Bava mniej krwawy

Operazione paura/ Operacja strach (1966)

Koroner Paul Eswai przybywa do Transylwańskiej wioski w celu zbadania przyczyny śmierci młodej pokojówki z posiadłości Grapsów. Mimo sprzeciwu lokalnej społeczności sparaliżowanej strachem, doktor nie pozwala na szybki pochówek i z pomocą młodej asystentki, Moniki dokonuje autopsji.

Jej wynik jest zgodny z werdyktem miejscowego inspektora Krugera, kobieta popełniła samobójstwo, jednak Eswai w czasie operacji znajduje w ciele denatki coś dziwnego. Ktoś umieścił w jej sercu złotą monetę. Jak się okaże, ma to związek z lokalną legendą o mściwej duszy zamieszkującej posiadłość Baronowej Graps.

Nie jestem zbyt zaznajomiona z filmografią Bavy, ale rozpoznam jego filmy już od pierwszych ujęć, zazwyczaj bardzo bogatych w charakterystyczne sceny śmierci. Jego ofiary zawsze krzyczą o kilka tonów głośniej niż przeciętnie odbywa się to w kinie grozy, by w finale przejść do czegoś co nazywam agonalnymi westchnieniami. W taki też sposób rozpoczyna się „Operacja strach”.

Mimo typowych dla Bavy elementów realizacyjnych fabuła trochę zbiła mnie z tropu. Ze zdziwieniem muszę powiedzieć, że scenariusz filmu bliżej ma się do historii typowych dla Rogera Cormana ( skojarzył mi się z „Naiwidzonym pałacem), czy tworów wytwórni Hammer niż jego późniejszymi dokonaniami (np. „Krwawy obóz„).

Oczywiście dla mnie takie skojarzenia są jak najbardziej miłe, bo uwielbiam horrory, których akcja osadzona jest na przełomie XIX i XX wieku w starych pałacach, gdzieś w mało popularnych rejonach świata.

Fabuła filmu wpisuje się w schemat ghost story, jest więc dość prosta. Mamy małą wioskę, której mieszkańcy wierzą w nieszcząca siłę klątwy rzuconej zza grobu przez nieszczęśliwie zmarłą osobę. W tym przypadku możemy zobaczyć ducha małej dziewczynki, Melissy. Jej typ urody bardzo pasuje do pełnionej tu roli. Pojawia się niezbyt często, ale skutecznie;) Podrzuca potencjalnym ofiarom swoją zabawkę na przynętę, jak to czynią filmowe duszki po dziś dzień.

Pojawia się tu także postać sceptycznego wobec guseł lekarza, a także kobiety robiącej za lokalną szamankę. Ta dwójka będzie musiała zmierzyć się z solidnymi podwalinami legendy, rozwiązać tajemnicę nawiedzonego domu.

Fabularna prostota wcale tu nie przeszkadza, bo jakby dla kontrastu forma tej opowieści jest bardziej złożona. o ile filmy Cormana zawsze uważałam za dość teatralne, ze względu na odbiór kolorystyki, czy dopieszczanie scenografii, o tyle Bava idzie z tym jeszcze dalej. U Bravy noc jest ciemniejsza, mgła gęstsza, a przerażenie na twarzach ofiar żywsze.

Jak już gdzieś wspomniałam Bava pozwala aktorom na uderzenia w egzaltowane tony, toteż zalękniona dziewczyna będzie się wić w konwulsjach, a wbiciu noża w serce będzie towarzyszyć manieryczny upadek w akompaniamencie agonalnych westchnień. Nie wiem, czy takie rozwiązania spodobają się każdemu, ale ja to kupuje.

Moja ocena:

Straszność:5

Fabuła:7

Klimat:9

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:9

Aktorstwo:8

Oryginalność:6

To coś:7

70/100

W skali brutalności:1/10