Prawdziwe delicje

Delicatessen (1991)

W post apokaliptycznej rzeczywistości próbują odnaleźć się mieszkańcy niewielkiego robotniczego miasta we Francji. To tu znajduje się kamienica z kilkorgiem bohaterów, do których wkrótce dołącza cyrkowiec Louison, który zostaje zatrudniony jako konserwator budynku.

Mężczyzna nie zdaje sobie sprawy, że jego kariera zakończy się wraz z pierwszym kryzysem żywnościowym, bowiem kamienica jest siedliskiem grupy kanibali, pod wodzą rzeźnika Clapeta. Z powodu problemów z żywnością mieszkańcy kamienicy godzą się na takie rozwiązanie, dlatego każdy nowo przybyły prędzej, czy później kończy na talerzu.

Tym razem na przeszkodzie stanie im córka rzeźnika, która pechowo zakochuje się w Lousonie i sprowadza swoim pobratymcom na kark 'troglodytów’, wojujących wegetarian kryjących się w podziemiach.

„Delicatessen” raczej nie jest horrorem, bliżej mu do czarnej komedii, ale ze względu na poruszane tu wątki i osobliwy klimat tej opowieści postanowiłam umieścić ba blogu wzmiankę właśnie o tym tytule. Film szalenie mi się spodobał, bo jest taki inny. Inny pod każdym niemal względem począwszy od treści po wykonanie.

Fabuła to obraz egzystencji mieszkańców kamienicy, skupionych na przetrwaniu w dobie kryzysu. Nie bardzo wiemy co dzieje się na zewnątrz budynku, jak wygląda reszta miasta, ale możemy domyślić się, że nie jest to złota era.

Sąsiedzi żyją niczym w szklanej bańce, oddzieleni i skupieni na podtrzymaniu tego co zostało. Oddają się swoim zajęciom w czterech ścianach domu, tworząc swoisty ekosystem zależności.

Ich głównym problem jest pożywienie. Rzeźnik nie mając dostępu do zwierzęcego mięsa postanowił zadbać o żołądki swoich sąsiadów inaczej, serwując im ludzkie mięso. Co ciekawe wszyscy się na to godzą i nikt nie wnika. Dopiero pojawienie się w kamienicy cyrkowca Louisona zmienia układ sił.

„Delicatessen” to chyba pierwszy film ukazujący perspektywę czasów po apokalipsie w krzywym zwierciadle. Satyra na trudne czasy. Sposób w jaki przedstawiono bohaterów filmu, tj. mieszkańców kamienicy, wielobarwny tłum pełen najdziwniejszych ludzkich okazów przywodzi na myśl objazdowy gabinet osobliwości.

Wszyscy bardzo się starają by zrujnowana kamienica nadal pamiętała czasy świetności i stanowiła ostatni bastion normalności w okrytym pyłem świecie. Nie zabraknie tu humoru mimo przykrych okoliczności przyrody.

Elementy horroru odnajdziemy w motywie kanibalizmu stanowiący główną oś fabuły choć przemycony w bardzo delikatny sposób.

O samej apokalipsie wiemy nie wiele. Widzimy, że słońce ledwo świeci, otoczenie kamienicy skrywa gęsty pył. Zdjęcia utrzymane w kolorze sepi są niczym żywa stara fotografia. Scenografia i kostiumy przywodzą na myśl lat ’50. Wszytko wypada bardzo teatralnie i ciężko mi przywołać inny film, który dawałby porównywalne wrażenia wizualne.

Jeśli nie jesteście oporni na innowacje to film jak najbardziej polecam. Został on doceniony zarówno przez widzów jak i krytyków, taka zgodność rzadko się zdarza a wiec coś musi być na rzeczy. Reżyser filmu nakręcił później takie hiciory jak czwarta część „Obcego” czy „Amelia” – zdolny chłopina.

Moja ocena:

Straszność:3

Fabuła:9

Klimat:10

Napięcie:6

Zabawa:9

Zaskoczenie:5

Walory techniczne:10

Aktorstwo:9

Oryginalność:10

to coś:9

80/100

W skali brutalności:1/10