Zawsze mieszkałyśmy w zamku – Shirley Jackson
Constance i Mericat, dwie młode kobiety mieszkają w okazałej posiadłości na przedmieściach wraz ze schorowanym wujem, który jako jedyny ich bliski krewny ocalał z pewnej popołudniowej herbatki doprawionej arszenikiem. Posiadłość Blackwoodów jest omijana z daleka i tylko najbardziej wścibskie damy nie baczące na konwenanse mają odwagę przekroczyć jej próg. Pewnego dnia w posiadłości zjawia się kuzyn, Charles zwiastun kolejnych nieszczęść.
Shirley Jackson jest mi znana jedynie z ekranizacji jej powieści „Nawiedzony„. Miałam wielką ochotę zapoznać się z pierwowzorem filmu. Tak trafiłam na … „Zawsze mieszkałyśmy na zamku”. Nie jest to co prawda „Nawiedzony”, ale ogromnie się cieszę, że trafiłam na tę książkę i za jej pośrednictwem mogłam zgłębić tajniki stylu pisarki, jej niezwykłego stylu.
Jej twórczość jest porównywana z szeregiem różnych autorów, w tym ze Stephenem Kingiem. Mnie po lekturze „Zawsze mieszkałyśmy na zamku” nasunęło się skojarzenie jedynie z Daphne Du Maurier. Skojarzenie bardzo przyjemne, głównie z tytułem „Rebeka”.
„Zawsze mieszkałyśmy na zamku” to powieść z pogranicza nastrojowego horroru i thrillera psychologicznego. Nastrój opowieści przenosi nas w czasy pikników i proszonych herbatek i konwenansów. Nie wiem w zasadzie w jakim czasie rozgrywa się akcja powieści, bo w posiadłości Blackwoodów czas się zatrzymał.
Ta przed laty szanowana familia doświadczyła tragedii. Znaczna jej część zmarła w wyniku masowego mordu truciciela, a o ten czyn oskarżona została starsza z sióstr, Constance. Mimo, że została uniewinniona to zdarzenie położyło się cieniem na przyszłości rodziny.
Siostry żyją w całkowite izolacji. Constance stara się wszystkim dobrze pokierować dbając o młodszą, mocno walniętą Mariicat, marzącą o przeprowadzce na księżyc i o wuja unieruchomionego przez chorobę – najpewniej powikłania po zatruciu arszenikiem – który w chwilach lepszego samopoczucia stara się przełożyć rodzinną tajemnicę na książkę swego autorstwa. Jest też kot, jak w każdym porządnym mrocznym domostwie. Nieoczekiwanie w ich życiu pojawia się kuzyn Charles żywo zainteresowany rodowym majątkiem.
Klimat powieści jest tak niesamowity, że pochłania bez reszty. Tajemnica rodu może się wydać na wskroś mało tajemnicza, bo w moi przypadku dość szybko obstawiłam właściwego konia w tym wyścigu.
Nie zmniejsza to jednak siły jej oddziaływania. Autorka bardzo dba by czytelnik nawet wobec oczywistości, doświadczył solidnego mętliku w głowie. Przede wszystkim nie jest to naiwna opowieść z na siłę upychanymi twistami fabularnymi. Dla mnie rewelacja.
Moja ocena:9/10
Dodaj komentarz