Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

filmy grozy z 2024

Bo we mnie jest gniew

The Containment/ Wcielenie zła (2024)

Ojciec nastoletniej Caroline popełnia samobójstwo, więc dziewczyna wraz z młodszym bratem pozostaje pod wyłączną opieką matki, z którą średnio się dogaduje. W dniu pogrzebu dziewczyna wspólnie z rówieśniczką odwiedza starą wieżę, na której znajduje się zbiornik. Jej przyjaciółka uważa to miejsce za straszne, więc nie zabawiają tam długo. Wkrótce po tym Caroline zaczyna dostrzegać w sobie zmianę, zmianę w zachowaniu swojej córki widzi też matka.

„Wcielenie zła” długo i skutecznie odstraszało mnie swoim tytułem. Kolejny marny film o opętanej małolacie – tak sobie myślałam. I owszem jest to film o opętaniu, ale nie tak marny. Być może dlatego, że cała nadnaturalna warstwa jest tu bardziej pretekstem do pokazania dramatu rodzinnego. Diabeł tkwi w szczegółach.

Postać Caroline bardzo do mnie trafiła, skala tłumionego przez nią gniewu jest do prawdy imponująca. Kwestie religijne nie wchodzą tu na pierwszy plan, choć mamy tu postać dzielnej zakonnicy. Ta kreacja to castingowa porażka i nie tylko dlatego, że nasza siostrzyczka wygląda jak gwiazda Only Fans. Tak niedobranej aktorki do roli dawno nie spotkałam. Mniejsza o nią.

W filmie zobaczymy sporo udanych scen, sporo dobrze poprowadzonych motywów. Scena z pierwszym z egzorcystów jaki trafia do Caroline rozwala na łopatki, co w dużej mierze jest zasługą warsztatu młodej Gia Hunter. Scenariusz ciekawie prezentuje relacje na linii matka i córka, bez przesłodzenia, za to z silnym ładunkiem emocjonalnym. Zresztą wzajemne oddziaływania bohaterów są tu tyle istotne co pogmatwane. Bez nich produkcja byłaby blada.

Wątek gniewu Caroline, finałowe sceny – dość niecodzienne – nadają całej historii zupełnie inny kontekst, daleki od religijnego frazesu. To niewątpliwy plus. Wypowiedź Caroline – pod wpływem 'demona’ doskonale podsumowuje problem religijnych instytucji. Jest to ponownie, wyraz gniewu i zawodu. Technicznie film bez zarzutów, nadprzyrodzone emanacje nie są nachalne, raczej proste i bez fajerwerków. Dla mnie na plus. Słowem podsumowania: nie taki diabeł diabelski jak go malują. Wyszło dużo lepiej niż zakładałam.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:6

Klimat:6

Napięcie:6

Zaskoczenie:7

Zabawa:7

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:6

Oryginalność: 5

To coś:6

57/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Dzikie zwierzę

Animale/ Zwierzę (2024)

Nejma, młoda kobieta, pracuje na farmie we  francuskiej prowincji Camargue opiekując się bykami i trenując do course camarguaise. Jest to dość popularny na południu Francji sport błędnie kojarzony z hiszpańską corridą.  Nejma trzyma się z lokalnymi farmerami i ich pracownikami walcząc o równe traktowanie. Chcąc dołączyć do ekipy zawodników raseteurs musi udowodnić, że jest równie silna, sprytna i odważna. Wkrótce temat course camarguaise schodzi na dalszy plan, bo w prowincji zaczyna dochodzić do brutalnych ataków na ludzi, a jako podejrzany zostaje wytypowany jeden z byków.

„Zwierzę” Emmy Benstan to kolejny kobiecy horror gatunkowo oscylujący wokół body horroru. Podobnie jak w przypadku „Substancji” środek ciężkości przesunięty jest na pierwiastek kobiecy i to on wytycza tor opowieści. Nejma jest młoda i zdeterminowana by zaznaczyć swoje miejsce w typowo męskim świecie. Chce ścierać się z innymi raseteurs na arenie, ale jest też wrażliwa i opiekuńcza wobec zwierząt. Jej pozycja jest raczej niepewna, ale Nejma nic sobie nie robi z kąśliwych uwag i wierzy w siebie.

Jej debiut w roli raseteurs kończy się fiaskiem, ona sama bierze udział w zakrapianej plenerowej imprezie z chłopakami z farmy, a wkrótce w Camargue zaczynają ginąć ludzie. Nejma fizycznie czuje się coraz dziwniej, a na swoim ciele dostrzega niepokojące zmiany. Mało tego jedno  ze zwierząt którymi się opiekuje zostaje wytypowane na sprawcę ataków na ludzi i tego wszystkiego jest dla Nejmy zwyczajnie za dużo.

Wcielającej się w jej rolę Oulayi Amamrze doskonale udaje się oddać dwoistość natury bohaterki, a później jej kryzys i rozpacz. Reżyserka i scenarzystka w jednej osobie nie przeszarżowała wątku małej społeczności której żyje dziewczyna, czasami do  tego dochodzi gdy w grę wchodzą wątki feministyczne. Tu nic nie odbywa się na siłę.

Motyw tajemniczych śmierci jest przedstawiony w taki sposób, że nie jest wcale oczywiste co tu się wydarzyło i dlaczego. Finalny plot twist przywodzi na myśl dobrze skonstruowany thriller, nie uderza w ton łzawego dramatu, to byłaby to droga najprostsza dla takiego fabularnego rozwiązania. Zamiast tego serwuje nam bardzo sugestywne sceny z pogranicza snu szaleńca, a to wszystko w body horrorowym sosie. Dla mnie ten finał był epicki i wstrząsający. Bardzo szanuję takie nieszablonowe rozwiązania wizualne, mam wówczas wrażenie, że wszystko ze sobą koresponduje i dana scena przekazuje więcej niż tona dialogów, monologów w najbardziej moralizatorskim pompatycznym stylu. Mnie pozamiatało i liczę, że Was również.

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła: 8

Klimat:8

Napięcie:7

Zaskoczenie:8

Zabawa:7

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:8

Oryginalność: 7

To coś: 8

70/100

W skali brutalności: 2/10

Współpraca:

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Ostry zakręt

Sharp Corner/ Zakręt śmierci (2024)

Josh McCall wraz z małżonką Rachel i synkiem Maxem zamienia londyńskie mieszkanie na dom na obrzeżach miasta. Okazały budek ze sporym podwórkiem nie przynosi jednak rodzinie upragnionego wytchnienia, bo już pierwszej nocy dochodzi do tragedii. Przez okno w salonie wpada koło auta, które hukiem roztrzaskało się tuż pod ich domem na ostrym zakręcie. Osłupieli mieszkańcy, każdy na swój sposób, próbują sobie poradzić ze zdarzeniem. Jednak niektóre strategie okazują się bardziej chore od innych.

O czym tak naprawdę jest film Buxtona? O feralnym domu postawionym w złym miejscu? Z tym że zamiast ducha nawiedzającego pokoje mamy samochody rozbijające się na podwórku? Można tak rzec, natomiast sama, ilekroć mam okazję obejrzeć jakiś obraz z rodzaju 'zamieszkaliśmy w nawidzonym domu i wszystko się spieprzyło’ każdorazowo mam takie przemyślenie: jesteście pewni, że dopiero wtedy się spieprzyło? A może pieprzyło się dużo wcześniejszej tylko brakowało zapalnika, który ujawni jak głęboko jesteście  dupie w Waszej rodzinnej relacji? Czy Jack Torrance stał się zapijaczonym psycholem dopiero po przekroczeniu progu Panoramy, czy też był nim zawsze tylko na odpowiednim gruncie szaleństwo rozkwitło na dobre? Takich przykładów znalazłabym więcej, ale nie po to tu jesteśmy. Skupmy się na problemie Josha.

W następstwie tego tyle nieoczekiwanego, co tragicznego zdarzenia Josh, ojciec rodziny zaczyna odpływać. Mówiąc kolokwialnie odjeżdża mu peron. Podczas kolacji ze znajomymi w barwny sposób opowiada o zdarzeniu, co mocno zniesmacza jego żonę terapeutkę, która od razu dzieli się z nim swoimi przemyśleniami na temat jego zachowania. W międzyczasie daje mu też do zrozumienia, że jest mało ambitny bo nowy kolega sprzątnął mu sprzed nosa awans, a on zdaje się tym zupełnie nie przejmować. Tu pojawia się wspomniany podatny grunt.

Oto mamy faceta po czterdziestce, który zdaje się wypalił się życiowo i tkwi w jakimś dziwnym marazmie, z którego wyciągają go okoliczne tragedie, którym świadkuje. Tak, wypadków będzie więcej… Pechowe miejsce, doprawdy.

Josh zaczyna się fiksować najpierw na perspektywie zapobiegania wypadkom – stara się odsłonić znak ostrzegawczy – w końcu na możliwości udzielenia pomocy. Idzie na kurs ratunkowy, ćwiczy wytrwale prowadzenie reanimacji, obserwuje drogę by w razie zdarzenia szybko zareagować. Sprawdza w sieci kim były ofiary, zabiera z miejsca wypadku telefon jednej z nich, przychodzi na pogrzeb….Ale to wciąż za mało. Za mało by poczuć spełnienie. On musi, on po prostu musi kogoś w spektakularny sposób uratować od śmierci by móc zacząć funkcjonować. By jego życie miało sens. Nietrudno zgadnąć jak to wszystko wpływa na jego pracę i małżeństwo.

„Zakręt śmierci” – marny ten polski tytuł – to film o nawiedzeniu, bez nawiedzenia. O szaleństwie i obsesji, która zrodziła się z poczucia małości i marności. Finał może Was wprawić w osłupienie. Dobrze zagrany, z naprawdę świetnym castingiem na bazie przemyślanego scenariusza. Owszem można było jeszcze mocniej, ale przesada nie służy realizmowi, więc cieszę się z tego co jest. A jest dobrze.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 8

Klimat:7

Napięcie:7

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:8

Zaskoczenie: 7

Zabawa: 7

Oryginalność:7

To coś:7 

66/100 

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Hongkong nocą

Tales from the Occult: Body and Soul

„Tales from the Occult: Body and Soul” to filmowa antologia złożona z trzech około 30-minutowych filmowych segmentów. Nie miałam okazji obejrzeć części pierwszej, która powstała rok wcześniej, więc nie będzie porównań.

Pierwsza z opowieści „Roszpunka” skupia się na postaci modelki i aspirującej aktorki Maggie, której najmocniejszą stroną są… piękne włosy. Do zrobienia kariery potrzeba jednak czegoś więcej, więc jej menadżerka aranżuje spotkanie z młodym przedstawicielem branży rozrywkowej. Tak Maggie trafia do klubu wraz z Jasonem i jego znajomymi. Zamiast z kontraktem Maggie wychodzi z klubu ze zniszczonymi włosami, które pijany ziomek przypala zapalniczką w ramach przedniego żartu. Na szczęście jest Pan Ho i jego salon fryzjerski czynny nawet w nocy. Można z niego wyjść z odmienioną fryzurą, albo nie wyjść wcale.

Drugi film, który wpadł mi w serce zdecydowanie najgłębiej  spośród wszystkich nowi tytuł „Kot Cheshire”. Nora pracuje na rzecz organizacji ratującej koty „Cat Severs” i wspólnie z przyjacielem Aronem przyjmują kolejne zgłoszenie. Tym razem to przedstawiający się jako stylista Sake wzywa ich po pomoc.  Na akcję jadą wspólnie z nowo poznanym chłopakiem Johnym, który zwabiony urodą Nory postanawia zostać trzecim z wolontariuszy. Angażuje się mocno i wkrótce dzieli się z nią wieścią o miejscu w Hongkongu, w którym ktoś maltretuje koty, a radością z tych uczynków dzieli się w sieci. Po przybyciu na miejsce wpadają w zastawioną pułapkę, Teraz psychopata wymyśla nową zabawę i stawia przed Norą wyzwanie: jedno pchnięcie nożem, albo zabijesz kota albo swojego nowego kumpla Johny’ego.

Trzeci segment „Zębowa wróżka” urzekł mnie najmniej. Sammi pracuje jako asystentka dentystyczna w eleganckim gabinecie Steve’a. Niezbyt dogaduje się z szefem, głównie dlatego, że ten nie potrafi utrzymać rąk przy sobie i nagminnie molestuje swoją pracownicę. Pewnego dnia posuwa się zdecydowanie za daleko, kiedy w zemście z zainteresowanie jakie klient okazuje jego podwładnej usuwa mu zdrowy ząb, oczywiście bez znieczulenia.

Każda z trzech krótkich fabuł poświęcona jest tematowi zbrodni będącej dziełem psychopatów.  Brutalność sprawców każdorazowo spotyka się ze sprzeciwem ze strony jednej z ofiar, który to sprawia, że szala zwycięstwa przechyla się na drugą stronę. Coś w rodzaju – na każdego cwaniaka znajdzie się większy cwaniak. Siła i determinacja podana we wcale nie gładkiej formie, ale z niezbyt skomplikowaną narracją.

Mimo że mamy do czynienia z trzema różnymi twórcami to jednak estetyki segmentów są zbliżone: miejska opresja sportretowana za sprawą ekspozycji neonowego Hongkongu, środowisko pełne brudnych zakamarków po których krążą desperaci. Miło się oglądało. Napisałabym Wam jaka dyskusja wywiązała się pomiędzy mną a małżem w trakcie 'kociego fragmentu’, ale znowu wywołałabym gówno burze w komentarzach na fb, więc zmilczmy 🙂

Moja ocena:

Straszność: 2

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa: 7

Zaskoczenie:6

Walory techniczne:7

Aktorstwo:6

Oryginalność:6

To coś:7

61/100

W skali brutalności: 1/10

Na pokuszenie

Succubus/ Sukkub (2024)

Christopeher jest świeżo upieczonym ojcem i mężem w separacji. Tego wieczoru ma pod opieką syna, a jego jeszcze żona Sharon bawi się z przyjaciółkami na bankiecie. Za namową swojego kumpla Chris zakłada profil na aplikacji randkowej gdzie wkrótce kontaktuje się  z nim ponętna i tajemnicza Adra. Kobieta nie chce pokazać twarzy natomiast ochoczo kusi go swoim ciałem i namawia na spotkanie jeszcze tej samej nocy. Rozmowa i wykonywane przez Adre gesty mącą w głowie Chrisa, na tyle, że nie zwraca uwagi na niespójność sprzedawanej przez kobietę historyjki. Kiedy rozważa, czy ulec pokusie nieoczekiwanie kontaktuje się z nim nieznany mężczyzna. Okazuje się nim owiany niesławą astrofizyk oskarżony o molestowanie własnej asystentki. Mężczyzna ostrzega Chrisa przed kontaktem z Adrą, bowiem grozić mu ma śmiertelne niebezpieczeństwo.

Twórca jak dotąd dwóch niezależnych filmów R.J. Daniel Hanna w swojej kolejnej produkcji zabiera nas w świat randek online, popularnego sposobu nawiązywania znajomości, dodatkowo zyskującego na znaczeniu w czasie pandemii covid gdy powstał scenariusz. Reżyser wykorzystuje tu, znowuż, popularną metodę screenlife umożliwiającej widzowi śledzenie monitora bohatera, bo to właśnie za pośrednictwem urządzeń ekranowych toczy się akcja filmu. Pojawiają się też fragmenty kręcone klasycznie, jak i te będące dziełem kamer domowego monitoringu, jednak głównym zamysłem reżysera było pokazanie opresyjnej rzeczywistości w wersji cyber. W sieci można spotkać każdego, od samotnych desperatów posuwających się do stalkingu, po… krwiożercze demony.

Ze średniowiecznych traktatów możemy dowiedzieć się, że sukkuby były istotami, które wodziły na pokuszenie mężczyzn by pozyskać od nich nasienie. Nasienie to było potrzebne do zapłodnienia i stworzenia dzieci, będących od urodzenia pod szatańskim wpływem. Ma to nie małe znaczenie dla fabuły filmu.

„Sukkub” podobnie jak filmy wampiryczne ma w sobie dużo erotyzmu, podanego bardzo wprost, jak na czasy współczesne przystało, nie wiem czy ktoś będzie zniesmaczony, ale jako że ten 'walor’ produkcji jest dość istotny zobowiązana jestem Wam o tym napomknąć.

Gdy Chris poznaje Adre jego plan naprawy związku z żoną schodzi na dalszy plan, przed zerwaniem się z miejsca zdaje się hamować go tylko konieczność opieki nad dzieckiem. Jego kumpel zdaje się tylko podsycać te zapędy, ba, sam by najchętniej skorzystał z zaproszenia skierowano do Chrisa. Mętne tłumaczenia niesławnego fizyka zamiast odwieźć bohatera od spotkania z nieznajomą dają raczej pretekst by do niego tym bardziej dążyć.

Bardzo ciekawie wypada cały proces manipulacji i próba przejęcia kontroli nad bohaterem. Sukkub wykorzystuje technologie nie tylko by uwieźć mężczyznę ale też by go upokorzyć w odpowiedzi na sprzeciw z jego strony. Obserwowanie jego poczynań jest dość zajmujące, a sama kreacja postaci wydaje się boleśnie wiarygodna. Finał serwuje nam pokaz body horroru, całkiem udanego jak na film niezależny, a pointa całej historii odwołuje się do mitologii. Moim zdaniem wyszło zgrabnie.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła: 7

Klimat:7

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:7

Aktorstwo:7

Oryginalność: 6

To coś” 6

59/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.

Nie mogę umrzeć

Die Alone/ Czas umierać (2024)

W świecie ludzi zdziesiątkowanych przez epidemię Ethan szuka swojej ukochanej, Emmy. Uciekali razem, razem szukali bezpiecznego schronienia, a teraz został zupełnie sam. Budzi się we wraku samochodu, a wkrótce schronienia udziela mu starsza kobieta, przedstawiająca się jako Mae. Mężczyzna stopniowo odzyskuje strzępki wspomnień, ale nadal nie wie najważniejszego.

Filmy postapo zawsze są przygnębiające, postulat smutku, jest ważniejszy nawet od lęku, niezależnie od gatunku – taka moja obserwacja. „Czas umierać” również jest bardziej smutny niż straszny i mówię o tym na wstępie, coby nie rozczarować zasiadających do seansu.

Apokalipsa, która zdziesiątkowała nasz niegodziwy gatunek w filmie Lowella Deana, ma ekologiczny wymiar i chyba pochodzenie zarazy było pierwszą rzeczą jaka przykuła moją uwagę. Oczywiście zaraz po prologu, w którym widzimy jak główny bohater wali sobie w łeb. Teraz musimy dowiedzieć się dlaczego zdecydował się na tak desperacki ruch.

Na fabułę filmu składają się na zmianę: walka o przetrwanie w niegościnnych okolicznościach przyrody i dociekania Ethana na temat jego obecnego położenia. Gdzie jest Emma? Co się z nią stało?

Stara Mae – no dobrze, może nie taka stara – patrzy na niego  wyrozumiałością. Matkuje mu, a za jej powściągliwą miną skrywa się jakaś tajemnica. I to w zasadzie wszystko co mogę Wam zdradzić odnośnie historii. Im mniej wiecie tym łatwiej o efekt zaskoczenia. Nie jest on oczywiście konieczny by tak czy inaczej zaangażować się w tą opowieść – pod warunkiem, że lubicie takie 'smuty’.

Aktorsko i realizacyjne poprawny, ale nie jest to film z wielkim budżetem i szafujący efektownymi akcjami. Raczej senny, szczególnie w pierwszej partii, skupiony na dramatyzmie. Trzeba takie rzeczy lubić, ot co. Ja się z nim polubiłam, ale za resztę ręczyć nie mogę.

Moja ocena:

Straszność: 1

Fabuła:7

Klimat:7

Napięcie:5

Zabawa:6

Zaskoczenie: 8

Walory techniczne: 7

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:6

60/100

W skali brutalności: 1/10

Gdzie obejrzeć

Zasilane przez JustWatch

Widżet zawiera linki afiliacyjne.