Making a Murder po szwedzku

Seryjny morderca/ Quick – The perfect patient (2019)

Dziennikarz śledczy Hannes Råstam interesuje się sprawą jednego z najsłynniejszych skandynawski seryjnych morderców Thomasa Quicka. Wraz ze współpracownicą dokonuje kolejnych odkryć które jednocześnie stawiają sprawę skazańca w nowym świetle jak i rzucają cień na działalność szwedzkiego wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania.

Thoms Quick, a raczej Sture Ragnar Bergwall, bo tak naprawdę nazywał się mężczyzna został skazany za osiem morderstw. Odbywając leczenie w szpitalu psychiatryczny, począwszy od 1992 przyznał się do 30 zabójstw. Pierwszą z jego ofiar miał być nastolatek imieniem Thomas skąd Quick zaczerpnął pomysł na nowe imię. W roku 2008 zaczął wycofywać swoje zeznania pod wpływem rozmów z dziennikarzem Hannesem Råstam.

Bardzo trudno będzie mi napisać cokolwiek o tym filmie nie używając spoilerów. Mogłabym co prawda liczyć, że są wśród Was zapaleńcy śledzący wszelkie kryminalne podcasty i już od dawna jest wam znana sprawa Quicka. Z drugiej strony, nie chcę Wam psuć radości z seansu, gdyby jednak okazało się inaczej.

„Seryjny morderca” to fabularyzowana wersja prawdziwej historii. Z pewnością wiele jej elementów zostało zmienionych na potrzeby scenariusza i po filmowemu uatrakcyjnionym, nie mniej jednak mamy tu do czynienia z produkcją basted on true events.

Sama sprawy Quicka nie znałam i będę musiała to nadrobić. Sam film tylko zaostrzył mój apetyt. Historia jest NIESAMOWITA. Sama nie mogę wyjść z podziwu jak mogło dojść do czegoś takiego. Jeśli zainteresował Was serial dokumentalny, który notabene gorąco tu polecałam, „Making a murder” to przypadek Quicka z pewnością przykuje Waszą uwagę. Jaki by nie była produkcja Mikael’a Hasfstroma warto ją obejrzeć dla samych wydarzeń jakie opowiada. Jest to typowy przykład na poparcie słów Twain’a o prawdzie dziwniejszej od fikcji.

Co do oceny samego filmu jest to porównałabym go do „Zodiaka”. Porównałabym na zasadzie wspólnych elementów, ale już nie koniecznie na podstawie jakości. Nie ma tu Jake Gylenghalla, więc o czym my mówimy;) 

Filmowa narracja nie wszystkim przypadnie do gustu, bo nie mamy tu do czynienia z prostą liniową opowieścią, która będzie jasna i klarowna niezależnie od naszego  zaangażowania w jej śledzenie. Fabuła rozkręca się powoli i przypomina to stopniowe rozplątywanie się kłębka wełny. Mniej więcej po połowy filmu należy wykazywać cierpliwość w oczekiwaniu na punkt kulminacyjny. Przyjdzie czas na zbieranie szczęki z podłogi i pytania „Ale jak to?”.

Aktorsko film solidny i tu wyróżnić mogę nie tylko odtwórcę roli tytułowego mordercy, ale i pana dziennikarza. Zadbano o rozwiniecie wątków osobistych więc nie mamy tu do czynienia z czystej próby filmem udającym dokument. Jest to raczej, tak jak wspomniałam, fabularyzowana wersja prawdziwej historii. Technicznie nie spodziewajcie się wielu atrakcji, bo nie ma tu na to przestrzeni. Gatunkowo wpasowano go w thriller, ale z napięciem różnie tu bywa, nie mniej jednak wart obejrzenia.

Moja ocena:

Straszność:1

Fabuła:8

Klimat:6

Napięcie:6

Zabawa:7

Zaskoczenie:9

Walory techniczne:7

Aktorstwo:8

Oryginalność:7

To coś:7

66/100

W skali brutalności: 1/10