Szare zwierciadło

Black Mirror/ Czarne lustro – Sezon 5 (2019)

Z uwagi na to, że olałam sprawę recenzji „Black Mirror – Bandersnatch” – przyznaję, nie obejrzałam do końca- postanowiłam się zrehabilitować i jak najszybciej napisać Wam o najnowszym sezonie. Nie spodziewałam się tylko, że nie będę mogła napisać wiele dobrego.

Sezon piąty, dostępny na Netflixie liczy sobie zaledwie trzy odcinki. I nie miałabym o tą skromną liczbę żalu gdyby były to kosy, jak w poprzednich sezonach. Owszem w każdym z czterech dotychczas wypuszczonych znajdywały się słabsze elementy, ale i takie na cześć, których można  zakrzyknąć z podziwem „ja pierdolę!”. W przypadku sezonu 5, jeśli ktokolwiek coś zakrzyknął to bardzo wątpię by był to wyraz zachwytu. A więc do rzeczy.

Odcinek pierwszy „Smithereens” traktuje o Uberze desperacie, który uprowadza stażystę pracującego w firmie obsługującej popularny portal społecznościowy. Bohater za wszelką cenę chce skontaktować się z jego pomysłodawcą/właścicielem. Kiedy w końcu do tego dojdzie będziemy mieć okazję usłyszeć smutną historię tego jak portal zniszczył mu życie.

No, cóż. Historia okej, ale czy ściska za jaja? Myślę, że nawet się do nich nie zbliża, choć nie powiem facet budzi współczucie. Ale nie o współczucie w „Black Mirror” chodzi. Moja ocena: 5/10

Odcinek drugi „Rachel, Jack and Ashley, too” to gratka dla fanów Miley Cyrus. Są tu tacy zapewne, przyznać się ;D

Mamy tu historię młodziutkiej gwiazdki pop i jej robociego odpowiednika. Ukazuje szpetotę i bezwzględność ludzi show biznesu i …. blabalabala. Banał. Nic mi się nie zjeżyło, nic mi nie stanęło. Moja ocena: 4/10

Wreszcie odcinek ostatni, „Striking vipers”, który wydał mi się najbardziej pomysłowy. Oczywiście zabrzmi to banalnie jeśli powiem, że traktuje o zjawisku zatracenia się w cyber rzeczywistości gry komputerowej, ale jeśli dodam jeszcze, że zostaje to ukazane za pomocą pary kumpli, którzy nawiązują romans za pomocą swoich cyber postaci, to już nie brzmi to tak kulawo, prawda?

No więc, ten jeden odcinek mogę ocenić powyżej średniej. Moja ocena: 6/10

Co tu się podziało? Nie wiem. Chyba twórcy wytracili odbicie, może formuła się wyczerpuje, a może taśmowa rokroczna produkcja nowych scenariuszy po prostu nie sprzyja twórczej inwencji? A może rozsmakowali się w sukcesie i uznali, że rzeczywistość nie jest taka zła, nie ma co jej oczerniać;)

Ocena całości: 5/10

W skali brutalności: 1/10