez litości całą ekipę, a najbardziej gościa od efektów specjalnych, który po przerobieniu 1/3 filmu stracił wzrok, słuch i do końca życia będzie odżywiał się przez słomkę. Budżet opiewający na osiem milionów w całości został przewalony na mefedron.

Bawiłam się wyśmienicie, jednocześnie cierpiąc i pogrążając się w otchłani szaleństwa. Próbowałam coś odczytać z mimiki Alicii Silverstone, ale jej twarz wyrażała jedynie cierpienie większe od mojego. Wykrzywiała się we wszystkie cztery strony świata, jakby chciała udowodnić, że ona to botoksu nie, nie bacząc na adekwatność doboru ekspresji o sytuacji. Rozbiegane spojrzenie poszukiwało obiecanej miski ryżu.

Sytuację naszej party śledziłam z zaangażowaniem, bo co i rusz to kolejna wtopa na horyzoncie. Wszystko (za wyjątkiem twarzy Aliici) zostało wygenerowane komputerowo, dźwięk nie był w stanie znaleźć porozumienia z obrazem. Program do obróbki technicznej znaleziono na dyskietce wyłowionej ze ścieku kanalizacyjnego pod domem operatora.

Jeśli myślcie, że fabuła filmu ogranicza się do powolnego dryfowania, to jesteście w błędzie, bo bohaterzy znajdą rewelacyjny sposób na wydostanie się z tratwy, co jednak nie będzie miało nic wspólnego z uratowaniem się. Wkrótce nadciągnie też tytułowy antybohater, który swoją aparycją zachwyci wszystkich fanów „The Sims 2”. Nazwany z francuska co prawdopodobnie wskazuje, że jest on obywatelem świata. Pojedynek z tym tworem będzie tak emocjonujący, że łzy zaleją Wam oczy. Pragnienie utraty wzroku i słuchu będzie coraz silniejsze, ale musicie to przetrwać, bo chcecie zobaczyć finał.

Seans z tym filmem był przeżyciem tak niezwykłym, że można je porównać tylko do wyjebania na jednym wdechu tubki butaprenu.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:3

Klimat:2

Napięcie:5

Zaskoczenie: 3

Zabawa:10

Walory techniczne:1

Aktorstwo: 1

Oryginalność: 2

To coś: 3

31/100

W skali brutalności: 2/10

 

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Płonące kobiety

Demon Eye (2019)

Młoda fotograf, Sadie przyjeżdża ze Stanów do Walii. Wprowadza się do odziedziczonego po ojcu domu i podejmuje pracę w lokalnej gazecie, w której przed śmiercią pracował jej tata. Jej pierwsze zlecenie dotyczy miejscowej legendy o demonicznej postaci 'płonącej kobiety’. Sadie do spółki z dziennikarzem Dan’em zagłębia się w sprawę jednak nikt poza nią samą zdaje się nie wierzyć w autentyczność klątwy spalonej czarownicy.

Zdarzyło Wam się obejrzeć film, który był totalnym paździerzem, a mimo to w czasie seansu bawiliście się doskonale? Taki paradoks spotkał mnie w przypadku „Demon eye”. Film spokojnie można nazwać gniotem. Wszystko się tu nie udało, a amatorskość przedsięwzięcia bije po oczach bez litości, a mimo tego obejrzałam go do końca i rżałam z uciechy. Może mi już padło na głowę z powodu tej posranej sytuacji na świecie?

Fabułą filmu skupia się na wyjątkowo drażniącej postaci Sadie. Dziewczę to, zakompleksione niemożebnie, za to obdarzone tupetem za punkt honoru stawia sobie zrażenie do siebie całego otoczenia. Jej zachowania są tak przejaskrawione, że ten efekt można było osiągnąć tylko dzięki połączeniu wyjątkowo słabego warsztatu aktorskiego i kompletnego braku reżyserskiego przewodnictwa nad bohaterką. Podobnie spawa wygląda z resztą filmowych postaci, więc można tylko pozazdrościć odtwórcy roli taty-samobójcy, że zszedł ze sceny tak szybko.

Historia, jednoznacznie nacechowana paranormalnie opiera się na dobrze znanym schemacie powstałym z połączenia wątku tragicznej historii z przeszłości- spalenie kobiety na stosie – z współcześnie pojmowanym motywem klątwy.

Jak nie trudno się domyślić w sprawę naszyjnika zwanego demonicznym okiem niefortunnie wplątał się ojciec Sadie. Córka przejmując po nim schedę pcha się w objęcia przekleństwa z swadą i animuszem. Pojawia się bardzo przaśnie wyrysowany wątek jej problemów osobistych, które czynią ją łatwym celem dla całego szeregu nadnaturalnych oddziaływań.

Te bezapelacyjnie stały się przyczyną mojej uciechy w czasie seansu. Po taniości zmajstrowane zdjęcia i efekty, które mimo rażących braków w budżecie starano się przeforsować tworzą całość, na którą można patrzeć z podziwem. Z podziwem, że reżyser nie spalił się ze wstydu razem ze swoją czarownicą. Dialogi poziom level 'Durne sprawy’ i kompletna olewka związków przyczynowo skutkowych. Weźmy scenę w domu Sadie, kiedy to Dan został u niej na noc.

Młodzi bohaterzy zgodnie stwierdzają, że z ich wspólnej pracy nad artykułem nic nie będzie, bo wysiadł prąd. Czym prędzej udają się więc do sypialni, gdzie tadam, palą się lampki. Cudów i dziwów, kompletnie zignorowanych zarówno na poziomie scenariusza jak i z chwilą jego realizacji na planie, których nikt nie wyłapał jest więcej i znowu mamy się z czego pośmiać.

Nie uświadczycie tu kina, które dobija do choćby średniego poziomu. „Demon eye” może za to robić za film modelowy pt. jak nie kręcić filmów grozy.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:3

Klimat:3

Napięcie:3

Zabawa:7

Zaskoczenie:2

Walory techniczne:3

Aktorstwo:2

Oryginalność:3

To coś:1

28/100

W sakli brutalności: 1/10

Zła June

June (2015)

Dziewięcioletnia June trafia do rodziny zastępczej w osobach pary średnio zaangażowanej w wychowanie własnych, a co dopiero cudzych dzieci. Opiekun socjalny dziewczynki obiecuje jej, że wkrótce znajdzie dla niej lepszy dom, jednak w przypadku dziewczynki żadne miejsce nie jest bezpieczne. Największym zagrożeniem dla June jest bowiem ona sama, a raczej drzemiące w niej mroczne alter ego.

Oto kolejny już w ostatnim czasie film z cyklu: nie wiem po co to oglądałam. Serio, mam ostatnio jakiegoś pecha i każdy odpalony horror okazuje się rozczarowaniem – dodam, że jest to raczej delikatnie ujęte 😉 A później dziw, że na blogu coraz więcej recenzji książek, a coraz mniej filmów, ale co ja Wam mogę o tego typu produkcji napisać?

Obraz stworzony przez debiutanta, który – nie zanosi się by kontynuował pracę twórczą. Może to i lepiej.

W „June” zabrakło wszystkiego, włącznie z dobrym pomysłem na fabułę. Bo co tu mamy? Ano mamy kolejną historię ocierającą się o paranormal horror, w którym głównym zjawiskiem paranormalnym jest osoba dziecka. Wątki religijne, dziwny kult, którego oblicze widzimy w migawkach i ich dążenia do… no, do tego do czego zwykle dążą tego typu wykolejeńcy.

Nasza mała bohaterka, June, to trochę takie Damien Thorn w sukience, albo Kingowska Carrie w miniaturze. W dziewczynce drzemie siła, nad którą nikt nie jest w stanie zapanować, włącznie z nią samą.

Takie dziecko z pewnością przyciągnęłoby uwagę i na to z pewnością liczył pomysłodawca ino problem w tym, że ktoś jeszcze wpadł na taki pomysł… około kilkunastu ktosiów… Tak więc, nie mamy tu nic nowatorskiego, a propozycja podania tego wyjałowionego już do gruntu zamysłu nie nadrabia wykonaniem.

W zasadzie jedynym światełkiem w tunelu jest tu mała odtwórczyni tytułowej roli. Dziecko serio gra nieźle, a swoją aparycją przypomina Elle Fanning i chyba to mnie zmyliło, żem po ten film sięgnęła. Mojego czasu spędzonego z tym filmem nikt mi nie odda, ale Wy jeszcze możecie go wykorzystać i zróbcie to darując sobie ten tytuł.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:4

Klimat:5

Napięcie:4

Zabawa:4

Zaskoczenie:4

Walory techniczne:5

Aktorstwo:6

Oryginalność:3

To coś:3

39/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Nie ma tu nic dobrego

Empty rooms / Puste pokoje (2010)

Maddie po odejściu od partnera kupuje dom za kusząco niską cenę. Wprowadza się do niego wraz ze swoim adopcyjnym synem i pragnie rozpocząć nowe życie. Nowy dom robi pierwsze złe wrażenie na chłopcu jednak Maddie zrzuca jego reakcje na karb autyzmu, na który cierpi chłopiec. Wkrótce sama zaczyna doświadczać dziwnych doznań, aż w końcu zła atmosfera domu przeradza się we frontalny atak.

Nie wiem co mnie podkusiło, żeby sięgnąć po ten film. Tytuł „Empty rooms” swoją prostotą robił dużo lepsze wrażenie niż kolejne 'egzorcyzmy’, 'opętania’, 'nawiedzenia’… 'takiego a takiego’ w domu 'takim a takim’. Niestety wszelkie dobro związane z tą produkcją kończy się na tytule. Dodatkowo film jest tak zły, że najwyraźniej zakończył dalsze próby debiutującego reżysera, działania w tejże roli, bo po „Empty rooms” nie wypuścił już nic więcej.

Oczywiście jest to kolejny film o nawiedzonym domu z lekką nutką paranoi, co też jest częstym wątkiem. W tym wszystkim scenariusz nie jest może najgorszy, bo nie można mu zarzuć braku konsekwencji, jakiejś rażącej głupoty czy tego typu spraw. Jest do bólu prosto, ale to jest do przeżycia. Niestety mankamenty realizacyjne to już inna para kaloszy. Aktorstwo lekko powyżej dna, zaś technologia kręcenia – od obrazu po dźwięk – puka o dno od spodu…

Wprost ciężko na to patrzeć i tego słuchać. Zupełna amatorka, brak polotu, brak podstawowych umiejętności i możliwości technicznych. „Empty rooms” nie ma w sobie nawet najmniejszego pierwiastka, który mogłabym pochwalić, więc nie pozostaje mi nic innego jak odwieźć Was od pomysłu seansu z nim. Ratuj się kto może.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:4

Klimat:4

Napięcie:3

Zabawa:4

Zaskoczenie:3

Walory techniczne:1

Aktorstwo:3

Oryginalność:2

To coś:1

24/100

W skali brutalności: 1/10

Nunnica

The Nun/ Zakonnica (2018)

zakonnica

Lata ’50. W starym zakonie na Rumuńskiej prowincji dochodzi do samobójczej śmierci jednej z sióstr. Celem zbadania sprawy na miejsce zdarzenia przybywa watykański wysłannik ojciec Burke. Przybywa on w asyście nowicjuszki, Irene. Szybko okazuje się, że problemem zakonu nie jest depresyjny wystrój, który pchnął zakonnice na linę, a demoniczna postać starająca się obrzydzić życie mniszkom.

Jeśli Wam powiem, że wcale nie chciałam oglądać tego filmu i zrobiłam to tylko dla recenzji, to docenicie moją ofiarę? 😉

Tak, słyszałam, że film „nie jest taki zły”, ale wcale mnie to nie przekonało i słusznie, bo jest taki zły. Jeśli  „Krucyfiks„, horror z  nieco podobnymi założeniami fabularnymi był słaby to w takim razie ten jest fchuj słaby.

zakonnica

Nie znalazłam w nim żadnej zalety i poddaje w wątpliwość sens jego powstania. Oczywiście rozumiem intencje. Po premierze drugiej części „Obecności” postać upiornej Zakonnicy zwróciła uwagę większości widzów. Toteż postanowiono poświęcić jej całą osobną produkcję, jak to stało się w przypadku nawiedzonej lalki, Annabelle po premierze pierwszej części „Obecności„. Efekt w obydwu przypadkach jest podobny.

Fabularnie film oferuje głównie nudę. Wszytko opiera się na bardzo topornych wątkach z rodzaju tych, które znają już wszyscy i chyba wszyscy mają już dość. Do tego mało ciekawi bohaterzy, tak szablonowi i papierowi jak to tylko możliwe i zupełny brak pomysłu na antybohaterkę. Tytułowa zakonnica dużo i chętnie prezentuje swoje zakazane oblicze.

zakonnica

Niezwykle silne wsparcie technologii sprawia, że cały świat przedstawiony w filmie odbieramy jako jakiś sztucznie wygenerowany twór pozbawiony realizmu. Jeśli w fabule pojawia się jakaś dziura, naprędce jest łatana przy pomocy pierwszego lepszego nielogicznego zagrania. Ciężko tu o jakiś ciąg przyczynowo skutkowy, który pozwoliłby mi logicznie streścić szczególnie drugą część obrazu. Dzieją się tu cuda i dziwy jakich nie powstydziliby się twórcy Indiany Jonesa.

zakonnica

Jest efektownie, głośno i w założeniu powinno być też strasznie. Niestety gdzieś została przekroczona granica między grozą a groteską. Rozliczne emanacje złej zakonnicy odarły ją ze wszelkich posiadanych tajemnic, więc jeśli celem produkcji było oswojenie widza z bodaj najstraszniejszym bohaterem „Obcności 2” to spisali się na medal. „Zakonnica” to poważny kandydat na najgorszy horror roku.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:4

Klimat:5

Napięcie:4

Zabawa:3

Zaskoczenie:3

Walory techniczne:5

Aktorstwo:6

Oryginalność:3

To coś:3

37/100

W skali brutalności:1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.