Zwykła zabawka

Child’s Play / Laleczka Chucky (1988) & Child’s Play / Laleczka (2019)

Remake, remake, wszędzie remake. Reamke’a doczekała się też pierwsza odsłona „Laleczki Chucky”, na którą jakimś sposobem trafiłam do kina. Z uwagi na to, że fabularnie filmy zasadniczo się różnią, zmuszona jestem niejako rozbić, przynajmniej opisową część wpisu, na dwie części. Zacznę od klasyka:

Ścigany przez policję przestępca Charles Lee Rey z pomocą czarnej magii w chwili swojej śmierci importuje swoją złą duszę do interaktywnej zabawki „Good boy”.

Ten konkretny egzemplarz trafia w ręce małego chłopca, Andy’ego wychowywanego przez samotną, zapracowaną mamę, Karen. Lalka, która miała być prezentem staje się przekleństwem ściągającym ofiary śmiertelne i chcącą przejąć ciało chłopca.

Klasyczna „Laleczka Chucky” nakręcona przez Toma Hollanda stworzyła ikonę popkultury w osobie rudej, wrednej lalki. Mimo, że pomysł na uczynienie z przedmiotu dziecięcej zabawy antybohatera pojawił się już wcześniej, chociażby w nakręconym rok wcześniej „Dolls” to właśnie Chucky stał się nieśmiertelny w swojej sławie.

Teraz pomysł z przestępcą parającym się Voodoo i zaklinającym lalkę może wydawać się śmieszny nawet jak na standardy kina rozrywkowego. Być może właśnie dlatego twórca remake postarał się o inną genezę Chucky’ego.

Oryginał doczekał się aż sześciu sequeli, z czego każdy kolejny coraz bardziej skręcał w stronę groteski. Ta groteska, w odpowiedniej porcji była też obecna w pierwszej odsłonie „Laleczki Chucky” jednak nie skończyło się to źle dla projektu, wręcz przeciwnie.

Może właśnie dzięki unikaniu patosu, film nie naraził się na niebezpieczną śmieszność. Pierwszy Chucky, bawi i straszy. Jest w tym dość skuteczny, choć sama nie uważam się za wielką fankę tego bohatera.

Porównując obecnie starszą wersję i jej remake muszę jednak przyznać, że film nie zestarzał się tak bardzo, jak to bywało w przypadku niektórych formatów. O dziwo, dotyczy to nawet scen śmierci, które nadal można oglądać z przyjemnością – jakkolwiek to brzmi;)

Nowa „Laleczka” to już nie „Laleczka Chucky”, lecz tylko „Laleczka”, choć tytuł oryginalny pozostawiono bez zmian.

Spokojnie, nadal ma na imię Chucky, jest podły i rudy:) W jego powstanie nie jest wplątana magia Voodoo, a magia technologii, dokładnie sztuczna inteligencja.

Produkt pod nazwą „Buddy” trafia do setek samotnych dzieciaków chcących mieć własnego przyjaciela. Andy’emu, na oko jedenastoletniemu chłopaczkowi trafia się jednak egzemplarz wybrakowany. Klątwą jaka spada na lalkę są tym razem zdjęte zabezpieczenia, które działając prawidłowo uniemożliwiają małemu robocikowi sianie zniszczenia. Jednak Chucky Andy’ego jest rozhamowany pod każdym względem i mimo najlepszych intencji krzywdzi ludzi i …. chlip, chip… kotki.

Swoją misję bycia najlepszym przyjacielem traktuje nader serio i nie cofnie się przed niczym by uszczęśliwić swojego właściciela. Szczegółów Wam nie zdradzę, ale trup ściele się gęsto, a scena z kosiarką mm… midzio. Właśnie w ten sposób wyobrażałam sobie scenę z „Misery” Kinga, scenę obecną tylko w książce.

Nie da się ukryć, że remake poszedł z duchem czasu. Jest to nowa „Laleczka” dla nowego pokolenia. Ja będąc niejako pomiędzy, ze swoją oceną też pozostanę pomiędzy. Być może część widzów będzie rozżalona, że nadprzyrodzony rodowód Chucky, zastąpiono czymś bardziej przyziemnym, ale czy przez to jest mniej straszny?

Mnie, ku mojemu zaskoczeniu nowa wersja historii spodobała się. Zarówno na poziomie pomysłu, jak i wykonania. Dużego plusa daję odtwórcy roli nowego Andy’ego, ale zaminusowali u mnie tym kotem cholernie.

Podsumowując, jeśli macie chęć wybrać się do kina na nową wersję „Laleczki” możecie to spokojnie uczynić, myślę, że nie będzie zawodu. Starszej wersji, kłaniam się nisko, nadal z nabożnym szacunkiem, ale bez zachwytu.

Moja ocena:

Laleczka Chucky (1988) – 7/10

W skali brutalności:2/10

Laleczka (2019)- 7+/10

W skali brutalności:3/10