Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

body horror

Dzikie zwierzę

Animale/ Zwierzę (2024)

Nejma, młoda kobieta, pracuje na farmie we  francuskiej prowincji Camargue opiekując się bykami i trenując do course camarguaise. Jest to dość popularny na południu Francji sport błędnie kojarzony z hiszpańską corridą.  Nejma trzyma się z lokalnymi farmerami i ich pracownikami walcząc o równe traktowanie. Chcąc dołączyć do ekipy zawodników raseteurs musi udowodnić, że jest równie silna, sprytna i odważna. Wkrótce temat course camarguaise schodzi na dalszy plan, bo w prowincji zaczyna dochodzić do brutalnych ataków na ludzi, a jako podejrzany zostaje wytypowany jeden z byków.

„Zwierzę” Emmy Benstan to kolejny kobiecy horror gatunkowo oscylujący wokół body horroru. Podobnie jak w przypadku „Substancji” środek ciężkości przesunięty jest na pierwiastek kobiecy i to on wytycza tor opowieści. Nejma jest młoda i zdeterminowana by zaznaczyć swoje miejsce w typowo męskim świecie. Chce ścierać się z innymi raseteurs na arenie, ale jest też wrażliwa i opiekuńcza wobec zwierząt. Jej pozycja jest raczej niepewna, ale Nejma nic sobie nie robi z kąśliwych uwag i wierzy w siebie.

Jej debiut w roli raseteurs kończy się fiaskiem, ona sama bierze udział w zakrapianej plenerowej imprezie z chłopakami z farmy, a wkrótce w Camargue zaczynają ginąć ludzie. Nejma fizycznie czuje się coraz dziwniej, a na swoim ciele dostrzega niepokojące zmiany. Mało tego jedno  ze zwierząt którymi się opiekuje zostaje wytypowane na sprawcę ataków na ludzi i tego wszystkiego jest dla Nejmy zwyczajnie za dużo.

Wcielającej się w jej rolę Oulayi Amamrze doskonale udaje się oddać dwoistość natury bohaterki, a później jej kryzys i rozpacz. Reżyserka i scenarzystka w jednej osobie nie przeszarżowała wątku małej społeczności której żyje dziewczyna, czasami do  tego dochodzi gdy w grę wchodzą wątki feministyczne. Tu nic nie odbywa się na siłę.

Motyw tajemniczych śmierci jest przedstawiony w taki sposób, że nie jest wcale oczywiste co tu się wydarzyło i dlaczego. Finalny plot twist przywodzi na myśl dobrze skonstruowany thriller, nie uderza w ton łzawego dramatu, to byłaby to droga najprostsza dla takiego fabularnego rozwiązania. Zamiast tego serwuje nam bardzo sugestywne sceny z pogranicza snu szaleńca, a to wszystko w body horrorowym sosie. Dla mnie ten finał był epicki i wstrząsający. Bardzo szanuję takie nieszablonowe rozwiązania wizualne, mam wówczas wrażenie, że wszystko ze sobą koresponduje i dana scena przekazuje więcej niż tona dialogów, monologów w najbardziej moralizatorskim pompatycznym stylu. Mnie pozamiatało i liczę, że Was również.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 8

Klimat:8

Napięcie:7

Zaskoczenie:8

Zabawa:7

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:8

Oryginalność: 7

To coś: 8

70/100

W skali brutalności: 2/10

Współpraca:

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Będziesz piękną królewną

Den stygge stesøsteren/ Brzydka siostra (2025)

Starzejąca się wdowa, Rebeka celem odbudowania swojego majątku poślubia norweskiego posiadacza ziemskiego, Otto. Mężczyzna mieszka w okazałym pałacu wraz z dorastającą córką Agnes i to właśnie tam ze Szwecji przeprowadza się Rebeka. Kobieta nie jest sama, ma dwie córki, młodszą Almę i starszą Elwirę, które również zamieszkają w posiadłości Ottona. Małżeństwo nie dotrwa jednak nawet do nocy poślubnej, bo podczas kolacji sędziwy Otto zalewa się krwią i umiera na oczach zrozpaczonej córki, zszokowanych pasierbic i żony. Po jego śmierci okazuje się, że jego faktyczny stan posiadania jest zdecydowanie mniejszy od deklarowanego, więc Rebeka musi oszczędzać na wszystkim – włącznie z pochówkiem męża – przynajmniej do chwili, gdy uda jej się wydać starszą córkę za mąż. Wydać, nie byle jak, bo za samego księcia będącego obietnicą społecznego awansu i nieskończonych bogactw. Problem w tym, że Elwira nie ma w sobie nic czym mogłaby uwieść księcia. Raczej niska, krępa i pozbawiona wdzięku będzie musiała poświęcić naprawdę wiele, by udowodnić, że oto ona jest Kopciuszkiem przemienionym w królewnę.

Mój stosunek do retellingów ukształtowały raczej kiepskie dotychczasowe doświadczenia z takim przedsięwzięciami. Jednak „Brzydka siostra” przykuła moją uwagę ze względu na obietnicę zmiany perspektywy i choć nie obiecywałam sobie wiele to byłam dość zaciekawiona tym pomysłem.

Debiutująca scenarzystka i reżyserka Emilie Blichfeldt stawia na opowieść z perspektywy drugoplanowej postaci baśni – przyrodniej siostry Kopciuszka. Literacki „Kopciuszek” wg. Braci Grimm to festiwal makabry, co postanawia wykorzystać Blichfeldt i zaserwować nam najprawdziwszy body horror w baśniowo – turpistycznej oprawie.

Fabuła filmu koncentruje się wokół Elwiry – starszej z przyrodnich sióstr, która zostaje oddelegowana przez matkę do spełnienia roli dojnej krowy, czy też kozy. Elwirze nawet nie przychodzi do głowy buntować się przeciw temu przeznaczeniu. Gorąco wierzy, że oto właśnie jej pisany jest książę Julian. Całymi dniami wzdycha do jego infantylnej, seksistowskiej poezji i jest gotowa doprawdy na wszystko by zdobyć jego serce.

Nasz Kopciuszek, czyli śliczna Agnes która trochę rozpacza za ojcem, a trochę puszcza się ze stajennym – za co zostaje ukarana sprowadzeniem do roli posługaczki – odgrywa tu rolę dość marginalną, podobnie jak było to w przypadku jej sióstr w oryginalnym tekście. Alma, młodsza od Elwiry przygląda się wszystkiemu zza kulis, jakby oglądała wizję własnej rychłej przyszłości. I choć wygląda na zrezygnowana i obojętną to próbuje interweniować gdy Elwira, za namową swojej 'dobrej wróżki’ połyka jaja tasiemca. A połyka je by schudnąć – taki osiemnastowieczny ozempic, tylko w wersji organicznej.

Elwira targana jest całą masą namiętności. Widzimy rozbudzającą się seksualność i jednocześnie lęk przed jej barbarzyńską formą, jaką miał okazję zaprezentować jej książkę podczas przypadkowego spotkania. Widzimy palącą zazdrość o urodę Agnes, która zdaje się, że za moment wypali ją do zgliszczy i oczywiście obsesję na punkcie komercjalizacji swojej (przyszłej) urody.

Sceny zabiegów chirurgicznych serwowanych przez obwoźnego medyka dr Esthetiqe przeprowadzanego na Elwirze na zlecenie matki to jedne z najbardziej brutalnych i dosadnych fragmentów obrazu. Elwira jest wręcz masakrowana na żywca do tego stopnia, że w momencie, gdy na jej już odchudzonej talii wiązany jest gorset, naciągany do tego stopnia, że zdajemy się słyszeć trzask pękających żeber Elwira tylko wzdycha z ulgą, bo najgorsze ma już przecież za sobą. Teraz tylko wystarczy się nie zrzygać podczas wielkiego balu – co okazuje się sporym wyzwaniem – i serce oraz przyrodzenie księcia jest jej. Gdzieś tam w podziemiach pałacu gnije Otto, bo pochówek zdaje się być zbytecznym wydatkiem.

To niezwykle opresyjna wizja, która wręcz wewnętrznie zgniata. Wszyscy znamy finał tej historii, więc tym bardziej bolesna jest świadomość, że to wszystko przecież na nic i po nic. Szczęśliwe zakończenie należy do Kopciuszka, ale czy faktycznie jest szczęśliwe? Czy ten butny i arogancki szczeniak w koronie da jej coś poza ładnymi kieckami i zdobnymi powozami? Jest tu nad czym pomyśleć, jest na co popatrzeć. Wizualnie film jest absolutnym majstersztykiem. Turpistyczny realizm balansujący na granicy gore w gotyckim półmroku. Rewizja balu u Bridgertonów przy nutach harf i syntezatora, skąpany we wszystkich cielesnych wydzielinach, zdeformowany dłutem, okaleczony siekierą, ale nadal zachowujący gładką linię dzięki toksycznym tasiemkom gorsetu. Przecudne dziwowisko.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:8

Klimat:9

Napięcie:7

Zaskoczenie:6

Zabawa:9

Walory techniczne:10

Aktorstwo:9

Oryginalność: 8

To coś:9

77/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Co się zdarzyło Elisabeth Sparkle?

The Substance/ Substancja (2024)

Gwiazda Elisabeth Sparkle blednie. Kobieta przekracza pięćdziesiątkę i mimo doskonałej formy nie jest już chodliwym produktem dla telewizji śniadaniowej. Jej poranne pasmo z fitnessem ma zniknąć zastąpione przez coś nowego i świeżego. W następstwie drobnego wypadku, do którego dochodzi na ulicy Los Angeles Elisabeth spotyka młodego lekarza, który daje jej tajemniczy pendrive – obietnicę nowego, lepszego życia. Początkowo kobieta odrzuca ofertę, ale po namyśle wyświetla nagraną na nośniku reklamę i wykonuje telefon na wskazany numer. Już za chwilę będzie posiadaczką zestawu startowego Substancji. Po wstrzyknięciu aktywatora z jej ciała wyodrębniona zostaje jej nowa, lepsza wersja jej samej. Od tej pory tożsamość Elisabeth będzie podzielona na dwoje, na dwoje podzielony będzie jej czas i wszystkie szanse jakie przygotował los.

Od początku o „Substancji” francuskiej reżyserki Coralie Fargeat było bardzo głośno. Film miał swoją premierę na festiwalu w Cannes, gdzie zgarnął Złotą Palmę za scenariusz – Trudno wyobrazić sobie lepszy start. Twórczyni, której zawdzięczamy całkiem zgrabny horror w klimacie rape and revange: „Revange” ponownie stawia na kobiecą postać i t wokół niej koncentruje wszystkie filmowe wydarzenia.

Nie trudno pomyśleć, że podzieliła się tu swoimi własnymi obawami i wewnętrzną niezgodą na przemijanie wykorzystując motywy znane z nurtu hagsploitation. Jako pierwszy film tegoż nurtu wskazuje się klasyk „Co się zdarzyło Baby Jane„, ale motyw starej, morderczej wiedźmy mamy, nie szukając daleko, chociażby w „X” Ti Westa, czy przewrotnym „Rom for Rent”  z Lin Shaye. Jak w jednym z wywiadów 'zażartowała’ Meryl Streep: w momencie gdy przekroczyłam 40, dostałam trzy oferty ról starych wiedźm w jednym roku.

Zmarszczki źle wyglądają w świetle jupiterów o czym boleśnie przekonuje się bohaterka „Substancji”. Gnana desperacją sięga po produkt o którym wie tyle co nic. Albo wie tyle ile trzeba, że będzie piękna i młoda – będzie najlepszą wersją siebie. I tak z ciała wzgardzonej Królowej rodzi się Śnieżka. Rodzi się w bólu i ohydzie by zatryumfować swoim pięknem.

„Substancja” to body horror i już nie ma co do tego wątpliwości. Wszelkie cielesne anomalie, dysmorfie czynią z niego film transgresyjny, milowy krok w bardzo ugrzecznionym w obecnych czasach świecie grozy. Uwielbiam body horrory i jest to bodaj jedyny gatunek, który zawsze skutecznie wywołuje u mnie dreszcz.

„Substancja” epatuje tą estetyką kontrastując ją z teledyskowym soft porno. Demi Moore, niegdyś piękna i gładka, obecnie nienadgryziona zębem czasu (ale wciąż atrakcyjna!) brawurowo wchodzi w rolę zgasłej gwiazdy. Dramat tej postaci jest bardzo widoczny, jej samotność w sterylnych wnętrzach ozdobionych jej własną podobizną – wielkim wizerunkiem na wielkiej ścianie salonu – niczym portret Doriana Grey’a, ale na odwrót – to właśnie oblicze z portretu wszyscy mają podziwiać – prawdziwa Elisabeth to skulona staruszka na białych płytkach łazienki.

W momencie gdy Sparkle decyduje się na pierwszy zastrzyk substancji, a z komórek jej ciała wyodrębnia się ktoś na zasadzie podkręconego genetycznie klonu (w tej roli piękna i świeża Margaret Qualley), od tej pory będą żyć na zmianę. Podczas gdy jedna trwa w katatonicznym śnie na podłodze łazienki, druga korzysta z życia. Nie trudno zgadnąć, że w tym korzystaniu nowsza wersja Elisabeth – Sue będzie wiodła prym. To ona zajmie jej miejsce paśmie fitness, to ona będzie nową gwiazdą telewizji. Budząca powszechny zachwyt, diabelnie seksowna i pewna siebie – wszak nie jest podlotkiem – jest zahartowana hollywoodzką wygą, która w tym biznesie przeżyła trzydzieści lat – tylko nikt nie wie kim w rzeczywistości jest. A czy ona wie?

Główna zasada korzystania z substancji to zachowanie równowagi i wytrwanie w przekonaniu, że nie ma podziału na ja i ona – jesteś tylko Ty. I tu Mili Państwo, otwiera się przestrzeń na prawdziwy dramat, na krwawy horror, na festiwal przemocy, gore i psychodelii. W „Substancji” znajdziecie wszystko. To po prostu epicka walka: przeciwko sobie samemu o siebie. Czyżby film idealny? Na to wygląda, choć moim zdaniem finał został trochę przeciągnięty, ale może to kwestia mojego sensorycznego przeciążenia taką mocą wrażeń jakie zapewnia film. Bierzcie i oglądajcie go wszyscy.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła:8

Klimat:8

Napięcie:7

Zabawa:8

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś:7

70/100

W skali brutalności: 3/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Mały dodatek

Appendage/ Potwór we mnie (2023)

Hannah ambitna projektantka, zatrudniona w domu mody pod skrzydłami mobbingującego szefa przechodzi ogromny kryzys emocjonalny. Na domiar złego, odkrywa na swoim ciele znamię, znamię zmienia się w guz, a ten rośnie aż do momentu gdy wydostaje się z niego człekokształtna istota. Hannie udaje się namierzyć osobę, która wyjaśnia jej z czym ma do czynienia, w ten sposób kobieta dowiaduje się, że jej organizm wyhodował zroślaka, którego nie może zabić, zaś on sam karmi się jej negatywnymi emocjami.

„Potwór we mnie” produkcja inspirowana własnymi psychicznymi kryzysami reżyserki i scenarzystki Anny Zlokovic może Wam przywodzić na myśl stare body horrory, filmy w których największym wrogiem bohatera jest jego własne, zdradzieckie ciało, jego organizm, który z różnych powodów zwraca się przeciwko sobie. Na tym polu można zafundować widzowi do prawdy solidną porcję lęku, obrzydzenia, ale też pewnej refleksji nad zależnością człowieka od słabości jego ciała.

W tym jednak przypadku niegodny wytwór organizmu bohaterki szybko jej ciało opuszcza co w mojej ocenie nie było najbardziej trafnym rozwiązaniem. Hanna jest połączona ze swoim zroślakiem, nie może go zutylizować, ale przynajmniej jej ciało jest nadal jej własnością. Nie gnije, nie rozkłada się, nie psuje się jak to w moich ulubionych body horrorach bywało.  Zagrożenie jednak nadal istnieje, choć Hanna nie jest go do końca świadoma. Nie przypuszcza bowiem, że zroślak może mieć własne, autonomiczne dążenia.

Jak wspomniałam zroślak karmi się Hanną, jej negatywnymi emocjami, które sam stara się wywołać. Jest niczym toksyczny partner, który wmawia Ci, że upokarza Cię dla Twojego dobra, a nieustanna krytyka ma walor dydaktyczny. Zroślak konfrontuje Hannę z jej obawami, testuje jej zaufanie do własnych kompetencji, jest czymś więcej niż wewnętrznym krytykiem, ale pod tą kategorię można podciągnąć zakres jego zadań. Jaka to ulga, że Hannie udało się odnaleźć kobietę będącą w podobnym kłopocie. Ona jej pomoże. Na pewno.

„Potwór we mnie”, produkcja połowicznie udana, czepiąca z dobrego źródła body horroru, ale nie pełnymi garściami. Z całą pewnością, zarówno na poziomie pomysłu jak i wykonania – mam uwagi ad. aktorstwa czy użytych tu efektów – można było zrobić to lepiej. Jestem więc dla twórczyni takim niezadowolonym zroślakiem – marudzę i nosem kręcę.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:6

Klimat:6

Napięcie: 5

Zaskoczenie:6

Zabawa: 6

Walory techniczne:5

Aktorstwo: 6

Oryginalność: 6

To coś:5

52/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Nowy ja

Infinity pool (2023)

James Foster autor jednej niezbyt popularnej powieści  wraz ze swoją żoną Em udaje się na wczasy do kurortu na wyspie Li Toluqa. Ma tu znaleźć inspiracje do następnej książki. Podczas pobytu małżonkowie poznają bawiącą w tym samym hotelu parę Gabi i Albana Bauerów, którzy namawiają ich na wypad poza turystyczny kompleks. James jest zachwycony pomysłem zważywszy na to, że znajduje w osobie frywolnej Gabi fankę swojej literackiej twórczości. Niestety wycieczka kończy się tragicznie, bo w drodze powrotnej dochodzi do wypadku skutkiem czego James wpada w tryby psychodelicznej intrygi.

Najnowszy film Brandona Cronnenberga („Possesor”) syna Davida Cronenberga, który to najwyraźniej zdołał przekazać synowi w genach pociąg do tego co mroczne i obłędne. Inspiracji do autorskiego scenariusza należy upatrywać w znowuż autorskim, ale opowiadaniu napisanym przez reżysera, w którym pojawia się motyw łudząco podobny do tego zawartego w filmie. Na miejsce akcji filmu wybrał luksusowy kurort, bo takie miejsca, szczególnie kurorty w krajach trzeciego świata wywierają na turystach wrażenie oddzielenia od rzeczywistości. Turyści nie mają pojęcia co dzieje się za murami, nie są też tego szczególnie ciekawi, wystarczy im basen typu infinity i używki. Tak też za pewne wyglądały by wakacje Jamesa gdyby nie spotkał Gabi.

Ich pierwsza wspólna wyprawa w towarzystwie małżonków to punkt wyjścia dla wizji Cronenberga. Owa wizja z pogranicza sci fi i body horroru posiada też ciężki kaliber metafizyczny, bo dość szybko zostaje wypowiedziane na głos pytanie, które widz zada sobie w przełomowej scenie 'wyroku’. Czy to jeszcze ja? Co musi przeżyć człowiek by przestać być sobą? By zrzucić całą skórę i oblec się nową? Reżyser używa przejaskrawionych środków wyrazu i realizuje to co zwykło pozostawać tylko metaforą. Myślę, że nawet jeśli uznacie film za odstający od waszych gustów, czy wprost przeszarżowany to nie odmówicie mu oryginalności. Ten pomysł jest po prostu kosmiczny.

Realizacja odpowiada temu czego możemy spodziewać się po młodym Cronenbergu. Dużo teledyskowych ujęć, odważna zabawa jupiterami, erotyzm w zdeformowanej formie. Świetne aktorstwo Mii Goth, która po raz kolejny wciela się postać obłąkanej femme fatale. Partneruje jej usłużny jej wyrokom Alexander Skarsgård. Patrzy się na to jak na sen wariata. Polecam.

Moja ocena:

Straszność: 3

Fabuła:8

Klimat:8

Napięcie:8

Zaskoczenie:6

Zabawa: 7

Walory techniczne:7

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś:8

70/100

W skali brutalności: 3/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Ciało jest rzeczywistością

Crimes of the Future/ Zbrodnie przeszłości (2022)

Bałkany. Niedaleka przyszłość. Z powodu gwałtownej transformacji zarówno technologicznej i społecznej jak i klimatycznej ludzkość ewoluowała. Stając się odporna na infekcje i choroby, nie jest w stanie odczuwać bólu. Stworzona maszyny zdolne sterować ludzkim organizmem z zewnątrz. Niektóre z ludzkich organizmów zyskały zdolność tworzenia nowych organów, ale ewolucja postępuje dalej, a kierunek tego postępu jest odpowiedzią na zanieczyszczenie środowiska. Saul Tenser i jego partnerka Caprice są artystami performance, którzy zapewniają swoim widzom pokazy parte na interwencjach chirurgicznych jakim poddawane jest ciało Saula. Nie przejdą więc obojętnie wobec możliwości udoskonalenia swoich występów i pokazania tego czego jeszcze nie widział nikt.

Dwa słowa: David Cronenberg. Czy jest ktoś kto nie wypatrywał wielkiego powrotu króla body horroru? Ktoś kto nie czekał na nowy, szalony twór? Ja czekałam i choć się doczekałam gdzieś z tyłu głowy jarzy mi się małe uczucie rozczarowania. Może produkcja była przehajpowana, nie wiem, a może ja liczyłam, że Cronenberg odgrzebujący pomysł sprzed 20 lat, będzie tym samy Cronenbergiem co dwadzieścia lat temu?

Cieszyłam się tym seansem, nie powiem, że nie , jednak to przypominało to trochę broczenie w mętnej wodzie kiedy tylko od czasu do czasu możemy ujrzeć dno. Drugie dno? Może drugie i trzecie, ale mnie przekaz filmu wydaje się oczywisty. Zbyt oczywisty chyba nawet dla Cronenberga, który trawił go w swoich trzewiach tak długo, że zaczął on ulegać rozkładowi.

O ile warstwa wizualna filmu od tonacji zdjęć, niedoświetlono planu przez bijącą z sylwetek postaci apatię aż po chirurgiczną precyzje w ukazywaniu anatomicznych anomalii sprawdza się doskonale, to warstwa fabularna nie oferuje już nic ekscytującego. Dążenia naszej dwójki czołowych postaci są w gruncie rzeczy pogonią za odzyskaniem władzy nad samym sobą. Tak będę się ciąć, będę karać moje własne ciało które za sprawą przyspieszonej ewolucji stało się ciałem obcym. W maszynerii otaczającej naszych bohaterów – narzędzia chirurgiczne przypominające ludzki szkielet, łóżko będące hybrydą kobiecego łożyska z łupiną orzecha, czy nawet ‘trawiące’ krzesło – jest  więcej życia niż w naszych markotnych artystach. Słowem, ludzkość dąży do samozniszczenia od narodzin aż do śmierci jest to jedynym celem istnienia, zaś ciało stanowi narzędzie tejże zbrodni: zbrodni przyszłości, teraźniejszości i przeszłości. Tyle na rzecz przesłania jeśli chcecie znać moje zdanie. Technicznie jak wspomniałam – wszystko fajnie, ale jak na Cronenberga – delikatnie. Aktorsko też dobrze – wszyscy byli stosownie wyzuci z energii życiowej. Znalazło się nawet miejsce dla zagubionej Kristen Stewart. Podsumowując, wielki powrót Cronenberga okazał się dla mnie umiarkowanie wielki, ale zawsze to nowy body horror na pożarcie.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 6

Klimat:8

Napięcie:5

Zabawa: 6

Zaskoczenie: 5

Walory techniczne:9

Aktorstwo:8

Oryginalność: 6

To coś:6

61/100

W skali brutalności: 3/10

 

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.