Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

filmy grozy z 2024

Nie mogę umrzeć

Die Alone/ Czas umierać (2024)

W świecie ludzi zdziesiątkowanych przez epidemię Ethan szuka swojej ukochanej, Emmy. Uciekali razem, razem szukali bezpiecznego schronienia, a teraz został zupełnie sam. Budzi się we wraku samochodu, a wkrótce schronienia udziela mu starsza kobieta, przedstawiająca się jako Mae. Mężczyzna stopniowo odzyskuje strzępki wspomnień, ale nadal nie wie najważniejszego.

Filmy postapo zawsze są przygnębiające, postulat smutku, jest ważniejszy nawet od lęku, niezależnie od gatunku – taka moja obserwacja. „Czas umierać” również jest bardziej smutny niż straszny i mówię o tym na wstępie, coby nie rozczarować zasiadających do seansu.

Apokalipsa, która zdziesiątkowała nasz niegodziwy gatunek w filmie Lowella Deana, ma ekologiczny wymiar i chyba pochodzenie zarazy było pierwszą rzeczą jaka przykuła moją uwagę. Oczywiście zaraz po prologu, w którym widzimy jak główny bohater wali sobie w łeb. Teraz musimy dowiedzieć się dlaczego zdecydował się na tak desperacki ruch.

Na fabułę filmu składają się na zmianę: walka o przetrwanie w niegościnnych okolicznościach przyrody i dociekania Ethana na temat jego obecnego położenia. Gdzie jest Emma? Co się z nią stało?

Stara Mae – no dobrze, może nie taka stara – patrzy na niego  wyrozumiałością. Matkuje mu, a za jej powściągliwą miną skrywa się jakaś tajemnica. I to w zasadzie wszystko co mogę Wam zdradzić odnośnie historii. Im mniej wiecie tym łatwiej o efekt zaskoczenia. Nie jest on oczywiście konieczny by tak czy inaczej zaangażować się w tą opowieść – pod warunkiem, że lubicie takie 'smuty’.

Aktorsko i realizacyjne poprawny, ale nie jest to film z wielkim budżetem i szafujący efektownymi akcjami. Raczej senny, szczególnie w pierwszej partii, skupiony na dramatyzmie. Trzeba takie rzeczy lubić, ot co. Ja się z nim polubiłam, ale za resztę ręczyć nie mogę.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:5

Zabawa:6

Zaskoczenie: 8

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:6

60/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Kawałek po kawałku

Little bites/ Kąski (2024)

Mindy samotnie wychowuje swoją córeczkę Alice. Jej dom zamieszkuje jednak ktoś jeszcze, demoniczna istota imieniem Agyar, która wciąż domaga się krwi. Jeśli Mindy zaniecha karmienia Agyar zabierze się za jej córeczkę. Co więc począć? Mindy kawałek po kawałku pozwala się zjadać demonowi.

„Little bites” to trzeci film artysty znanego pod pseudonimem Spider One. Prywatnie – brat Roba Zombie’go, a że więzy krwi zobowiązują to już możecie się domyślać jakiej estetyki należy się tu spodziewać. Delikatnie nie będzie.

Produkcję można traktować jako film wampiryczny, bo też tej postaci najbliżej do naszego antybohatera. Jego pochodzenia nie znamy, w strefie domysłu pozostaje również to jak znalazł się w domu Mindy i skąd wzięła się ta pasożytnicza relacja. Mindy wie, że musi być mu posłuszna i zdaje się nie podważać tego faktu. Najwyżej może negocjować: może dziś noga zamiast ręki? Nieee, wolę rękę – upiera się potwór, a ona mu ulega, bo strach o życie córki jest silniejszy.

Film ma bardzo gęsty klimat, uderza w ponure tony, dominuje tu ciemność a powietrze jest morowe. Wszelkie dyskusje i negocjacje są skazane na porażkę, ale Mindy się nie poddaje i te jej uparte próby pchają fabułę naprzód. Z drugiej strony mamy świat zewnętrzny od którego Mindy jest oddzielona, ścianą domu, zamkniętymi drzwiami i słuchawką telefonu. Na progu stoi pracownica opieki społecznej zatroskana o dobo małoletniej, a w słuchawce pobrzmiewa oskarżycielski głos matki, która mówi Mindy, że ta nie chce należycie zająć się córką. I fakt, jak się nią zająć kiedy ma demona do wykarmienia na głowie?

Dla mnie ta produkcja mimo całego horrorowego vibe’u, oddanego w estetyce, czy wreszcie charakterystyce antybohatera jest metaforą uwięzienia w uzależnieniu. Taka interpretacja stale pobrzmiewała mi z tyłu głowy w trakcie seansu i złapałam się na tym, że każde słowo jakie wypowiadał Agyar traktowałam jak wypowiedź, męża/partnera bohaterki. I grało. I pasowało. A może to nie mąż/partner a narkotyczny głód? Później pojawiła się inna myśl, że to wcale nie musi być partner, ani dobry drag? Może to … dziecko? I tu nastąpiła następna fala domysłów i silne skojarzenie z „Babadookiem”.

Ciekawa propozycja, moim zdaniem, ale raczej nie skierowana w stronę mas, bo z mainstreamowego punktu widzenia jest średnio atrakcyjny.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa: 6

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś:7

61/100

W skali brutalności: 2/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Punkt widzenia ducha

Presence (2024)

Rodzina Payne przeprowadza się do nowego domu. Następuje to krótko po tragedii jaka spotyka najmłodszą członkinię rodziny, Chloe, która w dość niejasnych okolicznościach straciła najlepszą przyjaciółkę. Niestety dziewczyna nie może liczyć na wsparcie najbliższych. Jej brat, Tyler, wykorzystuje ją do wkupienia się w łaski szkolnego gwiazdora, matka oczekuje, że Chloe potraktuje śmierć Nadii niczym zajęcia z profilaktyki narkomanii, a ojciec mimo, że okazuje jej trochę serca swoją uwagę musi teraz skupić na wyjściu z twarzą z podejrzanych interesów. Ale Chloe nie jest zupełnie sama. Ktoś ją obserwuje i zdaje się nad nią czuwać.

Najnowszy film od reżysera „Panaceum”, „Epidemii strachu” i „Nieobliczalnej”  to dość ciekawy eksperyment. Twórca bierze w tył zwrot i na starych kliszach szuka nowej perspektywy. Tą nową perspektywą okazuje się perspektywa ducha, który niczym wszechwiedzący narrator pozwala nam obserwować rzeczywistość swoimi oczami. Wieść gminna niesie, że to Soderbergh gonił po planie z kamerą wcielając się tym samym w najważniejszego bohatera – ducha. Efekt wizualny jest ciekawy. Widz może poczuć się jak podglądacz, wręcz uczestnik wszystkich wydarzeń. O dziwo praca kamery jest dość stabilna – wszak duch musi płynąć w przestrzeni, unosić się — i takie właśnie wrażenie udało się uzyskać.

Fabuła filmu skupiona zostaje wokół rodzinnego dramatu w jednostkowym ujęciu — każdy cierpi po swojemu, każdy sam. Interakcje między bohaterami zaznaczone są wyraziście, ale ciężko patrzeć na nich jak na wspólnotę bliskich sobie ludzi. Fatalnym przypadkiem jest tu matka Rebekah, która już od progu raczy widza deklaracją swojej miłości i oddania wobec syna. W rozmowie z nim dobitnie zaznacza, że jest jej ulubieńcem, osobą najważniejszą na świecie, ba, ważniejszą niż cały świat a już na pewno ważniejszą niż mąż i córka. Brzmi to delikatnie mówiąc creepy, a jeśli dodać do tego mowę ciała drogiej matki, obsesję malującą się na jej obliczu zasadnym zdaje się zastanowić nad jej zdrowiem psychicznym.

Tyler zgodnie z wolą matki jest jej błękitnym królewiczem, narcystycznym i obrażonym, bo świat przed nim nie klęka. Swoją pogrążoną w depresji siostrę traktuje jako rekwizyt na drodze zdobycia wysokiej pozycji wśród rówieśników. Z uwagi na to, że Chloe wpada w oko kolesiowi z drużyny, Tyler zamierza udostępnić mu siostrę. Chloe jest tak rozbita, że kompletnie nie wie kto swój, kto wróg, a na domiar złego mieszkanie w nowym domu zaczyna przyprawiać ją o dreszcze. Ten rodzinny dramat z duchem w tle mocno skojarzył mi się z „Lake Mungo” i chyba przez sentyment do tego filmu w dużym stopniu mnie kupił. Nie jest przerażający, nie jest wielkim zaskoczeniem, choć finał robi pewne wrażenie. Kim tak naprawdę był duch nawiedzający dom rodziny Payne? Sprawdźcie sami.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:6

Zaskoczenie: 6

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś:7

60/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dziwne ptaszki

Cuckoo/ Kukułka (2024)

Po  śmierci matki nastoletnia Gretchen zmuszona jest zamieszkać z ojcem, macochą i przyrodnią siostrą. Wiąże się to z przeprowadzką ze Stanów na stary kontynent. Wszyscy zamieszkują kurort w Bawarii prowadzony przez dość ekscentrycznego mężczyznę przedstawiającego się jako Her Konig. To właśnie on proponuje nastolatce zatrudnienie w roli recepcjonistki, na co ta przystaje. Konig nie budzi je zaufania, a całe otoczenie kurortu, jego sterylne wnętrze i dziwnie zachowujący się goście rodzi w niej niepokój. Wkrótce okazuje się, że całkiem słusznie.

Tilman Singer w swojej nowej, bodaj drugiej z kolei produkcji, zabiera nas do dystopicznego świata będącego wykładnią jego lęków i filmowych fascynacji. Czuć tu Lynchowski surrealizm, Kubrickowe szaleństwo i takiego nieśmiałego Cronenberga. Amerykańsko-niemiecka produkcja nie zachwyciła widzów, być może z powodu mało czytelnego przekazu i relatywnie niewielkiej porcji grozy. Nie udało mu się wpisać w mainstream, ale nie przekonał te fanów art horrorów i horrorów nowej fali. Sama nie uważam go za wybitnie słaby, ale też nie zaskarbił sobie mojej szczególnej sympatii.

To co zdecydowanie się tu udało, to stworzenie dobrej przestrzeni,w której być może gdyby postawić na nieco inne rozwiązania fabularne groza mogłaby pięknie wybrzmieć. Mamy położony w Bawarskich Alpach ośrodek, pełny dziwnych postaci. Gładkolicy właściciel o nienagannych manierach i jednocześnie surowym obejściu szybko skojarzy się z samotnym szaleńcem tonącym w swoich rojeniach – pospołu naukowych, pospołu fantastycznych. Dolegliwości psychiczne i fizyczne, albo fizyczno-psychiczne raczej jakie dotykają gości przybytku, w tym małą siostrę głównej bohaterki każą sądzić, że zdecydowanie nie jest to miejsce bezpieczne.

Nie mniej, wszyscy zdają się bagatelizować sygnały o zagrożeniu i nawet wtargniecie i atak przypuszczony na Gretchen przez dziwną kobietę kojarzącą się z antagonistą z „W przebraniu mordercy” nie robi na nikim wrażenia. Może akurat takie animacje mają w tym hotelu, ha? Rozwiązanie zagadki jakie oferuje nam scenariusz jest raczej oszczędne i mętne. Jakiś tak, no nie wiem, nie przekonał mnie.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:5

Klimat: 7

Napięcie:5

Zaskoczenie: 6

Zabawa:5

Walory techniczne:8

Aktorstwo:8

Oryginalność: 6

To coś:6

57/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Randka z mordercą

Woman of the Hour/ Randka w ciemno (2023)

Koniec lat ’70 w Los Angeles. Cheryl Branshaw mieszka w Hollywood gdzie bezskutecznie próbuje zrobić karierę aktorki. Za namową swojej agentki godzi się na udział w popularnym TV Show „The Dating Game” gdzie posłużyć ma za studyjny rekwizyt: śliczną pannę szukającą swojego rycerza. Jej rola ma się ograniczać do zadawania niewymagających myślenia pytań trzem wymuskanym kawalerom. Jednym z nich jest Rodney Alcala, fotograf, znany później jako The Dating Game Killer.

Reżyserki debiut Anny Kendrick bierze na warsztat prawdziwą historię seryjnego zabójcy ze wzgórz Hollywood, któremu przypisuje się nawet 130 morderstw – udowodniono siedem, znanego jako The Dating Game Killer ze względu na swój udział w randkowym show stacji ABC.

Scenariusz, który tak mocno przykuł uwagę Kendrick nie skupia się wyłącznie na postaci antagonisty. Ważną rolę odgrywa tu postać, w którą wciela się sama reżyserka, czyli Cheryl. Jej bohaterka funkcjonuje tu jako modelowa ofiara: spragniona sławy, młoda i atrakcyjna dziewczyna – tylko patrzeć jak Alcala zaciśnie palce na jej szyi. Cheryl jednak nie jest naiwną gąską, w poważaniu ma sugestie producenta odnośnie wizerunku jaki powinna wykreować. Cheryl postanawia pokazać pazurki i zrobić prawdziwe show froterując podłogę kandydatami na swojego chłopaka. Tylko jeden zdaje się ustać na nogach w ogniu jej pytań i nie wychodzi na totalnego frajera. W zasadzie ma tylko jedną wadę – jest mordercą i gwałcicielem. Ale o tym Cheryl nie wie.

Śledzimy też naszego zabójcę w akcji, łapiemy na gorącym uczynku, widzimy też jego poczynania z innymi ofiarami i… Tak naprawdę skaczemy od ujęcia do ujęcia. Ta poszarpana narracja ma wywieźć w pole tych z widzów, którzy znają prawdziwą historię, niestety sprawia to wrażenie chaosu i zamętu, rozprasza napięcie, które udaje się wygenerować w poprzedzających narracyjny przeskok scenach. W efekcie mamy film taki sobie, a mogło być dużo lepiej.

Cała koncepcja skoncentrowana wokół wątku relacji damsko-męskich daje mam przestrzeń do ciekawych przemyśleń. Weźmy tych jej kandydatów: babka ma do wyboru przygłupa, napaleńca i całkiem intrygującego… zwyrodnialca. Sama wtrącona jest w rolę słodkiej idiotki – którą brawurowo odrzuca, ale to wszystko pokazuje nam, że od komedii romantycznej do mrocznego thrillera jeden krok, a kobieta zawsze i wszędzie może być ofiarą. Druga narracja i wątek młodziutkiej hipiski i tego jaką maskę musi założyć na siebie w momencie gdy maska uwodzicielskiego fotografa opadła i doszło do najgorszego. To co robi ta młoda jest nie do uwierzenia.

Generalnie można obejrzeć, ale bez zachwytu, do tego sporo mi zabrakło.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:6

Napięcie:6

Zaskoczenie:5

Zabawa:6

Walory techniczne:6

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:6

56/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Nie uciekniesz

Don’t move/ Paraliż (2024)

Iris postanawia odebrać sobie życie skacząc z górskiego urwiska. Dokładnie tego samego, z którego spadł jej syn. Jej plan zakłóca przypadkowy turysta. Przedstawiający się jako Richard sympatyczny facet ewidentnie próbuje ją odciągnąć od desperackiego kroku i udaje mu się to. Wkrótce razem będą zmierzać w stronę parkingu, gdzie Richard, a właściwie Andrew pokaże swoje prawdziwe oblicze. Mężczyzna wstrzykuje Irys środek paraliżujący, który już za moment odbierze jej władzę nad własnym ciałem. Mimo swojego położenia Irys podejmuje walkę o życie.

Reżyserski duet Brian Netto i Adam Schindler, mający już na koncie wspólny projekt („Shut in”) proponuje nam opowieść o ofierze idealnej: takiej, która sama chce umrzeć. No, dobrze, zmienia jednak zdanie, ale jak mówiło się na podwórku „Pierwsze słowo do dziennika, drugie słowo do śmietnika”:) Filmy o niedoszłych samobójcach, którzy w konfrontacji z mordercą odzyskują wigor i chęć życia, zawsze wydają mi się takie na siłę moralizatorskie. Nie docenisz swojego życia, to życie skopie Ci dupę jeszcze bardziej. W przypadku „Paraliżu” nie jest inaczej.

O naszej bohaterce wiemy niewiele. Króciutki wstęp, w którym dowiadujemy się, że straciła ukochanego synka musi nam wystarczyć na określenie całej jej tożsamości. Później nie ma już czasu na zapoznanie, bo twórcy skupiają się na realizacji eksperymentu pt. protagonista kłoda i ukazaniu nam wszelkich możliwości ucieczki, gdy uciekać nie możesz. Z jednej strony survival w lesie, z drugiej seryjny morderca, żadne to novum za wyjątkiem aplikacji środka paraliżującego. Mimo mocno ograniczonej ruchomości Irys całkiem dobrze sobie radzi i jak na potencjalną samobójczynię przystało walecznie broni swojego jeszcze przed chwilą pozbawionego sensu życia. Znajdzie się sporo naciąganych akcji.

Fabuła kręci się więc wokół zrywów nadziei i kolejnych potknięć ową nadzieję odbierających. Już myślimy, że ratunek jest na wyciągnięcie ręki, ale okazuje się, że jednak nic z tego. Niby dużo się dzieje, nimi sytuacja dramatyczna, ale jakieś to takie mdłe i bez wyrazu. Aktorsko też nie ma szału, jedynie dziadek z drewnianej chaty mnie ruszył. Postać ofiary i oprawcy przyjęłam z obojętnością. Takie to, mocno średnie.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:6

Klimat:6

Napięcie:6

Zaskoczenie:5

Zabawa:5

Walory techniczne:7

Aktorstwo:6

Oryginalność:6

To coś: 6

54/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.