Terrifier (2017)
Dwie przyjaciółki Tara i Dawn wracają z halloweenowej imprezy, gdy natrafiają na gościa, w przebraniu klauna, który autentycznie wywołuje dreszcze w mniej pijanej z obydwu dam. Klaun podąża w ślad za nimi. Gdy okazuje się, że ktoś przebił opony w aucie dziewczyn te czekając na pomoc ze strony siostry Tary wpadają w łapska chorego zwyrodnialca.
W ogóle nie miałam ochoty na ten film i jak się okazuje słusznie. „Terrifier” został nakręcony w nawiązaniu do antologii krótkometrażówek „Cukierek albo psikus” z 2013 roku i jest dziełem tych samych twórców. Z jakiegoś powodu uznali oni, że sukces nawiązującego do stylistyki tanich horrorów z lat ’80 dzieła „Cukierek albo psikus” jest warty powtórzenia.
Powiem szczerze, że już ich starsze dziełko nie zaskarbiło sobie mojej szczególnej sympatii. Tak, owszem fajnie odtwarzał stylistykę kina klasy B, ale dla mnie to trochę za mało. Zawsze jednak może być gorzej i „Terrifier” jest tu dobrym przykładem. Twórcy tak się rozsmakowali w podrabianiu stylu niskobudżetowych straszaków złotej ery slasherów, że zabrnęli o parę liter za daleko w klasyfikacji. Z kina klasy B, zrobiło się kino klasy Z.
Wydaje mi się, że fabularnie film ma do zaoferowania jeszcze mniej niż klasycznie przygłupie fabuły typowych rąbanek. W zasadzie odebrałam to jako parodię.
Slashery nigdy nie powalały realizmem, jednak ich plus był taki, że nigdy nie starały się być bardziej gore od gore. Tu postawiono na dokładną ekspozycje krwawej łaźni, przez co możemy obcować z jeszcze większą liczbą nonsensów. Weźmy choćby scenę przepołowienia dziewczyny…
Sama historia, która jak wspomniałam jest prostodusznie głupawa zaczyna się od zapoznania z sylwetką klauna mordercy. Widzimy jedną z jego cudem ocalonych ofiar, która co prawda załatwiła drania, ale jego zwłoki w magiczny sposób znikły. Gdzieś w międzyczasie następuje coś co przy dużej dawce dobrej woli można określić mianem zwrotu akcji, który to wyjaśnia zagadkę – oj tak, czapki z głów.
Jednak główny ciężar opiera się na próbach zainteresowania widza potyczką Tary z klaunem. Tu spodziewajcie się wszystkiego złego. Jeśli coś można spieprzyć w scenie pojedynku ofiary z oprawcą to możecie być pewni, że tu zostanie do spieprzone dokumentnie.
Czy ten film może się w ogóle komuś podobać? O tak! Nie bez powodu mówi się o kulcie kina klasy Z. Jego fani z pewnością dostrzegą tu dużo dobrego dla siebie. Ja niestety nie zapiszę się do grona fanów „Terrifier”.
Moja ocena:
Straszność:3
Fabuła:4
Klimat:5
Napięcie:4
Zabawa:4
Zaskoczenie:5
Walory techniczne:4
Aktorstwo:5
Oryginalność:6
To coś:3
43/100
W skali brutalności:4/10
Dodaj komentarz