Top

Biblia Horroru

Na początku był lęk...

Recenzje książek

Ktoś nie wyjdzie stąd żywy

Wybór diabła – Adrian Bednarek

Cicha zabójczyni uchodzi z życiem ze swojego pierwszego spotkania z Rzeźnikiem Niewiniątek, Kubą Sobańskim. Ten wciąż ma ją w pamięci i zdaje sobie sprawę z tego jak niewygodny jest dla niego fakt, że kolejna osoba poznała prawdę na temat jego mrocznego hobby. Z drugiej strony to, czego razem dokonali rodzi tęsknotę za możliwością dzielenia z kimś własnych demonów. Ich drogi krzyżują się ponownie, gdy Weronika trafia do aresztu, oskarżona o poważne przestępstwo, a jej obrońcą zostaje Dona aka blond piękność, czyli kobieta Sobańskiego. Dziwny trójkąt oparty na wzajemnych podejrzeniach, najgorszych intencjach i najmroczniejszych namiętnościach musi kogoś doprowadzić do grobu. Pytanie kogo?

Nie do wiary, że to już dziewiąty tom serii. To jak spotkanie ze starym, toksycznym, znajomym, który zawsze ma dla nas nieprzewidziane atrakcje, a tego co wydarzyło się w „Wyborze diabła” nie przewidziałam w najśmielszych oczekiwaniach.

Postać Weroniki Braś stała mi się szczególnie bliska, więc kontynuacja tej znajomości była mi bardzo na rękę. (Na rękę było mi też inne wydarzenie, ale o tym sza.) To jedna z ciekawszych postaci jakie udało się stworzyć Bednarkowi, godna przeciwniczka dla Sobańskiego, albo dobry partner w zbrodni – zależy co wybierze Kuba.

Wybór jest tu motywem kluczowym, a przyglądanie się temu jak miota się bohater to emocjonalny rollercoaster. Serio, miałam w trakcie lektury takie moment, że chciałam cisnąć książką w kąt, bo nie mieściło mi się w głowie na jakie manowce prowadzi go autor.

Jest tu mniej krwi, a więcej intryg. Działania Kuby wymierzone w Weronikę mają nieco vibe’u pierwszego tomu, pierwszych polowań, więc to miłe wspomnienie. Jednak wydaje mi się, że to nie Kuba wiedzie tu prym. Znacznie więcej do powiedzenia mają tu postaci kobiece, to one knują, zastawiają pułapki, przeprowadzają eksperymenty i wystawiają diabelską cierpliwość Kuby na próbę. To spore novum, pewien powiew świeżości, dla malkontentów, którzy obawiają się o wtórność, czy „wypalenie zawodowe” seryjniaka. Nic z tych rzeczy, jest moc, finał epicki. A to przecież nie koniec. To znaczy, nie dla wszystkich;)

Książka objęta patronatem Biblii Horroru

Współpraca reklamowa wydawnictwo Zaczytani

Puk, puk…

Pozwól mi wejść – John Ajvide Lindqvist

Na blokowisku w ponurym szwedzkim Blackeberg mieszka dwunastoletni Oskar. Samotny chłopiec wychowywany przez matkę i rzadko widujący ojca. Każdego dnia w szkole pada ofiarą przemocy i upokorzenia. Nie ma przyjaciół. Kiedy pod osłoną nocy do jego bloku wprowadza się nowa rodzina Oskar pierwszy raz widzi Eli, swoją rówieśniczkę. Dziewczynka mieszka z Hakanem, starszym mężczyzną, którego Oskar bierze za jej ojca. Eli wychodzi jedynie po zmroku, nie odczuwa zimna skandynawskiej nocy i… nie lubi słodyczy. Cała jest jak z innej planety, zupełnie jak Oskar. Podczas gdy między dwójką dzieciaków rodzi się przyjaźń w okolicy zostają znalezione zwłoki. A później kolejne…

Pisałam Wam już o „Ludzkiej przystani” i „Życzliwości”, więc czas na powrót do korzeni i debiutancką powieść Johna Ajvide Lindqvista, iluzjonisty, komika, który pewnego dnia napisał książkę i wszystkim opadły szczęki. W sumie nie wiem, czemu tak długo zwlekałam z lekturą, może czekałam na jakieś 'godne’ wydanie? Oczywiście znam historię Oskara i małej wampirzycy, bo doczekaliśmy się dwóch pełnometrażowych ekranizacji i jednego serialu na podstawie powieści, ale zgadnijcie co? Żadna, nawet ta dosyć mroczna szwedzka produkcja, nie umywa się do oryginalnego tekstu literackiego. Ta powieść miażdży kości i wysysa krew.

Jest to dzieło dość opasłe, przyznaję, ale nie nie obliczone na metry, a na bogactwo wątków. Trochę po kingowsku gawędziarska, ale ze znacznie mroczniejszym vibem. Jeśli już jakaś postać pojawi się na planszy, to wiedz, że nie po to, by opowiedzieć nam coś przyjemnego. Szczególnie zapadł mi w pamięć konkubent matki Tommyego, 'kolegi’ Oskara i choć najwięcej do zrobienia ma w drugiej części powieści, to właśnie motyw wizyty Tommyego w jego domu – pistolety i dewocjonalia, i poczynione w związku z tym refleksje – jakość szczególnie mnie ujęły. Takie detale świadczą o tym jak rewelacyjnym obserwatorem jest autor. Konkubent, który jednocześnie jest policjantem interesującym się sprawą makabrycznych zbrodni w Blackeberg nie jest więc 'białym charakterem’, ale czy takie w ogóle występują w tej powieści?

Krzykniecie: Oskar, biedny samotny chłopiec dręczony przez szkolnych prześladowców. Wtedy z ripostą przybiegnie Eli i odkrzyknie, że ona zbija, bo musi a Oskar chciałby zabijać, ale się boi. Musicie wiedzieć, że Oskar wyjątkowo fascynował się psychopatycznym mordercami, w pobliskim lasku odgrywał scenki ataków i z pewnością coś tu jest na rzeczy. Serio, można zyskać poczucie, że nie ma tu jednej pozytywnej postaci. A kiedy pomyślicie, że poziom okrucieństwa, podłości i zdeprawowania osiągnął apogeum nadchodzi Hakan ze swoją historią.

Powiem, Wam, że ekranizacje – szczególnie amerykańska – wyprały jego czarną duszę w 'Vizir bielsze nie będzie’. To czego się o nim dowiecie, przyprawi Was o dreszcze. Możecie też zwymiotować, są różne opcje. Autor wyjątkowo pochyla się nad jego portretem psychologicznym, ukazuje tragizm jego postaci, ale jest to tragizm z rodzaju biografii Humberta Humberta, a nie żywotu człowieka poczciwego. O Eli też dowiecie się więcej niż mówią scenariusze filmowe, przez co relacja z Oskarem nabierze nowego wymiaru i stanie się jeszcze bardziej skomplikowana. Jeśli więc zakładaliście, że nie warto sięgać po książkę, bo widzieliście filmy – BŁĄD.

Jeśli mieliście do czynienia z „Życzliwością” czy też „Ludzką przystanią” z pewnością domyślacie się, że tło społeczne odgrywa tu ogromną rolę, a każdy pojawiający się tu potwór i potworność jest produktem cywilizacji, społeczeństwa. Wampiryzm może symbolizować izolacje, funkcjonowanie na marginesie społeczeństwa, samotności i odrzucenie. A może to właśnie odrzucenie zmienia ludzi w potwory? Who know? Autor zdradził, że tworząc postać Oskara odwołał się do własnych wspomnień – widać, że wie co opisuje. Może nie spotkał w swojej dzielnicy wampira, ale z pewnością spotkało go coś co symbolicznie można nazwać spotkaniem z mrokiem. I do tego mroku teraz Was zapraszam.

Książka objęta patronatem BH

Współpraca Zysk i s-ka

Zapomniane baśnie

Październikowa rdza – Agnieszka Kuchmister

Jest rok 1996 w małym Dolnośląskim miasteczku Szwarzeb kiedy Agata Kot natrafia na ostatni ślad zganionej w 1989 roku Alicji Wicher. Trzyma w rękach tę samą książkę, którą wyraźnie zafascynowana, czytała zaginiona maturzystka. Nie jest to lektura przypadkowa, bo stanowi swego rodzaju monografię historii regionu. Córka grabarza rozmawiająca z duchami czuje się w jakiś sposób związana z zaginioną Alicją. Wkrótce okaże się, że tajemnica Alicji jest tak naprawdę tajemnicą całego miasta.

Opowieść zawieszona gdzieś poza czasem, albo między czasami. Nie znajdujemy się ani na jej końcu ani na początku. Jesteśmy pomiędzy i to jest chyba najlepszy punkt widokowy na tę historię. Historię nie tylko ludzi, ale i miejsca, które jest jakby odrębnym bohaterem i snuje swoją własną opowieść z mchu, kory drzew, mgły i suchych liści. Dolny Śląsk, tak zwane ziemie odzyskane to fascynujące miejsce. Rozdarte, przepołowione w półkroku historii naszego kraju. Opuszczone i zasiedlone, jest jak człowiek o dwóch duszach, bo przecież nie wszystko można zabrać ze sobą do nowej rzeczywistości.

Jest tu miejsce na stare legendy (o świętej Rosmundzie, która urodziła się z lisim ogonem), i wojenne traumy pradziadków. Jest odziedziczony obłęd i wyśnione traumy. Śmierci, które pamiętasz, choć to nie ty umierasz na leśnym runie. Zakopane skarby i ukryte zwłoki. Tyle fascynujących historii w jednej powieści przywołanych dzięki retrospekcjom. Sięgają hen aż do początków XX wieku. Jest też współczesność, tragicznie zagubiona i samotna.

Jestem urzeczona, zaczarowana i całkowicie zachwycona „Październikową Rdzą”.

Moja ocena: 9/10

Współpraca wydawnictwo Znak

PS. Na fanpage bloga na fb i na profilu na insta, czeka rozdanie z tym tytułem.

Pięknie potworne

Tam, gdzie najlepiej się umiera – Jakub Bielawski

Nie mogłabym zacząć inaczej, niż od zachwytu. Tak już mam, że ilekroć czytam coś od Jakuba Bielawskiego i później mam wydukać parę zdań opinii, bardzo trudno znaleźć mi odpowiednie słowa. Kuba wszystkie zabrał ze sobą, a ja zostałam z jałową pustką w głowie, bo do takiego stanu doprowadza mnie to jego pisanie. Wiem, tyle, że jestem zachwycona. Przygnieciona i straumatyzowana, to też.

„Tam, gdzie najlepiej się umiera” to stosunkowo nowa pozycja. Tym razem zbiór opowiadań, czyli forma od jakiej Bielawski zaczynał („Słupnik” 2018). Zresztą znajdziemy tu opowiadania z jego debiutu, ale też kilka opublikowanych w innych antologiach („Żertwa”, „Upiorne Święta”, „Grobowiec”) a także zupełne świeżynki.

Największą frajdę sprawiły mi te, nawiązujące do „Ćmy” (czyli debiutanckiej powieści) jak „Czterpiątka” – rozwiniecie wątku kierowcy autobusu i feralnej trasy – oraz „Pies” poruszająca motyw Łowcy. Jak bardzo jestem zakochana w „Ćmie”, wiem tylko ja. Opowiadanie otwierające zbiór „Strzyga była kotem” doprowadziło mnie do płaczu – tak na dobry początek. Wisielczy nastrój towarzyszył mi już do końca.

W grozie Bielawskiego jest coś takiego, że przenika do kości, a jest przeżyciem tak dojmującym, że trudno strach nazwać strachem, bo to byłoby zbyt prostackie określenie. To groza istnienia wynikająca  samego faktu istnienia. Żyjemy i to jest potworne. Nie wiem, czego się boję, bohaterzy, mam wrażenie, też nie są tego pewni, po prostu cali stają się lękiem i to on zaczyna ich definiować. Czas jest względny i służy tylko po to by nas zdezorientować. Wszystko wydaje się relatywne i poplątane. A miejsca żyją, oddychają, trochę gniją i rozpadają się, szepcząc do nas o swoim upadku. To wciąga i osacza, jest watą, jest depresją. Wszystko co opisuje Bielawski z automatu staje się bohaterem, ma swój głos i swoje dążenia, prowadzi na manowce pustki i beznadziei.

Nie znalazłam tu opowiadania, które nie przypadło mi do serca, poziom jest bardzo wyrównany więc ciężko mi wybrać najlepsze, ale poza wspomnianymi wcześniej („Czterypiątka”, „Pies”, „Strzyga…”), moim faworytem jest „Wata” – nikt dotąd nie napisał tak dobrze o depresji. „Słupnik”, które jak wspomniałam czytałam lata temu i jego tytułowe opowiadania zyskało dla mnie zupełnie nowy wymiar, może ze względu na aktualne nastroje w kraju? Szalenie urzekło mnie „Na zażar”– niby proste, ale z tak gęstym klimatem… i folkowe, czyli tak jak lubię. Świetna jest też „Wielka woda” ze wspaniałym portretem psychologicznym bohatera. Urzekła mnie też „Wieża” o dziecięcych lękach, albo raczej traumach z dzieciństwa i oczywiście najlepsze na świecie opowiadanie post apo – nie wiem czy autor też je tak kategoryzuje, ja tak po swojemu – czyli „Krótka historia na pożegnanie”. Słabych punktów nie widzę, całkowicie zaślepiona, jak od momentu pierwszego czytania czegokolwiek co stworzył Kuba Bielawski.

Moja ocena: 10/10

Witajcie na zamku

Zamek Vogelöd – Rudolf Stratz

Jesień roku 1850 w Bawarii. Pan na zamku Vogelöd Hrabia von Vogelschrey zaprasza na coroczne polowanie. Szacowni panowie i piękne panie zjeżdżają w malownicze górskie tereny nie wiedząc, że czekają ich dodatkowe animacje nieprzewidziane w programie imprezy. Niespodziewanie w zamku pojawia się dwoje zaciekłych wrogów: Mette, wdowa po świętobliwym hrabim Peterze-Paulu i młodszy brat zmarłego, hrabia Oetsch. Ciemne korytarze wypełniają się szeptami. Niektóre mówią, że oto bezczelny bratobójca pcha się na salony, inne, że za śmiercią pierwszego męża Mette stoi jej drugi mąż, bądź ona sama.

„Zamek Vogelöd” doczekał się pierwszego polskiego przekładu i godnego wydania. Jak bardzo na nie czekałam wiem tylko ja.

Jak większość potencjalnych czytelników o książce dowiedziałam się za sprawą jej ekranizacji z roku 1921 dokonanej przez samego Friedricha Wilhelma Murnaua, który w rok później powołał do życia „Nosferatu”.

Nie łatwą rzeczą jest tłumaczenie XIX wiecznej literatury toteż chylę czoła przed Bartkiem Ejzakiem, który solidnie się napracował. Tekst jest zrozumiały, czytelny, angażujący dla współczesnego czytelnika. Brawo. Samą historię nazwałabym gotyckim kryminałem.

Mamy zagadkę śmierci sprzed lat, do której stopniowo dochodzą nowe tajemnice do odkrycia. Kilku głównych bohaterów zaangażowanych w sprawę, kilku bystrych obserwatorów i narracje w wielogłosie. Każda z postaci której rotmistrz Vogelschrey udziela głosu dzieli się swoimi zeznaniami. Taka po części epistolarna formuła opowieści pozwala przerwać wątek w najmniej spodziewanym momencie i kazać czytelnikowi skierować wzrok zupełnie gdzie indziej.

Z uwagi na to, że głos udzielono zarówno kobietom jak i mężczyznom, osobom różnego urodzenia i pozycji mamy tu do czynienia z całkowicie odmiennym spojrzeniami tak na świat jak i na całą sytuację. Ciekawy to zabieg do socjologicznych obserwacji. Sama akcja jest wartka, nie nudzi ani przez moment, a kolejne tropy skutecznie wodzą na manowce.

Mamy tu też do czynienia z jedną z najlepszych kreacji bohatera/antybohatera pośród klasycznych utworów. Mam na myśli niesławnego hrabiego Johanna Preisgotta Oetscha dandysa, alchemika, fatalistę, charakternego w sposób wręcz demoniczny, który ciętą ripostą, czy trafną diagnozą potrafi rozłożyć całe towarzystwo na łopatki. Bez większego frasunku oznajmia, że wkrótce zostanie uśmiercony na co bladolice damy mogą tylko omdleć, a rotmistrz gospodarz załamać ręce, bo co on ma począć z tym całym bałaganem?

Styl Stratza ma pewien pazur, który mnie skojarzył się z Oscarem Wildem, co jest wyjątkowo ciepłym skojarzeniem w moim przypadku. Świetna to rzecz, czytajcie klasykę Kochani.

Moja ocena: 8/10

Chmiel na bezmiłość

Melanże z Żyletką – Łukasz Gołębiewski

On ma 34 lata, problem alkoholowy i pewien dorobek pisarski. Pewnej nocy poznaje w barze ją, osiemnastoletnią Zuzę. Opróżniają wspólnie kilka kufli, a on daje jej w prezencie swoją książkę. Spotykają się ponownie i zaczyna ich łączyć coś na kształt związku. Połączyła ich wspólna miłość do alkoholu i zmyślonych opowieści. W miarę rozwoju relacji, tak tej między nimi jak i tej z używkami ,bohater zaczyna rozumieć, że spada w dół, a kamieniem u szyi jest Zuzka.

Mówił o niej Żyletka, bo lubiła się chlastać.

Pamiętam gdy zobaczyłam wzmiankę o tej książce w jakieś gazecie i z miejsca jej zapragnęłam. Zamówiłam ją w lokalnej księgarni, a gdy przyszła sprzedawczyni wręczyła mi ją ze słowami: co ta młodzież teraz czyta. Miałam jakieś czternaście lat, więc nie trudno się domyślić jaką fascynację wzbudził we mnie tak brzmiący tytuł. Obietnica melanżu i chlastania. Cudo.

Przeczytałam w zachwycie porwana tym menelskim klimatem buntu podlanego alkoholem. Treść książki – zdecydowanie nie dla dzieci – libacje, seks, narkotyki.  W tym roku pojawiało się wznowienie (ze zdecydowanie ładniejszą okładką;)

Przeczytałam ją ponownie, po latach. Z innymi przemyśleniami, ale wciąż z sentymentem. Fabuła tej krótkiej powieści kręci się wokół problemu z używkami, samotności i desperacji. Historia Zuzki, zwanej Żyletką nawiązuje do wcześniejszej książki autora utrzymanej w podobnym tonie „Xenna moja miłość”.

To przede wszystkim smutna powieść. Jest trochę jak domówka, na której wszyscy dobrze się bawią do momentu aż jedna zacznie wymiotować i płakać. Wszystkim nastrój siada i zaczynają się niewesołe rozkminy. Finał, mocny, niecodzienny.

To powieść o bezmiłości i szukaniu jej substytutów – najlepiej w postaci płynnej. O upadku, inteligentnego i prawdopodobnie utalentowanego człowieka i bystrej małolaty. O wzajemnym wyniszczeniu. Mimo niewesołej treści czyta się szybko i lekko, bo przekaz jest bardzo wprost.

Moja ocena: 7/10

Współpraca Novae Res