Wścieklizna

Rabid/ Wściekłość (1977)

W wyniku urazu po wypadku Rose zostaje poddana eksperymentalnej metodzie przeszczepienia skóry. Jej lekarz prowadzący, doktor Keloid obawia się pewnych powikłań po zabiegu, jednak to, co dzieje się z Rose po przebudzeniu ze śpiączki przechodzi najgorsze oczekiwania. Pod jej pachą powstaje coś na kształt otworu, który rozchyliwszy się uwalnia kolec, za pomocą którego Rose może zaatakować i wypić krew ofiary. To jedyny pokarm jaki teraz przyswaja.

Chcąc uciec ze szpitala i odnaleźć schronienie u swojego chłopaka Rose wyrusza w podróż, która pozostawia krwawy ślad. Wszystkie ofiary 'ukąszeń’ zmieniają się w ciągu paru godzin w oszalałe, łaknące krwi bestie. Lekarze uznają to za epidemię wścieklizny.

„Wściekłość” to kolejny z bardziej znanych filmów Davida Cronenberga. Zawsze chętnie sięgam po jego twórczość, ale ostatnio raczej w stronę dramatów niż jego starszych produkcji grozy. Estetyka jaką operuje Cronenberg jest na tyle intensywna w swej dziwności, że można ją przedawkować:)

Nie ma w zasadzie filmu tego reżysera, który nie odniósłby sukcesu. Jeśli chodzi o horrory tego Pana to moim faworytem nadal jest „Potomstwo” z uwagi na niezwykle oryginalną i psychodeliczną fabułę. Pomysł na fabułę „Wściekłości” bazuje jednak, w moim odczuciu, na sukcesie „Dreszczy” i nie jest zbyt odkrywczy.

Cronenberg bardzo seksualizuje swoje historie, „Dreszcze” są tu akurat dobrym przykładem, ale podobnie jest chociażby w dramacie „Niebezpieczna metoda”. W przypadku „Wściekłości” ten motyw też jest wyraźny.

Pierwsze sceny z udziałem Rose, gdy do jej pokoju w szpitalu przychodzi mężczyzna i ta uwodzi go po to, by dobrać się do jego osocza wyraźnie wytyczają ścieżkę rozumowania nowo powstałej antybohaterki.Niewątpliwie piękna Rose nie ma żadnego problemu ze zdobyciem pokarmu. Chętnych mężczyzn nie brakuje.

W scenach 'pożywiania się’ bardzo mocno daje o sobie znać wspomniana wcześniej estetyka Cronenberga. Reżyser sprawnie balansuje na cienkiej granicy grozy i groteski, umiejętnie dawkując napięcie i ujęcia gore.

Z uwagi na motyw przewodni filmu, czyli domniemaną wściekliznę stosowną dbałość włożono w charakteryzację zarażonych. Tu o dziwo David nie przesadził. a zdarzało mu się przesadzać, chociażby w remake „Muchy„, ja osobiści pobladłam.

We „Wściekłości” postawił na blady make up, zasinienia i toczoną z ust pianę.Nakręcono sporo godnych uwagi scen z udziałem 'wściekłych’, chociażby ta w metrze czy z szaloną żonką z szafy.

Całość fabuły toczy się raczej z wolna, reżyser dba by widz mógł cieszyć się jak najdłużej tym, co mu oferuje.

Jak zwykle dba o takie detale, jak muzyka, czy montaż nie pozostawia na pastwę losu aktorów sprawnie kierując ich warsztatem.

Scenariusz jak wspomniałam nie jest może najoryginalniejszy, ale pamięta o tym by jak najlepiej zarysować charaktery występujących w nim postaci. Skupia się, rzecz jasna, na Rose, której zaćmiony chorobą umysł nie zawsze jest w stanie odróżnić dobro od zła. Dopiero w zetknięciu z możliwością skrzywdzenia kogoś bliskiego zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, co robi. Przez większość filmu podąża jednak za instynktem modliszki, uwodzi i konsumuje.

Myślę, że fanów filmów Cronenberga nie muszę zachęcać do obejrzenia tego filmu, bo prawdopodobnie już go widzieli i zobaczą jeszcze nie raz. Zaś tych, którym twórczość reżysera nie przypadła do gustu polecam sięgnąć po jego dramaty, może to będzie dobry początek?

Moja ocena:

Straszność:6

Fabuła:7

Klimat:8

Napięcie:7

Zaskoczenie:5

Zabawa:8

Walory techniczne:8

Aktorstwo:7

Oryginalność:6

To coś:7

69/100

W skali brutalności:4/10