Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

polskie horrory

Show must go on

MIŁO. (2025)

Grupa muzyków próbuje wrócić do grania po śmierci jednego z członków ich składu. Stracili nie tylko osobę odpowiedzialną za większość aranżacji, ale też brata i przyjaciela. Jakub próbuje dalej grać, a Róża próbuje dalej śpiewać, ale nie jest to proste, zwłaszcza że mężczyzna zaczyna widzieć i odczuwać obecność zmarłego tragicznie Maksa.

Co powiecie na horror muzyczny? Tego jeszcze nie grali;)

Mateusz Motyka absolwent Warszawskiej Szkoły Filmowej – być może nadzieja polskiego horroru – nakręcił w krótkim metrażu opowieść o stracie, winie i szaleństwie. Opatrzył to melancholijną muzyką zespołu Dwaka, która koresponduje ze scenariuszem i w mojej ocenie pokazał, że kino artystyczne nie musi być mało czytelne dla mas.

Zdjęcia w szarych tonacjach, z lekko metalicznym vibem prosektorium kojarzą się ze stanem zamrożenia – właśnie stało się coś tak strasznego, że świat zastygł w bezruchu. Odpowiedzialny za zdjęcia Mateusz Klimek eksperymentuje z obrazem, raz koncentrując uwagę na dużych zbliżeniach, raz budując napięcie w scenach z długimi ujęciami. Muzyce poświecono tu naprawdę dużo czasu i dla jednych będzie to wada dla innych zaleta, ale to właśnie wokół dźwięków zbudowana jest historia.

Emanacje/halucynacje narastają stopniowo, aż Jaku nabiera przekonania, że musi grać bez przerwy, bo właśnie tego oczekuje od niego brat jego ukochanej Róży, Maks. Sceny grozy tworzą bardzo intymną atmosferę, oddzielają doświadczającego ich bohatera od świata zewnętrznego i robię to naprawdę mocne wrażenie. Nikt tu nie szaleje z efektami – tu Was uspokoję – jest intensywnie, ale i subtelnie.

I tak, moi drodzy, mamy fabułę, która dokądś zmierza i nie jest tylko strumieniem świadomości – dowiemy się co wydarzyło się, zanim nieszczęsny Maks zginął i dlaczego Jakub nie jest w stanie uwolnić się z tego dziwnego opętania. Widzę tu potencjał. Na chwilę obecną film można oglądać na festiwalach, między innymi wyświetlano go na sierpniowym Octopusie. Pojawi się też na jesiennych trasach, więc miejcie oczy i uszy otwarte.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 7

Klimat:8

Napięcie:7

Zabawa:7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

Oryginalność:7

To coś:8

67/100

W skali brutalności:1/10

Ludzie jak grzyby

Grzyby (2023)

Bezimienna staruszka spaceruje po lesie zbierając z runa jego dary. Tu jagoda, tu grzybek. Sielankowe otoczenie i zupełny spokój. Nieoczekiwanie na swojej drodze napotyka parę młodych ludzi śpiących w gęstej trawie. Kiedy chce się oddalić, Ci ją zatrzymują prosząc o pomoc. Obydwoje ubrani są w stroje z epoki, cokolwiek niepraktyczne na wędrówki po lesie. On Książę, ona Księżniczka. Młodzi tłumaczą, że ich położenie o efekt żartu sprawionego przez grupę przyjaciół. Staruszka choć nieufna w końcu oferuje im pomoc.

Miałam wielką ochotę na ten film, czułam w kościach, że będzie to coś ciekawego i nie pomyliłam się, choć na odkrycie na czym zasadza się jego zamysł musiałam poczekać aż do finału. Wtedy następuje wielkie BAM. O zakończeniu nie powiem Wam zupełnie nic, bo położyło to całą intrygę.

Twórca, Paweł Borowski może nie ma imponującej filmografii, ale jego film „Zero” z 2009, który miałam okazję widzieć całkiem przypadł mi do gustu. „Grzyby” nie są ani filmem kręconym dzięki dużemu budżetowi, ani szczególnie promowanym, ale jak to bywa w przypadku szarych myszek, może w nich drzemać ryczący lew.

Niecodzienny spacer po lesie z dwójką młodych ludzi wyglądających jakby urwali się z jakiejś trupy teatralnej przyprawia starszą panią o zawrót głowy. Generalnie ni cholery nie wiadomo o co chodzi. Widoczne dla widza, jest to, że ta trójka nie darzy się zaufaniem, a każdy przebyty metr wspólnej drogi tylko tę nieufność pogłębia.

Nie wiemy nic o bohaterach, żadne nie zamierza się odsłonić. Rozmawiają ze sobą, ale te lakoniczne dialogi toczone głównie miedzy staruszką a Księciem niewiele nam mogą powiedzieć. Babcia ma za sobą jakieś niewesołe doświadczania co sugerują zarówno jej komentarze jak i zachowanie. Młodzi teoretycznie szukają pomocy, ale z drugiej strony ich zagrywki każą podejrzewać, że nie mają względem babci najlepszych intencji. Wiemy, że akcja toczy się na południu polski, ale w jakich czasach? Czy wyświetlany na ekranie symbol zasięgu Wi-Fi ma być dla nas sygnałem, że mówimy o czasach współczesnych, a może o zupełnie 'inne kręgi’ tu chodzi.?

Aktorsko film wypada dobrze i tu kreacja starszej Pani robi największą robotę, realizacja w  stylu kina niezależnego, bez zaawansowanych wybiegów i kombinacji, tylko troje ludzi i las. Można się tu doszukiwać symboli i metafor, ale nabiorą one sensu dopiero gdy poznacie główną zagadkę. Czy ta rekompensuje wszystkie niedostatki jakie można zarzucić narracji? I tak i nie, zależy kogo zapytać. Miłośnicy prostoty powinni być radzi, ale nie jestem przekonana, że obraz zbierze same pozytywne komentarze. Nie grzebałam w nich szczególnie, bo i nie bardzo jest w czym. O filmie, jak wspomniałam jest dość cicho w mainstreamie, więc najlepiej obadajcie temat sami.

Moja ocena;

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:6

Zaskoczenie:9

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność:7

To coś:6

62/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Zanim pójdę

Cisza nocna (2024)

Emerytowany aktor Lucjan trafia do domu spokojnej starości. W czasie jego krótkiego pobytu syn wraz z ciężarną żoną mają doglądać jego psa, Szekspira i przeprowadzić remont mieszkania. Starszy mężczyzna jest wyraźnie zagubiony i nie czuje się dobrze pośród innych seniorów. Wydaje mu się, że to zdecydowanie nie jest miejsce dla niego. Krótko po przybyciu zaczynają go dręczyć złe sny, a powodów tego stanu rzeczy staruszek zaczyna szukać w piwnicy budynku.

Bartosz Kowalski, który desperacko chce coś zdziałać na rzecz polskiego horroru, wciąż się nie poddaje i o dziwo wciąż ktoś chce inwestować w ten wzgardzony w naszym kraju filmowy gatunek. Zastanawiam się na jak długo starczy mu zapału, zaś w duchu trzymam kciuki by udało mu się wypuścić coś, co odczaruje złą passę polskiej grozy.

Będąc brutalnie szczerą powiem, że jego dotychczasowe filmowe dokonania nie wzbudziły mojej aprobaty, drugiej części „W lesie dziś nie zaśnie nikt” nawet nie oglądałam, zniechęcona jedynką. Z „Ostatnią wieczerzą” było nieco lepiej, ale naprawdę: nieco. Natomiast „Ciszę nocną” obejrzałam z pewnym zainteresowaniem. Przyznaję, że nie wiedziałam czyj to film i dopiero przymierzając się do napisania o nim załapałam, że to nasz wytrwały Kowalski.

„Cisza nocna” jest bardziej smutna niż straszna. Historia w nim zawarta może skojarzyć się z takimi obrazami jak „Jeszcze nie wieczór”, czy „Pora umierać”. Akcja zogniskowana zostaje wokół postaci Lucjana, emerytowanego aktora, który zostaje wysłany do domu spokojnej starości przez swojego jedynaka. Syn solennie obiecuje, że to rozwiązanie tymczasowe, na okres remontu – coby nikt nie obił starego mebla w postaci ojca – ale do Lucjana dość szybko dociera, że miejsce starych mebli jest w piwnicy i nikt nie będzie się po nie fatygował, gdy remont dobiegnie końca. Powoli godzi się ze swoim losem mając w perspektywie rychłe spotkanie z martwą żoną. Przekonanie o nadchodzącej śmierci dodatkowo podbijają niepokojące zwidy, nocne mary, przewidzenia, halucynacje, omamy… jak zwał tak zwał. W podziemiach budynku, w którym mieści się dom starców odkrywa potwora (?) Czym jest owe coś, zależy od tego jaka interpretację całego filmu przyjmiecie. Faktem jest, że efekty są raczej biedne, więc szczęśliwe się składa, że emanacjami rzucano oszczędnie.

Co do interpretacji to nie mamy tu do czynienia z jasnym przesłaniem, konkretną wymową. Sporo tu metafor, a i narracja nie jest doskonała. Być może to kwestia cięć jakich dokonano na filmowej taśmie – film skrócono o jakieś 40 minut – co mogło przyczynić się do tego, że nie wszystko jest jasne. Na pewno jest o czym podyskutować i to jest fajne. Z głównych zalet filmu na pewno warto zwrócić uwagę na kreację głównego bohatera – ostatnia rola Macieja Damięckiego. Szczypta cynizmu i ogromne zagubienie malujące się na twarzy. Dramat postaci jest bardzo odczuwalny, szczególnie w scenach ze zmarłą żoną. Podobała mi się również scenografia – nie wymalowano tu obrazu miejsca jak z horroru – wielkiego gmachu o pustych korytarzach, raczej secesyjnie urządzony przytulny pensjonacik o zagraconych wnętrzach. Wydaje się zawieszony gdzieś poza czasem, w nieokreślonej epoce.

Jako horror w mainstreamowym rozumieniu sprawdza się średnio, ale nie można mu odmówić, że w okolicach grozy pozostaje i nie z uwagi na komputerowe wygibasy w piwnicy, a ze względu na bardzo określoną groźbę, która się nad nim unosi, groźbę, albo raczej obietnicę:  śmierci.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 6

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:6

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:6

Aktorstwo: 8

Oryginalność: 6

To coś:7

58/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Egzorcysta po polsku

Ostatnia wieczerza (2022)

Polska Rzeczpospolita Ludowa, rok 1987. Do położonego na Dolnym Śląsku klasztoru przybywa młody ksiądz, Marek w rzeczywistości będący milicjantem działającym pod przykrywką. Jego zadaniem jest zlustrowanie środowiska duchownych, którzy mogą posiadać pewną wiedzę na temat zaginięć młodych kobiet w okolicy. Marek ku swojemu zaskoczeniu nie trafia do zwykłego klasztoru, sam przeor nazywa to miejsce sanatorium dla opętanych, więc już wkrótce zostanie świadkiem i uczestnikiem szeregu cokolwiek niecodziennych wydarzeń.

Jak wiecie jestem wielką fanką rodzimego kina grozy, bardziej tego z czasów PRL niż współczesnego, nie mniej jednak doceniam twórców, którzy nawet teraz zapędzają się w grozowe rewiry.

„Ostatnia wieczerza” wyskoczyła mi na Netflixie, dość nieoczekiwanie tak więc nie zdążyłam nabawić się żadnych uprzedzeń czy nadziei. Nie wiedziałam też, że jest to dzieło Bartosza Kowalskiego. Mogłabym powiedzieć, że 'akt własności’ ujrzałam w finale 😉 ale cóż, napisy początkowe uprzedziły ten fakt. Kowalski jest to, jak wiecie lub nie, twórcą „W lesie dziś nie zaśnie nikt”, którego geniusz the bestu sławiony tu i ówdzie nie zdołał mnie skutecznie oślepić. I nie to, że mam kij w doopie, bo „Wszyscy moi przyjaciele nie żyją” obejrzałam z uciechą, cóż, nie zaiskrzyło między nami. I już nie zaiskrzy jak podejrzewam.

„Ostatnia wieczerza” to horror religijny, kręcony niby całkiem na serio, jednak chyba Pan reżyser nie byłby sobą gdyby nie zaczął w pewnym momencie śmieszkować  i uskuteczniać autoparodię, ale na razie to zostawmy, żeby nie było ze przypierdalam się od progu.

Wejście mamy mocne, oto skan sceny z „Omena” odegrany na ziemi polskiej w gasnącym blasku księżyca. Ksiądz ze sztyletami, dziecię i… MO. Już wiemy, że szatan będzie tu z nami. Szybkie przejście do ’30 lat później’ i zaczyna się właściwa akcja. Młody ksiądz pojawia się na dziedzińcu klasztoru. Posępne gmaszysko patrzy na niego z góry, a jego sylwetka brodzi we mgle. Jeszcze szybki rzut oka kamery na dogasające karpy i czarne złowróżebne ptactwo. Klimacik jak u Rogera Cormana, skąpany w dobrze wkomponowanych dźwiękach muzyki. Twórcy należy się duża pochwała za taką oprawę, bo musicie wiedzieć, że film kręcono w prawdziwym klasztorze z XII wieku, dokładnie w opactwie Cystersów w Lubiążu. Praca kamery, ciemna posępna kolorystyka zdjęć nie pozostawiają złudzeń w jakim nastroju powinien pozostać widz. Bardzo to ładne wszystko, bardzo.

Ino treści zero. Fabuła filmu jest prosta jak konstrukcja cepa, oparta na ogranych schematach sprawdzonych przez hollywoodzkich twórców. Przez większość czasu obserwujemy bieganinę po klasztornych korytarzach. Napięcie jest zerowe, brakuje tu jakichkolwiek tąpnięć zdolnych zatrząść konstrukcją tego obrazu. Nie ma tu krztyny europejskiego vibe, tego naturalizmu i surowości. Ten film na poziomie narracji nie mówi o niczym, powtarza jedynie to co udało się zasłyszeć. Jedyną innowacją jest finalny 'plot twist’ że tak pozwolę sobie nazwać ten wybieg. Nie jest to jednak innowacja, którą odbieram pozytywnie, bo mam wrażenie, że twórcy znowu odpalił się tryb śmieszka. Ostatnie ujęcia – świetne, tylko znowu – to tylko ładne obrazy, za którymi nie stoi, mam wrażenie żadna treść.

Podsumowując – technicznie, bardzo spoko, nawet dialogi są słyszalne;), aktorsko przyzwoicie, ale scenariusz lipa.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:5

Klimat:7

Napięcie:4

Zaskoczenie:5

Zabawa:5

Walory techniczne:8

Aktorstwo:6

Oryginalność:5

To coś:5

51/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

W świecie Ren

Jestem REN (2019)

Renata jest matką nastoletniego Kamila i żoną Jana. Rodzina wiedzie spokojne życie w domu nad jeziorem, aż do chwili gdy pewnej nocy dochodzi do sytuacji w wyniku, której rodzina dopada kryzys. Aby rozwiązać problemy udają się do ośrodka terapeutycznego, tam Renata daje upust swoim obawom co tylko pogarsza ich wzajemne relacje.

Nie mam pojęcia jak się zabrać do pisania o tym filmie. Cokolwiek bym nie rzekła byłby to wprowadzenie w błąd potencjalnego widza, albo spoiler. Bardzo mi jednak zależy by nie uszedł on Waszej uwadze, więc, no, spróbujmy.

„Jestem Ren” to nasza rodzima produkcja niezależna na podstawie autorskiego pomysłu twórcy, a raczej twórczyni, Patrycji Ryczko. Reżyserka porywa się tu na kino sci-fi, które w naszym kraju praktycznie nie istnieje. Kino sci-fi bowiem kojarzy się z koniecznością użycia zaawansowanych technik wizualnych, bardzo kosztownych i wymagających doświadczenia. Nie mam pojęcia gdzie owo doświadczenie mieliby zebrać nasi twórcy obracając się po własnym dość jałowym polu. Skąd wziąć na to budżet?

Najwyraźniej Patrycja Ryczko miała głęboko w poważaniu te gatunkowe prawidła made in Hollywood i zrobiła film po swojemu. Owszem, mamy tu futurystyczny motyw nowych technologii, ale przedstawiony w taki sposób, że nie wymagał on użycia efektów, czy nawet szczególnej charakteryzacji. Film zresztą nie skupia się na wrażeniach wizualnych, nie takich w rozumieniu kina sci-fi, nie celuje w widowiskowość, jest wręcz bardzo przyziemny. Z resztą w miarę śledzenia rozwoju wydarzeń wersja rodem z science fiction nie będzie jedyną, nasuwającą się widzowi na myśl. Ba, myślę, że wielu z Was od początku będzie w stanie postrzegać tą historię w zupełnie innym wymiarze i to też jest duży plus tej produkcji. Techniczne, warsztatowe niedoróbki w mojej ocenie nie rzucają się bardzo w oczy. Cóż, kamera nie zawsze trafia tam gdzie powinna, a obsada ma słabszych przedstawicieli, ale nadal jest produkcja prezentująca pewien poziom, którego nie ma co się czepiać biorąc pod uwagę niszę z jakiej pochodzi.

Film jest krótki, bo liczy ledwie osiemdziesiąt minut i są to minuty w pełni zagospodarowane. Tworzą spójną, angażującą opowieść,z niegłupim przesłaniem. Opowieść o czymś, o ważnych społecznie problemach, co biorąc pod uwagę kolejne wydmuszki które filmowy namiętnie produkują – bo nie da się powiedzieć, że tworzą – to jest to zdecydowanie dobra moneta. Znacie moje podejście do polskiego kina, wiele jestem gotowa mu wybaczyć i gdy jest je za co docenić, doceniam w opór. Czy podzielicie moje zdane, nie wiem, ale zachęcam Was byście choć spróbowali.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:8

Klimat: 7

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:7

Aktorstwo:6

Oryginalność:6

To coś:7

61/100

W skali brutalności:1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Zostanę z Tobą

Stoję za Tobą aka Creeping Out (2019)

Jakub i Michał, kumple i współpracownicy w Poznańskim wydawnictwie rok rocznie udają się na wspólny wypad w Tatry. Mając już za sobą zdobycie najwyższych szczytów postanawiają zejść pod ziemię. Na miejsce najnowszej wprawy Michał wybiera kompleks podziemnych jaskiń. Minimalne przygotowanie okazuje się niewystarczające i młodzi mężczyźni wkrótce znajdą się w pułapce, z której cało wychodzi tylko jeden. Po wydostaniu się z jaskini Jakub walczy z traumą i prokuratorskim oskarżeniem o śmierć swojego przyjaciela. Prawda o zdarzeniu próbuje wyjść na powierzchnie.

Drodzy Parafianie, mam dziś dla Was prawdziwy rarytas. Polski horror niezależny nakręcony przez aspirującego filmowca Kubę Borunia. Reżyser, scenarzysta, aktor i montażysta w jednej osobie uprzejmie udostępnił mi możliwość zobaczenia swojego dzieła, dlatego dziś opowiem Wam o swoich wrażeniach.

Wszyscy wiemy w jakiej kondycji znajduje się polskie kino gatunkowe. Ostatni zryw pod tytułem „W lesie dziś nie zaśnie nikt”  w mojej ocenie nie miał większy szans na przechylenie szali na korzyść polskich twórców horroru. Zupełnie inne wrażenie pozostawił po sobie „Monument„, który podobnie jak „Stoję za tobą” jest produkcją niezależną. Nie powinniście więc być zdziwieni, że gorąco kibicuję takim twórcom.

„Stoję za tobą”, znowuż podobnie jak „Monument” gatunkowo oscyluje wokół grozy i kina psychologicznego. Można więc powiedzieć, że jest bardziej thrillerem aniżeli horrorem, ale silnie obecny w produkcji pierwiastek grozy każe mi poprzeć twórcę i nazwać „Stoję za Tobą” horrorem.

Kuba nakręcił swój film za 60 tysięcy z czego większość budżetu pochłonęły koszty wszelkiego rodzaju pozwoleń umożliwiających ekipie kręcenie na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Realizacja projektu zajęła twórcy 5 lat, a więc nie mamy tu do czynienia  ze spontaniczną decyzją, raczej z przykładem determinacji i wytrwałości. Więcej o okolicznościach powstania filmu dowiecie się niebawem;)

A więc do brzegu. Czy film mi się podobał? O tak, zdecydowanie i mówię to z pełną odpowiedzialnością mając w pamięci wszelkie niedociągnięcia i typowe błędy twórcy neofity.

Przede wszystkim mamy tu do czynienia z bardzo dobrym pomysłem. Nie powiem by tego typu zabiegu fabularnego nie użyto już pod równymi postaciami w wysokobudżetowych przedsięwzięciach, ale nie zmienia to faktu, że ogólny zamysł scenariusza jest przedni i to co powinno zaskakiwać zaskakuje. Absolutnie nie ma się pod tym względem do czego przyczepić. Sprawa została gruntownie przemyślana.

Walory horrorowe też stanowią mocny punkt fabuły. To co najbardziej mnie tu ujęło to pewnego rodzaju konsekwencja w straszeniu. Nie mamy tu tanich jump scarów z dupy, które funkcjonują bez uzasadnienia fabularnego. Co więcej sceny, które mają straszyć są bardzo sprawnie przeprowadzone z właściwie stopniowanym napięciem i serio, są skuteczne. Tu jako przykład podam najprostszą z nich. Sypialnia w domu Jakuba. Jego próba zaśnięcia w ciemności. Mozolne odliczanie ile sekund wytrzyma bez włączenia latarki. Czy sufit nadal będzie sufitem gdy zgaśnie światło? A może zmieni się w zimny strop jaskini. Proste, konkretne, skuteczne. Scen nastawionych na wzbudzenie grozy, które zrobiły na mnie dobre wrażenie jest więcej.

Warstwa techniczna jest na tyle dobra na ile pozwolił na to budżet, wyobraźnia i doświadczenie. Zdjęcia w 80% zadowalają, szczególnie ujęcia plenerowe. Piękne Tatry, klaustrofobiczne podziemia. Jest czym się cieszyć, jest czym straszyć.  Schody zaczynają się przy aktorstwie, ale i tu mam dla Was dobrą wiadomość, bo filmie pojawia się naturszczyk z ogromnym potencjałem. Michał Nowak, odtwórca roli, nie zgadniecie, Michała. Przypadkowy gość z dużym talentem. Jego gra jest swobodna i nawet gdy przychodzi mu partnerować komuś kto jest totalnym aktorskim drewnem- czyli 70% obsady – on sobie radzi, jest skoncentrowany na roli i błyszczy tu jak diament. Na całą resztę najchętniej spuściłabym zasłonę milczenia;)

Sprawy nie ułatwiają dialogi kojarzące się z treścią akademii na 11 listopada. Praktycznie zero mowy potocznej i jakaś dziwna spina. Bardziej doświadczona obsada byłaby w stanie nadać temu płynność, ale nie ekipa z łapanki, efekt przypomina konkurs recytatorski w trzeciej klasie podstawówki. Jest to typowa bolączka kina amatorskiego, albo na pół amatorskiego, sprawa jak najbardziej do wyrobienia. Głównym minusem i o tym muszę Was ostrzec jest fakt, że produkcja trwa trzy godziny. Za dużo tu niepotrzebnych wstawek, których usunięcie pomogłoby w zintensyfikowaniu pozytywnych wrażeń. Ale to znowu błąd początkującego twórcy, który jeszcze nie ma wyrobionej decyzyjności w zakresie właściwego akcentowania środka ciężkości, za to bardzo chce by nic widzowi nie umknęło.

Te wszystkie wady, o których musiała wspomnieć by być wobec Was uczciwa nie są w stanie popsuć pozytywnego odbioru. Na chwilę obecną film funkcjonuje na pokazach specjalnych, festiwalach, a w planach jest jego udostępnienie na platformie streamingowej. Wypatrujcie, śledźcie, kibicujcie. Make polish horror great again:)

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:8

Walory techniczne:6

Aktorstwo:4

Oryginalność:5

To coś:6

65/100

W skali brutalności: 1/10

Za możliwość obejrzenia filmu dziękuję twórcy, Jakubowi Boruniowi

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.